WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (piąta izba)

z dnia 20 września 2007 r.(*)

Pomoc państwa – Środki na restrukturyzację uprawy winorośli – Decyzja uznająca pomoc za częściowo zgodną, a częściowo niezgodną ze wspólnym rynkiem – Skarga o stwierdzenie nieważności – Dopuszczalność – Obowiązek uzasadnienia – Ocena z punktu widzenia art. 87 ust. 1 traktatu WE

W sprawie T‑136/05

EARL Salvat père & fils, z siedzibą w Saint-Paul-de-Fenouillet (Francja),

Comité interprofessionnel des vins doux naturels et vins de liqueur à appellations contrôlées      (CIVDN), z siedzibą w Perpignan (Francja),

Comité national des interprofessions des vins à appellation d’origine (CNIV), z siedzibą w Paryżu (Francja),

reprezentowane przez adwokatów H. Calveta i O. Billarda,

strona skarżąca,

popierane przez

Republikę Francuską, reprezentowaną przez G. de Bergues’a, działającego w charakterze pełnomocnika,

interwenient,

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez C. Giolita oraz A. Stobiecką-Kuik, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 i 3 decyzji Komisji 2007/253/WE z dnia 19 stycznia 2005 r. dotyczącej planu „Rivesaltes” i opłat parafiskalnych CIVDN wdrożonych przez Francję (Dz.U. L 112, str. 1),

SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI WSPÓLNOT EUROPEJSKICH (piąta izba),

w składzie: M. Vilaras, prezes, F. Dehousse i D. Šváby, sędziowie,

sekretarz: K. Pocheć, administrator,

uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 16 listopada 2006 r.

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        W następstwie otrzymania skargi w lipcu 1999 r. Komisja zwróciła się do władz francuskich z zapytaniem o różnego rodzaju środki mające na celu restrukturyzację uprawy winorośli, wprowadzane pod nazwą „planu »Rivesaltes«”. Ponieważ środki te zostały wdrożone bez zezwolenia oraz bez wcześniejszego zawiadomienia Komisji, zostały wpisane do rejestru pomocy niezgłoszonej pod numerem NN 139/2002.

2        Pismem z dnia 21 stycznia 2003 r. Komisja poinformowała Republikę Francuską o wydaniu decyzji o wszczęciu przewidzianego w art. 88 ust. 2 WE postępowania dotyczącego tej formy pomocy państwa. W dniu 5 kwietnia 2003 r. w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej został opublikowany komunikat Komisji wzywający zainteresowane strony do przedstawienia uwag w zastosowaniu art. 88 ust. 2 WE (Dz.U. C 82, str. 2). Władze francuskie przedstawiły swoje stanowisko w pismach z dnia 16 czerwca i 18 czerwca 2003 r. oraz w piśmie z dnia 10 września 2004 r., wysłanym w odpowiedzi na uwagi podmiotu, który złożył skargę do Komisji.

 Decyzja

3        W wydanej w dniu 19 stycznia 2005 r. i dotyczącej wdrożonych przez Francję planu „Rivesaltes” i opłat parafiskalnych Comité interprofessionnel des vins doux naturels et vins de liqueur à appellations contrôlées ? CIVDN (komitetu międzybranżowego win słodkich naturalnych) decyzji (zwanej dalej „decyzją”) Komisja wypowiedziała się w kwestii zgodności z prawem różnego rodzaju środków stosowanych przez Republikę Francuską i dotyczących słodkich win naturalnych pochodzących z regionu Pyrénées-Orientales (Pirenejów Wschodnich).

 Środki, których dotyczy decyzja

4        Wskutek trudności ze zbytem win o nazwie pochodzenia „rivesaltes” w 1996 r. został wdrożony plan restrukturyzacji o tej samej nazwie. Celem tego planu było, zgodnie z motywem 6 decyzji, zastąpienie, przez wykarczowanie i ponowne obsadzenie jakościowymi odmianami winorośli, z których produkowane są wina gatunkowe, części upraw winorośli wykorzystywanej do produkcji wina słodkiego naturalnego w wymienionym regionie. Aby zapewnić właściwy przebieg całego planu, producenci mieli dostęp, aż do sierpnia 2000 r., do dwóch form pomocy, a mianowicie „premii za wyłączenie” oraz „pomocy na restrukturyzację”. Ponadto wprowadzono również środki na „akcje promocyjno-reklamowe i dotacje operacyjne”.

–       Premia za wyłączenie

5        Na mocy decyzji 96-1 z dnia 9 lipca 1996 r. CIVDN wprowadził uiszczaną przez podmioty prowadzące działalność zawodową w wielu branżach składkę na rzecz finansowania planu „Rivesaltes”. Składka w wysokości 50 franków francuskich (FRF) za hektolitr wina wyprodukowanego w tym regionie była przeznaczona na wypłacanie premii dla wszystkich winnic, które w 1995 r. wyprodukowały wina rivesaltes lub grand-roussillon, a od zbiorów w 1996 r. do zbiorów w 2000 r. włącznie produkowałyby wina stołowe lub wina stołowe z oznaczeniem geograficznym (vins du pays). Premia za wyłączenie została rzeczywiście przyznana tym producentom, którzy zobowiązali się do wstrzymania przez okres pięciu lat oznaczania swojej produkcji chronioną nazwą pochodzenia (AOC) „rivesaltes” lub „grand-roussillon”. Premia ta nie była związana ze wstrzymaniem produkcji lub jej ograniczeniem, stanowiła jedynie rekompensatę za wstrzymanie się od produkcji wina oznaczonego znakiem AOC. Wysokość premii za wyłączenie wyniosła 5000 FRF rocznie za wyłączony hektar (motywy 8?11 decyzji).

–       Pomoc na restrukturyzację

6        Plan „Rivesaltes”, w formie przyjętej w 1996 r., przewidywał ponadto pomoc w wysokości 25 000 FRF za hektar na przekształcenie uprawy winorośli w AOC „muscat-de-rivesaltes” oraz pomoc w wysokości 40 000 FRF za hektar na przekształcenie uprawy winorośli w AOC „côtes-du-roussillon-villages” i w wina stołowe o oznaczeniu geograficznym (motyw 15 decyzji). Pomoc ta była finansowana częściowo przez budżet państwa (motyw 17 decyzji).

–       Działania promocyjno-reklamowe i dotacje operacyjne

7        Na mocy decyzji 97‑9 z dnia 29 grudnia 1997 r. CIVDN wprowadził od dnia 1 stycznia 1998 r. uiszczaną przez podmioty prowadzące działalność zawodową w wielu branżach składkę przeznaczoną na finansowanie działań reklamowych i promocyjnych oraz na dotacje operacyjne dla win z oznaczeniem AOC „rivesaltes”, „grand-roussillon”, „muscat-de-rivesaltes” oraz „banyuls” (motyw 19 decyzji). Składki te, zależnie od AOC, wynosiły od 25 FRF do 50 FRF za hektolitr (motyw 20 decyzji). Podobnie na mocy decyzji 98‑1 z dnia 10 lipca 1998 r. CIVDN wprowadził od dnia 1 września 1998 r. taką samą uiszczaną przez podmioty prowadzące działalność zawodową w wielu branżach składkę przeznaczoną na finansowanie działań promocyjno-reklamowych i na dotacje operacyjne dla win posiadających oznaczenie AOC „rivesaltes”, „grand-roussillon” i „maury” (motyw 22 decyzji). Obie wymienione składki zostały uchylone decyzją 99‑1 z dnia 17 grudnia 1999 r., którą CIVDN wprowadził uiszczaną przez podmioty prowadzące działalność zawodową w wielu branżach składkę mającą na celu finansowanie działań promocyjno-reklamowych oraz dotacji operacyjnych dla win posiadających następujące oznaczenia AOC: „banyuls”, „banyuls-grand-cru”, „muscat-de-rivesaltes”, „rivesaltes”, „grand-roussillon” i „maury” (motyw 25 decyzji). Składki te zostały ponownie wprowadzone, po ich niewielkich zmianach, decyzją 00‑1 (motyw 28 decyzji).

 Zawarta w decyzji ocena prawna

8        W dokonanej ocenie prawnej Komisja bada w pierwszej kolejności istnienie selektywnej korzyści finansowanej z zasobów państwowych. Odnośnie do charakteru rozpatrywanych składek zauważa ona, że chodzi tu o opłaty parafiskalne, czyli o środki publiczne (motyw 74 decyzji).

9        Po zakończeniu tego badania Komisja stwierdza, że badane środki stanowią „przyznaną im korzyść finansowaną ze środków publicznych, z których inne podmioty nie mogą korzystać, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji przez faworyzowanie niektórych przedsiębiorstw lub produkcję niektórych towarów, przez co może mieć wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi”. Komisja wnioskuje z powyższego, że środki te stanowią pomoc w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE (motyw 82 decyzji).

10      Podczas badania zgodności pomocy ze wspólnym rynkiem Komisja wyłącza najpierw możliwość zastosowania w niniejszej sprawie wyjątków od ogólnej zasady niezgodności pomocy państwa z traktatem, przewidzianych przez art. 87 ust. 2 i 3 WE (motywy 83–86 decyzji).

11      Komisja stwierdza następnie, że ponieważ środki wdrożone przez Republikę Francuską zawierają elementy pomocy państwa, jest to zatem nowa pomoc, niezgłoszona Komisji, a zatem ? przyznana bezprawnie w rozumieniu traktatu WE (motyw 88 decyzji).

12      Następnie, przed wyciągnięciem wniosków, Komisja analizuje każdy ze środków w świetle mających zastosowanie przepisów, szczególnie tych określających wspólną organizację rozpatrywanego rynku, jak również finansowanie pomocy (motywy 95–127 decyzji).

 Sentencja decyzji

13      Sentencja decyzji brzmi następująco:

„Artykuł pierwszy

1.      Pomoc państwa, którą [Republika Francuska] wdrożyła w formie »premii za wyłączenie« przyznanej francuskim producentom wina, którzy zobowiązali się nie używać chronionej nazwy pochodzenia ([AOC]) »rivesaltes« lub »grand-roussillon« od zbiorów w 1996 r. do zbiorów w 2000 r. włącznie, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem.

2.      Pomoc państwa, którą [Republika Francuska] wdrożyła w formie planu restrukturyzacji winnicy [AOC] »rivesaltes«, od zbiorów w 1996 r. do zbiorów w 2000 r. włącznie, przyznana w wysokości przekraczającej 30% kosztów realnych i/lub limitu 5030,82 EUR/ha (33 000 FRF/ha) w indywidualnych przypadkach, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem.

3.      Pomoc państwa, którą [Republika Francuska] wdrożyła między dniem 1 stycznia 1998 r. a 31 grudnia 2000 r. w formie działań reklamowo-promocyjnych i dotacji operacyjnych na rzecz [AOC] »rivesaltes«, »grand roussillon«, »muscat de rivesaltes« i »banyuls« jest zgodna ze wspólnym rynkiem na podstawie art. 87 ust. 3 lit. c) traktatu.

Artykuł 2

1.      [Republika Francuska] podejmie konieczne środki celem windykacji [odzyskania od beneficjentów] niezgodnej [z traktatem] pomocy określonej w art. 1 ust. 1 i 2. Windykacja [odzyskanie] następuje niezwłocznie, zgodnie z procedurami prawa krajowego, co pozwoli na natychmiastowe i skuteczne wykonanie niniejszej decyzji. Pomoc, która ma zostać odzyskana, zawiera również odsetki naliczane od dnia, w którym została ona udostępniona beneficjentowi do dnia jej windykacji [odzyskania]. Odsetki te naliczane są na podstawie stopy referencyjnej Komisji przewidzianej w metodzie określania stóp referencyjnych i aktualizacji [dyskontowych].

2.      Dla celów odzyskania pomocy niezgodnej określonej w art. 1 ust. 1 [Republika Francuska] informuje Komisję o całkowitej wysokości pomocy przyznanej w ramach tego środka, a także o jego finansowaniu, w tym o całkowitej wysokości wpływów ze składki międzybranżowej wprowadzonej w tym celu, a także o liczbie hektarów, które skorzystały z »premii za wyłączenie«.

Artykuł 3

W terminie dwóch miesięcy od ogłoszenia niniejszej decyzji [Republika Francuska] poinformuje Komisję o krokach, jakie zostały podjęte, aby się do niej zastosować.

Artykuł 4

Niniejsza decyzja skierowana jest do Republiki Francuskiej”.

