WYROK SĄDU (piąta izba w składzie powiększonym)
z dnia 25 września 2018 r.(*)
Dostęp do dokumentów – Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 – Parlament Europejski – Wydawanie diet przez członków Parlamentu – Odmowa dostępu – Dokumenty nieistniejące – Dane osobowe – Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 – Konieczność przekazania danych – Konkretna analiza każdego dokumentu – Częściowy dostęp – Nadmierne obciążenie administracyjne – Obowiązek uzasadnienia
W sprawach od T‑639/15 do T‑666/15 i T‑94/16
Maria Psara, zamieszkała w Atenach (Grecja), reprezentowana przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawie T‑639/15,
Tina Kristan, zamieszkała w Ljubljanie (Słowenia), reprezentowana przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawie T‑640/15,
Tanja Malle, zamieszkała w Wiedniu (Austria), reprezentowana przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawie T‑641/15,
Wojciech Cieśla, zamieszkały w Warszawie (Polska), reprezentowany przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawie T‑642/15,
Staffan Dahllof, reprezentowany przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawie T‑643/15,
Delphine Reuter, reprezentowana przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawie T‑644/15,
České centrum pro investigativní žurnalistiku o.p.s., z siedzibą w Pradze (Republika Czeska), reprezentowane przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawach T‑645/15 i T‑654/15,
Harry Karanikas, zamieszkały w Chalandri (Grecja), reprezentowany przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawie T‑646/15,
Crina Boros, reprezentowana przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawach T‑647/15 i T‑657/15,
Baltijas pētnieciskās žurnālistikas centrs Re:Baltica, z siedzibą w Rydze (Łotwa), reprezentowana przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawach T‑648/15, T‑663/15 i T‑665/15,
Balazs Toth, zamieszkały w Budapeszcie (Węgry), reprezentowany przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawie T‑649/15,
Minna Knus-Galán, zamieszkała w Helsinkach (Finlandia), reprezentowana przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawie T‑650/15,
Atanas Tchobanov, zamieszkały w Plessis-Robinson (Francja), reprezentowany przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawie T‑651/15,
Dirk Liedtke, zamieszkały w Hamburgu (Niemcy), reprezentowany przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawie T‑652/15,
Nils Mulvad, zamieszkały w Risskov (Dania), reprezentowany przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawie T‑653/15,
Hugo van der Parre, zamieszkały w Huizen (Niderlandy), reprezentowany przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawie T‑655/15,
Guia Baggi, zamieszkały we Florencji (Włochy), reprezentowany przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawie T‑656/15,
Marcos García Rey, reprezentowany przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawie T‑658/15,
Mark Lee Hunter, reprezentowany przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawie T‑659/15,
Kristof Clerix, zamieszkały w Brukseli, reprezentowany przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawie T‑660/15,
Rui Araujo, zamieszkały w Lizbonie (Portugalia), reprezentowany przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawie T‑661/15,
Anuška Delić, zamieszkała w Ljubljanie, reprezentowana przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawie T‑662/15,
Jacob Borg, zamieszkały w San Ġiljan (Malta), reprezentowany przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawie T‑664/15,
Matilda Bačelić, zamieszkała w Zagrzebiu (Chorwacja), reprezentowana przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawie T‑666/15,
Gavin Sheridan, reprezentowany przez adwokatów N. Pirc Musar i R. Lemut Strle,
strona skarżąca w sprawie T‑94/16,
przeciwko
Parlamentowi Europejskiemu, reprezentowanemu przez N. Görlitza, C. Burgos i M. Windisch, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot żądania, na podstawie art. 263 TFUE, stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu: A(2015) 8324 C, A(2015) 8463 C, A(2015) 8627 C, A(2015) 8682 C, A(2015) 8594 C, A(2015) 8551 C, A(2015) 8732 C, A(2015) 8681 C, A(2015) 8334 C, A(2015) 8327 C, A(2015) 8344 C z dnia 14 września 2015 r., A(2015) 8656 C, A(2015) 8678 C, A(2015) 8361 C, A(2015) 8663 C, A(2015) 8360 C, A(2015) 8486 C, A(2015) 8305 C z dnia 15 września 2015 r., A(2015) 8602 C, A(2015) 8554 C, A(2015) 8490 C, A(2015) 8659 C, A(2015) 8547 C, A(2015) 8552 C, A(2015) 8553 C, A(2015) 8661 C, A(2015) 8684 C, A(2015) 8672 C z dnia 16 września 2015 r., a także A(2015) 13844 C z dnia 14 stycznia 2016 r., w których Parlament oddalił, na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43), ponowne wnioski skarżących o udzielenie dostępu do dokumentów Parlamentu zawierających informacje dotyczące diet jego członków,
SĄD (piąta izba w składzie powiększonym),
w składzie D. Gratsias, prezes, I. Labucka (sprawozdawca), A. Dittrich, I. Ulloa Rubio i P.G. Xuereb, sędziowie,
sekretarz: S. Spyropoulos, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 19 października 2017 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 Niniejsze skargi mają za przedmiot żądania stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego: A(2015) 8324 C, A(2015) 8463 C, A(2015) 8627 C, A(2015) 8682 C, A(2015) 8594 C, A(2015) 8551 C, A(2015) 8732 C, A(2015) 8681 C, A(2015) 8334 C, A(2015) 8327 C, A(2015) 8344 C z dnia 14 września 2015 r., A(2015) 8656 C, A(2015) 8678 C, A(2015) 8361 C, A(2015) 8663 C, A(2015) 8360 C, A(2015) 8486 C, A(2015) 8305 C z dnia 15 września 2015 r., A(2015) 8602 C, A(2015) 8554 C, A(2015) 8490 C, A(2015) 8659 C, A(2015) 8547 C, A(2015) 8552 C, A(2015) 8553 C, A(2015) 8661 C, A(2015) 8684 C, A(2015) 8672 C z dnia 16 września 2015 r., a także A(2015) 13844 C z dnia 14 stycznia 2016 r., w których Parlament oddalił, na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43), ponowne wnioski złożone przez skarżących: Marię Psarę, Tinę Kristan, Tanję Malle, Wojciecha Cieślę, Staffana Dahllofa, Delphine Reuter, České centrum pro investigativní žurnalistiku o.p.s., Harry’ego Karanikasa, Crinę Boros, Baltijas pētnieciskās žurnālistikas centrs Re:Baltica, Balazsa Totha, Minnę Knus-Galán, Atanasa Tchobanova, Dirka Liedtkego, Nilsa Mulvada, Hugona van der Parrę, Guię Baggi, Marcosa Garcíę Reya, Marka Lee Huntera, Kristofa Clerixa, Ruiego Arauję, Anuškę Delić, Jacoba Borga, Matildę Bačelić i Gavina Sheridana, o udzielenie dostępu do dokumentów Parlamentu zawierających informacje dotyczące diet jego członków (zwanych dalej „zaskarżonymi decyzjami”).
Okoliczności powstania sporu
2 W lipcu 2015 r. w sprawach od T‑639/15 do T‑666/15 i w listopadzie 2015 r. w sprawie T‑94/16 każdy ze skarżących złożył w Parlamencie wniosek o udzielenie dostępu do dokumentów na podstawie rozporządzenia nr 1049/2001.
3 Wnioski te dotyczą „kopii akt spraw, sprawozdań i innych istotnych dokumentów opisujących szczegółowo, w jaki sposób i kiedy członkowie Parlamentu Europejskiego” z każdego państwa członkowskiego „wydali”, w różnych okresach między czerwcem 2011 r. a lipcem 2015 r., „przysługujące im diety (na pokrycie kosztów podróży i diety dzienne oraz dodatki na pokrycie kosztów ogólnych)”, dokumentów wskazujących „kwoty wypłacone im tytułem kosztów zatrudnienia asystentów parlamentarnych” i „historii rachunków bankowych członków Parlamentu Europejskiego używanych w szczególności do wypłaty dodatków na pokrycie kosztów ogólnych” (zwanych dalej „żądanymi dokumentami”).
