POSTANOWIENIE PREZESA SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI
z dnia 16 listopada 2012 r.(*)
Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Konkurencja – Publikacja decyzji stwierdzającej naruszenie art. 81 WE – Oddalenie wniosku o zachowanie poufności informacji dostarczonych Komisji na podstawie komunikatu w sprawie współpracy – Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych – Pilny charakter – Fumus boni iuris – Wyważenie wchodzących w grę interesów
W sprawie T‑345/12 R
Akzo Nobel NV, z siedzibą w Amsterdamie (Niderlandy),
Akzo Nobel Chemicals Holding AB, z siedzibą w Nacka (Szwecja),
Eka Chemicals AB, z siedzibą w Bohus (Szwecja),
reprezentowane przez adwokatów C. Swaaka oraz R. Wesselinga,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez C. Giolita, M. Kellerbauera oraz G. Meessena, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji C(2012) 3533 wersja ostateczna z dnia 24 maja 2012 r. w przedmiocie oddalenia wniosku o zachowanie poufności złożonego przez Akzo Nobel NV, Akzo Nobel Chemicals Holding AB i Eka Chemicals AB na podstawie art. 8 decyzji 2011/695/UE przewodniczącego Komisji Europejskiej z dnia 13 października 2011 r. w sprawie funkcji i zakresu uprawnień urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające w niektórych postępowaniach z zakresu konkurencji (sprawa COMP/38.620 – Nadtlenek wodoru i nadboran sodu), a także wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zmierzający do nakazania utrzymania zachowania poufności pewnych dotyczących skarżącej danych w odniesieniu do decyzji 2006/903/WE Komisji z dnia 3 maja 2006 r. dotyczącej postępowania na mocy art. 81 [WE] i art. 53 porozumienia o EOG w sprawie przeciwko Akzo Nobel NV, Akzo Nobel Chemicals Holding AB, EKA Chemicals AB, Degussa AG, Edison SpA, FMC Corporation, FMC Foret S.A., Kemira OYJ, L’Air Liquide SA, Chemoxal SA, Snia SpA, Caffaro Srl, Solvay SA/NV, Solvay Solexis SpA, Total SA, Elf Aquitaine SA i Arkema SA (sprawa COMP/F/C.38.620 – Nadtlenek wodoru i nadboran sodu) (Dz.U. L 353, s. 54),
PREZES SĄDU
wydaje następujące
Postanowienie
Okoliczności powstania sporu, postępowanie i żądania stron
1 Niniejsze postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego dotyczy decyzji Komisji C(2012) 3533 z dnia 24 maja 2012 r. w przedmiocie oddalenia wniosku o zachowanie poufności złożonego przez Akzo Nobel, Akzo Nobel Chemicals Holding i Eka Chemicals na podstawie art. 8 decyzji 2011/695/UE przewodniczącego Komisji Europejskiej z dnia 13 października 2011 r. w sprawie funkcji i zakresu uprawnień urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające w niektórych postępowaniach z zakresu konkurencji (sprawa COMP/38.620 – Nadtlenek wodoru i nadboran sodu) (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).
2 W zaskarżonej decyzji Komisja Europejska oddaliła wniosek zmierzający do utrzymania jawnej wersji swej decyzji 2006/903/WE z dnia 3 maja 2006 r. dotyczącej postępowania na mocy art. 81 [WE] i art. 53 porozumienia o EOG w sprawie przeciwko Akzo Nobel NV, Akzo Nobel Chemicals Holding AB, EKA Chemicals AB, Degussa AG, Edison SpA, FMC Corporation, FMC Foret S.A., Kemira OYJ, L’Air Liquide SA, Chemoxal SA, Snia SpA, Caffaro Srl, Solvay SA/NV, Solvay Solexis SpA, Total SA, Elf Aquitaine SA i Arkema SA (sprawa COMP/F/C.38.620 – Nadtlenek wodoru i nadboran sodu), opublikowanej we wrześniu 2007 r. na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej „Konkurencja” (Dz.U. L 353, s. 54, zwanej dalej „decyzją z 2006 r.”).
3 W decyzji z 2006 r. Komisja stwierdziła naruszenie art. 81 WE popełnione przez skarżące – Akzo Nobel, Akzo Nobel Chemicals Holding i Eka Chemicals – oraz przez czternaście innych przedsiębiorstw w okresie 1994–2000 r. na terytorium Wspólnego Obszaru Gospodarczego (EOG) w odniesieniu do nadtlenku wodoru i nadboranu sodu. Jednej ze skarżących, spółce Eka Chemicals, będącej drugim przedsiębiorstwem, które w marcu 2003 r. skontaktowało się z Komisją na podstawie wydanego przez tę instytucję obwieszczenia [komunikatu] w sprawie zwolnienia z grzywien oraz zmniejszania grzywien w przypadkach karteli (Dz.U. 2002, C 45, s. 3, zwanego dalej „komunikatem w sprawie współpracy”) i które przedstawiło dowody istotnie zwiększające wartość zgromadzonego dotąd przez Komisję materiału dowodowego, przyznano obniżkę grzywny o 40%. W konsekwencji na trzy skarżące nałożono solidarnie grzywnę w wysokości 25,2 mln EUR.
4 Po uwzględnieniu złożonych przez adresatów decyzji z 2006 r. wniosków o zachowanie poufności, we wrześniu 2007 r. Komisja opublikowała pełną, jawną wersję tej decyzji na swej stronie internetowej. Skarżące nie zakwestionowały tej publikacji.
5 Pismem z dnia 28 listopada 2011 r. Komisja poinformowała skarżące o zamiarze opublikowania, w trosce o zachowanie przejrzystości, bardziej szczegółowej wersji nieopatrzonej klauzulą poufności decyzji z 2006 r. i umożliwiła im wskazanie w zaproponowanym tekście ewentualnych informacji poufnych. Po stwierdzeniu, że znaczna część zaproponowanej bardziej szczegółowej wersji zawiera informacje dostarczone na podstawie komunikatu w sprawie współpracy, które to informacje nie zostały opublikowane we wrześniu 2007 r. ze względu na ich poufność, skarżące sprzeciwiły się formalnie propozycji Komisji, podnosząc, że wyrządza ona poważną i nieodwracalną szkodę ich interesom. Niemniej jednak przedstawiły one, czyniąc przy tym wszelkie stosowne zastrzeżenia, wykaz wniosków o zachowanie poufności, wyszczególniający fragmenty proponowanej bardziej szczegółowej wersji dokumentu, które w każdym razie powinny pozostać poufne.