 Przebieg postępowania i żądania stron

14      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 30 marca 2005 r. spółka cywilna z ograniczoną odpowiedzialnością Salvat père & fils EARL (zwana dalej „przedsiębiorstwem Salvat”), CIVDN oraz Comité national des interprofessions des vins d’appellation d’origine ? CNIV (krajowy komitet branży winiarskiej) wniosły skargę na decyzję Komisji Wspólnot Europejskich.

15      Skarżący wnoszą do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 i 3 decyzji;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

16      Odrębnym pismem z dnia 29 czerwca 2005 r. Komisja podniosła, zgodnie z art. 114 §1 regulaminu Sądu, zarzut niedopuszczalności. Wniosła w nim o odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej bez rozpatrywania istoty sprawy oraz o obciążenie skarżących kosztami postępowania.

17      Postanowieniem przewodniczącego piątej izby Sądu z dnia 22 września 2005 r. Republika Francuska została dopuszczona do postępowania w charakterze interwenienta popierającego żądania skarżących. W piśmie z dnia 26 października 2005 r. rząd francuski poinformował, iż nie chce zajmować stanowiska w kwestii dopuszczalności oraz nie zamierza składać uwag interwenienta na tym etapie postępowania.

18      Postanowieniem z dnia 13 grudnia 2005 r. Sąd orzekł o pozostawieniu wniosku o stwierdzenie niedopuszczalności oraz wniosku o kosztach postępowania do rozstrzygnięcia w wyroku.

19      W odpowiedzi na skargę Komisja wnosi do Sądu o:

–        odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej lub, ewentualnie, o jej oddalenie jako bezzasadnej;

–        obciążenie skarżących kosztami postępowania.

20      Republika Francuska nie złożyła uwag interwenienta w przedmiocie istoty sprawy w wyznaczonym na to terminie. Po otrzymaniu informacji z sekretariatu Sądu o wyznaczonej dacie rozprawy pismem z dnia 25 października 2006 r. poinformowała również, iż nie weźmie w niej udziału.

21      Na rozprawie w dniu 16 listopada 2006 r. wysłuchano wystąpień stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu.

 W przedmiocie dopuszczalności

22      Po pierwsze, Komisja powołuje się na brak interesu prawnego CIVDN, z powodu jego rozwiązania, w kwestionowaniu dwóch zaskarżonych przepisów. Po drugie, Komisja podnosi, że skarżący nie mają interesu prawnego w kwestionowaniu art. 1 ust. 3 decyzji. Po trzecie, kwestionuje fakt, jakoby art. 1 ust. 1 decyzji dotyczył skarżących byli bezpośrednio i indywidualnie.

 W przedmiocie legitymacji CIVDN do kwestionowania dwóch zaskarżonych przepisów w kontekście jego rozwiązania

 Argumenty uczestników

23      Według Komisji CIVDN został rozwiązany i zlikwidowany na mocy decyzji podjętej przez jego zgromadzenie ogólne w dniu 20 grudnia 2000 r. i został zastąpiony przez Conseil interprofessionnel des vins de Roussillon ? CIVR (radę międzybranżową win z Roussillon). Komisja potwierdza, że została poinformowana o tej decyzji pismami z dnia 14 grudnia 2000 r. oraz 6 grudnia 2001 r. (motyw 48 decyzji).

24      CIVDN podnosi, że został utworzony na mocy ustawy nr 200 z dnia 2 kwietnia 1943 r., nadal obowiązującej. Nie ulega wątpliwości, że zarządzenie 2005‑554 z dnia 26 maja 2005 r. (JORF nr 122 z dnia 27 maja 2005 r.) przewiduje likwidację CIVDN w warunkach określonych przez rozporządzenie ministerialne. Jednak, jak dodaje skarżący, choć jest prawdą, że rozporządzeniem międzyministerialnym z dnia 9 sierpnia 2005 r. (JORF nr 201 z dnia 30 sierpnia 2005 r.) wszczęto postępowanie likwidacyjne oraz powołano likwidatora, to pozostaje faktem, iż CIVDN nadal istniał jako osoba prawna aż do chwili jego rozwiązania. Ani zarządzenie 2005‑554, ani rozporządzenie międzyministerialne z dnia 9 sierpnia 2005 r. nie mogły jednak pozbawić CIVDN osobowości prawnej z mocą wsteczną, którą ten podmiot posiadał w dacie wniesienia niniejszej skargi, to jest w dniu 30 marca 2005 r.

 Ocena Sądu

25      Sąd wskazuje, że zgodnie z treścią protokołu ze zgromadzenia ogólnego CIVDN mającego miejsce w dniu 20 grudnia 2000 r., zważywszy na to, iż CIVR zastąpi z dniem 1 stycznia 2001 r. dotychczasowe organizacje międzybranżowe, należy wziąć pod uwagę warunki likwidacji CIVDN, ustanawiając odpowiedni do tego celu kalendarz działania.

26      Jednak z dokumentów przedłożonych przez skarżących, a niekwestionowanych przez Komisję, wynika, że CIVDN nie został jednak rozwiązany w grudniu 2000 r., ponieważ jego rozwiązanie zostało przewidziane w zarządzeniu 2005‑554, a rozporządzenie międzyministerialne z dnia 9 sierpnia 2005 r. określa warunki jego rozwiązania. W tym kontekście CIVDN nie stracił swojej zdolności procesowej.

27      Z powyższego wynika, że w dacie wniesienia niniejszej skargi CIVDN był osobą prawną z legitymacją do występowania przed sądem oraz że nic nie wskazuje na to, aby od tamtego czasu mógł stracić te cechy. Dlatego też Komisja błędnie kwestionuje legitymację CIVDN do działania, opierając się na argumencie jego rozwiązania.

 W przedmiocie braku interesu prawnego skarżących w kwestionowaniu art. 1 ust. 3 decyzji

 Argumenty stron

28      Komisja podnosi, że art. 1 ust. 3 decyzji nie może być niekorzystny dla skarżących ze względu na przynoszące im korzyść zawarte w nim uznanie pomocy za zgodną ze wspólnym rynkiem. Na poparcie tej tezy Komisja opiera to twierdzenie na postanowieniu Trybunału Sprawiedliwości z dnia 28 stycznia 2004 r. w sprawie C‑164/02 Niderlandy przeciwko Komisji, Rec. str. I‑1177, pkt 18–25, oraz wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 14 kwietnia 2005 r. w sprawie T‑141/03 Sniace przeciwko Komisji, Zb.Orz. str. II‑1197, pkt 25 i nast.

29      Zgodnie z tą analizą skarga złożona przez CIVDN, stowarzyszenie mające za zadanie obronę zbiorowych interesów swoich członków, jest w sposób oczywisty niedopuszczalna ze względu na to, że organizacja ta reprezentuje beneficjentów pomocy uznanej za zgodną ze wspólnym rynkiem. Zatem decyzja korzystna dla producentów win słodkich naturalnych dotyczy CNIV w jeszcze w mniejszym stopniu.

30      Komisja podkreśla również, że decyzja nie dotyczy składek samych w sobie oraz nie zmierza do identyfikowania ich ze środkami pomocowymi.

31      Ze swojej strony skarżący uważają, że mają interes prawny w kwestionowaniu tych przepisów. Przywołane przez Komisję orzecznictwo z zasady nie pozwala w żadnym wypadku na wykluczenie z zasady dopuszczalności skargi o unieważnienie złożonej przez beneficjenta danej pomocy przeciwko decyzji uznającej tę pomoc za zgodną ze wspólnym rynkiem. Uznanie pomocy za zgodną nie zwalnia Sądu z obowiązku zbadania, czy ocena Komisji dokonana w niniejszej sprawie ma wiążące skutki prawne, które mogłyby naruszyć interesy skarżących. W przeciwieństwie zaś do strony skarżącej w ww. w pkt 28 wyroku w sprawie Sniace przeciwko Komisji, skarżący w niniejszej sprawie powołują się na sprawy będące już w toku przed sądami krajowymi.

32      W opinii skarżących CIVR, będący następcą CIVDN, został bowiem zmuszony do pozwania hodowcy winorośli, SCEA Marty, w celu uzyskania orzeczenia nakazującego wpłatę na jego rzecz dobrowolnych składek członkowskich, z zapłatą których zalegał hodowca. W odpowiedzi na pozew spółka ta wnosi do sądu krajowego o rozstrzygnięcie, czy „dobrowolne składki członkowskie, których domaga się CIVR, stanowią pomoc państwa w rozumieniu art. 87 [WE] i 88 [WE]”. W związku z powyższym w niniejszej sprawie istnieje się ryzyko powstania sporu prawnego dotyczącego uznania za pomoc państwa dobrowolnych składek członkowskich („cotisations volontaires obligatoires”).

33      CIVDN ma zatem własny interes prawny w kwestionowaniu art. 1 ust. 3 decyzji ze względu na to, że przepis ten uniemożliwia bezpośrednio wykonywanie przezeń, tak jak CIVDN je rozumie, jego własnych uprawnień. Podobnie wyglądała kwestia CNIV, z tego powodu, iż uznanie za pomoc finansowania działań międzybranżowych ze środków pochodzących z dobrowolnych składek członkowskich może poważnie zdestabilizować funkcjonowanie organizacji międzybranżowych sektora winiarskiego zrzeszonych w jego ramach. Powyższe będzie miało również znaczenie dla przedsiębiorstwa Salvat, które – jako członek organizacji międzybranżowej sektora winiarskiego – korzysta ze wszystkich działań międzybranżowych finansowanych z tych składek uznanych za pomoc państwa.

 Ocena Sądu

34      W ramach oceny dopuszczalności niniejszej skargi należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem aktami prawnymi bądź decyzjami zaskarżalnymi skargą skargi o stwierdzenie nieważności w rozumieniu art. 230 WE są jedynie środki wywołujące wiążące skutki prawne mogące wpłynąć na interesy skarżących poprzez istotną zmianę ich sytuacji prawnej (zob. ww. w pkt 28 postanowienie w sprawie Niderlandy przeciwko Komisji, pkt 18 oraz cytowane tam orzecznictwo). Ponadto skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona przez osobę fizyczną lub prawną jest dopuszczalna wyłącznie w zakresie, w jakim skarżący ma interes prawny w stwierdzeniu nieważności zaskarżonego aktu. Konieczne jest, by interes ten istniał i był aktualny; podlega on ocenie na dzień wniesienia skargi (zob. ww. w pkt 28 wyrok w sprawie Sniace przeciwko Komisji, pkt 25 oraz cytowane tam orzecznictwo).

35      Obie strony powołują na poparcie swoich twierdzeń ww. w pkt 28 wyrok w sprawie Sniace przeciwko Komisji.

36      Otóż należy stwierdzić, że w celu rozstrzygnięcia, czy skarga jest niedopuszczalna, Sąd nie skoncentrował się w tamtym wyroku na tej tylko okoliczności, iż decyzja uznaje tę pomoc za zgodną ze wspólnym rynkiem. Wręcz przeciwnie, Sąd zbadał in concreto sytuację strony skarżącej. Zresztą już w wyroku wydanym w dniu 30 stycznia 2002 r. w sprawie T‑212/00 Nuove Industrie Molisane przeciwko Komisji, Rec. str. II‑347, pkt 38, Sąd stwierdził, że sama okoliczność, iż zaskarżona decyzja w tej sprawie uznaje zgłoszoną pomoc za zgodną ze wspólnym rynkiem i w związku z tym nie stanowi co do zasady aktu niekorzystnego dla strony skarżącej, nie zwalnia sądu wspólnotowego od obowiązku zbadania, czy ocena dokonana przez Komisję wywołuje skutki prawne mogące wpłynąć na interesy strony skarżącej.

37      W związku z powyższym jeżeli nawet art. 1 ust. 3 decyzji uznaje za zgodną ze wspólnym rynkiem pomoc państwa, którą Republika Francuska wprowadziła w formie działań promocyjno-reklamowych oraz dotacji operacyjnych na rzecz niektórych producentów wina z oznaczeniem AOC, należy zbadać, czy ten przepis narusza interesy skarżących.

38      Na początku należy stwierdzić, że wbrew twierdzeniom skarżących, decyzja nie uznaje za pomoc państwa finansowania rozważanych działań ze składek uiszczanych przez podmioty prowadzące działalność zawodową w wielu branżach. Z sentencji decyzji oraz z uzasadnienia stanowiącego jej podstawę wynika bardzo wyraźnie, że to te działania są uznane za pomoc państwa, a nie same składki.

39      Składki te zostały zbadane w decyzji pod względem posiadania przez nie ewentualnego charakteru zasobów państwowych. W motywie 74 decyzji Komisja kończy swoje ustalenia stwierdzeniem, iż w niniejszej sprawie chodzi o opłaty parafiskalne, czyli o środki publiczne.

