Αναίρεση που άσκησε στις 6 Ιουνίου 2011 ο Luigi Marcuccio κατά της διατάξεως που εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης στις 16 Μαρτίου 2011 στην υπόθεση F-21/10, Marcuccio κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-286/11 P)

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Διάδικοι

Αναιρεσείων: Luigi Marcuccio (εκπρόσωπος: G. Cipressa, δικηγόρος)

Αντίδικος κατ' αναίρεση: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα του αναιρεσείοντος

Ο αναιρεσείων ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

να ακυρώσει στο σύνολό της και άνευ εξαιρέσεων την αναιρεσιβαλλόμενη διάταξη, και επιπλέον,

ως κύριο αίτημα:

να κάνει δεκτά όλα τα πρωτοδίκως υποβληθέντα αιτήματα·

να καταδικάσει την αναιρεσιβαλλομένη στην καταβολή προς τον αναιρεσείοντα των εξόδων στα οποία είχε αυτός υποβληθεί πρωτοδίκως,

ή, επικουρικώς:

να αναπέμψει την υπόθεση στο Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης προκειμένου τούτο, υπό διαφορετική σύνθεση, να αποφανθεί εκ νέου επί της ουσίας όλων των αιτημάτων περί των οποίων γίνεται λόγος στα προηγούμενα σημεία.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της αναιρέσεως ο αναιρεσείων προβάλλει δύο λόγους.

Ο πρώτος λόγος αντλείται από παντελή έλλειψη αιτιολογίας της "αξιώσεως αποζημιώσεως".

Επικαλείται συναφώς ανεπάρκεια οδηγιών και παραμόρφωση πραγματικών περιστατικών και απόκλιση από αυτά, καθώς και εσφαλμένη και μη δικαιολογημένη ερμηνεία και εφαρμογή των κανόνων δικαίου σχετικά με τη στοιχειοθέτηση της ευθύνης εξ αδικοπραξίας των θεσμικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την έννοια της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως που υπέχουν τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα δικαιοδοτικά της όργανα, και την έννοια της παράτυπης συμπεριφοράς θεσμικού οργάνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο δεύτερος λόγος αντλείται από έλλειψη νομιμότητας της πρωτόδικης κρίσεως "επί των δικαστικών εξόδων".

Ειδικότερα, υποστηρίζει συναφώς ότι η καταδίκη του ενός διαδίκου στα δικαστικά έξοδα ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, κατά το άρθρο 94 του Κανονισμού Διαδικασίας αυτού, πρέπει να στηρίζεται σε πραγματικά περιστατικά απευθείας συνδεόμενα με την εξεταζόμενη υπόθεση, και όχι σε φερόμενες συμπεριφορές του διαδίκου σε έτερες υποθέσεις.

____________