6 Pismem z dnia 15 marca 2012 r. Komisja poinformowała skarżące o swym zamiarze oddalenia ich sprzeciwu, przedkładając im zmieniony projekt bardziej szczegółowej wersji nieopatrzonej klauzulą poufności decyzji z 2006 r. Instytucja ta oświadczyła, że ów zmieniony projekt odzwierciedla jej ostateczne stanowisko w przedmiocie wniosków o zachowanie poufności, wskazując, że wszystkie informacje umożliwiające określenie pochodzenia informacji dostarczonych w kontekście komunikatu w sprawie współpracy zostały ukryte. Komisja poinformowała skarżące, że jeśli nie zgadzają się z tą decyzją, to mogą zwrócić się do urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające, na podstawie decyzji 2011/695/UE przewodniczącego Komisji Europejskiej z dnia 13 października 2011 r. w sprawie funkcji i zakresu uprawnień urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające w niektórych postępowaniach z zakresu konkurencji (Dz.U. L 275, s. 29).
7 Pismem z dnia 10 kwietnia 2012 r. skarżące poinformowały urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające o tym, że sprzeciwiają się opublikowaniu nieopatrzonej klauzulą poufności wersji decyzji z 2006 r., która jest bardziej szczegółowa niż wersja opublikowana we wrześniu 2007 r., oraz zwróciły się o odstąpienie od publikacji wszelkich informacji dostarczonych na podstawie komunikatu w sprawie współpracy. W tym względzie podniosły one, że dopuszczono się naruszenia zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, jako że jawna wersja decyzji została już opublikowana, po uzgodnieniach, w 2007 r. Skarżące stwierdziły ponadto, że żywiły one oczekiwania co do tego, że informacje dostarczone dobrowolnie na podstawie komunikatu w sprawie współpracy zostaną potraktowane w sposób poufny, ponieważ Komisja nie może odstępować ze skutkiem wstecznym od swej wcześniejszej praktyki, która polegała właśnie na ochronie poufności takich informacji.
8 W zaskarżonej decyzji, podpisanej „za Komisję”, urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające oddalił złożony przez skarżące wniosek o zachowanie poufności. Zwrócił on uwagę na ograniczony charakter swego umocowania, które pozwala mu tylko na zbadanie, czy sporne dane mogą zostać ujawnione, ze względu na to, że nie stanowią one tajemnicy handlowej lub innej informacji poufnej lub że istnieje ważny interes w ich ujawnieniu. Ponadto wskazał on, że skarżące nie twierdzą, iż bardziej szczegółowa wersja decyzji z 2006 r. zawiera informacje poufne lub tajemnice handlowe, ale sprzeciwiły się opublikowaniu tej wersji jedynie ze względu na okoliczność, że zawiera ona informacje przekazane na podstawie komunikatu w sprawie współpracy, nie wykazują jednak, że ujawnienie tych informacji może wyrządzić im poważną szkodę, co zresztą nie pozbawia wcale Komisji – nawet gdyby szkoda taka rzeczywiście mogła zostać wyrządzona – możliwości dokonania zamierzonej publikacji.
9 Zaskarżona decyzja została doręczona skarżącym w dniach 28 i 29 maja 2012 r.
10 Przesłanym drogą elektroniczną pismem z dnia 31 maja 2012 r. Komisja poinformowała skarżące, że zaskarżona decyzja wyraża jej ostateczne stanowisko w tej kwestii.
11 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 3 sierpnia 2012 r. skarżące wniosły skargę zmierzającą do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, i to nie tylko ze względu na to, że w decyzji tej Komisja oddaliła ich wniosek o zachowanie poufności, ale także ze względu na to, że należy uznać, iż w decyzji tej udzielono dostępu do pewnych informacji na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43). W uzasadnieniu skargi skarżące podnoszą zasadniczo, że sporna publikacja narusza obowiązek poufności ciążący na Komisji na mocy art. 339 TFUE, a także zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, ponieważ bardziej szczegółowa wersja decyzji z 2006 r. zawiera informacje, które przekazały one Komisji, aby móc skorzystać z komunikatu w sprawie współpracy.
12 W odrębnym piśmie złożonym w sekretariacie Sądu w tym samym dniu skarżące wystąpiły z niniejszym wnioskiem w przedmiocie środka tymczasowego, w którym zasadniczo wniosły do prezesa Sądu o:
– zawieszenie, na podstawie art. 105 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem, wykonania zaskarżonej decyzji do czasu rozstrzygnięcia przez Sąd niniejszego wniosku w przedmiocie środka tymczasowego lub, w każdym wypadku, skargi głównej,
– w zakresie, w jakim decyzja ta umożliwia Komisji opublikowanie bardziej szczegółowej nieopatrzonej klauzulą poufności wersji decyzji z 2006 r., i w tym celu nakazanie Komisji powstrzymania się od publikacji takiej wersji,
– w zakresie, w jakim decyzja ta zezwala, na mocy rozporządzenia nr 1049/2001, na dostęp do pełnego tekstu decyzji z 2006 r., i w tym celu nakazanie Komisji powstrzymania się od udzielania zezwolenia na taki dostęp;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
13 Postanowieniem z dnia 7 sierpnia 2012 r. prezes Sądu przyznał, na mocy art. 105 § 2 regulaminu postępowania, środki tymczasowe, o które wnioskowała skarżąca.
14 W złożonych w sekretariacie Sądu w dniu 26 września 2012 r. uwagach w przedmiocie wniosku w przedmiocie środka tymczasowego Komisja wniosła do prezesa Sądu o:
– oddalenie wniosku w przedmiocie środka tymczasowego;
– obciążenie skarżących kosztami postępowania.
Co do prawa
W przedmiocie dopuszczalności
15 Chociaż skarżące przyznały, że nie wiedzą, czy Komisja rzeczywiście wydała decyzję o udzieleniu dostępu do pełnego tekstu decyzji z 2006 r. na podstawie rozporządzenia nr 1049/2001, to jednak stoją one na stanowisku, że zaskarżoną decyzję można interpretować ten sposób, że zawiera ona dorozumiane pozwolenie na dostęp na podstawie rzeczonego rozporządzenia. Wobec tego ich wniosek w przedmiocie środka tymczasowego oparty jest nie tylko na twierdzeniu, że zaskarżona decyzja pozwala na sporną publikację, ale także na twierdzeniu, że można uznać, iż zezwala ona, na podstawie rozporządzenia nr 1049/2001, na dostęp do informacji poufnych, jakie przekazały one Komisji na podstawie komunikatu w sprawie współpracy.