40      W motywie 134 decyzji przypomniano oczywiście zasadę wyrażoną w wyroku Trybunału z dnia 21 października 2003 r. w sprawach połączonych C‑261/01 i C‑262/01 Van Calster i in., Rec. str. I‑12249, pkt 53 i 54, zgodnie z którą w sytuacji, kiedy środki pomocowe, których integralnym składnikiem jest sposób finansowania, zostały wdrożone z naruszeniem obowiązku zgłoszenia, sądy krajowe są co do zasady zobowiązane do nakazania zwrotu opłat lub składek pobranych specjalnie w celu finansowania tej pomocy. Komisja nie bada jednak, czy w niniejszej sprawie występują przesłanki dla zastosowania tej zasady. W tej kwestii należy zaś przypomnieć, że aby można było uznać podatek za stanowiący integralny składnik środków pomocowych, musi istnieć konieczny związek między przeznaczeniem podatku a pomocą na podstawie właściwych krajowych regulacji prawnych w tym znaczeniu, że dochód pochodzący z podatku jest obowiązkowo przeznaczany na finansowanie pomocy. Jeżeli taki związek istnieje, dochód z podatku wpływa bezpośrednio na wielkość pomocy, a w konsekwencji ? na ocenę zgodności tej pomocy ze wspólnym rynkiem (zob. wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 27 października 2005 r. w sprawach połączonych od C‑266/04 do C‑270/04, C‑276/04 i od C‑321/04 do C‑325/04 Casino France i in., Rec. str. I‑9481, pkt 40 oraz cytowane tam orzecznictwo). W każdym razie decyzja nie wskazuje na to, aby w niniejszej sprawie istniał konieczny związek między przeznaczeniem dochodu ze składek a wysokością udzielonej pomocy oraz nie dostarcza żadnego dowodu pozwalającego na ustalenie istnienia takiego związku. Skarżący nie przedstawili żadnego bardziej szczegółowego argumentu na poparcie tezy o istnieniu takiego związku.

41      Po drugie, jeśli chodzi o sprawy sądowe toczące się już przed sądami krajowymi, należy podkreślić, że skarżący powołują się tylko na jedną z nich, dając jednocześnie do zrozumienia, iż jest ich więcej. Mowa tu o sprawie wniesionej przez CIVR przeciwko SCEA Marty w dniu 6 grudnia 2004 r. do tribunal d’instance de Perpignan (rejonowego sądu cywilnego w Perpignan).

42      Należy podnieść w tym miejscu, że spór dotyczy nieuiszczenia „dobrowolnych składek członkowskich” zgodnie z rozliczeniem sporządzonym na dzień 29 września 2004 r., a nie udzielenia pomocy w formie wskazanych w art. 1 ust. 3 decyzji działań promocyjno-reklamowych i dotacji operacyjnych w okresie między dniem 1 stycznia 1998 r. a dniem 31 grudnia 2000 r. W żaden sposób zresztą nie zostało ustalone, że określone w decyzji składki wiążą się z udzieleniem pomocy w takiej formie.

43      Skarżący jak dotąd nie wykazali istnienia uzasadnionego ryzyka, że spory toczące się przed sądami w związku z pomocą państwa wdrożoną w okresie od dnia 1 stycznia 1998 r. do dnia 31 grudnia 2000 r. w formie działań promocyjno-reklamowych i dotacji operacyjnych mogą mieć wpływ na ich sytuację prawną.

44      Po trzecie i ostatnie, argument oparty na braku pewności prawa, mającym zostać spowodowanym przez toczące się spory powodujące całkowitą destabilizację w funkcjonowaniu związków międzybranżowych w tym sektorze, należy uznać za nieprzekonujący zarówno w odniesieniu do przeszłości, jak i do przyszłości.

45      Odnośnie do przeszłości skarżący powołali się jedynie na istniejący pomiędzy CIVR i SCEA Marty spór dotyczący kwestii składek tego przedsiębiorstwa należnych tej organizacji, który to spór nie mógłby samoistnie spowodować destabilizacji całego sektora, zakładając nawet, że ma on pewien związek z decyzją. Skarżący w każdym razie nie dostarczyli żadnego dowodu mogącego pozwolić na ustalenie istnienia pewnego rodzaju destabilizacji lub zagrożenia dla organizacji międzybranżowej, wynikających z uznania przedmiotowych działań reklamowo-promocyjnych oraz dotacji operacyjnych za pomoc państwa.

46      Jak podkreśliła Komisja w czasie rozprawy, co zostało przyjęte do wiadomości przez Sąd, decyzja nie uznaje za pomoc państwa składek samych w sobie i w ten sposób nie stwarza obowiązku ich zwrotu płatnikom. Komisja zadeklarowała gotowość skierowania do skarżących pisma w tej sprawie.

47      Odnośnie do ewentualnej destabilizacji przyszłych działań organizacji międzybranżowej – skarżący nie potrafili wskazać przyszłych i niepewnych okoliczności mających uzasadnić ich interes w żądaniu unieważnienia zaskarżonego aktu prawnego (zob. podobnie ww. w pkt 28 wyrok w sprawie Sniace przeciwko Komisji, pkt 26).

48      Z całości tych rozważań wynika, że skarżący nie udowodnili, iż ich interes prawny w kwestionowaniu art. 1 ust. 3 decyzji istnieje i jest aktualny. Wniesiona przez nich skarga powinna zatem zostać uznana za niedopuszczalną w zakresie, w jakim zmierza do stwierdzenia nieważności art. 1 ust. 3 decyzji.

 W przedmiocie legitymacji skarżących do kwestionowania art. 1 ust. 1 decyzji

 Argumenty uczestników

49      W opinii Komisji skarżący nie mają również „bezpośredniego i indywidualnego interesu prawnego” w kwestionowaniu art. 1 ust. 1 decyzji. W niniejszej sprawie nie można mieć żadnej wątpliwości co do tego, że adresatem decyzji jest państwo francuskie, a nie sami skarżący, i wobec tego należałoby ustalić, czy zaskarżony akt prawny, formalnie adresowany do państwa członkowskiego, może zostać uznany za akt dotyczący bezpośrednio i indywidualnie każdego z trzech skarżących.

50      Komisja podkreśla, że aby określić warunki dopuszczalności skarg o stwierdzenie nieważności wnoszonych przez osoby fizyczne lub prawne, należy dokonać rozróżnienia pomiędzy aktami o charakterze ogólnym i aktami o charakterze indywidualnym. W niniejszej sprawie decyzja stanowi jej zdaniem akt o charakterze ogólnym, ponieważ dotyczy sytemu pomocy stosowanego wobec nieograniczonej i niedającej się określić liczby przedsiębiorstw, a stosowanie to jest uzależnione jedynie od ich przynależności do dość pojemnej kategorii przedsiębiorstw produkujących wina słodkie naturalne.

51      Jeśli chodzi o przedsiębiorstwo Salvat, Komisja uważa, że decyzja nie dotyczy go indywidualnie. Decyzja o charakterze ogólnym dotyczy strony skarżącej indywidualnie jedynie wówczas, gdy dotyczy jej ona ze względu na jej określone cechy szczególne lub sytuację faktyczną, która wyróżnia ją pośród ogółu innych podmiotów. Taka sytuacja nie ma zaś miejsca. Decyzja pociąga za sobą konsekwencje dla sytuacji każdego z tych przedsiębiorstw, które mogły skorzystać z premii za wyłączenie. Decyzja nie narusza szczególnych uprawnień niektórych przedsiębiorstw, różniących się od uprawnień innych przedsiębiorstw będących beneficjentami pomocy.

52      Takie rozwiązanie znalazło potwierdzenie w wielu wyrokach Trybunału Sprawiedliwości oraz Sądu Pierwszej Instancji i nie może zostać podważone przez wyrok Trybunału z dnia 19 października 2000 r. w sprawach połączonych C‑15/98 i C‑105/99 Włochy i Sardegna Lines przeciwko Komisji, Rec. str. I‑8855 (zwanym dalej „wyrokiem w sprawie Sardegna Lines”), oraz przez wyrok Trybunału z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C‑298/00 P Włochy przeciwko Komisji, Rec. str. I‑4087 (zwanym dalej „wyrokiem w sprawie Alzetta”).

53      Zaskarżone przepisy prawne zawarte w decyzji również nie dotyczą przedsiębiorstwa Salvat bezpośrednio. Jedyną dyspozycją mogącą wpłynąć bezpośrednio na skarżących, w szczególności na przedsiębiorstwo Salvat, mógłby być art. 2, nakładający na Republikę Francuską obowiązek odzyskania niezgodnej pomocy wskazanej w art. 1. Żaden zaś ze skarżących nie zaskarżył art. 2 decyzji.

54      Podsumowując, Komisja stwierdza, że przedsiębiorstwo Salvat nie wykazuje swoistych określonych cech szczególnych ani też nie znajduje się w sytuacji faktycznej odróżniającej je od każdego innego aktualnego lub potencjalnego beneficjenta systemu wprowadzonego przez Republikę Francuską. Tym samym zatem nie spełnia przesłanek określonych w art. 230 akapit czwarty WE, pozwalających na wniesienie skargi do Sądu Pierwszej Instancji.

55      Skarga CIVDN jest w każdym wypadku niedopuszczalna ze względu na oczywisty brak po jego stronie indywidualnego interesu prawnego. Komisja podnosi, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem stowarzyszenie przedsiębiorstw, które nie jest adresatem zaskarżonego aktu prawnego, jest dopuszczone do działania wówczas, gdy ma w tym własny interes prawny, zwłaszcza w sytuacji gdy dany akt miał wpływ na jego pozycję negocjatora lub gdy stowarzyszenie występuje w imieniu jednego lub wielu ze swoich członków, pod warunkiem że ich swoista sytuacja pozwoliłaby im na wniesienie dopuszczalnej skargi. Z jednej strony zaś CIVDN nie przedstawił żadnego własnego uzasadnienia odmiennego od uzasadnień przedstawionych przez swoich członków – w szczególności jest bezspornym, że komitet ten nie odegrał żadnej roli w postępowaniu administracyjnym, z drugiej strony jego członkowie, tacy jak przedsiębiorstwo Salvat, nie mieliby legitymacji do działania, a zatem CIVDN nie mógłby działać jako substytut z tych samych powodów.

56      W kwestii CNIV Komisja przypomina, że skupia on organizacje międzybranżowe przemysłu winiarskiego, które są uznanymi przez państwo podmiotami prywatnymi. Według Komisji argumenty przedstawione na poparcie zarzutu niedopuszczalności skargi wniesionej przez CIVDN stosuje się mutatis mutandis oraz a fortiori do CNIV. Wśród członków tego ostatniego brak jest bowiem beneficjentów pomocy udzielonej w drodze decyzji, którzy mogliby działać samodzielnie w sporze o stwierdzenie nieważności.

57      Skarżący podnoszą ze swojej strony, że zaskarżona decyzja dotyczy ich bezpośrednio i indywidualnie.

58      Przedsiębiorstwo Salvat uważa się za bezpośrednio zainteresowane, ponieważ obowiązek odzyskania środków nałożony w art. 2 decyzji na Republikę Francuską wpływa na jego sytuację prawną. Według niego państwu francuskiemu nie przysługują bowiem żadne uprawnienia dyskrecjonalne i dlatego musi ono uzyskać od przedsiębiorstwa zwrot przyznanej mu wcześniej pomocy indywidualnej. Choć jest prawdą, że skierowanie w decyzji do Republiki Francuskiej tego nakazu odzyskania środków powoduje powstanie bezpośredniego związku pomiędzy sytuacją przedsiębiorstwa Salvat a tą decyzją, z takiego stwierdzenia nie wynika jednak, że przedsiębiorstwo to, aby jego skarga była dopuszczalna, musi zaskarżyć art. 2 decyzji. Jedynym bowiem adresatem zawartego w decyzji nakazu odzyskania środków jest państwo członkowskie, którego decyzja dotyczy. Wreszcie, jak dodaje przedsiębiorstwo Salvat, to przede wszystkim samo uznanie rozważanych środków za pomoc wpływa na jego sytuację prawną i gdyby została stwierdzona nieważność art. 1 ust. 1 decyzji, już żadne więcej zobowiązanie do zwrotu na podstawie art. 2 nie będzie miało racji bytu.

