WYROK SĄDU (trzecia izba)
z dnia 27 marca 2014 r.(*)
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego EQUITER – Wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy EQUINET – Względna podstawa odmowy rejestracji – Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego – Artykuł 42 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Obowiązek uzasadnienia
W sprawie T‑47/12
Intesa Sanpaolo SpA, z siedzibą w Turynie (Włochy), reprezentowana przez adwokatów P. Pozziego, G. Ghislettiego oraz F. Bragę,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu przez P. Bullocka, działającego w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM był
equinet Bank AG, z siedzibą we Frankfurcie nad Menem (Niemcy),
mającej za przedmiot skargę na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 6 października 2011 r. (sprawa R 2101/2010‑1), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między equinet Bank AG a Intesa Sanpaolo SpA,
SĄD (trzecia izba),
w składzie: S. Papasavvas, prezes, N.J. Forwood (sprawozdawca) i E. Bieliūnas, sędziowie,
sekretarz: J. Weychert, administrator,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 27 stycznia 2012 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 8 maja 2012 r.,
po zapoznaniu się z repliką złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 27 sierpnia 2012 r.,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 20 listopada 2013 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 28 lutego 2008 r. skarżąca, Intesa Sanpaolo SpA, wystąpiła do Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) o rejestrację wspólnotowego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)].
2 Znakiem towarowym, dla którego wystąpiono o rejestrację, jest następujące oznaczenie graficzne:
3 Towary i usługi, dla których wniesiono o rejestrację, należą do klas 9, 16, 35, 36, 38, 41 i 42 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają dla każdej z tych klas następującemu opisowi:
– klasa 9: „urządzenia i przyrządy: naukowe, żeglarskie, geodezyjne, fotograficzne, kinematograficzne, optyczne, wagowe, pomiarowe, sygnalizacyjne, kontrolne, do ratowania życia, do celów dydaktycznych; urządzenia i przyrządy do przewodzenia, przełączania, przekształcania, gromadzenia, sterowania i regulacji energii elektrycznej; urządzenia do nagrywania, transmisji lub reprodukcji dźwięku lub obrazu; magnetyczne nośniki danych, nagrywalne płyty (dyski); automaty do sprzedaży, mechanizmy do urządzeń uruchamianych przez wrzucenie monety; kasy sklepowe, maszyny liczące, sprzęt przetwarzający dane, komputery; urządzenia do gaszenia ognia”;
– klasa 16: „papier, karton i wyroby z tych materiałów nieujęte w innych klasach; druki; materiały introligatorskie, fotografie; papierowe artykuły piśmienne; kleje do materiałów papierniczych lub do użytku domowego; materiały przeznaczone dla artystów; pędzle malarskie; maszyny do pisania i sprzęt biurowy (z wyjątkiem mebli); materiały szkoleniowe i instruktażowe (z wyjątkiem aparatów); materiały z tworzyw sztucznych do pakowania (nieujęte w innych klasach); czcionki drukarskie; matryce do druku ręcznego”;
– klasa 35: „reklama; zarządzanie w działalności handlowej; administrowanie działalnością handlową; prace biurowe”;
– klasa 36: „usługi ubezpieczeniowe; transakcje finansowe; sprawy monetarne; usługi związane z nieruchomościami”;
– klasa 38: „telekomunikacja”;
– klasa 41: „nauczanie; kształcenie; rozrywka; działalność sportowa i kulturalna”;
– klasa 42: „naukowe i techniczne usługi i badania oraz ich projektowanie; przemysłowe analizy i usługi badawcze; projektowanie i rozwój komputerowego sprzętu i oprogramowania”.
4 Zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego zostało opublikowane w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych nr 30/2008 z dnia 28 lipca 2008 r.
5 W dniu 27 października 2008 r. equinet Bank AG wniosła na podstawie art. 42 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 41 rozporządzenia nr 207/2009) sprzeciw wobec rejestracji zgłoszonego znaku towarowego dla towarów i usług, o których mowa w pkt 3 powyżej.