16 Komisja wyjaśnia, że nie istnieje aktualnie żadna decyzja, na mocy której instytucja ta udzielałaby dostępu do spornych informacji na podstawie rozporządzenia nr 1049/2001. Jeśli chodzi o zaskarżoną decyzję, to jej podstawę stanowi wyraźnie jedynie rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 TFUE] i [102 TFUE] (Dz.U. 2003, L 1, s. 1) oraz sama decyzja 2011/695.
17 W tym względzie sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych może jedynie uwzględnić okoliczność, że przedmiotem niniejszego wniosku w przedmiocie środka tymczasowego ani skargi głównej nie jest decyzja, która zostałaby już wydana przez Komisję na podstawie rozporządzenia nr 1049/2001. Skarżące z czystej ostrożności zmierzają zatem do tego, aby sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych zakazał Komisji wydawania takiej decyzji, co oznacza, że jest to działanie zapobiegawcze, mające na celu uniemożliwienie Komisji podejmowania czynności. Tymczasem kompetencje sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych ograniczają się do przeprowadzenia kontroli sądowej aktów administracyjnych, które Komisja już wydała, ale nie obejmują oceny kwestii, na temat których instytucja ta jeszcze się nie wypowiedziała. Uprawnienie takie byłoby bowiem równoznaczne z antycypowaniem rozważań dotyczących istoty sprawy oraz z pomieszaniem procedur administracyjnych i sądowych, które jest niezgodne z systemem podziału kompetencji pomiędzy Komisję a sąd Unii Europejskiej (zob. podobnie postanowienie prezesa Sądu z dnia 12 lipca 1996 r. w sprawie T‑52/96 R Sogecable przeciwko Komisji, Rec. s. II‑797, pkt 39). Sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych może zatem uniemożliwić Komisji wykonywanie jej uprawnień administracyjnych, zanim wyda ona ostateczny akt, którego wykonania skarżące zamierzają uniknąć, jedynie w wyjątkowych okolicznościach (zob. podobnie postanowienie prezesa Sądu z dnia 5 grudnia 2001 r. w sprawie T‑216/01 R Reisebank przeciwko Komisji, Rec. s. II‑3481, pkt 52), zaś w niniejszej sprawie skarżące nie wykazały, że okoliczności takie zachodzą.
18 Oznacza to, że niniejszy wniosek w przedmiocie środka tymczasowego należy uznać za niedopuszczalny w zakresie, w jakim zmierza on, po pierwsze, do uzyskania zawieszenia wykonania zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zezwala ona, na podstawie rozporządzenia nr 1049/2001, na dostęp do pełnego tekstu decyzji z 2006 r., a po drugie, do nakazania Komisji powstrzymania się od wyrażenia zgody na taki dostęp.
Co do istoty
19 Na mocy postanowień art. 278 TFUE i 279 TFUE w związku z art. 256 ust. 1 TFUE sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych może, jeśli uzna, że wymagają tego okoliczności, zarządzić zawieszenie wykonania zaskarżonego przed nim aktu lub zarządzić niezbędne środki tymczasowe.
20 Artykuł 104 § 2 regulaminu stanowi, że we wnioskach w przedmiocie środka tymczasowego należy określić przedmiot sporu, wskazać okoliczności świadczące o pilnym charakterze sprawy, a także uprawdopodobnić z faktycznego i prawnego punktu widzenia konieczność zastosowania środka. Sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych może zatem zawiesić wykonanie aktu i zastosować środki tymczasowe, jeśli uprawdopodobniono z faktycznego i prawnego punktu widzenia konieczność zastosowania takich środków (fumus boni iuris) i wykazano ich pilny charakter, czyli to, że ich ustanowienie i obowiązywanie przed wydaniem orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie jest niezbędne w celu uniknięcia poważnej i nieodwracalnej szkody dla interesów skarżącego. Sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych dokonuje także, w odpowiednim przypadku, wyważenia wchodzących w grę interesów (postanowienie prezesa Trybunału z dnia 23 lutego 2001 r. w sprawie C‑445/00 R Austria przeciwko Radzie, Rec. s. I‑1461, pkt 73).
21 Z uwagi na to, że żaden przepis prawa nie narzuca sędziemu orzekającemu w przedmiocie środków tymczasowych ustalonego schematu badania, czy istnieje konieczność zastosowania tych środków, w trakcie dokonywania takiego całościowego badania dysponuje on dużą swobodą oceny i ma prawo decydować, biorąc pod uwagę okoliczności każdej konkretnej sprawy, o sposobie dokonywania oceny, czy te poszczególne przesłanki zostały spełnione, jak też o kolejności, w jakiej należy badać spełnienie tych przesłanek [postanowienia prezesa Trybunału z dnia 19 lipca 1995 r. w sprawie C‑149/95 P(R) Komisja przeciwko Atlantic Container Line i in., Rec. s. I‑2165, pkt 23; z dnia 3 kwietnia 2007 r. w sprawie C‑459/06 P(R) Vischim przeciwko Komisji, niepublikowane w Zbiorze, pkt 25].
22 W świetle zgromadzonych w aktach informacji sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych uważa, że dysponuje on wszystkimi informacjami pozwalającymi na wydanie rozstrzygnięcia w przedmiocie tego wniosku, bez konieczności wcześniejszego wysłuchiwania ustnych wyjaśnień stron.
23 W okolicznościach zachodzących w niniejszej sprawie należy najpierw wyważyć wchodzące w grę interesy oraz zbadać, czy spełniona została przesłanka dotycząca pilnego charakteru.
W przedmiocie wyważenia interesów oraz w przedmiocie pilnego charakteru
24 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wyważenie różnych wchodzących w grę interesów sprowadza się do ustalenia przez sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych, czy interes strony wnoszącej o zastosowanie środków tymczasowych w przyznaniu tych środków przeważa nad interesem w natychmiastowym zastosowaniu spornego aktu, w drodze zbadania, mówiąc ściślej, czy ewentualne stwierdzenie nieważności tego aktu przez sędziego prowadzącego postępowanie główne pozwoli na odwrócenie sytuacji wywołanej przez jego natychmiastowe wykonanie, i odwrotnie, czy zawieszenie wykonania rzeczonego aktu może stać na przeszkodzie jego pełnej skuteczności, w wypadku gdyby skarga główna została oddalona (zob. podobnie postanowienia prezesa Trybunału z dnia 11 maja 1989 r. w sprawach połączonych 76/89 R, 77/89 R i 91/89 R RTE i in. przeciwko Komisji, Rec. s. 1141, pkt 15; z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawach połączonych C‑182/03 R i C‑217/03 R Belgia i Forum 187 przeciwko Komisji, Rec. s. I‑6887, pkt 142).