59      Przedsiębiorstwo Salvat twierdzi również, że decyzja dotyczy go indywidualnie jako przedsiębiorstwa będącego beneficjentem korzystającym z pomocy indywidualnej przyznanej mu na podstawie programu pomocowego, której zwrot został nakazany. Jego sytuacja jest zatem identyczna jak sytuacja przedsiębiorstwa Sardegna Lines, którego skarga została uznana przez Trybunał za dopuszczalną (ww. w pkt 55 wyrok w sprawie Sardegna Lines). Według przedsiębiorstwa Salvat niedopuszczalność orzeczona przez Trybunał w wyrokach przytoczonych przez Komisję na poparcie jej tezy wynikała z właściwych dla tych spraw elementów stanu faktycznego, w którym decyzja będąca ich przedmiotem nie zawierała nakazu odzyskania pomocy już udzielonej. Przedsiębiorstwo Salvat podnosi, że wprowadzone przez Komisję rozróżnienie między skargami o stwierdzenie nieważności dotyczącymi pomocy indywidualnej, które są dopuszczalne, a skargami dotyczącymi programów pomocy, które są niedopuszczalne, jest całkowicie sztuczne i nie znajduje potwierdzenia w orzecznictwie przywołanym przez Komisję.

60      CIVDN stwierdza, że ma w tej sprawie własny interes prawny. Dowód istnienia tego interesu prawnego po stronie organizacji nie może być uwarunkowany czy ograniczony tym, czy działa ona w charakterze negocjatora. Zaskarżona decyzja dotyczy bezpośrednio wprowadzonych przez CIVDN działań o charakterze międzybranżowych, finansowanych za pomocą środków pochodzących ze składek wprowadzonych przez tę organizację; decyzja uniemożliwia wykonywanie przez nią jej własnych uprawnień.

61      CIVDN uważa również, że ma interes prawny w obronie interesu zbiorowego tych spośród swoich członków, których decyzja dotyczy bezpośrednio lub indywidualnie. Dopuszczalne jest bowiem indywidualne wniesienie przez tych członków skargi o stwierdzenie nieważności przeciwko decyzji, jako rzeczywistych beneficjentów pomocy, którą Komisja nakazała odzyskać.

62      CNIV, stowarzyszenie niemające celu zarobkowego, którego działalność podlega ustawie z dnia 1 lipca 1901 r., twierdzi, że posiada oczywisty odrębny interes do występowania w charakterze przedstawiciela organizacji międzybranżowych sektora przemysłu winiarskiego i obrońcy ich zbiorowych interesów. Przypomina, że zgodnie z treścią jego statutu jego celem jest szczególnie „zapewnienie reprezentowania w postępowaniu sądowym organizacji międzybranżowych organizacji producentów win z oznaczeniem pochodzenia”.

 Ocena Sądu

63      Zgodnie z art. 230 akapit czwarty traktatu WE każda osoba fizyczna lub prawna może złożyć skargę na decyzje, których jest adresatem, oraz na decyzje, które mimo przyjęcia w formie rozporządzenia lub decyzji skierowanej do innej osoby dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie.

64      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem podmioty inne niż adresaci decyzji mogą twierdzić, iż dotyczy ich ona indywidualnie, tylko wtedy, gdy dotyczy ich ze względu na określone cechy, które są im właściwe, lub sytuację faktyczną, która wyodrębnia ich spośród wszystkich osób i w ten sposób indywidualizuje ich w sposób analogiczny do adresata tej decyzji (wyroki Trybunału z dnia 15 lipca 1963 r. w sprawie 25/62 Plaumann przeciwko Komisji, Rec. str. 197; z dnia 2 kwietnia 1998 r. w sprawie C‑321/95 P Greenpeace Council i in. przeciwko Komisji, Rec. str. I‑1651, pkt 7 i 28, oraz ww. w pkt 52 powyżej wyrok w sprawie Sardegna Lines, pkt 32).

65      W niniejszej sprawie bezspornym pozostaje fakt, iż decyzja jest skierowana do Republiki Francuskiej, a nie do skarżących. Należy w związku z tym sprawdzić, czy zaskarżony akt dotyczy bezpośrednio i indywidualnie każdego z nich.

66      Sąd Pierwszej Instancji uważa za właściwe zbadanie w pierwszej kolejności, czy art. 1 ust. 1 decyzji dotyczy przedsiębiorstwa Salvat indywidualnie i bezpośrednio.

67      Trybunał orzekł, że przedsiębiorstwo nie może w zasadzie zaskarżyć decyzji Komisji zakazującej wprowadzenia systemu pomocy sektorowej, jeżeli ta decyzja dotyczy przedsiębiorstwa wyłącznie z powodu jego przynależności do tego sektora oraz posiadanego przez nie charakteru potencjalnego beneficjenta wspomnianego systemu pomocy. W odniesieniu do skarżącego przedsiębiorstwa taka decyzja stanowi bowiem środek o charakterze ogólnym, stosowany w określonych obiektywnie sytuacjach oraz wywołujący skutki prawne pod względem pewnej kategorii osób określonych w sposób ogólny i abstrakcyjny (zob. ww. w pkt 52 wyrok w sprawie Alzetta, pkt 36 i 37 oraz cytowane tam orzecznictwo).

68      Nie ulega wątpliwości, że decyzja nie wskazuje przedsiębiorstwa czy przedsiębiorstw będących beneficjentami rozważanej pomocy. Artykuł 1 ust. 1 tej decyzji uznaje za niezgodną ze wspólnym rynkiem pomoc państwa wdrożoną przez Republikę Francuską w formie premii za wyłączenie „przyznanej francuskim producentom wina, którzy zobowiązali się nie używać chronionej nazwy pochodzenia (AOC) »rivesaltes« lub »grand-roussillon« od zbiorów w 1996 r. do zbiorów w 2000 r. włącznie”. Z jej motywów 9–11 wynika, że premia za wyłączenie w wysokości 5000 FRF rocznie za każdy wyłączony hektar została wypłacona „dla wszystkich winnic, które w 1995 r. produkowały »rivesaltes« lub »grand-roussillon«, a od zbiorów w 1995 r. do zbiorów w 2000 r. włącznie produkowały wina stołowe lub wina stołowe z oznaczeniem geograficznym”. Decyzja odnosi się zatem, w rozumieniu przywołanego wyżej orzecznictwa, do określonych obiektywnie sytuacji oraz wywołuje skutki prawne pod względem pewnej kategorii osób określonych w sposób ogólny i abstrakcyjny.

69      Należy jednakże przypomnieć, że w pkt 34 i 35 ww. w pkt 52 wyroku w sprawie Sardegna Lines Trybunał orzekł, iż ze względu na to, że decyzja rozpatrywana w tamtej sprawie nie dotyczyła przedsiębiorstwa Sardegna Lines wyłącznie jako przedsiębiorstwa należącego do sektora żeglugi morskiej na Sardynii i potencjalnego beneficjenta systemu pomocy dla sardyńskich armatorów, ale również jako rzeczywistego beneficjenta pomocy indywidualnej przyznanej na podstawie tego programu, której to zwrot został nakazany przez Komisję, wskazana decyzja dotyczyła tego przedsiębiorstwa indywidualnie, a zatem jego skarga na tę decyzję jest dopuszczalna (zob. również podobnie ww. w pkt 52 wyrok w sprawie Alzetta, pkt 38 i 39).

70      Z tego względu należy sprawdzić, czy przedsiębiorstwo Salvat jest rzeczywiście beneficjentem pomocy indywidualnej przyznanej na podstawie systemu pomocy sektorowej, której odzyskanie zostało nakazane przez Komisję.

71      W załączniku do skargi przedsiębiorstwo Salvat przedstawia wykaz przelewów „Premie za wyłączenie – plan »Rivesaltes«”, poświadczony przez księgowego z CIVDN, z którego wynika, że przedsiębiorstwo to skorzystało łącznie, z tytułu premii za wyłączenie, z kwoty 91 041,50 FRF. Z tego dokumentu wynika, że przyznane kwoty są zróżnicowane w zależności od przedsiębiorstwa, a zatem są zindywidualizowane zależnie od cech właściwych dla każdego z nich. Z tego względu przedsiębiorstwo Salvat jest rzeczywistym beneficjentem pomocy indywidualnej przyznanej w ramach programu pomocy sektorowej.

72      Ponadto z art. 2 decyzji wynika, że Komisja nakazała odzyskanie będącej przedmiotem niniejszej sprawy pomocy.

73      Z tego względu art. 1 ust. 1 decyzji dotyczy przedsiębiorstwa Salvat indywidualnie.

74      Powyższego wniosku nie podważa orzecznictwo przytoczone przez Komisję na poparcie jej tezy. Analiza tego orzecznictwa unaocznia bowiem zróżnicowanie kontekstu spraw w nim rozpatrywanych i sprawy niniejszej, szczególnie z powodu braku, w ogromnej większości z tych spraw, nakazu odzyskania pomocy.

75      Odnosząc się do bezpośredniego wpływu decyzji na przedsiębiorstwo Salvat, ze względu na to, że art. 2 decyzji zobowiązuje Republikę Francuską do podjęcia kroków koniecznych do odzyskania wskazanej szczególnie w art. 1 ust. 1 pomocy niezgodnej ze wspólnym rynkiem, oraz że przedsiębiorstwo Salvat z niej skorzystało i będzie musiało ją zwrócić, należy uznać, że te uregulowania dotyczą go bezpośrednio (zob. podobnie ww. w pkt 52 wyrok w sprawie Sardegna Lines, pkt 36).

76      Tymi dwoma wyodrębnionymi przez orzecznictwo przesłankami bezpośredniego oddziaływania są, po pierwsze, okoliczność, iż dany akt musi wywierać bezpośrednie skutki dla sytuacji prawnej jednostki oraz po drugie, okoliczność, iż akt ten nie może dopuszczać żadnej uznaniowości po stronie adresatów zobowiązanych do jego wykonania. Otóż jest bezspornym fakt, iż te dwie przesłanki zostały w niniejszej sprawie spełnione.

77      Podkreślona przez Komisję okoliczność, iż strona skarżąca nie zaskarżyła przepisów decyzji nakazujących Republice Francuskiej odzyskanie spornej pomocy, nie może zmienić tego wniosku. Bezpośrednie oddziaływanie na stronę skarżącą zależy od kumulatywnego wystąpienia dwóch wspomnianych wyżej przesłanek, a zatem okoliczność, czy strona zaskarży skierowany do Republiki Francuskiej nakaz odzyskania środków, nie odgrywa w tym względzie żadnej roli.

78      Należy dodać, że art. 2 i art.1 ust. 1 i 2 decyzji są ze sobą połączone w taki sposób, że nie można ich rozpoznawać odrębnie. Żądane przez stronę skarżącą stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 pociągnęłoby za sobą zniweczenie nakazu odzyskania środków.

79      Należy zatem stwierdzić dopuszczalność skargi wniesionej przez przedsiębiorstwo Salvat przeciwko art. 1 ust. 1 decyzji, bez konieczności badania, czy decyzja dotyczy pozostałych skarżących bezpośrednio i indywidualnie.

80      Na podstawie całości tych rozważań należy stwierdzić niedopuszczalność skargi w zakresie, w jakim jest skierowana przeciwko art. 1 ust. 3 decyzji oraz jej dopuszczalność w zakresie, w jakim jest skierowana przeciwko art. 1 ust. 1 decyzji.

 Co do istoty sprawy

81      Skarżący opierają swoją skargę przeciwko art. 1 ust. 1 decyzji na dwóch zarzutach. Pierwszy z nich jest oparty na naruszeniu obowiązku uzasadnienia, drugi ? na naruszeniu art. 87 ust. 1 traktatu WE.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na naruszeniu obowiązku uzasadnienia

 Argumenty uczestników

82      Skarżący podnoszą, że dokonana przez Komisję w świetle art. 87 WE ocena charakteru składek międzybranżowych dostarczających środków na wypłacanie premii za wyłączenie oraz na działania promocyjno-reklamowe i funkcjonowanie niektórych producentów wina AOC jest niewystarczająco uzasadniona. Komisja naruszyła więc ustanowiony w art. 253 WE obowiązek uzasadnienia, który ma szczególne znaczenie w zakresie kwestii pomocy państwa.

83      Motyw 74 decyzji przedstawia w sposób pobieżny elementy stanu faktycznego charakteryzujące pomoc państwa. Te powierzchowne uwagi nie pozwalają na zrozumienie powodów, które doprowadziły Komisję do stwierdzenia, że kryteria pomocy państwa przyjęte przez orzecznictwo Trybunału zostały w niniejszej sprawie spełnione. Zdaniem skarżących decyzja nawet nie powiela treści zasad prawnych przyjętych w orzecznictwie Trybunału.