4 Wnioski te dotyczą cypryjskich członków Parlamentu w sprawie T‑639/15, słoweńskich w sprawach T‑640/15 i T‑662/15, austriackich w sprawie T‑641/15, polskich w sprawie T‑642/15, szwedzkich w sprawie T‑643/15, luksemburskich w sprawie T‑644/15, słowackich w sprawie T‑645/15, greckich w sprawie T‑646/15, Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie T‑647/15, litewskich w sprawie T‑648/15, węgierskich w sprawie T‑649/15, fińskich w sprawie T‑650/15, bułgarskich w sprawie T‑651/15, niemieckich w sprawie T‑652/15, duńskich w sprawie T‑653/15, czeskich w sprawie T‑654/15, niderlandzkich w sprawie T‑655/15, włoskich w sprawie T‑656/15, rumuńskich w sprawie T‑657/15, hiszpańskich w sprawie T‑658/15, francuskich w sprawie T‑659/15, belgijskich w sprawie T‑660/15, portugalskich w sprawie T‑661/15, estońskich w sprawie T‑663/15, maltańskich w sprawie T‑664/15, łotewskich w sprawie T‑665/15, chorwackich w sprawie T‑666/15 i irlandzkich w sprawie T‑94/16.
5 Pismami z dnia 20 lipca 2015 r. w sprawach od T‑639/15 do T‑666/15 i z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie T‑94/16 sekretarz generalny Parlamentu oddalił wnioski skarżących o udzielenie dostępu do dokumentów, po pierwsze, powołując się na ochronę danych osobowych na podstawie wyjątku określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001, oraz po drugie, wskazując, że nie posiada historii rachunków bankowych członków Parlamentu.
6 Pismami z sierpnia 2015 r. w sprawach od T‑639/15 do T‑666/15 i z grudnia 2015 r. w sprawie T‑94/16 każdy ze skarżących złożył do Parlamentu ponowny wniosek o udzielenie dostępu do żądanych dokumentów.
7 Zaskarżonymi decyzjami Parlament oddalił te wnioski, po pierwsze, wskazując, że nie posiada niektórych żądanych dokumentów, oraz po drugie, powołując się ponadto na podwójną podstawę w postaci wyjątku określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001 w związku z art. 8 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. 2001, L 8, s. 1), a także nadmiernego obciążenia administracyjnego koniecznego dla rozpatrzenia tych wniosków.
Postępowanie i żądania stron
8 Pismami złożonymi w sekretariacie Sądu w dniu 13 listopada 2015 r. w sprawach od T‑639/15 do T‑666/15 i w dniu 1 marca 2016 r. w sprawie T‑94/16 skarżący wnieśli rozpatrywane skargi.
9 Wraz ze złożeniem odpowiedzi na skargi w sprawach od T‑639/15 do T‑666/15 i T‑94/16 Parlament wniósł do Sądu o połączenie spraw od T‑639/15 do T‑666/15, a następnie spraw od T‑639/15 do T‑666/15 i T‑94/16.
10 Skarżący w sprawach od T‑639/15 do T‑666/15 powiadomili Sąd, że nie sprzeciwiają się połączeniu spraw od T‑639/15 do T‑666/15, pod warunkiem jednakże, że sprawa T‑662/15 zostanie oznaczona jako sprawa główna.
11 W dniu 17 marca 2016 r. skarżący w sprawach T‑643/15, T‑644/15, T‑647/15, od T‑657/15 do T‑659/15 i T‑94/16 złożyli wniosek o zachowanie poufności w zakresie niektórych danych zawartych w ich skargach w odniesieniu do upublicznienia tych danych oraz pozostałych skarżących w innych sprawach w przypadku połączenia spraw.
12 Zgodnie ze swymi żądaniami skarżący w sprawach T‑643/15, T‑644/15, T‑647/15, od T‑657/15 do T‑659/15 i T‑94/16 złożyli w tym samym dniu wersje jawne skarg.
13 W dniu 20 czerwca 2016 r. skarżący w sprawie T‑94/16 powiadomił Sąd, że nie sprzeciwia się połączeniu spraw od T‑639/15 do T‑666/15 i T‑94/16.
14 Postanowieniami z dnia 24 maja i 20 lipca 2016 r. prezes czwartej izby Sądu połączył dla celów pisemnego etapu postępowania sprawy od T‑639/15 do T‑666/15 i T‑94/16 i uwzględnił wnioski o zachowanie poufności złożone przez skarżących w sprawach T‑643/15, T‑644/15, T‑647/15, od T‑657/15 do T‑659/15 i T‑94/16.
15 Ze względu na zmianę składu izb Sądu sędzia sprawozdawca został przydzielony do piątej izby, której w rezultacie przekazano niniejszą sprawę.
16 Na wniosek sędziego sprawozdawcy Sąd (piąta izba w składzie powiększonym) zarządził otwarcie ustnego etapu postępowania w niniejszych sprawach i połączenie ich do celów tego etapu.
17 Na rozprawie w dniu 19 października 2017 r. wysłuchano wystąpień stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu.
18 Skarżący wnoszą do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji;
– obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.
19 Parlament wnosi do Sądu o:
– oddalenie skarg jako bezzasadnych;
– obciążenie skarżących kosztami postępowania.
Co do prawa
20 Zgodnie z art. 68 regulaminu postępowania przed Sądem niniejsze sprawy zostały połączone dla celów wydania orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie.
21 Na poparcie skarg skarżący podnoszą pięć zarzutów.
22 Dwa pierwsze zarzuty dotyczą naruszeń art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001 w związku z art. 8 lit. b) rozporządzenia nr 45/2001 w zakresie, w jakim żądane dokumenty nie zawierają danych osobowych, a także w jakim, w każdym wypadku, konieczność ich przekazania została wykazana, podobnie jak brak ryzyka naruszenia uprawnionych interesów zainteresowanych osób.
23 Zarzut trzeci dotyczy naruszenia ogólnego obowiązku konkretnego i indywidualnego zbadania każdego z żądanych dokumentów, wynikającego z rozpatrywanych łącznie art. 2, 4 i art. 6 ust. 3 rozporządzenia nr 1049/2001, a także braku zgodności z prawem odmowy udzielenia dostępu ze względu na wiążące się z nim nadmierne obciążenie administracyjne.
24 Zarzut czwarty dotyczy naruszenia art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001 w zakresie, w jakim odmówiono nawet częściowego dostępu do żądanych dokumentów.
25 Zarzut piąty i ostatni dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia określonego w art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 1049/2001.
26 W tym względzie należy przypomnieć, że – jak wynika z art. 1 rozporządzenia nr 1049/2001 rozpatrywanego w szczególności w świetle motywu 4 tego rozporządzenia – ma ono na celu zapewnienie możliwie największej skuteczności prawa publicznego dostępu do dokumentów znajdujących się w posiadaniu instytucji (wyrok z dnia 1 lutego 2007 r., Sison/Rada, C‑266/05 P, EU:C:2007:75, pkt 61) i że zgodnie z motywem 11 rozporządzenia nr 1049/2001 „[c]o do zasady, wszystkie dokumenty instytucji powinny być publicznie dostępne”.