25 Co się tyczy konkretniej wymogu, aby stworzona przez postanowienie w przedmiocie środków tymczasowych sytuacja prawna była odwracalna, należy zwrócić uwagę, że celem postępowania w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego jest zagwarantowanie pełnej skuteczności przyszłego orzeczenia rozstrzygającego co do istoty [zob. podobnie postanowienie prezesa Trybunału z dnia 27 września 2004 r. w sprawie C‑7/04 P(R) Komisja przeciwko Akzo i Akcros, Zb.Orz. s. I‑8739, pkt 36]. W konsekwencji postępowanie to ma charakter czysto akcesoryjny względem postępowania głównego, w które się ono wpisuje (postanowienie prezesa Sądu z dnia 12 lutego 1996 r. w sprawie T‑228/95 R Lehrfreund przeciwko Radzie i Komisji, Rec. s. II‑111, pkt 61), wobec czego decyzja wydana przez sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych powinna mieć charakter tymczasowy w tym znaczeniu, że nie może ona ani przesądzać o treści przyszłego orzeczenia rozstrzygającego co do istoty ani czynić go iluzorycznym poprzez pozbawienie go skuteczności (effet utile) (zob. podobnie postanowienie prezesa Trybunału z dnia 17 maja 1991 r. w sprawie C‑313/90 R CIRFS i in. przeciwko Komisji, Rec. s. I‑2557, pkt 24; postanowienie prezesa Sądu z dnia 12 grudnia 1995 r. w sprawie T‑203/95 R Connolly przeciwko Komisji, Rec. s. II‑2919, pkt 16).
26 Wynika stąd nieuchronnie, że interes broniony przez stronę postępowania w przedmiocie środka tymczasowego nie zasługuje na ochronę w sytuacji, gdy strona ta zwraca się do orzekającego w tym przedmiocie sędziego o wydanie decyzji, która nie dość, że nie miałaby charakteru czysto tymczasowego, to jeszcze przesądzałaby o treści przyszłego orzeczenia rozstrzygającego co do istoty i czyniłaby to rozstrzygnięcie iluzorycznym poprzez pozbawienie go skuteczności.. Zresztą z tego samego względu wniosek w przedmiocie środka tymczasowego, w którym zwrócono się do sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych o nakazanie „tymczasowego” ujawnienia znajdujących się w posiadaniu Komisji informacji rzekomo poufnych, został uznany za niedopuszczalny, ponieważ postanowienie uwzględniające ten wniosek mogłoby z góry zneutralizować konsekwencje późniejszej decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty (zob. podobnie postanowienie prezesa Sądu z dnia 23 stycznia 2012 r. w sprawie T‑607/11 R Henkel i Henkel France przeciwko Komisji, pkt 23–25).
27 W tym przypadku w postępowaniu głównym Sąd będzie musiał rozstrzygnąć kwestię, czy należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, w której Komisja oddaliła wniosek skarżących o to, by instytucja ta powstrzymała się od opublikowania spornych informacji, w szczególności ze względu na naruszenie tajemnicy zawodowej objętej ochroną na mocy art. 339 TFUE oraz ze względu na nieuwzględnienie poufnego charakteru informacji, jakie skarżące przekazały Komisji, chcąc skorzystać z komunikatu w sprawie współpracy. W tym względzie oczywiste jest, że aby zachować skuteczność wyroku stwierdzającego nieważność zaskarżonej decyzji, skarżące powinny być w stanie zapobiec niezgodnemu z prawem opublikowaniu przez Komisję spornych informacji. Tymczasem wyrok stwierdzający nieważność stałby się iluzoryczny i pozbawiony skuteczności, gdyby niniejszy wniosek w przedmiocie środka tymczasowego został oddalony, ponieważ konsekwencją jego oddalenia byłoby umożliwienie Komisji natychmiastowego opublikowania spornych informacji, a zatem de facto przesądzenie o treści przyszłej decyzji co do istoty, a mianowicie oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności.
28 Wniosków tych nie podważa okoliczność, że nawet rzeczywista publikacja spornych informacji nie skutkowałaby prawdopodobnie pozbawieniem skarżących interesu prawnego w stwierdzeniu nieważności zaskarżonej decyzji. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest bowiem w szczególności fakt, że każda inna wykładnia, która uzależniałaby dopuszczalność skargi od ujawnienia przez Komisję zakwestionowanych informacji – a zatem od stworzenia przez nią faktu dokonanego – pozwalałaby jej na uniknięcie kontroli sądowej wskutek dokonania takiego ujawnienia, które na dodatek byłoby niezgodne z prawem (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 12 października 2007 r. w sprawie T‑474/04 Pergan Hilfsstoffe für industrielle Prozesse przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑4225, pkt 39–41). Tymczasem to formalne utrzymanie interesu prawnego dla potrzeb postępowania głównego nie wyklucza sytuacji, w której wyrok stwierdzający nieważność ogłoszony po opublikowaniu spornych informacji nie będzie mieć dla skarżących żadnego skutku.
29 W konsekwencji interes Komisji w oddaleniu wniosku w przedmiocie środka tymczasowego winien ustąpić pierwszeństwa interesowi bronionemu przez skarżące, tym bardziej że zastosowanie wnioskowanych środków tymczasowych oznaczałoby tylko utrzymanie przez ograniczony okres status quo istniejącego przez kilka lat (zob. podobnie ww. postanowienie w sprawach połączonych RTE i in. przeciwko Komisji, pkt 15; zob. także postanowienie prezesa Sądu z dnia 16 listopada 2012 r. w sprawie T‑341/12 R Evonik Degussa przeciwko Komisji, pkt 24).