84      Według skarżących Komisja powinna zidentyfikować każdy ze środków uznanych za pomoc i uzasadnić przyczynę, dla której każda z tych czterech przesłanek zastosowania art. 87 WE została spełniona. Komisja zaś nie zatroszczyła się nawet o wprowadzenie w decyzji rozróżnienia, na etapie oceny z punktu widzenia art. 87 ust. 1 WE, pomiędzy rozważanymi środkami.

85      Skarżący podnoszą przy okazji, że uzasadnienie decyzji w zakresie istnienia wybiórczej korzyści opiera się jedynie na zwyczajnym odwróceniu ciężaru dowodu, ponieważ Komisja zadowala się stwierdzeniem, iż „nie zostało ustalone, że beneficjenci tej pomocy podlegają również obowiązkowi wspomnianych opłat”.

86      Komisja przypomina odpowiednie orzecznictwo dotyczące obowiązku uzasadnienia, a szczególnie to, że wystarczy jej przedstawienie okoliczności oraz rozważań prawnych mających kluczowe znaczenie dla decyzji oraz że decyzja sytuująca się w ramach utrwalonej praktyki decyzyjnej może być uzasadniona w sposób skrótowy.

87      W opinii Komisji z odpowiednich fragmentów decyzji wynika, że jest ona wystarczająco uzasadniona prawnie. W tym zakresie Komisja cytuje motywy 38–40, 74 – z przypisem nr 12, do którego motyw ten odsyła – oraz 121 decyzji.

88      Komisja uważa, że nie musiała analizować wcześniej powodów, dla których kryteria ustalone w cytowanym orzecznictwie nie zostały spełnione. Jej zdaniem ze spornego programu pomocy jasno bowiem wynika, że z jednej strony państwo za pośrednictwem CIVDN miało władzę swobodnego dysponowania danymi zasobami, a z drugiej strony finansowanie środków pomocy wskazanych w art. 1 decyzji nie mogło być przypisane wyłącznie członkom danej organizacji zawodowej, ale wyraźnie stanowiło część polityki państwa.

89      Ponadto Komisja podnosi, że powołanie się w skardze na niewystarczające uzasadnienie dotyczyło tylko składek uiszczanych przez podmioty prowadzące działalność zawodową w wielu branżach. Komisja zaś twierdzi, że nie podjęła żadnej decyzji dotyczącej tej kwestii, gdyż sentencja decyzji nie dotyczyła pomocowego charakteru takich składek.

90      W każdym razie, tytułem subsydiarnym, Komisja twierdzi, że ten zarzut jest niedopuszczalny, ponieważ skarżący nie wyjaśnili, dlaczego całość uzasadnienia decyzji dotyczącej istnienia pomocy państwa, w kształcie wskazanym w motywach 71–82 decyzji, jest niewystarczająca pod względem wymogów ustanowionych w art. 253 WE.

 Ocena Sądu

91      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem kwestię, czy uzasadnienie decyzji spełnia wymogi ustanowione w art. 253 WE, należy oceniać nie tylko pod kątem jego zredagowania, ale również kontekstu, jak i wszystkich zasad prawnych regulujących daną dziedzinę. Choć Komisja nie jest zobowiązana w uzasadnieniu decyzji do rozstrzygnięcia wszystkich kwestii faktycznych i prawnych wskazanych przez zainteresowanych w toku postępowania administracyjnego, to jednak powinna wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności i wszystkie istotne elementy danej sprawy, aby umożliwić sądowi wspólnotowemu kontrolę zgodności decyzji z prawem, a państwom członkowskim i zainteresowanym podmiotom z nich pochodzącym zapoznanie się z warunkami zastosowania przez nią postanowień traktatu (zob. wyrok Sądu z dnia 25 czerwca 1998 r. w sprawach połączonych T‑371/94 i T‑394/94 British Airways i in. oraz British Midland Airways przeciwko Komisji, Rec. str. II‑2405, pkt 94 oraz cytowane tam orzecznictwo).

92      Dla celów zbadania, czy wymóg uzasadnienia został w niniejszym kontekście spełniony, należy uściślić, że procedura kontroli pomocy państwa jest postępowaniem wszczynanym wobec państwa członkowskiego odpowiedzialnego za przyznanie pomocy oraz że osoby zainteresowane w rozumieniu art. 88 ust. 2 WE, pośród których znajduje się beneficjent pomocy, nie mogą rościć sobie prawa do postępowania o charakterze kontradyktoryjnym, takiego jak postępowanie wszczęte pomiędzy Komisją a danym państwem członkowskim (zob. wyrok Sądu z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie T‑198/01 Technische Glaswerke Ilmenau przeciwko Komisji, Zb.Orz. str. II‑2717, pkt 61 oraz cytowane tam orzecznictwo).

93      W świetle powyższych rozważań należy zatem ocenić, czy uzasadnienie decyzji odpowiada wymogom ustanowionym w art. 253 WE.

94      Swoją ocenę w decyzji Komisja rozpoczyna (pkt 1) od przywołania uregulowań zawartych w art. 87 ust. 1 WE (motyw 71). Następnie przechodzi do zbadania (pkt V 1.1, motywy 73–76) „istnienia specjalnych przywilejów finansowanych ze środków państwa”. Te motywy brzmią w następujący sposób:

„73.      Za pomoc interwencyjną uważa się wszelką pomoc, która w jakiejkolwiek formie może faworyzować bezpośrednio lub pośrednio przedsiębiorstwa lub która może zostać uznana za korzyść ekonomiczną, której przedsiębiorstwo z niej korzystające nie uzyskałoby w normalnych warunkach rynkowych.

74.      Jeśli chodzi o charakter przedmiotowych składek, Komisja zauważa, że aby miały one wszystkie pożądane skutki, konieczne było przyjęcie ustawy przez władze publiczne, a w związku z tym uzyskane w wyniku ich wprowadzenia fundusze służyły jako instrument dla wprowadzenia polityki popieranej przez państwo. Poza tym nie zostało ustalone, że beneficjenci tej pomocy podlegają również obowiązkowi wspomnianych opłat. Z tego powodu pomoc ta nie spełnia kryteriów, jakie Trybunał Sprawiedliwości zaproponował w swoim orzecznictwie, a które pozwalają na uniknięcie niezgodności z art. 87 ust. 1 traktatu. Z tego względu na etapie postępowania wyjaśniającego Komisja uważa, że chodzi w tym wypadku o opłaty parafiskalne, tzn. o środki publiczne.

75.      Poza tym, zgodnie z orzecznictwem Trybunału, za pomoc interwencyjną uważa się wszelką pomoc, która w jakiejkolwiek formie zmniejsza obciążenia wpływające normalnie na budżet przedsiębiorstwa i które, nie będąc subwencjami w ścisłym znaczeniu tego słowa, mają taki sam charakter i odnoszą identyczne skutki.

76.      Jeśli chodzi o ustalenie istnienia, czy też charakteru pomocy, musi to zostać dokonane na poziomie potencjalnych beneficjentów planu „Rivesaltes”, a także składek międzybranżowych na działalność reklamowo-promocyjną i funkcjonowanie niektórych [AOC] oraz ich finansowanie. W danym wypadku udzielone poparcie faworyzowało niektóre przedsiębiorstwa w tym sensie, że pomoc została udzielona jedynie producentom [AOC] działającym w ściśle określonych rejonach”.

95      Motyw 74 decyzji odsyła do przypisu nr 12, zawierającego odwołanie do wyroku Trybunału z dnia 15 lipca 2004 r. w sprawie C-345/02 Pearle i in., Zb.Orz. str. I‑7139, natomiast motyw 75 decyzji odsyła w przypisie nr 13 do wyroku Trybunału z dnia 22 maja 2003 r. w sprawie C‑355/00 Freskot, Rec. str. I‑5263.

96      Następnie, w tytule „Wpływ na wymianę handlową” (pkt V 1.2), pięć motywów decyzji (77–81) zostało poświęconych kryterium wpływu na wymianę handlową.

97      Wreszcie w tytule „Wnioski dotyczące charakteru pomocy w rozumieniu art. 87 ust. 1 traktatu” (pkt V 1.3) w motywie 82 decyzja stanowi, co następuje:

„W świetle powyższych wyjaśnień Komisja uważa, że środki przyznane na korzyść przedsiębiorstw produkujących [AOC], działających w pewnych określonych regionach, stanowią korzyść finansowaną z przyznanych im środków publicznych, z których inni operatorzy nie mogą korzystać, która zakłóca konkurencję, faworyzując pewne przedsiębiorstwa i pewne produkty, a więc może mieć wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi. Środek stanowi więc pomoc w rozumieniu art. 87 ust. 1 traktatu”.

98      Po pierwsze, należy stwierdzić, że motyw 74 decyzji zawiera dokładne uzasadnienie w kwestii charakteru składek międzybranżowych przeznaczonych na finansowanie w szczególności premii za wyłączenie. „[A]by [te składki] miały […] wszystkie pożądane skutki, konieczne było przyjęcie ustawy przez władze publiczne”, a „uzyskane w wyniku ich wprowadzenia fundusze służyły jako instrument dla wprowadzenia polityki popieranej przez państwo”. Chodzi tu o „opłaty parafiskalne, czyli źródła [środki] publiczne”. Ponadto w motywie 29 decyzji rozwinięto argumenty dotyczące charakteru składek, podniesione przez Komisję w chwili wszczęcia postępowania wyjaśniającego oraz zamieszczono dodatkowe wyjaśnienia w tym względzie.

99      Po drugie, choć jest prawdą, że decyzja nie wskazuje ustanowionych przez Trybunał w swoim orzecznictwie kryteriów umożliwiających ominięcie zakazu ustanowionego w art. 87 ust. 1 WE, to jednak wskazuje zarówno ten przepis (motyw 71), jak również orzecznictwo definiujące działania, które należy uznać za pomoc (motywy 73 i 75); decyzja przedstawia również uzasadnienie zastosowania tego przepisu oraz orzecznictwa w niniejszej sprawie (motywy 74 i 76–82). Komisja powinna była wskazać przyczyny, dla których dane środki mieszczą się w zakresie stosowania art. 87 ust. 1 WE, a nie ? dla których nie są one objęte tym postanowieniem traktatowym. Sama okoliczność, że Komisja odsyła jedynie do ww. w pkt 95 wyroku w sprawie Pearle i in. i nie stara się szczegółowo udowodnić zaistnienia przeciwnej sytuacji, nie może zostać uznany za brak uzasadnienia.

100    Po trzecie, co do rzekomego obowiązku odrębnego uzasadnienia dla każdego z przedmiotowych środków, z wyroku Sądu z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie T‑93/02 Confédération nationale du Crédit mutuel przeciwko Komisji, Zb.Orz. str. II‑143, nie można wnioskować, że każdy ze środków uznanych przez Komisję za stanowiący pomoc wymaga odrębnego uzasadnienia pod kątem zaistnienia każdej z czterech przesłanek zastosowania art. 87 WE.

101    W tamtej sprawie Sąd wyszedł z założenia, że określenie pomocy w sentencji zaskarżonej decyzji nie jest wystarczające, aby umożliwić zainteresowanym i Sądowi dowiedzenie się, który środek lub które środki zostały uznane w niniejszej sprawie za stanowiące pomoc państwa (pkt 73). W pkt 122 Sąd dodał, że zaskarżona decyzja nie została wystarczająco uzasadniona w części dotyczącej wskazania środków uznanych za pomoc.

102    W niniejszej sprawie jednak sytuacja jest zgoła odmienna. Sentencja decyzji, uznając za pomoc państwa premię za wyłączenie, plan restrukturyzacji i działania promocyjno-reklamowe, poświęca jednocześnie każdemu z tych środków osobny ustęp. Zainteresowane strony oraz Sąd mogą zatem bez trudu poznać środki uznane w niniejszej sprawie za pomoc w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE. Sąd przypomina zresztą, że ze względu na to, iż skarga jest dopuszczalna jedynie w zakresie, w jakim zmierza do stwierdzenia nieważności art. 1 ust. 1 decyzji, zbadanie jej powinno ograniczyć się do uzasadnienia kwestii premii za wyłączenie.