27 A zatem określone w rozporządzeniu nr 1049/2001 prawo publicznego dostępu do dokumentów odnosi się jedynie do dokumentów faktycznie posiadanych przez instytucje, a więc nie powinno ono obejmować dokumentów, których instytucje nie posiadają lub które nie istnieją (zob. podobnie wyrok z dnia 2 października 2014 r., Strack/Komisja, C‑127/13 P, EU:C:2014:2250, pkt 38, 46).
28 W niniejszym wypadku wśród żądanych przez skarżących dokumentów wskazano nie tylko dokumenty dotyczące diet dziennych, diet na pokrycie kosztów podróży i dodatków na zatrudnienie asystentów parlamentarnych członków Parlamentu, lecz także dokumenty wyszczególniające, w jaki sposób i kiedy członkowie Parlamentu z każdego państwa członkowskiego wydawali w poszczególnych okresach przysługujące im dodatki na pokrycie kosztów ogólnych, a także kopie historii rachunków bankowych członków Parlamentu przeznaczonych konkretnie do gospodarowania dodatkami na pokrycie kosztów ogólnych.
29 Co się zaś tyczy dokumentów wyszczególniających, w jaki sposób i kiedy członkowie Parlamentu z każdego państwa członkowskiego wydawali w poszczególnych okresach przysługujące im dodatki na pokrycie kosztów ogólnych, jest bezsporne, że zgodnie z art. 25 i 26 decyzji prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 19 maja i 9 lipca 2008 r. ustanawiającej przepisy wykonawcze do statutu posła do Parlamentu Europejskiego (Dz.U. 2009, C 159, s. 1) po złożeniu jednolitego wniosku w chwili rozpoczęcia mandatu członkowie Parlamentu otrzymują co miesiąc ryczałtowy dodatek, zresztą w publicznie znanej wysokości.
30 Z powyższego wynika, że – przy uwzględnieniu ryczałtowego charakteru dodatków na pokrycie kosztów ogólnych – Parlament nie dysponuje żadnym dokumentem wskazującym szczegółowo, rzeczowo lub czasowo, sposób gospodarowania przez członków wspomnianymi dodatkami.
31 W konsekwencji w zaskarżonych decyzjach Parlament, odsyłając do wspomnianego w pkt 28 powyżej art. 25 decyzji prezydium Parlamentu, słusznie wskazał, że nie dysponuje danymi dotyczącymi faktycznych wydatków dokonanych przez członków Parlamentu z przyznanych im dodatków na pokrycie kosztów ogólnych, a zatem nie może ujawnić żądanych w tym względzie dokumentów.
32 Co się tyczy historii rachunków bankowych członków Parlamentu przeznaczonych konkretnie do gospodarowania dodatkami na pokrycie kosztów ogólnych, w zaskarżonych decyzjach Parlament wyjaśnił, że nie posiada takich dokumentów.
33 Zgodnie z domniemaniem zgodności z prawem związanym z aktami prawnymi Unii Europejskiej domniemywa się nieistnienie dokumentu, do którego zażądano dostępu, gdy dana instytucja przedstawiła takie twierdzenie. Chodzi jednak o zwykłe domniemanie, które podmiot wnioskujący o udzielenie dostępu może obalić za pomocą wszelkich środków, na podstawie istotnych i spójnych poszlak [zob. analogicznie wyrok z dnia 25 czerwca 2002 r., British American Tobacco (Investments)/Komisja, T‑311/00, EU:T:2002:167, pkt 35].
34 W niniejszym wypadku skarżący nie przedstawili jednakże dowodów mogących podać w wątpliwość nieistnienie rozpatrywanych dokumentów. Skarżący ograniczyli się bowiem do twierdzenia, iż nie mogą uwierzyć, że Parlament nie dysponuje takimi dokumentami, mając na względzie, iż ten ostatni oświadczył, że jego mechanizmy kontroli gospodarowania dietami przez członków są wystarczające. We wspomnianym oświadczeniu nie wskazano zaś wcale, że Parlament posiada historie rachunków bankowych członków przeznaczonych konkretnie do gospodarowania dodatkami na pokrycie kosztów ogólnych.
35 W konsekwencji w zaskarżonych decyzjach Parlament słusznie oddalił wnioski skarżących odnoszące się do dokumentów dotyczących wydawania dodatków na pokrycie kosztów ogólnych oraz historii rachunków bankowych członków Parlamentu przeznaczonych konkretnie do gospodarowania wspomnianymi dodatkami.
36 Argumenty skarżących nie podważają powyższego wniosku.
37 Należy stwierdzić, iż w przedłożonych Sądowi pismach skarżący ograniczają się do podkreślenia, że członkowie Parlamentu bezspornie pobierają dodatek na pokrycie kosztów ogólnych w celu opłacenia kosztów obejmujących wynajem biura w okręgu wyborczym, faktury telefoniczne, sprzęt informatyczny i bieżące wydatki – czego nie można podważyć.
38 Niemniej jest bezsporne, że wspomniane poszczególne wydatki są zwracane ryczałtowo – a nie po przedstawieniu dowodów ich dokonania – czego nie podważają wątpliwości skarżących dotyczące faktu, że Parlament nie dysponuje żądanymi w tym względzie dokumentami, ponieważ skarżący nawet nie powołali się na regułę stanowiącą inaczej.
39 Biorąc pod uwagę ich argumentację, należy stwierdzić, że skarżący nie zmierzają raczej do kwestionowania zgodności z prawem zaskarżonych decyzji, lecz w istocie podważają braki i bezskuteczność istniejących mechanizmów kontroli, co nie jest objęte zakresem oceny Sądu w ramach rozpatrzenia niniejszych skarg.
40 A zatem należy przede wszystkim oddalić jako nieistotne dla sprawy wszystkie zarzuty skarg w zakresie, w jakim dotyczą one dokumentów odnoszących się do wydawania dodatków na pokrycie kosztów ogólnych oraz historii rachunków bankowych członków Parlamentu przeznaczonych konkretnie do gospodarowania wspomnianymi dodatkami, i ograniczyć badanie przez Sąd zawartych w skargach zarzutów jedynie do wniosków o udzielenie skarżącym dostępu do dokumentów dotyczących diet dziennych, diet na pokrycie kosztów podróży i dodatków na zatrudnienie asystentów parlamentarnych.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001 w związku z art. 8 lit. b) rozporządzenia nr 45/2001 ze względu na to, że ten ostatni przepis nie ma zastosowania w niniejszym wypadku
41 W pierwszym zarzucie skarg skarżący powołują się na naruszenie art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001 w związku z art. 8 lit. b) rozporządzenia nr 45/2001, kwestionując w istocie również zgodność tych przepisów z prawem. Zarzut ten został zatem podzielony na dwie części.
42 W ramach części pierwszej skarżący twierdzą, że zaskarżone decyzje są niezgodne z prawem w zakresie, w jakim w istocie rozporządzenie nr 45/2001 nie ma zastosowania w niniejszym wypadku, ponieważ rozpatrywane dane nie dotyczą życia prywatnego członków Parlamentu, lecz ich życia publicznego, gdyż żądane dokumenty odnoszą się do wykonywania przez nich funkcji obejmowanych w następstwie wyborów.
43 Innymi słowy skarżący podnoszą, że ujawnienie żądanych dokumentów nie naruszałoby życia prywatnego i integralności jednostki w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001, ponieważ – przy założeniu, że zawierają one dane osobowe – dokumenty te nie dotyczą życia prywatnego członków Parlamentu.
44 W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001 instytucje odmawiają dostępu do dokumentu, w przypadku gdy ujawnienie go naruszyłoby ochronę życia prywatnego i integralności jednostki, ponieważ przepis ten należy stosować zgodnie z prawodawstwem Unii dotyczącym ochrony danych osobowych.