30 Wydaje się, że ochrona interesu bronionego przez skarżące ma pilny charakter, ponieważ w razie oddalenia ich wniosku w przedmiocie środka tymczasowego mogą one ponieść poważną i nieodwracalną szkodę. W tym kontekście skarżące utrzymują w istocie, że sytuacji, jaka powstałaby po opublikowaniu bardziej szczegółowej wersji decyzji z 2006 r., nie dałoby się już odwrócić. Po opublikowaniu poufnych informacji stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji ze względu na naruszenie tajemnicy zawodowej objętej ochroną na mocy art. 339 TFUE nie odwróciłoby skutków wynikających z takiej publikacji. W konsekwencji prawo skarżących do skutecznej ochrony prawnej stałoby się tylko pozorne, gdyby sporne informacje zostały ujawnione przed zakończeniem postępowania głównego.
31 W tym względzie należy stwierdzić, że w sytuacji, gdyby w postępowaniu głównym okazało się, że zamierzona przez Komisję publikacja obejmuje informacje o charakterze poufnym, których ujawnienie stoi w sprzeczności z ochroną tajemnicy zawodowej na mocy art. 339 TFUE, skarżące mogłyby powołać się na to postanowienie, które przyznaje im prawo podstawowe, w celu sprzeciwienia się tej publikacji.
32 Jak uznał Trybunał w wyroku z dnia 14 lutego 2008 r. w sprawie C‑450/06 Varec, Zb.Orz. s. I‑581, pkt 47, 48, odsyłając do orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, zakaz ujawniania pewnych informacji uznanych za poufne może bowiem być niezbędny do ochrony prawa podstawowego przedsiębiorstwa do ochrony życia prywatnego, któremu to prawu poświęcono art. 8 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisanej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. (zwanej dalej „EKPC”) oraz art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz.U. 2010, C 83, s. 389, zwanej dalej „kartą praw podstawowych”), przy czym pojęcia „życie prywatne” nie należy interpretować w ten sposób, że wyklucza ono działalność handlową osoby prawnej. Trybunał orzekł ponadto, że dane przedsiębiorstwo może ponieść „niezwykle poważne szkody”, w wypadku gdy pewne informacje zostaną ujawnione w nieprawidłowy sposób (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Varec, pkt 54).
33 Ponieważ w wypadku oddalenia rozpatrywanego wniosku w przedmiocie środka tymczasowego Komisja mogłaby natychmiast opublikować sporne informacje, zachodzi obawa, że prawo podstawowe skarżących do ochrony ich tajemnic zawodowych, któremu poświęcono art. 339 TFUE, art. 8 EKPC i art. 7 karty praw podstawowych, zostałoby nieodwracalnie pozbawione wszelkiego znaczenia w odniesieniu do rzeczonych informacji. Jednocześnie skarżące mogłyby zostać pozbawione swego prawa podstawowego do skutecznej skargi, któremu to prawu poświęcono art. 6 EKPC i art. 47 karty praw podstawowych, jeśli Komisja zostałaby upoważniona do opublikowania spornych informacji przed rozstrzygnięciem przez Sąd skargi głównej. W konsekwencji, jako że prawa podstawowe skarżących mogą zostać poważnie i nieodwracalnie naruszone, z zastrzeżeniem zbadania przesłanki dotyczącej fumus boni iuris (odnośnie do kwestii ścisłego związku tej przesłanki z przesłanką dotyczącą pilnego charakteru zob. postanowienie prezesa Sądu z dnia 8 kwietnia 2008 r. w sprawach połączonych T‑54/08 R, T‑87/08 R, T‑88/08 R i od T‑91/08 R do T‑93/08 R Cypr przeciwko Komisji, niepublikowane w Zbiorze, pkt 56, 57), wydaje się, że przyznanie wnioskowanych środków tymczasowych jest pilne (zob. także ww. postanowienie w sprawie Evonik Degussa przeciwko Komisji, pkt 26–28).
W przedmiocie fumus boni iuris
34 Według ugruntowanego orzecznictwa przesłanka związana z fumus boni iuris jest spełniona, jeżeli co najmniej jeden z zarzutów powołanych przez stronę żądającą zastosowania środków tymczasowych na poparcie skargi głównej wydaje się na pierwszy rzut oka istotny, a w każdym razie niepozbawiony solidnych podstaw, ponieważ ujawnia istnienie złożonych kwestii prawnych, których rozwiązanie nie nasuwa się od razu i w związku z tym wymaga dokładnego badania, którego nie może przeprowadzić sąd orzekający w przedmiocie środków tymczasowych, lecz powinno się ono odbyć w toku postępowania głównego, lub jeżeli prowadzona między stronami debata ujawnia istnienie istotnej kontrowersji prawnej, której rozwiązanie nie nasuwa się od razu (postanowienie prezesa Sądu z dnia 19 września 2012 r. w sprawie T‑52/12 R Grecja przeciwko Komisji, pkt 13 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. także postanowienie prezesa Trybunału z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie C‑39/03 P‑R Komisja przeciwko Artegodan i in., Rec. s. I‑4485, pkt 40).
35 W niniejszej sprawie, przypominając, że jawna wersja decyzji z 2006 r., którą opublikowano w 2007 r., była owocem długiego procesu, w ramach którego Komisja wzięła pod uwagę z jednej strony tajemnicę zawodową oraz uzasadnione oczekiwania przedsiębiorstw, które skorzystały z komunikatu w sprawie współpracy, a z drugiej strony interes publiczny przejrzystości, skarżące podnoszą, że poprzez publikację bardziej szczegółowej wersji decyzji z 2006 r., zawierającej informacje przekazane na podstawie komunikatu w sprawie współpracy, Komisja narusza obowiązek poszanowania tajemnicy zawodowej przewidziany w art. 339 TFUE, w art. 30 rozporządzenia nr 1/2003 oraz w art. 16 rozporządzenia (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszącego się do prowadzenia przez [tę instytucję] postępowań zgodnie z art. [101 TFUE] i [102 TFUE] (Dz.U. L 123, s. 18).