103    Ponadto zresztą w niniejszej sprawie, przeciwnie do zaskarżonej decyzji stanowiącej podstawę wydania ww. w pkt 100 wyroku w sprawie Confédération nationale du Crédit mutuel przeciwko Komisji, w uzasadnieniu decyzji częściej jest wprowadzane rozróżnienie pomiędzy trzema uwzględnionymi w niej środkami. Tak zatem w pkt II, zatytułowanym „Opis”, decyzja opisuje po kolei system premii za wyłączenie (pkt II 1.1), system pomocy na restrukturyzację (pkt II 1.2) oraz uiszczane przez podmioty prowadzące działalność zawodową w wielu branżach składki na działania promocyjno-reklamowe (pkt II 2). Następnie, w rozwinięciach argumentów przedstawionych przez Komisję w ramach wszczęcia postępowania wyjaśniającego (pkt II 3), decyzja ponownie wprowadza rozróżnienie między premią za wyłączenie (motywy 30–32), kosztami restrukturyzacji (motywy 33?37) oraz pomocą na promocję i reklamę (motywy 38 i 39). Podobnie w punkcie IV, poświęconym uwagom przedstawionym przez Republikę Francuską, odnajdziemy ten podział, a mianowicie premię za wyłączenie (pkt IV 1.1), pomoc na restrukturyzację (pkt IV 1.2) oraz działania promocyjno-reklamowe (pkt IV 2). Ostatecznie w analizie zgodności pomocy (pkt V 2) decyzja ponownie rozróżnia te trzy środki, ponieważ motywy 95–106 dotyczą premii za wyłączenie, motywy 107–118 poświęcone są pomocy na restrukturyzację, zaś motywy 119–123 odnoszą się do pomocy na promocję i reklamę.

104    Jest prawdą, że w dokonanej w tytułach „Istnienie specjalnych przywilejów finansowanych z funduszy państwa” oraz „Wpływ na wymianę handlową” analizie, czy zostały spełnione przesłanki określone w art. 87 ust. 1 WE, decyzja nie rozróżnia tych trzech środków. Analiza ta dotyczy wyraźnie trzech wskazanych środków. Niemniej jednak pozwala zainteresowanym na zapoznanie się z dokonanym przez Komisję zastosowaniem traktatu, a Sądowi ? na dokonanie kontroli. W przeciwieństwie do przywołanej przez skarżących sprawy Le Levant (wyrok Sądu z dnia 22 lutego 2006 r. w sprawie T‑34/02 Le Levant 001 i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. str. II‑267, pkt 109–132), w decyzji zbadano, w jakim zakresie w niniejszej sprawie spełnione zostały przesłanki określone w art. 87 ust. 1 WE w celu stwierdzenia, czy ma miejsce niezgodność pomocy ze wspólnym rynkiem. Okoliczność, iż czyni się to w sposób globalny, nie może być sama w sobie uważana za naruszenie obowiązku uzasadnienia, tym bardziej że rozważane środki wpisują się w ten sam plan działania.

105    Z powyższego wynika, że zarzut pierwszy powinien zostać odrzucony bez badania argumentacji przedstawionej przez Komisję w duplice tytułem subsydiarnym.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na naruszeniu art. 87 ust.1 WE

106    W pierwszej części zarzutu skarżący podnoszą argument braku charakteru zasobów państwowych, natomiast w drugiej – braku możliwości przypisania państwu odpowiedzialności za składki uiszczane przez podmioty prowadzące działalność zawodową w wielu branżach. Jednak ze względu na to, że pisma procesowe stron często mylą te dwie części tego zarzutu, należy omówić je razem.

 Argumenty uczestników

107    Skarżący przypominają, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem rozpatrywane środki mogą być uznane za pomoc państwa, jeżeli spełniają łącznie cztery warunki. W niniejszej sprawie jeden z nich nie został zaś spełniony, a mianowicie ten, zgodnie z którym środki muszą mieć pochodzenie państwowe, to znaczy muszą być finansowane za pomocą zasobów państwowych, a odpowiedzialność za nie można przypisać państwu.

108    Skarżący przywołują orzecznictwo Trybunału, zgodnie z którym środek wprowadzony jako obowiązkowy przez władzę publiczną, ale finansowany przez przedsiębiorstwa prywatne, skutkiem czego władza publiczna nie ma w żadnym momencie prawa do dysponowania przedmiotowymi sumami pieniędzy, nie powoduje żadnego, bezpośredniego lub pośredniego, przepływu środków państwowych (wyrok Trybunału z dnia 13 marca 2001 r. w sprawie C‑379/98 PreussenElektra, Rec. str. I‑2099, pkt 59).

109    Według skarżących z orzecznictwa tego wynika, iż decydującym kryterium jest posiadanie dostatecznego prawa do dysponowania funduszami, które posłużyły finansowaniu danego środka. W decyzji Komisja zaś, na podstawie samego tylko faktu, iż aby składki wywołały pożądane skutki, konieczne było przyjęcie ustawy przez władze publiczne, wyciągnęła wniosek, że miały one charakter zasobów państwowych. Zdaniem skarżących Komisja nie dokonała zatem analizy wymaganej przez orzecznictwo.

110    W kwestii składek uiszczanych przez podmioty prowadzące działalność zawodową w wielu branżach skarżący podnoszą, że w zakresie dotyczącym inicjatywy podmiotów prowadzących działalność zawodową, a więc ? prywatnej, udział państwa ogranicza się do zatwierdzania składek w celu nadania ich płatności charakteru obowiązkowego wobec wszystkich członków organizacji międzybranżowej. Władze publiczne sprawują jedynie a posteriori kontrolę samej prawidłowości finansowej i w żadnym momencie nie posiadają kontroli nad funduszami. CIVDN korzystał więc z pełnej autonomii zarówno w kwestii finansowania, jak i przeprowadzania działań promocyjno-reklamowych oraz operacyjnych niektórych AOC, jak i w kwestii premii za wyłączenie.

111    Czysto organiczne podejście do funkcjonowania CIVDN nie uwzględnia zdaniem skarżących sposobu, w jaki rzeczywiście funkcjonuje ten komitet. W pierwszej kolejności powinna tu być jednak zastosowana analiza oparta na podejściu funkcjonalnym.

112    Według skarżących ostatnie rozporządzenia francuskiego ministra gospodarki z dnia 31 marca 2006 r. dotyczące sposobu wykonywania przez państwo kontroli gospodarczej i finansowej rolniczych organizacji międzybranżowych świadczą o braku jakiejkolwiek możliwości dysponowania przez państwo funduszami zebranymi przez organizacje międzybranżowe w formie składek uiszczanych przez podmioty prowadzące działalność zawodową.

113    Skarżący podkreślają, że Komisja popełnia oczywisty błąd twierdząc, że premia za wyłączenie jest finansowania głównie za pomocą opłaty parafiskalnej w wysokości 50 FRF za każdy hektolitr wina wyprodukowany w regionie Pirenejów. Wręcz przeciwnie, w celu finansowania planu wyłączenia pobierana jest swoista składka uiszczana przez podmioty prowadzące działalność zawodową, jak o tym świadczy decyzja 96‑1 CIVDN. Ta opłata parafiskalna stanowi marginalną część wpływów finansowych CIVDN, ponieważ jest zarezerwowana na finansowanie funkcjonowania jego służb.

114    Odnośnie do oceny możliwości przypisania państwu odpowiedzialności za składki uiszczane przez podmioty prowadzące działalność zawodową w wielu branżach, przeznaczonych na finansowanie działań promocyjno-reklamowych oraz dotacji operacyjnych niektórych AOC, skarżący twierdzą, że w przypadku podmiotu prywatnego takiego jak organizacja międzybranżowa rozstrzygające kryterium dotyczy kwestii, czy wspomniana organizacja możepodejmować takie działania bez uwzględnienia wymogów władzy publicznej, czy też nie. Bezspornym zaś jest fakt, iż te działania, w przeciwieństwie do wspomnianych działań podejmowanych w ramach planu „Rivesaltes”, nie wchodzą w żaden sposób w zakres polityki państwa. Przeciwnie, ich zdaniem chodziło o działania podjęte wyłącznie dla osiągnięcia celu uprzednio góry określonego przez środowisko zawodowe. Stwierdzając w art. 1 ust. 3 decyzji, że te działania mogą być uznane za pomoc państwa, Komisja naruszyła prawo oraz w oczywisty sposób naruszyła art. 87 ust. 1 WE.

115    Komisja jest zdania, że z samej tylko analizy ustawy nr 200 z dnia 2 kwietnia 1943 r. w sprawie utworzenia CIVDN, zmienionej dekretem nr 55‑1064 z dnia 20 października 1956 r., wynika, iż sporne działania są jedynie wynikiem aktu prawnego, za który odpowiedzialność można przypisać państwu, oraz że owe działania są finansowane z zasobów państwowych. Według Komisji z ustawy wynika, że w skład CIVDN wchodzą na zasadzie parytetowej jednocześnie producenci i organy władzy publicznej (art. 2) oraz że jego biuro wykonawcze składa się w przeważającej części z przedstawicieli państwa (art. 4). Komisja cytuje ponadto art. 7 wspomnianej wyżej ustawy, zgodnie z którym każdy projekt CIVDN lub jego biura wykonawczego staje się wiążący dla wszystkich członków zainteresowanych grup zawodowych od momentu jego zaakceptowania przez ministra rolnictwa lub komisarza rządu, zależnie od danego projektu. Komisja przywołuje również art. 14 tej ustawy, który przewiduje, że budżet podlegało zatwierdzeniu przez ministrów rolnictwa i finansów oraz że wydatki związane z kosztami zarządzania CIVDN lub z wykonaniem jego zadań leżących w interesie grupy zawodowej są pokrywane z opłat pochodzących ze sprzedaży produktów lub też w inny sposób. W końcu Komisja podkreśla, że art. 15 wspomnianej wyżej ustawy nakazuje, aby zarządzanie finansami CIVDN podlega kontroli państwa. W tych warunkach Komisja uważa, że chodzi wyraźnie o zasoby państwowe i akty, za których przyjęcie odpowiedzialność można przypisać państwu.

116    Ta interpretacja dotycząca decydującej roli państwa została w znacznej mierze potwierdzona przez decyzję 04‑D‑35 francuskiej conseil de la concurrence (rady konkurecji) z dnia 23 lipca 2004 r. dotyczącą praktyk wprowadzonych na rynku win słodkich naturalnych oznaczenia AOC „rivesaltes”.

117    Według Komisji choć jest prawdą, że decyzja 96-1 CIVDN z dnia 5 lipca 1996 r. przewidywała, iż dochód ze składek uiszczanych przez podmioty prowadzące działalność zawodową w wielu branżach jest przeznaczony wyłącznie na wypłaty producentom należnej im premii za wyłączenie, dochód ten okazał się niewystarczający dla tego celu. Tym samym rada udzieliła wyjątkowej pomocy w kwocie 2 milionów FRF. Poza tym zgromadzenie plenarne CIVDN z dnia 20 grudnia 2000 r. zadecydowało o połączeniu rachunku celowego premii za wyłączenie z rachunkiem głównym CIVDN, co zwiększyło możliwość dysponowania przez organizację, pod kontrolą państwa, zebranymi zasobami, niezależnie od źródła ich pochodzenia.

118    Komisja przypomina, że premia za wyłączenie była finansowana głównie przez opłatę parafiskalną w ścisłym tego słowa znaczeniu w wysokości 50 FRF za każdy hektolitr wina wyprodukowanego w regionie Pirenejów. Nie można mieć zatem jakiejkolwiek wątpliwości, że ta opłata parafiskalna została nałożona bezpośrednio przez państwo oraz że nie chodziło o dobrowolną składkę podmiotów należących do tego sektora.

119    Komisja podkreśla okoliczność, że składki zostały zbadane w decyzji jedynie w celu sprawdzenia, czy stanowią zasoby państwowe przeznaczone na finansowanie trzech środków wskazanych w decyzji. Natomiast składki same w sobie nie zostały uznane za pomoc państwa w rozumieniu art. 87 WE. Dlatego też Komisja utrzymuje, że drugi przedstawiony w skardze zarzut skarżących jest niedopuszczalny oraz bezprzedmiotowy, ponieważ Komisja nigdy nie badała i nie miała obowiązku zbadania, czy składki są same w sobie pomocą państwa.

120    Komisja podkreśla, że decyzja w żadnym swym fragmencie nie może być rozumiana w ten sposób, iż istnieje konieczny związek, w rozumieniu orzecznictwa, między przeznaczeniem dochodu ze składek a wysokością pomocy udzielonej z tytułu trzech wskazanych środków. Sporny system pomocy ustala bowiem, niezależnie od dochodu ze składek, wysokość pomocy, która jest następnie udzielana w zależności jedynie od sytuacji osobistej beneficjentów.