6 Sprzeciw został oparty w szczególności na słownym wspólnotowym znaku towarowym EQUINET, zgłoszonym w dniu 10 kwietnia 2000 r. i zarejestrowanym w dniu 19 marca 2003 r. dla usług należących do klas 35, 36 i 38, które odpowiadają dla każdej z tych klas następującemu opisowi:
– klasa 35: „reklama; zarządzanie w działalności gospodarczej; administrowanie działalnością gospodarczą; prace biurowe; organizacja targów i wystaw w celach handlowych, wypożyczanie pracowników; statystyczne zestawienia; audyt działalności gospodarczej; usługi aukcyjne; badania handlowe, marketing, badania rynku i badania marketingowe; dekoracja wystaw sklepowych; doradztwo w zakresie prowadzenia lub organizacji działalności gospodarczej; usługi doradztwa w zakresie działalności gospodarczej; doradztwo personalne; wynajmowanie urządzeń i wyposażenia biurowego; negocjacje handlowe i zawieranie umów handlowych na rachunek osób trzecich; negocjacje umów kupna i sprzedaży towarów; dystrybucja towarów w celach reklamowych; powielanie dokumentów; reklama; reklama lub reklama radiowa i telewizyjna; reklama kinowa, z wyjątkiem usług dotyczących zapewnienia dostępu do Internetu”;
– klasa 36: „ubezpieczenia i finanse; finansowanie obrotu i faktoringu, emisja kart kredytowych, pożyczki pod zastaw, windykacja, obsługa finansowa lub emisja czeków podróżnych, usługi pośrednictwa w zakresie obrotu wekslowego, działalność w zakresie handlu walutami i wymiany walut, działalność inwestycyjna, doradztwo kredytowe, pośrednictwo kredytowe, badanie rynku walut, depozyty kosztowności w skrytkach bankowych, zarządzanie nieruchomościami, pośrednictwo w zakresie obrotu nieruchomościami i kredytów hipotecznych, leasing finansowy, wycena nieruchomości, pośrednictwo ubezpieczeniowe, zarządzanie aktywami, usługi ubezpieczeniowe, wynajmowanie mieszkań”;
– klasa 38: „łączność i telekomunikacja, nadawanie programów radiowych i telewizyjnych, usługi teleksowe, usługi telefoniczne (obsługa sieci telefonicznej), usługi radiofoniczne (przesyłanie wiadomości), gromadzenie i udostępnianie informacji, transmisja dźwięku i obrazu za pośrednictwem satelitów, wypożyczanie modemów, telefonów i innego sprzętu telekomunikacyjnego”.
7 W uzasadnieniu sprzeciwu podniesiono podstawy odmowy rejestracji wskazane w art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009].
8 Sprzeciw oparty był na wszystkich usługach objętych wcześniejszym znakiem towarowym i skierowany przeciwko części zgłoszonych towarów i usług, to jest przeciwko tym należącym do klas 9, 35, 36 i 38. Pismem z dnia 11 maja 2009 r. skarżąca zażądała, aby strona wnosząca sprzeciw przedstawiła dowód rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego, na który powołano się w sprzeciwie, zgodnie z art. 42 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009.
9 W dniu 10 września 2010 r. Wydział Sprzeciwów oddalił sprzeciw, uzasadniając swoje rozstrzygnięcie tym, że nawet jeśli dowody przedłożone przez stronę wnoszącą sprzeciw spełniały warunki dotyczące miejsca, czasu i zakresu używania wcześniejszego znaku towarowego, to nie spełniały wymogu dotyczącego charakteru używania rzeczonego znaku towarowego.
10 W dniu 26 października 2010 r. strona wnosząca sprzeciw wniosła – działając na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009 – odwołanie do OHIM od decyzji Wydziału Sprzeciwów.
11 Decyzją z dnia 6 października 2011 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Pierwsza Izba Odwoławcza OHIM uwzględniła odwołanie i uchyliła decyzję Wydziału Sprzeciwów oraz odesłała sprawę do Wydziału Sprzeciwów celem ponownego rozpoznania.
12 Izba Odwoławcza stwierdziła zasadniczo, że strona wnosząca sprzeciw przedłożyła zatwierdzone sprawozdania finansowe za lata 2005 i 2007, zgodnie z którymi grupa equinet, składająca się z equinet Bank AG jako spółki dominującej oraz pewnej liczby spółek zależnych z siedzibą w Unii Europejskiej, których firma zawierała termin „equinet”, uzyskała znaczne dochody w dziedzinie usług finansowych. Rzeczone sprawozdania zostały ponadto potwierdzone kilkoma odpowiednimi fakturami wystawionymi dla klientów tejże grupy. Izba Odwoławcza zauważyła również, że wcześniejszy znak towarowy był używany w postaci, która nie zmieniała jego charakteru odróżniającego. Strona wnosząca sprzeciw twierdzi poza tym, że wykazała używanie wcześniejszego znaku towarowego jako elementu firmy spółek grupy equinet w ten sposób, że można było dostrzec związek między rzeczonymi nazwami a świadczonymi usługami. W tym kontekście wydruki stron z witryny internetowej strony wnoszącej sprzeciw, jak również przedłożone artykuły prasowe dowodzą używania wcześniejszego znaku towarowego w odniesieniu do usług finansowych. A zatem w ocenie Izby Odwoławczej strona wnosząca sprzeciw udowodniła rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego w odniesieniu do usług finansowych, usług związanych z wyceną i badaniami, usług PR oraz usług doradztwa w zakresie działalności gospodarczej.