45 Z prawodawstwa tego wynika – w szczególności z art. 2 lit. a) dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. 1995, L 281, s. 31) oraz z art. 2 lit. a) rozporządzenia nr 45/2001 – że wyrażenie „dane osobowe” należy rozumieć jako każdą informację dotyczącą zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej.
46 W niniejszym zaś wypadku należy stwierdzić, że wszystkie żądane dokumenty zawierają informacje dotyczące zidentyfikowanych osób fizycznych.
47 Sytuacja taka ma miejsce w wypadku dokumentów, jakimi dysponuje Parlament, dotyczących diet na pokrycie kosztów podróży i diet dziennych, których cechą konstytutywną jest to, że zidentyfikowano w nich każdego zainteresowanego członka Parlamentu, chociażby dla celów wypłaty tych diet.
48 Podobna sytuacja ma miejsce w wypadku dokumentów, jakimi dysponuje Parlament, dotyczących kosztów zatrudnienia asystentów parlamentarnych, których cechą konstytutywną jest to, że zidentyfikowano w nich każdego zainteresowanego członka Parlamentu i odpowiednie osoby otrzymujące te diety, chociażby dla celów wypłaty tych diet.
49 Argumenty skarżących nie podważają powyższego wniosku.
50 Przede wszystkim podnoszone przez skarżących rozróżnienie rozpatrywanych danych według tego, czy obejmują one życie prywatne, czy też życie publiczne, wynika z oczywistego pomylenia tego, co jest objęte danymi osobowymi, z tym, co jest objęte życiem prywatnym, podczas gdy pojęcia danych osobowych w rozumieniu art. 2 lit. a) rozporządzenia nr 45/2001 i danych dotyczących życia prywatnego nie pokrywają się (wyrok z dnia 16 lipca 2015 r., ClientEarth i PAN Europe/EFSA, C‑615/13 P, EU:C:2015:489, pkt 32).
51 Następnie kwestia, czy istnieje ryzyko naruszenia uprawnionych interesów członków Parlamentu, nie może wpływać na kwalifikację rozpatrywanych danych jako danych osobowych, ponieważ kwestia ta jest objęta badaniem części drugiej zarzutu drugiego, co zostanie wspomniane w pkt 96 poniżej.
52 Wreszcie okoliczność, że dane dotyczące rozpatrywanych osób są ściśle związane z publicznie znanymi danymi dotyczącymi tych osób, w szczególności ze względu na to, że wskazano je w witrynie internetowej Parlamentu, zwłaszcza jeśli chodzi o nazwiska członków Parlamentu, nie skutkuje wcale utratą ich charakteru danych osobowych w rozumieniu art. 2 lit. a) rozporządzenia nr 45/2001 (zob. podobnie wyrok z dnia 16 lipca 2015 r., ClientEarth i PAN Europe/EFSA, C‑615/13 P, EU:C:2015:489, pkt 31).
53 Innymi słowy – nie można wykluczyć kwalifikacji rozpatrywanych danych jako danych osobowych jedynie ze względu na okoliczność, że te dane są związane z innymi udostępnionymi publicznie danymi, i to niezależnie od kwestii, czy ujawnienie tych danych narusza uprawnione interesy zainteresowanych osób.
54 W części drugiej zarzutu pierwszego skarżący podnoszą w istocie brak zgodności z prawem art. 8 lit. b) rozporządzenia nr 45/2001 w świetle art. 7 lit. f) dyrektywy 95/46.
55 Zdaniem skarżących wstępny wymóg wykazania konieczności przekazania żądanych danych, zgodnie z art. 8 lit. b) rozporządzenia nr 45/2001, bez względu na słuszność interesu danej osoby, wzmacnia ochronę danych osobowych w sposób sprzeczny z art. 7 lit. f) dyrektywy 95/46.
56 Bez konieczności oceny jej dopuszczalności, którą kwestionuje Parlament, można jedynie oddalić argumentację skarżących.
57 Zgodności z prawem art. 8 lit. b) rozporządzenia nr 45/2001 nie można bowiem oceniać w świetle art. 7 lit. f) dyrektywy 95/46, ponieważ te dwa przepisy – oba należące zresztą do prawa wtórnego – mają odrębne zakresy stosowania, a zatem żaden nie ma pierwszeństwa przed drugim.
58 Zgodność z prawem art. 8 lit. b) rozporządzenia nr 45/2001 można zatem kwestionować jedynie w odniesieniu do postanowienia prawa pierwotnego.
59 Należy zaś stwierdzić, że w przedłożonych Sądowi pismach skarżący nie wskazali takiego postanowienia.
60 W każdym wypadku, w ramach ich odpowiedniego zakresu stosowania, ochrona danych osobowych zapewniona na mocy art. 8 lit. b) rozporządzenia nr 45/2001 i ochrona zapewniona na mocy art. 7 lit. f) dyrektywy 95/46 są analogiczne.
61 W konsekwencji zarzut pierwszy skarg należy oddalić.
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001 w związku z art. 8 lit. b) rozporządzenia nr 45/2001 w odniesieniu do konieczności przekazania danych osobowych
62 W zarzucie drugim skarg skarżący powołują się na naruszenie art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001 w związku z art. 8 lit. b) rozporządzenia nr 45/2001 w zakresie, w jakim Parlament oddalił wnioski o udzielenie dostępu do żądanych dokumentów pomimo spełnienia przesłanek ich ujawnienia.
63 Na wstępie należy przypomnieć w tym względzie, że zgodnie z art. 15 ust. 3 TFUE każdy obywatel Unii i każda osoba fizyczna lub prawna mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę statutową w państwie członkowskim ma prawo dostępu do dokumentów instytucji Unii, z zastrzeżeniem zasad i warunków określonych zgodnie z procedurą wskazaną w art. 294 TFUE (zob. wyrok z dnia 27 lutego 2014 r., Komisja/EnBW, C‑365/12 P, EU:C:2014:112, pkt 61 i przytoczone tam orzecznictwo).
64 Zgodnie ze swym motywem 1 rozporządzenie nr 1049/2001 wpisuje się w wyrażoną w art. 1 akapit drugi TUE, dodanym przez traktat z Amsterdamu, wolę wyznaczenia nowego etapu w procesie tworzenia coraz ściślejszych związków pomiędzy narodami Europy, w ramach których decyzje podejmowane są w sposób tak przejrzysty jak to tylko możliwe i możliwie najbliżej obywatela. Jak przypominano w motywie 2 rozporządzenia nr 1049/2001, prawo publicznego dostępu do dokumentów instytucji związane jest z ich demokratycznym charakterem (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2015 r., Dennekamp/Parlament, T‑115/13, EU:T:2015:497, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo).
65 Należy także przypomnieć, że art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001 jest przepisem niepodzielnym i wymaga, by naruszenie życia prywatnego i integralności jednostki było zawsze badane i oceniane w świetle zgodności z prawodawstwem Unii dotyczącym ochrony danych osobowych, w szczególności z rozporządzeniem nr 45/2001. W przepisie tym ustanowiono zatem szczególny i wzmocniony system ochrony osoby, której dane osobowe mogłyby w danym wypadku zostać upublicznione (wyrok z dnia 29 czerwca 2010 r., Komisja/Bavarian Lager, C‑28/08 P, EU:C:2010:378, pkt 59, 60).
66 Wynika stąd, że jeżeli wniosek sporządzony w oparciu o rozporządzenie nr 1049/2001 ma na celu uzyskanie dostępu do dokumentów zawierających dane osobowe, przepisy rozporządzenia nr 45/2001 znajdują w pełni zastosowanie (wyrok z dnia 29 czerwca 2010 r., Komisja/Bavarian Lager, C‑28/08 P, EU:C:2010:378, pkt 63).