121    Z faktu, iż skarżący mieli potwierdzić, że „ograniczyli się do podważenia odpowiedzialności państwa jedynie za przedmiotowe składki międzybranżowe na podstawie artykułu [1, ust. 3] sentencji decyzji” Komisja wywodzi w swej duplice, że skarga nie odnosi się do trzech środków wskazanych w art. 1 decyzji. Dodaje jednak, że dalsze sformułowanie punktu 86 repliki może pozwolić na uznanie, że skarżący zaprzeczają, jakoby składki stanowiły zasoby państwowe w takim zakresie, w jakim są przeznaczone na finansowanie działań promocyjno-reklamowych oraz dotacji operacyjnych. Według Komisji w ostatnim punkcie repliki skarżący jednak ponownie mylą pojęcia stwierdzając, iż Komisja błędnie wykazała, że składki finansujące działania promocyjno-reklamowe i dotacje operacyjne dla niektórych AOC mogą być uznane za pomoc państwa. Opierając się na tym braku jasności oraz niemożliwości obrony swego stanowiska, Komisja stwierdza, że zarzut powinien zostać uznany za niedopuszczalny. Dodatkowo stwierdza, że jest bezpodstawny.

 Ocena Sądu

122    Z racji tego, iż Komisja podważa w duplice dopuszczalność tego zarzutu, należy rozpocząć badanie wspomnianego zarzutu od tej kwestii.

–       W przedmiocie dopuszczalności zarzutu opartego na naruszeniu art. 87 ust. 1 WE

123    Komisja utrzymuje w duplice, że nie ma możliwości obrony swego stanowiska ze względu na brak jasności różnego rodzaju pism procesowych strony skarżącej.

124    Choć przedstawiona we wnoszonych kolejno pismach procesowych argumentacja skarżących może pod niektórymi względami nieco wprowadzać w błąd, należy jednak stwierdzić, że zarzut ten wynika jasno z treści skargi, gdyż skarżący powołują się na naruszenie prawa oraz naruszenie art. 87 ust. 1 WE. Dokonują podziału tego zarzutu na dwie części, z których pierwsza opiera się na nieposiadaniu przez składki charakteru zasobu państwowego, druga natomiast ? na braku możliwości przypisania państwu odpowiedzialności za składki uiszczane przez podmioty prowadzące działalność zawodową w wielu branżach, przeznaczone na finansowanie działań promocyjno-reklamowych oraz dotacji operacyjnych niektórych AOC. Ponadto w streszczeniu środków i głównych argumentów podniesionych w skardze można przeczytać, co następuje:

„Wnosimy do Sądu o stwierdzenie nieważności decyzji […] na tej podstawie, że:

[…]

–        decyzja naruszyła przepis art. 87 ust. 1 WE, w zakresie w jakim uznaje za pomoc państwa składki uiszczane przez podmioty prowadzące działalność zawodową, wskazane w art. 1 ust. 1 i 3 jej sentencji”.

125    W takim wymiarze i w takim zakresie zarzut ten powinien zostać uznany za dopuszczalny. Skarżący nie mogą jednak modyfikować następnie treści i zakresu tego zarzutu do tego stopnia, by uzyskać nowy zarzut naruszenia prawa do obrony. Artykuł 48 regulaminu Sądu przewiduje bowiem, że podnoszenie nowych zarzutów w toku postępowania jest zabronione, chyba że ich podstawą są okoliczności prawne i faktyczne ujawnione dopiero w toku postępowania. Jednakże zarzut rozszerzający, bezpośrednio lub dorozumianie, treść zarzutu zgłoszonego wcześniej w skardze wszczynającej postępowanie i pozostający z nim w ścisłym związku należy uznać za dopuszczalny (wyrok Sądu z dnia 19 września 2000 r. w sprawie T‑252/97 Dürbeck przeciwko Komisji, Rec. str. II‑3031, pkt 39).

126    Z jednej strony ze skargi wynika, iż skarżący podważają uznanie za pomoc państwa składek uiszczanych przez podmioty prowadzące działalność zawodową, szczególnie ze względu na to, że składki te nie posiadają charakteru środków państwowych. W tej kwestii skarżący potwierdzają, że państwo nie może dysponować przedmiotowymi składkami. Z drugiej strony powołują się na brak możliwości przypisania państwu za nie odpowiedzialności, ograniczając ją bardzo wyraźnie do składek uiszczanych przez podmioty prowadzące działalność zawodową w wielu branżach, przeznaczonych na finansowanie działań promocyjno-reklamowych oraz dotacji operacyjnych niektórych AOC. W tym zakresie skarżący przypominają w replice, że „ograniczyli się do podważenia rzekomej możliwości przypisania odpowiedzialności państwu jedynie za te składki, które są uiszczane przez podmioty prowadzące działalność zawodową w wielu branżach, o których mowa w art. [1 ust. 3] sentencji decyzji”.

127    Zdaniem skarżących Komisja nie może utrzymywać, że nie miała możliwości obrony w tym zakresie. Zresztą pkt 59–77 jej odpowiedzi na skargę oraz pkt 52–60 i 67 dupliki świadczą o odmiennej sytuacji.

128    Zarzut oparty na naruszeniu przepisu art. 87 ust. 1 WE należy więc uznać za dopuszczalny.

–       W przedmiocie uzasadnienia zarzutu opartego na naruszeniu przepisu art. 87 ust. 1 WE

129    Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem aby korzyści mogły zostać uznane za pomoc w rozumieniu przepisu art. 87 ust. 1 WE, konieczne jest, aby po pierwsze, zostały one przyznane bezpośrednio lub pośrednio ze zasobów państwowych oraz po drugie, można je było przypisać państwu (zob. wyrok Trybunału z dnia 16 maja 2002 r. w sprawie C‑482/99 Francja przeciwko Komisji, zwanej „wyrokiem w sprawie Stardust”, Rec. str. I‑4397, pkt 24 oraz cytowane tam orzecznictwo).

130    Z orzecznictwa Trybunału wynika, że jedynie korzyści przyznane bezpośrednio lub pośrednio z zasobów państwowych są uznawane za pomoc w rozumieniu przepisu art. 87 ust. 1 WE. Rozróżnienie wprowadzone w tym postanowieniu pomiędzy pomocą „przyznawaną przez państwa członkowskie” i pomocą przyznanawaną „przy użyciu zasobów państwowych” nie oznacza, że wszystkie przywileje udzielone przez państwo stanowią pomoc, niezależnie od tego, czy byłyby finansowane ze środków państwowych czy też nie, ale ma na celu jedynie włączenie do tego pojęcia przywilejów przyznanych bezpośrednio przez państwo, jak również tych udzielanych za pośrednictwem organizacji publicznej lub prywatnej, wskazanej lub utworzonej przez to państwo (zob. ww. w pkt 108 wyrok w sprawie PreussenElektra, pkt 58 oraz cytowane tam orzecznictwo).

131    Należy od razu podkreślić, że ponieważ zgodnie z różnego rodzaju argumentami przedstawionymi przez skarżących w skardze i w replice, jak również w streszczeniu zawartym w skardze, ten zarzut ma na celu podważenie uznania przedmiotowych składek za pomoc państwa, powinien zostać odrzucony.

132    Decyzja nie uznaje bowiem nigdzie tych składek za pomoc państwa (zob. podobnie w kwestii dopuszczalności skargi pkt 38 i 40 powyżej). Jak wynika z jej sentencji, za pomoc państwa uznane zostały środki wprowadzone w formie premii za wyłączenie, planu restrukturyzacji oraz działań promocyjno-reklamowych i dotacji operacyjnych na rzecz niektórych AOC. W motywie 74 decyzji rozważane składki zostały uznane za opłaty parafiskalne, to znaczy za środki publiczne. Ze względu na to, iż te składki posłużyły sfinansowaniu wprowadzonych działań, w decyzji wyciągnięto z tego wniosek, że kryterium finansowania z dochodów państwa jest spełnione.

133    Ponadto jeżeli interpretować pisma skarżących należy w taki sposób, że wprowadzone środki nie stanowią pomocy państwa, ponieważ nie są finansowane ze środków publicznych, a odpowiedzialności za niektóre z nich nie można przypisać państwu, odpowiedź nie byłaby inna.

134    Odnośnie bowiem do drugiego elementu z treści drugiej części tego zarzutu oraz ze szczegółowych informacji udzielonych przez skarżących w replice wynika, że kwestionują oni jedynie przypisanie państwu odpowiedzialności za składki uiszczane przez podmioty prowadzące działalność zawodową w wielu branżach i przeznaczone na finansowanie działań promocyjno-reklamowych oraz dotacji operacyjnych dla niektórych AOC.

135    Ponieważ skarżący nie mieli legitymacji do zaskarżenia części sentencji decyzji dotyczącej tych działań (zob. pkt 34–48 powyżej), argumentacja przedstawiona w tej części zarzutu nie może być skuteczna.

136    Ponadto skarżący nie kwestionują możliwości przypisania państwu odpowiedzialności za premię za wyłączenie. Wystarczy zatem sprawdzić, czy Komisja słusznie uznała w swojej decyzji, że premia za wyłączenie stanowi korzyść finansowaną z zasobów państwowych.

137    Na poparcie swoich sprzecznych twierdzeń, zarówno skarżący, jak i Komisja, powołują się każde zasadniczo na jeden z wyroków Trybunału. Skarżący, opierając się na ww. w pkt 95 wyroku Pearle i in., uważają w drodze analogii, że rozważany środek nie był „finansowany ze środków pozostawionych do dyspozycji krajowym organom władzy”. Komisja natomiast powołuje się na ww. w pkt 129 wyrok w sprawie Stardust, twierdząc, że dochody CIVDN „podlegały kontroli państwa i tym samym pozostawały do jego dyspozycji”, „ponieważ państwo miało doskonałą możliwość, wywierając swój dominujący wpływ na [przedsiębiorstwo], pokierowania wykorzystaniem [jego] środków finansowych”.

138    Tytułem wstępu należy podnieść w tym miejscu, że skarżący kwestionują znaczenie, jakie Komisja nadaje ww. w pkt 129 wyrokowi w sprawie Stardust, ponieważ ich zdaniem analiza Trybunału wpisuje się „w swoisty dla okoliczności tamtej sprawy kontekst charakteryzujący się tym, że organy przyznające wsparcie finansowe na rzecz Stardust były przedsiębiorstwami publicznymi”. Skarżący przypominają, że CIVDN jest osobą prawną prawa prywatnego.

139    Z utrwalonego orzecznictwa wynika jednak, że nie należy wprowadzać rozróżnienia między przypadkami, w których pomoc jest przyznawana bezpośrednio przez państwo, oraz przypadkami, w których przyznanie pomocy następuje za pośrednictwem podmiotu publicznego lub prywatnego, wyznaczonego lub utworzonego przez dane państwo (wyrok Trybunału z dnia 7 czerwca 1988 r. w sprawie 57/86 Grecja przeciwko Komisji, Rec. str. 2855, pkt 12; ww. w pkt 108 wyrok w sprawie PreussenElektra, pkt 58, oraz wyrok z dnia 20 listopada 2003 r. w sprawie C‑126/01 GEMO, Rec. str. I‑13769, pkt 23). Jak wskazują na to ww. w pkt 129 wyrok w sprawie Stardust oraz ww. w pkt 95 wyrok w sprawie Pearle i in., status danego podmiotu lub przedsiębiorstwa nie jest uważany za element decydujący dla zastosowania reguł traktatu dotyczących pomocy państwa. Sama okoliczność, iż chodzi o podmiot publiczny, nie pociąga za sobą automatycznie zastosowania art. 87 WE, tak samo jak nie wyklucza go fakt, iż działania zostały podjęte przez podmiot prywatny.

140    Odnośnie do premii za wyłączenie – składka mająca na celu jej finansowanie została wprowadzona przez CIVDN decyzją 96-1 z dnia 5 lipca 1996 r. W celu sprawdzenia, czy Komisja słusznie uznała tę składkę za środki publiczne, argumentując, że składka ta, by miała wszystkie pożądane skutki, wymagała przyjęcia ustawy przez władze publiczne, należy zbadać, jaką rolę odgrywa w tym komitecie przez państwo.

141    Analiza ustawy nr 200 z dnia 2 kwietnia 1943 r. w sprawie utworzenia Comité interprofessionnel des vins doux naturels et vins de liqueur à appellations contrôlées (CIVDN), zmienionej dekretem nr 56‑1064 z dnia 20 października 1956 r., potwierdza dominującą rolę państwa w tej organizacji.

142    Zgodnie z treścią jej art. 3, zastąpionego przez art. 2 dekretu 56-1064, CIVDN składa się, z jednej strony, z czternastu przedstawicieli najbardziej reprezentatywnych związków i organizacji zawodowych producentów i spółdzielni zajmujących się produkcją, przetwórstwem i dystrybucją wina oraz, z drugiej strony, z czternastu przedstawicieli najbardziej reprezentatywnych związków i organizacji zawodowych sprzedawców hurtowych. Członkowie komitetu są powoływani na okres trzech lat zarządzeniem sekretarza stanu ds. rolnictwa, na wniosek zainteresowanych związków i organizacji zawodowych.