Żądania stron
13 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– obciążenie OHIM kosztami postępowania.
14 OHIM wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
15 Na poparcie skargi skarżąca podnosi jeden tylko zarzut, dotyczący naruszenia art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 15 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia.
16 Według skarżącej ocena Izby Odwoławczej jest dotknięta błędami dotyczącymi miejsca, czasu trwania, znaczenia i charakteru używania wcześniejszego znaku towarowego oraz dotyczącymi związku między jego używaniem a usługami, dla których został on zarejestrowany, i wreszcie związku między wcześniejszym znakiem towarowym w postaci, w jakiej został zarejestrowany, a używanym znakiem towarowym.
17 W tym względzie należy na wstępie przypomnieć, że zgodnie z art. 42 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 „[n]a wniosek zgłaszającego właściciel wcześniejszego wspólnotowego znaku towarowego, który zgłosił sprzeciw, przedstawia dowód, że w okresie pięciu lat poprzedzających publikację zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego wcześniejszy wspólnotowy znak towarowy był rzeczywiście używany we Wspólnocie w odniesieniu do towarów lub usług, dla których jest on zarejestrowany i które przytacza on jako uzasadnienie swojego sprzeciwu, lub że istnieją usprawiedliwione powody nieużywania znaku, pod warunkiem że wcześniejszy wspólnotowy znak towarowy był w tym terminie zarejestrowany od co najmniej pięciu lat. Wobec braku takiego dowodu sprzeciw odrzuca się. Jeżeli wcześniejszy wspólnotowy znak towarowy był używany tylko w odniesieniu do części towarów lub usług, dla których jest on zarejestrowany, do celów rozpatrywania sprzeciwu uznawany jest on za zarejestrowany tylko dla tej części towarów lub usług”.
18 Z powyższego przepisu wynika, że w wypadku gdy zgłaszający wspólnotowy znak towarowy wystąpi z właściwym wnioskiem, strona wnosząca sprzeciw jest zobowiązana wykazać używanie wcześniejszego znaku towarowego, na który się powołuje, w odniesieniu do towarów lub usług, dla których znak ten jest zarejestrowany i na których opiera się sprzeciw.
19 Po pierwsze bowiem, rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego stanowi kwestię wstępną, która po podniesieniu jej przez zgłaszającego znak towarowy powinna zostać rozstrzygnięta przed wydaniem decyzji w przedmiocie sprzeciwu w ścisłym znaczeniu [wyrok Sądu z dnia 22 marca 2007 r. w sprawie T‑364/05 Saint‑Gobain Pam przeciwko OHIM – Propamsa (PAM PLUVIAL), Zb.Orz. s. II‑757, pkt 37].
20 Po drugie, postępowanie w sprawie sprzeciwu oparte na art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 ma na celu pozwolić OHIM na ocenę istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, która – w wypadku podobieństwa między kolidującymi ze sobą znakami towarowymi – wymaga badania podobieństwa między towarami i usługami oznaczonymi tymi znakami towarowymi. W tym kontekście, jeżeli wcześniejszy wspólnotowy znak towarowy był używany tylko dla części towarów lub usług, dla których jest on zarejestrowany, to do celów rozpatrywania sprzeciwu uznawany jest on za zarejestrowany tylko dla tej części towarów lub usług, zgodnie z art. 42 ust. 2 zdanie ostatnie rozporządzenia nr 207/2009. W tym samym kontekście Izba Odwoławcza powinna także ocenić, w wypadku gdy przedstawiono dowód używania wyłącznie w odniesieniu do części towarów i usług należących do kategorii towarów, dla której zarejestrowano wcześniejszy znak towarowy i na której oparty jest sprzeciw, czy w ramach owej kategorii można wyróżnić kilka mogących występować niezależnie od siebie podkategorii, do których należą towary i usługi objęte dowodem używania, co powinno prowadzić do uznania, że rzeczony dowód został przedstawiony wyłącznie dla owej podkategorii towarów lub usług lub – przeciwnie – że takich podkategorii nie można sobie wyobrazić [zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 17 października 2006 r. w sprawie T‑483/04 Armour Pharmaceutical przeciwko OHIM – Teva Pharmaceutical Industries (GALZIN), Zb.Orz. s. II‑4109, pkt 26, 27].