67 W niniejszym wypadku z badania zarzutu pierwszego skarg wynika, że wszystkie żądane dokumenty obejmują dane osobowe, w związku z czym przepisy rozporządzenia nr 45/2001 mają w pełni zastosowanie w niniejszym wypadku.
68 Otóż orzeczono już, iż odstępstwa od ochrony danych osobowych należy interpretować zawężająco (zob. analogicznie wyrok z dnia 9 listopada 2010 r., Volker und Markus Schecke i Eifert, C‑92/09 i C‑93/09, EU:C:2010:662, pkt 77).
69 I tak w kontekście decyzji, w których instytucja oddala wniosek o udzielenie dostępu do informacji zawierającej dane osobowe ze względu na to, że jest ona objęta wyjątkiem wskazanym w art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001, dotyczącym ochrony życia prywatnego i integralności jednostki, dane te mogą zostać przekazane, jedynie gdy ich odbiorca wykazał konieczność przekazania i gdy nie istnieje żaden powód, aby stwierdzić, że to przekazanie może naruszać uprawnione interesy danej osoby na mocy art. 8 lit. b) rozporządzenia nr 45/2001, które to interesy instytucje powinny uwzględnić, rozpatrując wniosek o udzielenie dostępu do dokumentów zawierających dane osobowe (zob. podobnie wyrok z dnia 29 czerwca 2010 r., Komisja/Bavarian Lager, C‑28/08 P, EU:C:2010:378, pkt 63).
70 A zatem z brzmienia art. 8 lit. b) rozporządzenia nr 45/2001 wynika, że uzależnia on przekazanie danych osobowych od spełnienia dwóch kumulatywnych przesłanek (wyrok z dnia 16 lipca 2015 r., ClientEarth i PAN Europe/EFSA, C‑615/13 P, EU:C:2015:489, pkt 46).
71 W tym kontekście w pierwszej kolejności to podmiot wnioskujący o przekazanie informacji powinien wykazać konieczność dokonania takiego przekazania. Jeśli zostanie ona wykazana, dana instytucja ma obowiązek ustalić, czy nie istnieje żaden powód, by zakładać, że owo przekazanie mogłoby naruszać uprawniony interes danej osoby (zob. wyrok z dnia 16 lipca 2015 r., ClientEarth i PAN Europe/EFSA, C‑615/13 P, EU:C:2015:489, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo).
72 I tak art. 8 lit. b) rozporządzenia nr 45/2001 wymaga od instytucji, do której wpłynął wniosek, by w pierwszej kolejności przystąpiła do oceny konieczności, a więc proporcjonalności przekazania danych osobowych w świetle celu, do którego dąży wnioskodawca, a spełnienie określonej w art. 8 lit. b) rozporządzenia nr 45/2001 przesłanki konieczności, którą należy interpretować zawężająco, wymaga od wnioskodawcy wykazania, że przekazanie danych osobowych jest środkiem najodpowiedniejszym spośród innych możliwych środków osiągnięcia celu, do którego dąży wnioskodawca, i że jest ono proporcjonalne do tego celu, co zobowiązuje wnioskodawcę do przedstawienia wyraźnych i prawnie usankcjonowanych uzasadnień tejże konieczności (wyrok z dnia 15 lipca 2015 r., Dennekamp/Parlament, T‑115/13, EU:T:2015:497, pkt 54, 59).
73 W niniejszym wypadku, aby wykazać konieczność przekazania rozpatrywanych danych, skarżący rzeczywiście wskazali poszczególne cele we wnioskach o udzielenie dostępu do dokumentów, a mianowicie w istocie, po pierwsze, umożliwienie publicznego zbadania adekwatności wydatków dokonanych przez członków Parlamentu w ramach wykonywania przez nich mandatu, oraz po drugie, zapewnienie publicznego prawa do informacji i przejrzystości.
74 W tym względzie należy przede wszystkim stwierdzić, że ze względu na ich zbyt szerokie i ogólne sformułowanie cele te nie mogą same w sobie wykazać konieczności przekazania rozpatrywanych danych osobowych.
75 Nie można bowiem zarzucać Parlamentowi braku wywiedzenia takich celi – wyrażonych za pomocą tak szerokich i ogólnych rozważań – z dorozumianego wykazania konieczności przekazania tych danych osobowych (zob. podobnie wyroki: z dnia 23 listopada 2011 r., Dennekamp/Parlament, T‑82/09, niepublikowany, EU:T:2011:688, pkt 34; z dnia 21 września 2016 r., Secolux/Parlament, T‑363/14, EU:T:2016:521, pkt 70 i przytoczone tam orzecznictwo).
76 Przeciwna ocena co do zasady zobowiązywałaby instytucję do wywiedzenia, z ogólnych rozważań dotyczących interesu publicznego w ujawnieniu danych osobowych, dorozumianego wykazania konieczności przekazania tych danych (zob. podobnie wyrok z dnia 23 listopada 2011 r., Dennekamp/Parlament, T‑82/09, niepublikowany, EU:T:2011:688, pkt 35).
77 W pierwszej kolejności, co się tyczy pierwszego przywołanego przez skarżących celu, nie wykazali oni, z jakiego powodu przekazanie rozpatrywanych danych osobowych jest niezbędne w celu zapewnienia wystarczającej kontroli wydatków dokonanych przez członków Parlamentu w ramach sprawowania mandatu, a w szczególności w celu usunięcia podnoszonych nieprawidłowości w ramach istniejących mechanizmów kontroli wspomnianych wydatków.
78 W konsekwencji przedstawione przez skarżących dowody na poparcie konieczności wspomnianego przekazania nie są przekonujące.
79 Przede wszystkim odniesienia do śledztw dziennikarskich dotyczących wydatków parlamentarzystów ze Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej nie są istotne w świetle przywołanego przez skarżących celu polegającego na zapewnieniu publicznej kontroli wydatków członków Parlamentu.
80 Ponadto odniesienie do stwierdzenia przez Sąd nieważności – w sprawie, w której wydano wyrok z dnia 7 czerwca 2011 r., Toland/Parlament (T‑471/08, EU:T:2011:252) – decyzji Parlamentu o oddaleniu wniosku o udzielenie dziennikarce dostępu do sporządzonego przez służby Parlamentu wewnętrznego sprawozdania z audytu nr 6/02 z dnia 9 stycznia 2008 r. dotyczącego dodatku na zatrudnienie asystentów parlamentarnych nie jest istotne w niniejszej sprawie.
81 Po pierwsze, wniosek o udzielenie dostępu rozpatrywany w sprawie, w której wydano wyrok z dnia 7 czerwca 2011 r., Toland/Parlament (T‑471/08, EU:T:2011:252), dotyczył wewnętrznego sprawozdania z audytu w Parlamencie, a nie wszystkich dokumentów dotyczących szczegółowego wydatkowania przez członków Parlamentu poszczególnych przyznanych im diet.
82 Po drugie, jak wynika z pkt 42–85 wyroku z dnia 7 czerwca 2011 r., Toland/Parlament (T‑471/08, EU:T:2011:252), uzasadnienie oddalenia rozpatrywanego wniosku o udzielenie dostępu nie zostało oparte na wyjątku określonym w art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001, dotyczącym ochrony danych osobowych, lecz na wyjątkach wskazanych w art. 4 ust. 2 tiret trzecie i w art. 4 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia, dotyczących odpowiednio ochrony celi związanych z kontrolą, dochodzeniem lub audytem oraz ochrony procesu podejmowania decyzji przez instytucję. W konsekwencji strona skarżąca nie miała obowiązku, przeciwnie do niniejszego wypadku, wykazania konieczności udzielenia dostępu do żądanych dokumentów w świetle wskazanych przez nią celów.
