WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (izba ds. odwołań)
z dnia 12 marca 2008 r.
Sprawa T‑107/07 P
Francisco Rossi Ferreras
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej – Postępowanie w sprawie oceny za 2003 r. – Ocena okoliczności faktycznych – Ciężar dowodu i jego rozkład – Odwołanie niedopuszczalne – Odwołanie bezzasadne
Przedmiot: Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 1 lutego 2007 r. w sprawie F‑42/05 Rossi Ferreras przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze, mające na celu uchylenie tego wyroku.
Orzeczenie: Odwołanie zostaje częściowo odrzucone, a częściowo oddalone. Francisco Rossi Ferreras pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję.
Streszczenie
Odwołanie – Zarzuty – Zwykłe powtórzenie zarzutów i argumentów podniesionych przed Sądem do spraw Służby Publicznej – Błąd w ustaleniach faktycznych – Niedopuszczalność – Kontrola oceny dowodów przez Sąd – Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia – Ciężar dowodu i jego rozkład
(art. 225 A WE; statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11 ust. 1)
Z art. 225 A WE i z art. 11 ust. 1 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości wynika, że odwołanie musi dokładnie wskazywać zakwestionowane części wyroku, którego uchylenie ma na celu, oraz zawierać argumenty prawne, szczegółowo uzasadniające to żądanie.
Nie spełnia tego wymogu odwołanie, w którym poprzestano na powtórzeniu lub dosłownym odtworzeniu zarzutów i argumentów podniesionych już przed Sądem do spraw Służby Publicznej, włącznie z zarzutami i argumentami opartymi na okolicznościach faktycznych wyraźnie odrzuconych przez ten sąd.
Podstawą odwołania mogą być wyłącznie zarzuty dotyczące naruszenia norm prawnych, a jakakolwiek ocena okoliczności faktycznych jest wykluczona. Sąd rozpatrujący spór w pierwszej instancji jest wyłącznie właściwy, po pierwsze, do dokonania ustaleń faktycznych, chyba że nieprawidłowość tych ustaleń wynika z przedłożonych mu akt sprawy, a po drugie, do dokonania oceny stanu faktycznego. Ocena stanu faktycznego nie stanowi więc, z wyjątkiem przypadków przeinaczenia dowodów przedstawionych sądowi, kwestii prawnej, która jako taka podlega kontroli Sądu. Takie przeinaczenie musi wynikać w sposób oczywisty z akt sprawy bez konieczności dokonywania nowej oceny faktów i dowodów.
Jednakże właściwość sądu rozpatrującego odwołanie w zakresie kontroli ustaleń faktycznych w pierwszej instancji obejmuje kwestię przestrzegania zasad dotyczących ciężaru i rozkładu dowodu. Zatem zarzut odwołania, w którym podniesiono, że w pierwszej instancji sąd odrzucił element zarzutu, nie wezwawszy najpierw drugiej strony do przedstawienia informacji mogących wykazać jego zasadność, należy uznać za dopuszczalny.
Jeśli chodzi o badanie takiego zarzutu odwołania co do jego istoty, należy mieć na uwadze, że jedynie sąd rozpatrujący spór w pierwszej instancji może orzec co do ewentualnej konieczności uzupełnienia posiadanych przez siebie informacji na temat zawisłych przed nim spraw. Ponadto, aby przekonać sąd rozpoznający odwołanie do uwzględnienia twierdzenia jednej ze stron, lub przynajmniej do podjęcia bezpośredniego działania w celu zebrania materiału dowodowego, nie wystarczy podniesienie pewnych okoliczności na poparcie takiego twierdzenia, lecz należy przedstawić wystarczająco dokładne, obiektywne i spójne przesłanki mogące przemawiać za prawdziwością tych okoliczności lub co najmniej ich prawdopodobieństwem. W związku z tym udział sądu w gromadzeniu materiału dowodowego na rzecz wnoszących odwołanie winien się ograniczać do wyjątkowych przypadków, zwłaszcza w których wnoszący odwołanie potrzebują na poparcie swojej argumentacji określonych informacji znajdujących się w posiadaniu strony pozwanej i napotykają trudności w ich uzyskaniu, a nawet na odmowę ich udostępnienia przez stronę pozwaną.
(zob. pkt 26–31, 36–39)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑19/95 P San Marco przeciwko Komisji, 17 września 1996 r., Rec. s. I‑4435, pkt 37; Trybunał, sprawa C‑8/95 P New Holland Ford przeciwko Komisji, 28 maja 1998 r., Rec. s. I‑3175, pkt 23, 25; Trybunał, sprawa C‑185/95 P Baustahlgewerbe przeciwko Komisji, 17 grudnia 1998 r., Rec. s. I‑8417, pkt 93; Trybunał, sprawa C‑274/99 P Connolly przeciwko Komisji, 6 marca 2001 r., Rec. s. I‑1611, pkt 113; Trybunał, sprawa C‑315/99 P Ismeri Europa przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 10 lipca 2001 r., Rec. s. I‑5281, pkt 19; Trybunał, sprawa C‑551/03 P General Motors przeciwko Komisji, 6 kwietnia 2006 r., Zb.Orz. s. I‑3173, pkt 54; Trybunał, sprawa C‑167/04 P JCB Service przeciwko Komisji, 21 września 2006 r., Zb.Orz. s. I‑8935, pkt 108; Trybunał, sprawy połączone C‑403/04 P i C‑405/04 P Sumitomo Metal Industries i Nippon Steel przeciwko Komisji, 25 stycznia 2007 r., Zb.Orz. s. I‑729, pkt 39; Sąd Pierwszej Instancji, sprawy połączone T‑201/00 i T‑384/00 Ajour i in. przeciwko Komisji, 25 września 2002 r., RecFP s. I‑A‑167, II‑885, pkt 75; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑252/06 P Beau przeciwko Komisji, 12 lipca 2007 r., dotychczas nieopublikowane w Zbiorze, pkt 45–47