21 W konsekwencji zadanie polegające na ocenie, czy znak towarowy powołany na poparcie sprzeciwu był przedmiotem rzeczywistego używania w rozumieniu art. 42 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, składa się z dwóch nierozłącznych części. Pierwsza ma na celu ustalenie, czy dany znak towarowy był rzeczywiście używany na terytorium Unii – nawet w postaci różniącej się w elementach, które nie zmieniają odróżniającego charakteru znaku w postaci, w jakiej ten znak został zarejestrowany. Druga ma na celu ustalenie towarów lub usług, dla których zarejestrowano wcześniejszy znak towarowy i na których opiera się sprzeciw, a dla których rzeczywiste używanie zostało wykazane.
22 W niniejszej sprawie skarżąca, mimo że wspomniała w pkt 14 i 17 skargi, iż rzeczywiste używanie w rozumieniu art. 42 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 należało wykazać w stosunku do usług, dla których zarejestrowano wcześniejszy znak towarowy, formalnie nie podniosła zarzutu opartego na braku uzasadnienia. Niemniej jednak brak uzasadnienia lub jego niewystarczający charakter stanowi naruszenie istotnych wymogów proceduralnych w rozumieniu art. 263 TFUE i stanowi bezwzględną przeszkodę procesową, którą sąd Unii może, a nawet powinien, podnieść z urzędu (wyrok Trybunału z dnia 2 grudnia 2009 r. w sprawie C‑89/08 P Komisja przeciwko Irlandii i in., Zb.Orz. s. I‑11245, pkt 34).
23 Po wysłuchaniu stron podczas rozprawy w przedmiocie wystarczającego charakteru uzasadnienia zaskarżonej decyzji w zakresie dotyczącym zgodności między usługami, w odniesieniu do których Izba Odwoławcza uznała, że rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego zostało wykazane, a tymi, dla których rzeczony znak towarowy został zarejestrowany i na których oparty jest sprzeciw, należy podnieść ów zarzut z urzędu. Jeśli bowiem zaskarżona decyzja nie zawiera uzasadnienia dotyczącego dwóch części powierzonego Izbie Odwoławczej zadania, o którym mowa w pkt 21 powyżej, Sąd nie będzie mógł przeprowadzić kontroli zgodności z prawem wniosku, do którego Izba Odwoławcza doszła w przedmiocie rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego, powołanego na poparcie sprzeciwu.
24 W tym względzie należy przypomnieć, że obowiązek uzasadnienia ustanowiony w art. 75 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 ma taki sam zakres jak ten ustanowiony w art. 296 TFUE oraz że jego celem jest, po pierwsze, umożliwienie zainteresowanym zapoznania się z motywami wydania danego aktu, tak by mieli oni możliwość obrony swoich praw, i po drugie, umożliwienie sądowi Unii przeprowadzenia kontroli zgodności decyzji z prawem. Kwestia, czy uzasadnienie decyzji spełnia te wymogi, winna być oceniana nie tylko na podstawie brzmienia tej decyzji, ale również z uwagi na jej kontekst i całość przepisów prawnych regulujących daną dziedzinę [zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 13 kwietnia 2011 r. w sprawie T‑262/09 Safariland przeciwko OHIM – DEF‑TEC Defense Technology (FIRST DEFENSE AEROSOL PEPPER PROJECTOR), Zb.Orz. s. II‑1629, pkt 90, 91].
25 W tym względzie zgodnie z pkt 19 zaskarżonej decyzji strona wnosząca sprzeciw powołała się przed Izbą Odwoławczą na rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego w odniesieniu do usług finansowych, usług związanych z wyceną i badaniami, usług PR oraz usług doradztwa w zakresie działalności gospodarczej.
26 Na zakończenie rozważań dotyczących dowodów przedstawionych w celu wykazania rzeczywistego używania Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 45 zaskarżonej decyzji, że owo używanie zostało „jednak wykazane [nie] w odniesieniu do wszystkich rozpatrywanych towarów i usług, lecz wyłącznie w odniesieniu do usług finansowych, usług związanych z wyceną i badaniami, usług PR oraz usług doradztwa w zakresie działalności gospodarczej”.