83 W każdym wypadku przy założeniu, że poprzez to odniesienie do sprawy rozpatrywanej w wyroku z dnia 7 czerwca 2011 r., Toland/Parlament (T‑471/08, EU:T:2011:252) skarżący zmierzają do przedstawienia konieczności udzielenia dostępu do żądanych dokumentów w celu zapewnienia wystarczającej kontroli wydatków członków Parlamentu, ponieważ ich zdaniem stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu w owej sprawie skutkowało wzmocnieniem reguł dotyczących wydatkowania dodatku na zatrudnienie asystentów parlamentarnych, powyższy argument należy jednak oddalić. W świetle różnic istniejących bowiem między sprawozdaniem z audytu rozpatrywanym w owej sprawie a dokumentami rozpatrywanymi w ramach niniejszych skarg sama okoliczność, że publikacja wspomnianego sprawozdania wywarłaby podnoszony przez skarżących skutek – zakładając, iż ustalono tę okoliczność – nie może wykazać konieczności przekazania danych osobowych zawartych w żądanych dokumentach.
84 Następnie o ile w ponownych wnioskach o udzielenie dostępu skarżący odnieśli się do „licznych wypadków oszustw popełnionych przez członków Parlamentu, potwierdzonych lub podnoszonych, w ubiegłych latach”, o tyle odniesienie to, mające szczególnie abstrakcyjny i ogólny charakter, nie może uzasadnić konieczności przekazania danych osobowych członków Parlamentu wskazanych w każdym z wniosków skarżących ani tym bardziej proporcjonalności takiego przekazania.
85 W każdym wypadku należy zauważyć, że skarżący ograniczyli się do wskazania tytułem przykładu jednego bułgarskiego członka Parlamentu.
86 Przykład ten nie może zaś sam w sobie uzasadnić przekazania danych osobowych wszystkich członków Parlamentu.
87 Wreszcie o ile w skardze skarżący odnoszą się wprawdzie do wątpliwości dotyczących fikcyjnego zatrudnienia w odniesieniu do członków Parlamentu, o tyle należy wskazać, że okoliczności tych nie wskazano Parlamentowi w ponownych wnioskach o udzielenie dostępu.
88 Należy zaś stwierdzić, że to podmiot wnioskujący o przekazanie danych osobowych powinien wykazać konieczność dokonania przekazania. Jeśli zostanie ona wykazana, dana instytucja ma obowiązek ustalić, czy nie istnieje żaden powód, by zakładać, że owo przekazanie mogłoby naruszać uprawniony interes danej osoby. W tym względzie należy stwierdzić, że przed przyjęciem zaskarżonych decyzji skarżący nie przedstawili żadnego argumentu dotyczącego wątpliwości związanych z fikcyjnym zatrudnieniem w odniesieniu do członków Parlamentu (zob. podobnie wyrok z dnia 21 września 2016 r., Secolux/Komisja, T‑363/14, EU:T:2016:521, pkt 36, 37).
89 W konsekwencji nie można uwzględnić okoliczności dotyczących wątpliwości związanych z fikcyjnym zatrudnianiem przez członków Parlamentu, aby uzasadnić przekazanie danych osobowych tych członków.
90 W drugiej kolejności, co się tyczy drugiego zamierzenia skarżących, wola ustanowienia publicznej debaty nie wystarcza do wykazania konieczności przekazania danych osobowych w zakresie, w jakim taki argument odnosi się jedynie do celu, w jakim złożono wniosek o udzielenie dostępu do dokumentów (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2015 r., Dennekamp/Parlament, T‑115/13, EU:T:2015:497, pkt 84).
91 Celowi w postaci przejrzystości nie można przyznać automatycznego pierwszeństwa przed prawem do ochrony danych osobowych (zob. analogicznie wyrok z dnia 9 listopada 2010 r., Volker und Markus Schecke i Eifert, C‑92/09 i C‑93/09, EU:C:2010:662, pkt 85).
92 W trzeciej kolejności należy wreszcie wskazać, że o ile – jak twierdzą skarżący – z wyroku z dnia 15 lipca 2015 r., Dennekamp/Parlament (T‑115/13, EU:T:2015:497) wynika, że konieczność przekazania danych osobowych może opierać się ogólnym celu, takim jak prawo do publicznej informacji dotyczącej zachowania członków Parlamentu w ramach wykonywania funkcji, o tyle z pkt 81 wspomnianego wyroku wynika, że samo wykazanie przez skarżących odpowiedniego i proporcjonalnego charakteru celi zamierzonych w ramach wniosku o ujawnienie danych osobowych umożliwia Sądowi zbadanie konieczności dokonania przekazania w rozumieniu art. 8 lit. b) rozporządzenia nr 45/2001.
93 Skarżący zaś ani w pierwotnych, ani w ponownych wnioskach o udzielenie dostępu nie przedstawili wyraźnego i zgodnego z prawem uzasadnienia, aby wykazać, że przekazanie rozpatrywanych danych osobowych stanowi najodpowiedniejszy z wszystkich możliwych środków – obejmujących wykorzystanie publicznie dostępnych danych i dokumentów – umożliwiających osiągnięcie zamierzonego przez nich celu ani że przekazanie to jest proporcjonalne w tym względzie.
94 Zawarte w ponownych wnioskach o udzielenie dostępu odniesienie do wyroku z dnia 16 lipca 2015 r., ClientEarth i Pan Europe/EFSA (C‑615/13 P, EU:C:2015:489) również nie może zostać uwzględnione, jako że – w odróżnieniu od niniejszej sprawy – w pkt 65 wspomnianego wyroku Trybunał wskazał, że dowód konieczności ujawnienia danych osobowych został tam przedstawiony za pomocą konkretnych okoliczności, takich jak w szczególności istnienie związków utrzymywanych przez większość biegłych z grupy roboczej Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) z grupami nacisku.
95 W każdym wypadku należy ponadto stwierdzić, że poprzez swoją argumentację skarżący nie zmierzają raczej do kwestionowania zgodności zaskarżonych decyzji z prawem, lecz w istocie do wskazania braków i bezskuteczności istniejących mechanizmów kontroli, co nie jest objęte zakresem oceny Sądu w ramach rozpatrzenia niniejszych skarg.
96 W konsekwencji należy stwierdzić, że skarżący nie wykazali konieczności dokonania przekazania żądanych dokumentów.
97 Ze względu na to, że przesłanki wskazane w art. 8 lit. b) rozporządzenia nr 45/2001 są kumulatywne (wyrok z dnia 16 lipca 2015 r., ClientEarth i PAN Europe/EFSA, C‑615/13 P, EU:C:2015:489, pkt 46), nie ma potrzeby badania, czy istnieją względy uzasadniające stwierdzenie, iż przekazanie żądanych dokumentów mogłoby naruszać uprawnione interesy danych osób.
98 W konsekwencji należy oddalić zarzut drugi skarg.
W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia wynikającego z art. 2, 4 i art. 6 ust. 3 rozporządzenia nr 1049/2001 ogólnego obowiązku konkretnego i indywidualnego zbadania każdego z żądanych dokumentów oraz braku zgodności z prawem odmowy udzielenia dostępu opartej na wiążącym się z nim nadmiernym obciążeniu administracyjnym
99 Zarzut trzeci skarg skarżących został podzielony na dwie części, które należy rozpatrzyć odrębnie.
W przedmiocie części pierwszej zarzutu trzeciego
100 W części pierwszej zarzutu trzeciego skarg skarżący powołują się na naruszenie wynikającego z art. 2, 4 i art. 6 ust. 3 rozporządzenia nr 1049/2001 ogólnego obowiązku konkretnego i indywidualnego zbadania każdego z żądanych dokumentów.
