ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (αναιρετικό τμήμα)

της 22ας Οκτωβρίου 2015

Υπόθεση T‑130/14 P

Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης

κατά

Erik Simpson

«Αίτηση αναιρέσεως – Υπαλληλική υπόθεση – Υπάλληλοι – Προαγωγή σε βαθμό – Κατάταξη σε βαθμό – Απόφαση περί μη χορηγήσεως στον ενδιαφερόμενο του βαθμού AD 9 μετά την επιτυχία του σε γενικό διαγωνισμό του βαθμού AD 9 – Παραμόρφωση των αποδεικτικών στοιχείων»

Αντικείμενο:      Αίτηση αναιρέσεως κατά της αποφάσεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρώτο τμήμα) της 12ης Δεκεμβρίου 2013, Simpson κατά Συμβουλίου (F‑142/11, Συλλογή Υπ.Υπ., EU:F:2013:201), με σκοπό τη μερική αναίρεση της αποφάσεως αυτής.

Απόφαση:      H απόφαση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρώτο τμήμα) της 12ης Δεκεμβρίου 2013, Simpson κατά Συμβουλίου (F‑142/11, Συλλογή Υπ.Υπ., EU:F:2013:201) αναιρείται, στο μέτρο που το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης ακύρωσε την απόφαση με την οποία το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέρριψε το αίτημα του Erik Simpson να προαχθεί στον βαθμό AD 9 λόγω της επιτυχίας του στον διαγωνισμό EPSO/AD/113/07 και στο μέτρο που καταδίκασε το Συμβούλιο στο σύνολο των δικαστικών εξόδων (σημεία 1 και 3 του διατακτικού της εν λόγω αποφάσεως). Η υπόθεση αναπέμπεται ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης. Το Γενικό Δικαστήριο επιφυλάσσεται ως προς τα δικαστικά έξοδα.

Περίληψη

Αναίρεση – Λόγοι – Εσφαλμένη εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών και των αποδεικτικών στοιχείων – Απαράδεκτο – Έλεγχος από το Γενικό Δικαστήριο της εκτιμήσεως των πραγματικών περιστατικών και των αποδεικτικών στοιχείων – Αποκλείεται, πλην της περιπτώσεως παραμορφώσεως του περιεχομένου των εν λόγω στοιχείων – Αρμοδιότητα του Γενικού Δικαστηρίου να εκτιμήσει τα πραγματικά περιστατικά στα οποία στηρίχθηκε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης στο πλαίσιο της εξετάσεως της τηρήσεως της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως

(Άρθρο 257 ΣΛΕΕ· Οργανισμός του Δικαστηρίου, παράρτημα I, άρθρο 11 § 1)

Το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης είναι το μόνο αρμόδιο, αφενός, για τη διαπίστωση των πραγματικών περιστατικών, πλην της περιπτώσεως όπου η ανακρίβεια του περιεχομένου των διαπιστώσεών του προκύπτει από τα στοιχεία της δικογραφίας που του υποβλήθηκαν, και, αφετέρου, για την εκτίμηση αυτών των πραγματικών περιστατικών. Συνεπώς, η εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών δεν αποτελεί, με την επιφύλαξη της περιπτώσεως παραμορφώσεως του περιεχομένου των αποδεικτικών στοιχείων που προσκομίσθηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, νομικό ζήτημα που υπόκειται, ως τέτοιο, στον έλεγχο του Γενικού Δικαστηρίου.

Επιπλέον, ο έλεγχος νομιμότητας που ασκεί το Γενικό Δικαστήριο στο πλαίσιο αναιρετικής διαδικασίας πρέπει οπωσδήποτε να λαμβάνει υπόψη τα πραγματικά περιστατικά στα οποία στηρίχθηκε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης προκειμένου να διαπιστώσει την επάρκεια ή την ανεπάρκεια της αιτιολογίας.

Εξάλλου, όσον αφορά την παραμόρφωση των αποδεικτικών στοιχείων, τέτοιου είδους παραμόρφωση πρέπει να προκύπτει προδήλως από τα στοιχεία της δικογραφίας, χωρίς να χρειάζεται να πραγματοποιηθεί νέα εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών και των αποδεικτικών στοιχείων ή να εξετασθούν νέα αποδεικτικά στοιχεία.

(βλ. σκέψεις 27, 29 και 31)

Παραπομπή:

ΔΕΕ: αποφάσεις της 20ής Νοεμβρίου 1997, Επιτροπή κατά V, C‑188/96 P, Συλλογή, EU:C:1997:554, σκέψη 24 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία· της 28ης Μαΐου 1998, New Holland Ford κατά Επιτροπής, C‑8/95 P, Συλλογή, EU:C:1998:257, σκέψη 72· της 6ης Απριλίου 2006, General Motors κατά Επιτροπής, C‑551/03 P, Συλλογή, EU:C:2006:229, σκέψη 54, και της 10ης Ιουλίου 2008, Bertelsmann και Sony Corporation of America κατά Impala, C‑413/06 P, Συλλογή, EU:C:2008:392, σκέψη 30

ΓΔΕΕ: αποφάσεις της 24ης Οκτωβρίου 2011, P κατά Κοινοβουλίου, T‑213/10 P, Συλλογή Υπ.Υπ., EU:T:2011:617, σκέψεις 47 και 48 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία, και της 8ης Οκτωβρίου 2013, Συμβούλιο κατά AY, T‑167/12 P, Συλλογή Υπ.Υπ., EU:T:2013:524, σκέψη 25