36 Powołując się na wyrok Trybunału z dnia 7 listopada 1985 r. w sprawie 145/83 Adams przeciwko Komisji, Rec. s. 3539, pkt 34, skarżące twierdzą, że dobrowolnie przekazane przez przedsiębiorstwa informacje, którym towarzyszy wniosek o zachowanie poufności oparty na komunikacie w sprawie współpracy, są rzeczywiście objęte ochroną tajemnicy zawodowej na mocy art. 339 TFUE. W ww. wyroku w sprawie Pergan Hilfsstoffe für industrielle Prozesse przeciwko Komisji, pkt 64, 66, Sąd wyjaśnił, że w komunikacie w sprawie współpracy przyznano takim informacjom ochronę jako informacjom stanowiącym tajemnicę zawodową. Sama Komisja w wielu sprawach opowiadała się za poufnym traktowaniem takich informacji. Tak więc przyznając, że ujawnienie informacji pochodzących z wniosków o złagodzenie sankcji może wyrządzić poważną szkodę podmiotom występującym z takimi wnioskami, ponieważ stawia ich ono w znacznie mniej korzystnej sytuacji we wszczętych wobec nich postępowaniach w przedmiocie odszkodowań, Komisja podkreśliła przed Sądem (wyrok z dnia 15 grudnia 2011 r. w sprawie T‑437/08 CDC Hydrogene Peroxide przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑8251, pkt 57) oraz przed Trybunałem (wyrok z dnia 28 czerwca 2012 r. w sprawie C‑404/10 P Komisja przeciwko Éditions Odile Jacob, pkt 115), że interes w tym, aby informacje nie zostały ujawnione, zasługuje na ochronę w zakresie, w jakim jest to niezbędne dla funkcjonowania jej programu łagodzenia sankcji i polityki karania przedsiębiorstw.
37 Skarżące zarzucają jeszcze Komisji to, że naruszyła własny komunikat w sprawie współpracy, który gwarantuje w pkt 29, 32 i 33, że informacje przekazywane przez przedsiębiorstwa w ramach wniosku o złagodzenie sankcji są chronione tajemnicą zawodową i że przedsiębiorstwa mogą żywić w tym względzie uzasadnione oczekiwania. Ponieważ Komisja jest związana tym komunikatem, decyzja o opublikowaniu bardziej szczegółowej wersji decyzji z 2006 r. i o ujawnieniu w ten sposób informacji pochodzących ze złożonego przez skarżące wniosku o złagodzenie sankcji naruszałaby ochronę przyznaną w komunikacie w sprawie współpracy.
38 Według skarżących wersja decyzji z 2006 r., którą opublikowano we wrześniu 2007 r., spełniała już zadanie, jakim było poinformowanie opinii publicznej o motywach działań Komisji. Nie było zatem „istotnego interesu ani uzasadnienia” przemawiającego za przewidywanym opublikowaniem bardziej szczegółowej wersji, mogącego przeważyć nad indywidualnymi uzasadnionymi oczekiwaniami skarżących co do ostatecznego charakteru wersji opublikowanej w 2007 r. i poufnego traktowania informacji pochodzących ze złożonego przez nie wniosku o złagodzenie sankcji. Opublikowanie bardziej szczegółowej wersji decyzji ponad cztery lata po pierwszej publikacji naruszałoby również zasadę pewności prawa. Jeżeli Komisja zamierza zmienić swą wcześniejszą praktykę polegającą na ochronie poufności informacji pochodzących z wniosków o złagodzenie sankcji, to powinna uczynić to w odniesieniu do wniosków przyszłych, a nie w sposób retroaktywny, gdy – jak w niniejszej sprawie – decyzja została już opublikowana przeszło cztery lata temu.
39 Komisja podnosi w odpowiedzi, że decyzja o spornej publikacji została już podjęta w piśmie z dnia 28 listopada 2011 r. (zob. pkt 5 powyżej) ze względów przejrzystości. Jeżeli skarżące uznały tę decyzję za niezgodną z prawem, to powinny były wnieść skargę o stwierdzenie jej nieważności w terminie przewidzianym w art. 263 akapit szósty TFUE. Jednakże skarżące tego nie uczyniły. W każdym razie przesłanka dotycząca fumus boni iuris nie została spełniona, ponieważ żaden konkretny dowód nie świadczy na pierwszy rzut oka o zasadności wniesionej przez skarżące skargi o stwierdzenie nieważności.
40 Powołując się w szczególności na wyrok Sądu z dnia 30 maja 2006 r. w sprawie T‑198/03 Bank Austria Creditanstalt przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑1429, pkt 78, oraz na ww. wyrok w sprawie Pergan Hilfsstoffe für industrielle Prozesse przeciwko Komisji, pkt 72, Komisja podnosi, że skarżące z łatwością mogły się dowiedzieć, że zgodnie z art. 30 rozporządzenia nr 1/2003 oraz utrwalonym orzecznictwem odnoszącym się do tego przepisu była ona co do zasady uprawniona do opublikowania całej treści ostatecznej decyzji w dziedzinie konkurencji. Tak więc w rozpatrywanym przypadku nie naruszono ani tajemnicy zawodowej skarżących, ani komunikatu w sprawie współpracy, ani też zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań. Ujawnienie spornych informacji nie mogło wyrządzić skarżącym poważnej szkody, ponieważ ich rzekomo mniej korzystne położenie w ramach wszczętych przeciwko nim postępowań o odszkodowania, po planowanej publikacji, byłoby uzasadnioną konsekwencją ich noszącego znamiona naruszenia zachowania. Co więcej, interes skarżących w utrzymaniu w tajemnicy szczegółowych danych na temat ich uczestnictwa w niezgodnych z prawem praktykach nie zasługuje na żadną szczególną ochronę, zważywszy na interes opinii publicznej w możliwie jak najdokładniejszym poznaniu motywów czynności Komisji oraz interes osób poszkodowanych w wyniku naruszenia w uzyskaniu szczegółowych informacji na jego temat, tak aby osoby te mogły w stosownym wypadku dochodzić swych praw względem ukaranych przedsiębiorstw.
41 Komisja dodaje, że nie są już poufne informacje, które wprawdzie takimi były, lecz pochodzą sprzed co najmniej pięciu lat, wobec czego należy je traktować jako dane historyczne, chyba że, w wyjątkowej sytuacji, podmiot, który je przekazał, udowodni, że pomimo wieku tych informacji w dalszym ciągu stanowią one zasadnicze elementy jego strategii handlowej czy też strategii handlowej innego podmiotu. Tymczasem wszystkie sporne informacje pochodzą co najmniej sprzed pięciu lat. Nawet jeśli były one poufne w czasie, gdy zostały przekazane, to obecnie należy je uznać za historyczne, ponieważ skarżące nie wykazały, że pomimo wieku tych informacji w dalszym ciągu stanowią one zasadnicze elementy ich strategii handlowej bądź strategii handlowej innego podmiotu.