27 Tymczasem usługi finansowe, usługi związane z wyceną i badaniami oraz usługi PR nie figurują jako takie wśród usług, dla których został zarejestrowany wcześniejszy znak towarowy. Otóż, jak wynika z pkt 20 i 21 powyżej, w wypadku gdy Izba Odwoławcza bada kwestię, czy wcześniejszy znak towarowy był rzeczywiście używany w rozumieniu art. 42 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, powinna ona precyzyjnie wskazać, które z towarów lub usług, dla których wcześniejszy znak towarowy został zarejestrowany i na których opiera się sprzeciw, objęte są dowodem rzeczywistego używania. Brak takiego wskazania skutkuje brakiem uzasadnienia decyzji, która, po pierwsze, stwierdza, że wcześniejszy znak towarowy był rzeczywiście używany w rozumieniu art. 42 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, a po drugie, dotyczy towarów lub usług innych niż te, dla których został zarejestrowany ów znak towarowy. Wymóg zgodności między towarami lub usługami, w odniesieniu do których Izba Odwoławcza uznaje, że rzeczywiste używanie zostało wykazane, a całością lub częścią towarów lub usług, dla których rzeczony znak towarowy został zarejestrowany, został nałożony tym ostatnim przepisem, zawierającym zasady regulujące rozpatrywaną dziedzinę, aby umożliwić późniejszą ocenę prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, jak wskazano w pkt 20 powyżej.
28 Zapytany o tę kwestię na piśmie w ramach środków organizacji postępowania OHIM odpowiedział pismem z dnia 10 kwietnia 2013 r., że nie miał możliwości ustalenia, czy istniała zgodność między usługami, w odniesieniu do których wcześniejszy znak towarowy został uznany za rzeczywiście używany, a usługami, dla których ów znak towarowy został zarejestrowany. W szczególności zaskarżona decyzja dotyczy, jak twierdzi OHIM, wyłącznie usług, w odniesieniu do których wcześniejszy znak towarowy był używany, natomiast kwestia, czy owe usługi należały do tych, dla których ów znak towarowy został zarejestrowany, była badana przez Wydział Sprzeciwów, do którego odesłano sprawę celem ponownego rozpoznania.
29 Odpowiedź ta nie bierze jednak pod uwagę zakresu art. 42 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, który definiuje rzeczywiste używanie jako używanie w odniesieniu do towarów lub usług, dla których znak towarowy jest zarejestrowany i na których oparty jest sprzeciw, wykluczając w ten sposób możliwość uzasadnienia wniosku potwierdzającego tego rodzaju używanie w odniesieniu do innych towarów i usług. Ponadto stanowisko OHIM skutkuje zwielokrotnieniem postępowań mających na celu zbadanie istnienia rzeczywistego używania, i to w sposób sprzeczny zarówno z treścią, jak i z duchem wyżej wymienionego przepisu.
30 Z akt postępowania przed OHIM nie wynikają ponadto żadne dodatkowe wskazówki co do możliwej zgodności między usługami finansowymi, usługami związanymi z wyceną i badaniami oraz usługami PR a usługami, dla których wcześniejszy znak towarowy został zarejestrowany. Jak wynika ze s. 159 akt postępowania przed OHIM, wygląda na to, że Izba Odwoławcza po prostu przejęła ową terminologię z uzasadnienia wniesionego do niej odwołania.
31 W tym kontekście należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja dotknięta jest wadą w postaci braku uzasadnienia w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza dochodzi w niej do wniosku, iż zostało wykazane rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego w rozumieniu art. 42 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, twierdząc jednocześnie, że owo używanie dotyczy usług finansowych, usług związanych z wyceną i badaniami oraz usług PR, które nie figurują wśród usług, dla których ów znak towarowy został zarejestrowany (zob. pkt 27 powyżej).
