Sprawa T‑119/17

Ruben Alba Aguilera i in.

przeciwko

Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych

Służba publiczna – Urzędnicy – Personel tymczasowy – Personel kontraktowy – Wynagrodzenie – Personel ESDZ pełniący służbę w państwie trzecim – Artykuł 10 załącznika X do regulaminu pracowniczego – Coroczna ocena dodatku ze względu na warunki życia – Decyzja o obniżeniu dodatku ze względu na warunki życia w Etopii z 30% do 25% – Nieprzyjęcie ogólnych przepisów wykonawczych do art. 10 załącznika X do regulaminu pracowniczego – Odpowiedzialność – Krzywda

Streszczenie – wyrok Sądu (piąta izba) z dnia 13 kwietnia 2018 r.

1.      Urzędnicy – Wynagrodzenie – Uposażenie urzędników pełniących służbę w państwie trzecim – Dodatek ze względu na warunki życia – Warunki przyznania – Obowiązek przyjęcia przez instytucje ogólnych przepisów wykonawczych

(regulamin pracowniczy, art. 110, załącznik X, art. 1 akapit pierwszy, art. 10)

2.      Urzędnicy – Regulamin pracowniczy – Ogólne przepisy wykonawcze – Procedura przyjęcia – Ciążący na administracji obowiązek uzyskania opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego – Zakres

(regulamin pracowniczy, art. 110)

3.      Urzędnicy – Pozaumowna odpowiedzialność instytucji – Uchybienie obowiązkowi wykonania wyroku stwierdzającego nieważność – Zawinione działanie administracji wyrządzające samo w sobie krzywdę

(art. 266 TFUE, art. 340 akapit drugi TFUE)

4.      Skargi urzędników – Wyrok stwierdzający nieważność – Zakres – Obowiązek ponownego rozpatrzenia decyzji podobnych do aktu, którego nieważność stwierdzono, lecz niebędących przedmiotem skargi – Brak

(art. 266 ust. 1 TFUE)

5.      Skargi urzędników – Skarga o zadośćuczynienie – Stwierdzenie nieważności niezgodnego z prawem zaskarżonego aktu – Stosowne zadośćuczynienie za krzywdę

(regulamin pracowniczy, art. 91)

1.      Obowiązek wynikający z art. 1 akapit trzeci załącznika X do regulaminu pracowniczego w zakresie przyjęcia ogólnych przepisów wykonawczych przed wydaniem decyzji zmieniającej wysokość dodatku ze względu na warunki życia (DWŻ) mającego zastosowanie do personelu zatrudnionego w państwach trzecich wynika z okoliczności, że art. 10 załącznika X do regulaminu pracowniczego przyznaje organowi powołującemu szczególnie szeroki zakres uznania co do określania warunków życia panujących w państwach trzecich.

Tym samym, przewidując ten obowiązek, prawodawca zmierzał, po pierwsze, do tego, aby kryteria, według których dokona się tego określenia, zostały ustalone zgodnie z procedurą przyjęcia ogólnych przepisów wykonawczych opisaną w art. 110 ust. 1 regulaminu pracowniczego, która to procedura pozwala organowi powołującemu poznać odpowiednie parametry, dzięki konsultacjom z komitetem pracowniczym i uzyskaniu opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego. Po drugie, zamiarem prawodawcy było to, aby wspomniane kryteria były ustalane w sposób abstrakcyjny i niezależne od jakiegokolwiek postępowania mającego na celu zrewidowanie, w konkretnym przypadku, wysokości DWŻ mającego zastosowanie do pracowników zatrudnionych w państwie trzecim w celu uniknięcia ryzyka, że na wybór kryteriów mógłby mieć wpływ potencjalnie oczekiwany przez administrację wynik.

W tych okolicznościach nie można uznać, by art. 1 akapit trzeci załącznika X do regulaminu pracowniczego ustanawiał zwykły warunek formalny, któremu ma podlegać decyzja zmieniająca wysokość DWŻ mającego zastosowanie do pracowników zatrudnionych w państwie trzecim. Przewiduje on raczej, że uprzednie przyjęcie ogólnych przepisów wykonawczych według procedury opisanej w art. 110 ust. 1 regulaminu pracowniczego stanowi przesłankę, która musi zostać bezwzględnie spełniona, aby taka decyzja mogła być wydana zgodnie z prawem.

(zob. pkt 32, 33)

2.      Prawodawca Unii wyraźnie przewidział w art. 110 regulaminu pracowniczego przepis bezwzględnie wiążący, który wyraźnie rozróżnia obowiązek zasięgnięcia opinii komitetu pracowniczego danej instytucji przez organ powołujący lub organ upoważniony do zawierania umów o pracę oraz obowiązek uzyskania przez te podmioty opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego. Okoliczność, że art. 110 regulaminu pracowniczego przyznaje Komitetowi ds. Regulaminu Pracowniczego, który musi być w stanie wypowiedzieć się na temat kryteriów kierujących wykonywaniem przez administrację szerokiego zakresu uznania, uprawnienie do wyrażania opinii na temat wszystkich ogólnych przepisów wykonawczych, oznacza w sposób konieczny, że taka opinia może wpłynąć na decyzję organu powołującego lub organu upoważnionego do zawierania umów o pracę.

Opinia organu zewnętrznego i międzyinstytucjonalnego, takiego jak Komitet ds. Regulaminu Pracowniczego, jest konieczna, aby zapewnić, że przepisy wdrażające regulamin pracowniczy, podejmowane przez różne instytucje, będą spójne i zgodne z zasadą jedności regulaminu pracowniczego.

(zob. pkt 37)

3.      Zobacz tekst orzeczenia.

(zob. pkt 47)

4.      Chociaż art. 266 ust. 1 TFUE nakłada na daną instytucję, której akt został uznany przez sąd Unii za nieważny, obowiązek zapewnienia, aby wszelkie akty mające zastąpić akt, którego nieważność została stwierdzona, nie były dotknięte tymi samymi nieprawidłowościami co te przedstawione w wyroku stwierdzającym nieważność, to jednak przepis ten nie wymaga, aby owa instytucja rozpatrywała ponownie identyczne lub podobne decyzje dotknięte rzekomo tą samą nieprawidłowością, skierowane do innych podmiotów niż strona skarżąca.

(zob. pkt 48)

5.      Zobacz tekst orzeczenia.

(zob. pkt 50)