101 I tak skarżący twierdzą, że nawet jeśli nie można wykluczyć możliwości odstąpienia od indywidualnego badania każdego dokumentu, takiej możliwości nie można rozważyć w niniejszym wypadku, ponieważ żądane dokumenty w sposób oczywisty nie należą do tej samej kategorii dokumentów – przy uwzględnieniu bezspornej różnorodności ich treści.
102 W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, aby uzasadnić odmowę udzielenia dostępu do dokumentu, o którego ujawnienie wniesiono, co do zasady nie wystarcza okoliczność, iż dokument ten jest objęty jedną z dziedzin wskazanych w art. 4 rozporządzenia nr 1049/2001 (zob. podobnie wyroki: z dnia 1 lipca 2008 r., Szwecja i Turco/Rada, C‑39/05 P i C‑52/05 P, EU:C:2008:374, pkt 49; z dnia 21 lipca 2011 r., Szwecja/MyTravel i Komisja, C‑506/08 P, EU:C:2011:496, pkt 76).
103 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem analiza wymagana przy rozpatrywaniu wniosku o udzielenie dostępu do dokumentu powinna bowiem dotyczyć tego konkretnego dokumentu. A zatem, po pierwsze, sama okoliczność, że dokument dotyczy interesu chronionego przez jeden z wyjątków, nie wystarcza, by uzasadnić jego zastosowanie. Po drugie, ryzyko naruszenia chronionego interesu powinno być racjonalnie możliwe do przewidzenia, a nie tylko czysto hipotetyczne. W konsekwencji badanie, jakie powinna przeprowadzić instytucja celem stosowania wyjątku, należy przeprowadzić konkretnie dla danego dokumentu, co powinno wynikać z uzasadnienia decyzji (zob. wyrok z dnia 13 kwietnia 2005 r., Verein für Konsumenteninformation/Komisja, T‑2/03, EU:T:2005:125, pkt 69 i przytoczone tam orzecznictwo).
104 Ta konkretna analiza powinna ponadto zostać przeprowadzona dla każdego z dokumentów objętych wnioskiem. Z rozporządzenia nr 1049/2001 wynika bowiem, że wszystkie wyjątki wymienione w jego art. 4 mają zastosowanie do danego dokumentu (wyrok z dnia 13 kwietnia 2005 r., Verein für Konsumenteninformation/Komisja, T‑2/03, EU:T:2005:125, pkt 70).
105 Niemniej Trybunał stwierdził, że instytucje mogą – w celu wyjaśnienia, w jaki sposób dostęp do żądanych dokumentów mógłby naruszać interes chroniony przez wyjątek określony w art. 4 rozporządzenia nr 1049/2001 – oprzeć się na ogólnych domniemaniach mających zastosowanie do niektórych kategorii dokumentów, ponieważ podobne ogólne rozważania mogą mieć zastosowanie do wniosków o ujawnienie dotyczących dokumentów o takim samym charakterze (zob. podobnie wyroki: z dnia 1 lipca 2008 r., Szwecja i Turco/Rada, C‑39/05 P i C‑52/05 P, EU:C:2008:374, pkt 50; z dnia 29 czerwca 2010 r., Komisja/Technische Glaswerke Ilmenau, C‑139/07 P, EU:C:2010:376, pkt 54; z dnia 27 lutego 2014 r., Komisja/EnBW, C‑365/12 P, EU:C:2014:112, pkt 65).
106 W niniejszym wypadku w zaskarżonych decyzjach Parlament stwierdził, że żądane dokumenty, takie jak faktury hotelowe, bilety na przejazd, umowy o pracę lub odcinki wypłaty wynagrodzenia, wszystkie należą do tych samych kategorii. Skarżący podnoszą, że różnorodność dokumentów wyklucza ich przynależność do tej samej kategorii.
107 Aby oddalić ten argument, po pierwsze, wystarczy wskazać, że opiera się on na błędnym założeniu, ponieważ w zaskarżonych decyzjach Parlament nie stwierdził, iż wszystkie dokumenty są objęte jedną kategorią, lecz różnymi kategoriami.
108 A zatem na przykład dla celów stosowania wyjątku określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001 Parlament stwierdził, że wszystkie bilety na przejazd są objęte kategorią biletów na przejazd, wszystkie faktury hotelowe są objęte kategorią faktur hotelowych, wszystkie umowy o pracę są objęte kategorią umów o pracę, zaś wszystkie odcinki wypłaty wynagrodzenia są objęte kategorią odcinków wypłaty wynagrodzenia.
109 W konsekwencji Parlament nie powstrzymał się od konkretnego i indywidualnego badania każdego z żądanych dokumentów w odniesieniu do jednej z kategorii, lecz dokonał go w odniesieniu do różnych kategorii dokumentów, które wyodrębnił.
110 Po drugie, należy przypomnieć, że dokumenty objęte tymi różnymi kategoriami zawierają dane osobowe, chociażby nazwiska członków Parlamentu, których dotyczy każdy z rozpatrywanych dokumentów.
111 W zakresie, w jakim wnioski skarżących wszystkie dotyczą dokumentów umożliwiających określenie, w jaki sposób i kiedy członkowie Parlamentu wskazani w każdym z tych wniosków wydawali poszczególne diety wymienione we wspomnianych wnioskach, wnioski te bazują na tym, że cechą konstytutywną żądanych dokumentów jest to, iż zawierają dane umożliwiające imienną identyfikację każdego z tych członków.
112 Sytuacja taka ma miejsce w wypadku diet dziennych, diet na pokrycie kosztów podróży i dodatków na zatrudnienie asystentów parlamentarnych, chociażby dla celów ich wypłaty danym osobom.
113 W konsekwencji nie można zarzucić Parlamentowi braku przeprowadzenia konkretnego i indywidualnego badania każdego z żądanych dokumentów w odniesieniu do wyjątku wskazanego w art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001.
114 Należy więc oddalić część pierwszą zarzutu trzeciego.
W przedmiocie części drugiej zarzutu trzeciego
115 W części drugiej zarzutu trzeciego skarg skarżący powołują się na brak zgodności z prawem odmowy udzielenia dostępu do żądanych dokumentów opartej na nadmiernym obciążeniu administracyjnym.
116 W tym względzie na wstępie należy wskazać, że w zaskarżonych decyzjach Parlament oddalił ponowne wnioski o udzielenie dostępu ze względu na to, że po pierwsze – rzeczywiście, jak wynika z badania pierwszego i drugiego zarzutu skarg – wszystkie dokumenty zawierają dane osobowe, a skarżący nie wykazali konieczności przekazania, oraz po drugie, ujawnienie wszystkich żądanych dokumentów wskazanych we wnioskach skutkowałoby nadmiernym obciążeniem administracyjnym.
117 A zatem należy stwierdzić, że w odniesieniu do żądanych dokumentów znajdujących się w posiadaniu Parlamentu odmowę udzielenia dostępu uzasadniono w oparciu o dwie autonomiczne i alternatywne podstawy, w związku z czym jedna z tych podstaw uzasadnienia jest koniecznie uzupełniająca w stosunku do drugiej podstawy.
118 W konsekwencji ze względu na to, że Sąd oddalił pierwszy i drugi zarzut skarg, w których kwestionowano zgodność z prawem pierwszej podstawy uzasadnienia decyzji Parlamentu, część druga zarzutu trzeciego, odnosząca się do drugiej z tych podstaw uzasadnienia – z definicji uzupełniającej w stosunku do pierwszej podstawy uzasadnienia – może jedynie zostać oddalona jako nieistotna dla sprawy.