42 Według Komisji ww. wyroki w sprawie Adams przeciwko Komisji i w sprawie Pergan Hilfsstoffe für industrielle Prozesse przeciwko Komisji nie uprawniają do stwierdzenia, że w komunikacie w sprawie współpracy przewidziano ochronę jako tajemnicy zawodowej informacji pochodzących z wniosków o złagodzenie sankcji. Punkty 32 i 33 tego komunikatu dotyczą jedynie ujawniania dokumentów i pisemnych oświadczeń. Natomiast informacje zawarte w tych dokumentach nie są generalnie chronione przed ujawnieniem. Przyznając, że w niektórych przypadkach szczególnych Komisja sprzeciwiała się dawniej ujawnieniu pewnych „dokumentów” przekazanych przez przedsiębiorstwa ubiegające się o złagodzenie sankcji, kiedy dostęp do tych dokumentów w innych państwach lub w obrębie innych jurysdykcji, lub na podstawie rozporządzenia nr 1049/2001 mógł podważyć ograniczenia w dostępie do akt przewidziane w rozporządzeniu nr 1/2003, instytucja ta twierdzi jednak, że nigdy nie udzieliła żadnego zapewnienia co do tego, że powstrzyma się od ujawnienia „informacji” zawartych w takich dokumentach.
43 Komisja przypomina wreszcie, że w pkt 32 komunikatu w sprawie współpracy objęto ochroną dokumenty dotyczące łagodzenia sankcji wyłącznie w ramach „ochrony celu inspekcji i dochodzeń”, a nie w interesie prywatnym przedsiębiorstw ubiegających się o złagodzenie sankcji, i że pkt 29 komunikatu rodzi uzasadnione oczekiwania przedsiębiorstw ubiegających się o złagodzenie sankcji jedynie co do zwolnienia z grzywien i obniżenia ich kwoty w sprawach dotyczących karteli, do czego mają one prawo w pewnych okolicznościach. Dla utrzymania zainteresowania programem łagodzenia sankcji Komisja może uznać za konieczne, w szczególnych przypadkach, potraktowanie w jednakowy sposób przedsiębiorstw ubiegających się o złagodzenie sankcji i innych sprawców naruszenia i nie udzielać dostępu do samooskarżających oświadczeń złożonych w ramach programu łagodzenia sankcji. Natomiast przedsiębiorstwa ubiegające się o złagodzenie sankcji nie powinny być faworyzowane względem innych uczestników kartelu w drodze utrzymania w tajemnicy części ich antykonkurencyjnych praktyk, zważywszy, że dochowanie takiej tajemnicy niewspółmiernie pogarsza sytuację osób trzecich poszkodowanych przez kartel, które mają uzasadniony interes w dochodzeniu naprawienia szkody. Tymczasem ujawnienie takich samooskarżających oświadczeń wpisuje się w ramy stosowania art. 101 TFUE. Możliwość powoływania się przez jednostki na to postanowienie przed sądami krajowymi, którą to możliwość ujawnienie takie zwiększa, stanowi jeden z filarów pozwalających na zagwarantowanie skuteczności (effet utile) prawa konkurencji.
44 W tym względzie sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych stwierdza przede wszystkim, że Komisja – utrzymując, że pismo z dnia 28 listopada 2011 r. ma rzekomo charakter decyzji – zmierza do podważenia, w ramach fumus boni iuris, dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności, z którą to skargą związany jest wniosek w przedmiocie środka tymczasowego (podnosząc, że zaskarżona decyzja jest jedynie potwierdzeniem decyzji z dnia 28 listopada 2011 r., która stała się decyzją ostateczną), albo do stwierdzenia, że skarżące nie mogą powoływać się na poufność informacji, jakie przekazały one tej instytucji na podstawie komunikatu w sprawie współpracy. Tak czy inaczej, argumentacja skarżącej prima facie zasługuje na oddalenie. W piśmie z dnia 15 marca 2012 r. (zob. pkt 6 powyżej) Komisja nie stwierdziła, że decyzja z dnia 28 listopada 2011 r., w której oddalono już wniosek skarżących o zachowanie poufności, ma charakter ostateczny, ale – wprost przeciwnie – wezwała do zwrócenia się do urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające w wypadku, gdyby skarżące postanowiły podtrzymać ten wniosek. Ponadto w wiadomości elektronicznej z dnia 31 maja 2012 r. (zob. pkt 10 powyżej) Komisja wyraźnie potwierdziła, że zaskarżona decyzja wyraża jej ostateczne stanowisko w tej kwestii.
45 Nic nie stoi zatem na przeszkodzie temu, aby w pełnym zakresie zbadać fumus boni iuris wniesionej przez skarżące skargi o stwierdzenie nieważności.
46 Jak wskazano już przy okazji wyważania interesów, w wyroku odnoszącym się do istoty sprawy, który ma zostać wydany później, należy zasadniczo rozstrzygnąć kwestię, czy zaskarżona decyzja narusza prawo do tajemnicy zawodowej skarżących, zagwarantowane w art. 339 TFUE, art. 8 EKPC i art. 7 karty praw podstawowych, jako że przewidywana przez Komisję publikacja zawiera informacje, które skarżące przekazały jej na podstawie komunikatu w sprawie współpracy i które stanowią tym samym, ze względu na swe źródło i swą istotę, informacje poufne wymagające ochrony przed publikacją.
47 Wbrew temu, co wydaje się twierdzić Komisja, orzecznictwo nie umożliwia udzielenia prostej odpowiedzi na to pytanie, które wymaga natomiast pogłębionej analizy w postępowaniu głównym, tym bardziej że problematyka związana z poufnym traktowaniem wniosków o złagodzenie sankcji (zwana dalej „problematyką związaną z łagodzeniem sankcji”) nie została wyraźnie poruszona ani w rozporządzeniu nr 1/2003, ani w rozporządzeniu nr 1049/2001.
48 Żaden z wyroków bardziej szczegółowo przywołanych przez strony (ww. wyroki w sprawie Bank Austria Creditanstalt przeciwko Komisji, w sprawie Pergan Hilfsstoffe für industrielle Prozesse przeciwko Komisji, w sprawie Komisja przeciwko Éditions Odile Jacob i w sprawie Adams przeciwko Komisji) nie dotyczy bowiem problematyki związanej ze złagodzeniem sankcji. Jeśli chodzi o wyrok Sądu z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie T‑344/08 EnBW Energie Baden‑Württemberg przeciwko Komisji, pkt 8, 148, według którego zgodnie z rozporządzeniem nr 1049/2001 nie można odmówić osobom poszkodowanym przez kartel dostępu do dokumentów przekazanych w ramach wniosku o złagodzenie sankcji, ponieważ interes, jaki spółka, która uczestniczyła w kartelu, ma w uniknięciu powództw o odszkodowania, nie stanowi interesu zasługującego na ochronę, to wystarczy zaznaczyć, że wyrok ten nie jest jeszcze ostateczny, ponieważ przed Trybunałem toczy się jeszcze postępowanie w przedmiocie wniesionego przez Komisję odwołania (sprawa C‑365/12 P).