32 Należy dodać, że okoliczność, iż niektóre z wymienionych w pkt 6 powyżej usług należących do klasy 36 mogłyby zostać zakwalifikowane jako usługi finansowe, nie sanuje wady w postaci braku uzasadnienia zaskarżonej decyzji w odniesieniu do tego rodzaju usług. W tym względzie, po pierwsze, Izba Odwoławcza nie sugeruje w żadnym punkcie zaskarżonej decyzji, że przez wyrażenie „usługi finansowe” rozumie ona całość lub nawet część usług należących do klasy 36, dla których został zarejestrowany wcześniejszy znak towarowy. Pismo OHIM z dnia 10 kwietnia 2013 r. potwierdza tę ocenę (zob. pkt 28 powyżej). Po drugie, taki brak precyzji czyni niemożliwym zarówno stosowanie art. 42 ust. 2 zdanie ostatnie rozporządzenia nr 207/2009 – zgodnie z którym „[j]eżeli wcześniejszy wspólnotowy znak towarowy był używany tylko dla części towarów lub usług, dla których jest on zarejestrowany, do celów rozpatrywania sprzeciwu uznawany jest on za zarejestrowany tylko dla tej części towarów lub usług” – jak i, w danym wypadku, przeprowadzenie badania opisanego w ostatnim zdaniu pkt 20 powyżej. W tym względzie OHIM uściślił podczas rozprawy, że niektóre z wymienionych w pkt 6 powyżej usług należących do klasy 36, takie jak zarządzanie nieruchomościami, nie mogą być kwalifikowane jako usługi finansowe, co wyłącza możliwość rozumienia zaskarżonej decyzji jako odnoszącej się do całości owych usług. A zatem jeśli nie ma możliwości ustalenia, czy przez odniesienie do „usług finansowych” Izba Odwoławcza wskazuje całość lub nawet część usług należących do klasy 36, dla których został zarejestrowany wcześniejszy znak towarowy, to materialnie niemożliwe jest ustalenie, w odniesieniu do których usług wcześniejszy znak towarowy powinien być uznawany za zarejestrowany do celów sprzeciwu, co stanowi przeszkodę w późniejszym sformułowaniu oceny w przedmiocie istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.
33 Jeśli chodzi o wymienione w pkt 6 powyżej usługi doradztwa w zakresie działalności gospodarczej należące do klasy 35, chociaż Izba Odwoławcza stwierdza w pkt 45 zaskarżonej decyzji, że wcześniejszy znak towarowy był rzeczywiście używany w odniesieniu do owych usług, to nie odnosi się ona do przedstawionych materiałów, które wykazywałyby rzeczone używanie.
34 W szczególności, jak wynika z pkt 29, 30, 40 i 42 zaskarżonej decyzji, dla uzasadnienia swojego wniosku Izba Odwoławcza oparła się na dowodach przedstawionych poniżej.
35 Chodzi przede wszystkim o sprawozdania finansowe oraz szereg faktur wystawionych przez właściciela wcześniejszego znaku towarowego. Jednakże zgodnie z pkt 29 i 31 zaskarżonej decyzji owe dowody wykazują rzeczywiste używanie w odniesieniu do usług finansowych.
36 Podobnie jest następnie w wypadku wydruków z witryny internetowej właściciela wcześniejszego znaku towarowego, jak również artykułów prasowych, które wykazują według Izby Odwoławczej rzeczywiste używanie owego znaku w odniesieniu do usług finansowych (zob. pkt 40 i 42 zaskarżonej decyzji).
37 Ponadto, ponieważ pkt 33–39 zaskarżonej decyzji dotyczą postaci, w jakiej wcześniejszy znak towarowy był używany, jak również kwestii, czy używanie znaku towarowego jako firmy może stanowić używanie, należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja nie przedstawia względów uzasadniających ów wniosek, zgodnie z którym wcześniejszy znak towarowy był rzeczywiście używany w odniesieniu do usług doradztwa w zakresie działalności gospodarczej.
38 Należy więc stwierdzić, że zaskarżona decyzja jest dotknięta wadą w postaci braku uzasadnienia w zakresie, w jakim, po pierwsze, nie pozwala ona na zrozumienie, w odniesieniu do których usług – spośród tych, dla których został zarejestrowany wcześniejszy znak towarowy i na których opiera się sprzeciw – ów znak towarowy był rzeczywiście używany, oraz po drugie, nie przedstawia ona powodów, dla których Izba Odwoławcza uznała, że rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego zostało wykazane w odniesieniu do usług doradztwa w zakresie działalności gospodarczej należących do klasy 35.
39 W tych okolicznościach należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji.
W przedmiocie kosztów
40 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ OHIM przegrał sprawę, należy zgodnie z żądaniem skarżącej orzec, że pokrywa on własne koszty oraz koszty poniesione przez skarżącą.
Z powyższych względów
SĄD (trzecia izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 6 października 2011 r. (sprawa R 2101/2010‑1).
2) OHIM pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Intesa Sanpaolo SpA.
Papasavvas | Forwood | Bieliūnas |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 27 marca 2014 r.
Podpisy