119 Z tych samych względów nie można skutecznie zarzucać Parlamentowi braku nieformalnych ustaleń z wnioskodawcami w celu znalezienia właściwego rozwiązania zgodnie z art. 6 ust. 3 rozporządzenia nr 1049/2001. Na powyższe przepisy nie można bowiem się powołać, ponieważ w niniejszym wypadku Parlament słusznie stwierdził, że żądane dokumenty są objęte wyjątkiem wskazanym w art. 4 ust. 1 lit. b) wspomnianego rozporządzenia, jak wynika to z badania zarzutu pierwszego i drugiego.
120 Należy więc również oddalić część drugą zarzutu trzeciego – ze względu na to, że jest ona nieistotna dla sprawy – i w konsekwencji oddalić zarzut trzeci skarg w całości.
W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia art. 4 ust. 6 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001
121 W zarzucie czwartym skarg skarżący powołują się na naruszenie art. 4 ust. 6 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001 poprzez to, że odmówiono im nawet częściowego dostępu do żądanych dokumentów.
122 Skarżący podnoszą, że Parlament nie przeprowadził konkretnej i indywidualnej oceny treści żądanych dokumentów, podczas gdy powinien był przynajmniej ujawnić te z żądanych dokumentów, które nie są objęte wyjątkiem, oraz że ujawnienie wspomnianych dokumentów, nawet częściowe, odpowiadałoby celowi składania przez skarżących wniosków o udzielenie dostępu.
123 W tym względzie należy wskazać, iż w zaskarżonych decyzjach Parlament stwierdził, że utajnienie wszystkich danych osobowych zawartych w żądanych dokumentach nie umożliwiłoby osiągnięcia celów wniosków o udzielenie dostępu i skutkowałoby nadmiernym obciążeniem administracyjnym.
124 Argumenty skarżących nie podważają zgodności z prawem zaskarżonych decyzji w tym względzie.
125 Jak wynika bowiem z badania zarzutów skarg i ponownych wniosków skarżących, skarżący dążyli do uzyskania dostępu do dokumentów związanych z indywidualnymi wydatkami członków Parlamentu wskazanych w każdym z tych wniosków, aby móc rozpatrzyć adekwatność tych wydatków w odniesieniu do każdego z nich.
126 Jest zaś oczywiste, że ujawnienie wersji żądanych dokumentów, z której usunięto by wszelkie dane osobowe, w tym w szczególności dane dotyczące nazwisk danych członków Parlamentu, pozbawiłoby dostęp do tych dokumentów wszelkiej skuteczności (effet utile) w odniesieniu do takich celów, przy uwzględnieniu, że taki dostęp nie umożliwiałby skarżącym przeprowadzenia indywidualnej kontroli wydatków członków Parlamentu ze względu na niemożność powiązania żądanych dokumentów z danymi osobami.
127 W każdym wypadku nie można poważnie kwestionować okoliczności, że utajnienie wszystkich danych osobowych zawartych w żądanych dokumentach skutkowałoby nadmiernym obciążeniem administracyjnym – przy uwzględnieniu ilości żądanych dokumentów (zob. wyrok z dnia 2 października 2014 r., Strack/Komisja, C‑127/13 P, EU:C:2014:2250, pkt 36, 37).
128 Należy bowiem wskazać, iż w zaskarżonych decyzjach Parlament stwierdził, że szacowana liczba dokumentów księgowych i finansowych dotyczących zwrotów dokonanych tytułem pokrycia kosztów podróży i diet dziennych członków Parlamentu przekracza 220 000 rocznie, zaś Parlament przechowuje te dokumenty jedynie dla celów administracyjnych i finansowych, a tylko niektóre z nich sporządzono w formacie papierowym, czego skarżący nie kwestionują w przedłożonych pismach.
129 Na rozprawie Parlament wskazał, czego nie kwestionowali skarżący, że średnia liczba stron przypadających na członka Parlamentu to 5500 w rozpatrywanych okresach, czyli 33 000 stron w wypadku sześciu członków cypryjskich oraz ponad 500 000 stron w wypadku 96 członków niemieckich – a zatem ponad 4 mln stron, jeśli liczyć dokumenty objęte wszystkimi łącznie wnioskami.
130 A zatem wszystkie żądane dokumenty łącznie są ewidentnie zbyt liczne, co także stanowi okoliczność uzasadniającą odmowę częściowego dostępu do wspomnianych dokumentów.
131 W konsekwencji należy oddalić zarzut czwarty skarg.
W przedmiocie zarzutu piątego, dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia, określonego w art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 1049/2001
132 W zarzucie piątym skarg skarżący powołują się na naruszenie obowiązku uzasadnienia, określonego w art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 1049/2001, w zakresie, w jakim Parlament pominął rozpatrzenie wszystkich podniesionych przez nich argumentów.
133 W tym względzie należy stwierdzić, że w ramach zarzutu piątego skarżący zarzucają Parlamentowi wyłącznie brak udzielenia w zaskarżonych decyzjach odpowiedzi na wszystkie argumenty podniesione przez skarżących w ponownych wnioskach o udzielenie dostępu.
134 Z orzecznictwa wynika zaś, że obowiązek uzasadnienia nie wymaga od danej instytucji udzielenia odpowiedzi na każdy z argumentów podniesionych w ramach postępowania poprzedzającego przyjęcie zaskarżonego końcowego orzeczenia (zob. podobnie wyroki: z dnia 14 lipca 1972 r., Cassella/Komisja, 55/69, EU:C:1972:76, pkt 22; z dnia 24 stycznia 1992 r., La Cinq/Komisja, T‑44/90, EU:T:1992:5, pkt 41).
135 W konsekwencji argumentacja skarżących nie może zostać uwzględniona.
136 W każdym wypadku, również zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, wymóg uzasadnienia powinien być dostosowany do charakteru danego aktu oraz przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny tok rozumowania instytucji, która wydała akt, w sposób umożliwiający zainteresowanym zaznajomienie się z podstawą przyjętego rozstrzygnięcia, a właściwemu sądowi przeprowadzenie jego kontroli (wyroki: z dnia 2 kwietnia 1998 r., Komisja/Sytraval i Brink’s France, C‑367/95 P, EU:C:1998:154, pkt 63; z dnia 1 lutego 2007 r., Sison/Rada, C‑266/05 P, EU:C:2007:75, pkt 80).
137 W niniejszym zaś wypadku uzasadnienie zaskarżonych decyzji umożliwiło skarżącym zrozumienie tego uzasadnienia, a Sądowi przeprowadzenie kontroli – jak wynika z badania zarzutów od pierwszego do czwartego.
138 Należy więc oddalić zarzut piąty skarg i w konsekwencji skargę w całości.
W przedmiocie kosztów
139 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
140 Ponieważ skarżący przegrali sprawę, należy, zgodnie z żądaniem Parlamentu, obciążyć ich kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (piąta izba w składzie powiększonym),
orzeka, co następuje:
1) Sprawy od T‑639/15 do T‑666/15 i T‑94/16 zostają połączone do celów wydania wyroku.
2) Skargi zostają oddalone.
3) Maria Psara, Tina Kristan, Tanja Malle, Wojciech Cieśla, Staffan Dahllof, Delphine Reuter, České centrum pro investigativní žurnalistiku o.p.s., Harry Karanikas, Crina Boros, Baltijas pētnieciskās žurnālistikas centrs Re:Baltica, Balazs Toth, Minna Knus-Galán, Atanas Tchobanov, Dirk Liedtke, Nils Mulvad, Hugo van der Parre, Guia Baggi, Marcos García Rey, Mark Lee Hunter, Kristof Clerix, Rui Araujo, Anuška Delić, Jacob Borg, Matilda Bačelić i Gavin Sheridan zostają obciążeni kosztami postępowania.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 25 września 2018 r.
Podpisy