143    W jego obradach może uczestniczyć pewna liczba przedstawicieli państwa, nie mają oni jednak prawa głosu.

144    Z art. 4 ustawy, zastąpionego przez art. 3 dekretu 56-1064, wynika, że państwo poprzez swojego przedstawiciela obejmuje na przemian stanowisko przewodniczącego lub wiceprzewodniczącego biura wykonawczego.

145    Dyrektor jest powoływany i odwoływany zarządzeniem sekretarza stanu ds. rolnictwa (art. 5 ustawy, zastąpiony przez art. 4 dekretu 56-1064).

146    Artykuł 6 dekretu 56‑1064 brzmi:

„Wskazany przez sekretarza stanu w ministerstwie rolnictwa i gospodarki żywnościowej komisarz rządu uczestniczy we wszystkich posiedzeniach.

Jeżeli projekty przedstawione mu przez [CIVDN] lub jego biuro wykonawcze zostaną przyjęte przez dwie trzecie obecnych na posiedzeniu członków, komisarz może, w zależności od otrzymanych dyrektyw, zatwierdzić niezwłocznie zaproponowane decyzje lub też przedłożyć je do zatwierdzenia przez sekretarza stanu w ministerstwie rolnictwa i gospodarki żywnościowej”.

147    Artykuł 7 dekretu 56‑1064 przewiduje:

„Projekty [CIVDN] lub jego biura wykonawczego stają się obowiązujące dla wszystkich członków zainteresowanych grup zawodowych od chwili zatwierdzenia ich przez sekretarza stanu w ministerstwie rolnictwa i gospodarki żywnościowej lub przez komisarza rządu, w zależności od sytuacji.

[…]

Stają się one wykonalne od momentu ich oficjalnej notyfikacji korporacyjnym organizacjom grup zawodowych składających się na [CIVDN].

W przypadku kiedy w grę wchodzi interes narodowy, sekretarz stanu w ministerstwie rolnictwa i gospodarki żywnościowej może, jeśli uzna to za właściwe, podjąć w imieniu [CIVDN] decyzje, których podjęcia komitet odmówił, po otrzymaniu w tym zakresie wniosku złożonego przez komisarza rządu”.

148    Zgodnie z dyspozycją art. 8 dekretu 56‑1064 CIVDN ma za zadanie podejmować, w oparciu o dyrektywy rządu, pewną liczbę wymienionych w tym przepisie enumeratywnie i mających ogólny charakter działań, w tym ? dotyczących organizacji i kontroli produkcji win wytwarzanych w określonych winnicach („crus”).

149    Zgodnie z art. 10 dekretu 56‑1064 w przypadku stwierdzenia naruszenia decyzji wydanej przez CIVDN prefekt departamentu właściwy dla siedziby sprawcy naruszenia lub minister rolnictwa na wniosek prefekta mogą orzec różnego rodzaju sankcje, zależnie od przypadku naruszenia, a mianowicie karę mandatu, odebranie karty zawodowej, konfiskatę na rzecz państwa części lub całości produkcji.

150    W przypadku mających ogólnych działań wskazanych w art. 8 art. 11 pozwala ministrowi rolnictwa, na wniosek komisarza rządu, na zastąpienie biura wykonawczego w celu narzucenia mu decyzji, której przyjęcia biuro wykonawcze mimo przedłożenia wniosku przez komisarza rządu odmówiło.

151    Artykuł 14 przewiduje, że budżet CIVDN podlega zatwierdzeniu przez tego samego ministra. Dodaje, że „koszty zarządzania [CIVDN] lub realizacji celów związanych z interesem zawodowym są pokrywane przez opłaty pobierane z tytułu sprzedaży produktów względnie w inny sposób. [CIVDN] może pobierać te opłaty jedynie po otrzymaniu zezwolenia [w drodze] rozporządzenia wydanego przez sekretarza stanu w ministerstwie rolnictwa i gospodarki żywnościowej oraz sekretarza stanu w ministerstwie gospodarki narodowej i finansów”.

152    Zgodnie z art. 15 dekretu 56‑1064 zarządzanie finansami CIVDN podlega kontroli państwa, natomiast dostępne środki są deponowane w banku państwowym lub w caisse régionale de crédit agricole mutuel (regionalnej kasie kredytów rolniczych) właściwej terytorialnie dla siedziby CIVDN.

153    Regulamin wewnętrzny CIVDN podlega zatwierdzeniu przez ministra rolnictwa.

154    Z powyższego wynika, że poza obecnością państwa w komitecie oraz jego biurze wykonawczym, zezwolenie państwa jest konieczne dla wszystkich ważnych aktów wydawanych przez CIVDN. Szczególnie zaś komitet nie może bez zgody ze strony państwa pobierać składek czy opłat ani też decydować o ich przeznaczeniu. Państwo może nawet narzucać CIVDN swoje własne decyzje.

155    Przepisy tej ustawy nie upoważniają do postawienia tezy, podtrzymywanej przez skarżących, o zarządzaniu CIVDN tylko przez przedstawicieli grup zawodowych oraz o ograniczeniu roli państwa do „sprawowania a posteriori kontroli prawidłowości zarządzania finansami CIVDN”.

156    Nawet jeżeli zostało ustalone, jak twierdzą skarżący, że „w tych okolicznościach, rola organów administracyjnych ograniczyła się do nadania decyzjom grup zawodowych wiążącego charakteru”, uprawnienia państwa sięgają znacznie dalej. W motywie 74 decyzji słusznie zauważono, że aby składki w niniejszej sprawie „miały wszystkie pożądane skutki, konieczne było przyjęcie ustawy przez władze publiczne”. Zgodnie z ww. w pkt 129 wyrokiem w sprawie Stardust państwo ma w niniejszym kontekście doskonałą możliwość, wywierając dominujący wpływ na CIVDN, pokierowania wykorzystaniem jego dochodów w celu ewentualnego finansowania swoistych korzyści na rzecz niektórych przedsiębiorstw.

157    Należy dodać w tym względzie, że przywołane przez skarżących rozporządzenia francuskiego ministra gospodarki z dnia 31 marca 2006 r. nie mogą w niniejszej sprawie, niezależnie od ich treści, świadczyć o braku jakiejkolwiek możliwości dysponowania przez państwo funduszami zebranymi przez organizacje międzybranżowe. Sporne okoliczności faktyczne i wydanie decyzji miały miejsce jeszcze przed wydaniem tych rozporządzeń.

158    Zresztą ww. w pkt 95 i przytoczony przez skarżących wyrok w sprawie Pearle i in. nie może odegrać żadnej roli, ponieważ nie daje się odnieść do niniejszej sprawy.

159    Po pierwsze, zasoby użyte początkowo przez CIVDN na wypłaty premii za wyłączenie powinny bowiem zostać zebrane od osób w nim stowarzyszonych w formie składki uiszczanej przez podmioty prowadzące działalność zawodową w wielu branżach (zob. decyzja 96-1 z dnia 5 lipca 1996 r.). Dochód ze składki powinien zostać umieszczony na specjalnym rachunku należącym do CIVDN i być przeznaczony wyłącznie na wypłaty należnej producentom premii za wyłączenie (art. 5 tej decyzji).

160    Jednak z oświadczeń podmiotu, który wniósł skargę do Komisji, zawartych w motywach 43 i 44 decyzji i potwierdzonych w dołączonej przez Komisję do odpowiedzi na skargę protokole ze zgromadzenia plenarnego CIVDN z dnia 20 grudnia 2000 r., wynika z jednej strony, że w 1999 r. premia za wyłączenie została wypłacona dzięki subwencji conseil général des Pyrénées-Orientales (rady regionalnej Pirenejów Wschodnich) w wysokości 2 milionów FRF, a z drugiej strony, że premia za wyłączenie była finansowana z funduszy niepochodzących wyłącznie z przewidzianego poboru składek, ale również, w pewnej części, podjętych z budżetu ogólnego CIVDN. Te elementy nie zostały zresztą zakwestionowane przez skarżących. Tak jak w wyroku Trybunału z dnia 22 marca 1977 r. w sprawie 78/76 Steinike & Weinlig przeciwko Niemcom, Rec. str. 595, przytoczonym w pkt 38 w ww. w pkt 95 wyroku w sprawie Pearle i in., tu również występował element bezpośrednich subwencji państwa.

161    Nie można zatem w niniejszej sprawie twierdzić, opierając się na wyroku Pearle i in., że ze względu na to, iż koszty poniesione przez dany podmiot zostały całkowicie zrównoważone przez opłaty pobrane od przedsiębiorstw, które z nich skorzystały, działanie CIVDN nie zmierzało do stworzenia korzyści stanowiącej dodatkowe obciążenie dla państwa lub tej organizacji (zob. podobnie ww. w pkt 95 wyrok Pearle i in., pkt 36).

162    Po drugie, jak podkreśla motyw 74 decyzji, w niniejszej sprawie nie ustalono, odmiennie niż w sytuacji będącej punktem wyjścia do wydania ww. w pkt 95 wyroku w sprawie Pearle i in., czy beneficjenci pomocy pozostawali nadal dłużni z tytułu tych opłat. Z decyzji 96-1 CIVDN z dnia 5 lipca 1996 r. wynika bowiem, że wysokość składki została ustalona w zależności od ilości wina rivesaltes i grand-roussillon wprowadzonego do obrotu w 1995 r. (art. 2), podczas gdy wysokość premii za wyłączenie wynosiła 5000 FRF rocznie za każdy wyłączony hektar (art. 6). Niektóre przedsiębiorstwa mogły więc uiszczać składki znacznej wysokości, nie otrzymując jednak żadnej premii za wyłączenie.

163    Po trzecie, w odróżnieniu od sprawy zakończonej wydaniem ww. w pkt 95 wyroku w sprawie Pearle i in., z akt sprawy nie wynika także, aby inicjatywa zorganizowania i stosowania premii za wyłączenie należała do jakiegokolwiek stowarzyszenia prywatnego, a nie do CIVDN, który to „posłużył wyłącznie za narzędzie poboru i podziału wygenerowanych środków” (zob. podobnie ww. w pkt 95 wyrok w sprawie Pearle i in., pkt 37). Należy przypomnieć ponadto, że skarżący nie kwestionują przypisania państwu odpowiedzialności za premię za wyłączenie.

164    W odniesieniu wreszcie do koncepcji, że jeśli chodzi o kwestię premii za wyłączenie, to środki były, podobnie jak w sprawie zakończonej wydaniem ww. w pkt 95 wyroku w sprawie Pearle i in., generowane ze względu „na cel wyłącznie handlowy”, który „w żaden sposób nie „nie stanowił części polityki określonej przez władze” (ww. w pkt 95 wyrok w sprawie Pearle i in., pkt 37), sami skarżący twierdzą inaczej. W pkt 112 repliki twierdzą, że „pozostaje bezsporne, iż wprowadzenie składek na finansowanie działań promocyjno-reklamowych […] nie zależało w żaden sposób, w odróżnieniu od przedmiotowych środków w ramach planu „Rivesaltes”, od polityki popieranej przez państwo”. Skarżący przyznają więc, że premia za wyłączenie była elementem polityki popieranej przez państwo.

165    Wszytkie te elementy prowadzą Sąd do wniosku, że Komisja słusznie uznała, iż premia za wyłączenie została sfinansowana z zasobów państwowych.

166    Wobec powyższego nawet jeżeli interpretacji pism procesowych skarżących można dokonać w taki sposób, iż wynika z nich, że dane środki nie były finansowane z zasobów państwowych, należy odrzucić również ten drugi zarzut.

167    W związku z powyższym należy odrzucić skargę jako częściowo niedopuszczalną, a w pozostałej cześci oddalić jako bezzasadną.

 W przedmiocie kosztów

168    Zgodnie z treścią art. 87 §2 regulaminu Sądu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ wnioski skarżących nie zostały uwzględnione, a strona pozwana wniosła o obciążenie ich kosztami, należy obciążyć ich ich własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę pozwaną.

169    Na podstawie art. 87 §4 regulaminu Republika Francuska pokryje swoje własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (piąta izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Strony skarżące zostają obciążone kosztami postępowania.

3)      Republika Francuska pokrywa swoje własne koszty.

Vilaras Dehousse Šváby

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 20 września 2007 r.

Sekretarz        Prezes

E. Coulon        M. Vilaras

* Język postępowania: francuski.