49 Ponadto w wyroku z dnia 14 czerwca 2011 r. w sprawie C‑360/09 Pfleiderer, Zb.Orz. s. I‑5161, pkt 30, dotyczącym kwestii całkowitego dostępu osoby poszkodowanej przez kartel do dokumentów przekazanych w ramach wniosku o złagodzenie sankcji i znajdujących się w posiadaniu krajowych organów ochrony konkurencji, Trybunał ograniczył się do wskazania, że sąd krajowy powinien zapewnić, aby wyważone zostały interesy przemawiające za ujawnieniem informacji oraz za ochroną informacji przekazanych dobrowolnie przez osobę wnioskującą o złagodzenie sankcji, podczas gdy w opinii przedstawionej w tej sprawie w dniu 16 grudnia 2010 r. rzecznik generalny J. Mazák opowiedział się zasadniczo przeciwko udzielaniu dostępu do oświadczeń, a także odnoszących się do nich ich dokumentów, które zostały dobrowolnie złożone przez podmioty ubiegające się o złagodzenie sankcji i w których osoby te rzeczywiście przyznają się do uczestnictwa w naruszeniu art. 101 TFUE.
50 Tak więc kwestia prawna, która ma zostać rozstrzygnięta w postępowaniu głównym, nie była jeszcze przedmiotem ostatecznej decyzji sądu Unii. Kwestię tę należy rozstrzygnąć w drodze wykładni wszystkich właściwych uregulowań, w tym komunikatu w sprawie współpracy. Wbrew temu, co twierdzi Komisja, orzecznictwo dotyczące rozporządzenia nr 1049/2001 także powinno mieć w tym względzie znaczenie, tym bardziej że Komisja sama powołuje się na to rozporządzenie w pkt 32 komunikatu w sprawie współpracy oraz w piśmie z dnia 28 listopada 2011 r. (zob. pkt 5 powyżej). W ramach postępowania głównego trzeba będzie przynajmniej zbadać, czy orzecznictwo dotyczące rozporządzenia nr 1/2003 z jednej strony, jak również orzecznictwo dotyczące rozporządzenia nr 1049/2001 z drugiej strony pozostawia miejsce na ewentualne rozbieżności ocen dotyczących problematyki związanej z łagodzeniem sankcji, a jeśli tak jest, to w jaki sposób rozbieżności te można usunąć.
51 W postępowaniu głównym trzeba będzie również zbadać zasadność argumentacji, wedle której interes skarżących w utrzymaniu w tajemnicy informacji, które przekazały one jako podmioty wnioskujące o złagodzenie sankcji, nie zasługuje na ochronę, ponieważ program Komisji dotyczący łagodzenia sankcji stanowi wystarczającą zachętę do współpracy, jako że stwarza on możliwość zwolnienia z grzywny, wobec czego Komisja nie dostrzega konieczności dalej idącego uprzywilejowania podmiotów wnioskujących o złagodzenie sankcji. Może się okazać, że argumentacja ta nie uwzględnia faktu, że podmiot wnioskujący o złagodzenie sankcji podejmuje ryzyko, że nie uzyska on istotnej obniżki kwoty grzywny, pomimo złożenia zeznań i dostarczenia dowodów obciążających, ze względu na to, że inni uczestnicy kartelu wcześniej zdecydują się przekazać Komisji stosowne informacje.
52 W tym względzie trzeba będzie w stosownym wypadku wziąć pod uwagę wyrok Trybunału z dnia 16 lipca 1992 r. w sprawie C‑67/91 Asociación Española de Banca Privada i in., Rec. s. I‑4785, pkt 52, 53, według którego korzyść, jaką przedsiębiorstwo, które przyznało się do uczestnictwa w kartelu, czerpie z obniżenia kwoty grzywny, stanowi ekwiwalent za ryzyko, jakie przedsiębiorstwo to podejmuje, decydując się na zadenuncjowanie kartelu, gdyż przedsiębiorstwo to nie ma w istocie pewności, czy obniżka kwoty grzywny, o którą wnioskuje, nie zostanie mu odmówiona i czy nie zostanie ono ukarane za działania, których dopuściło się przed powiadomieniem Komisji o działalności kartelu. Według Trybunału, gdyby państwa członkowskie mogły, dla uzasadnienia sankcji krajowych, wykorzystywać jako środki dowodowe informacje zawarte w takim powiadomieniu, istotnemu ograniczeniu uległaby skala korzyści przyznanej przedsiębiorstwom, które zadenuncjowały kartel. Trybunał wyprowadza stąd wniosek, że posługiwanie się takimi informacjami jest zakazane.
53 Ponieważ Komisja podnosi, że wszystkie sporne informacje, bez wyjątku, pochodzą sprzed pięciu lat, wobec czego utraciły one w każdym razie charakter poufny, instytucja ta może rzeczywiście powoływać się na orzecznictwo dotyczące zachowania poufności dokumentów, jakie należy przekazać interwenientowi zgodnie z art. 116 ust. 2 regulaminu postępowania. Zgodnie z tym orzecznictwem informacje o przedsiębiorstwach, które były tajne lub poufne, ale pochodzą sprzed co najmniej pięciu lat, należy co do zasady traktować jak informacje historyczne (zob. podobnie postanowienie prezesa czwartej izby Sądu z dnia 22 lutego 2005 r. w sprawie T‑383/03 Hynix Semiconductor przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑621, pkt 60; postanowienie prezesa ósmej izby Sądu z dnia 8 maja 2012 r. w sprawie T‑108/07 Spira przeciwko Komisji, pkt 65), ponieważ utraciły one wartość handlową. W postępowaniu głównym trzeba będzie jednak zbadać, czy powyższa ocena, która odnosi się najwyraźniej do przedsiębiorstw będących stronami sporu, znajdujących się w sytuacji konkurencji gospodarczej, jest właściwa również w niniejszej sprawie, która dotyczy publikacji szczegółowych informacji na temat naruszenia prawa konkurencji, które to informacje, mimo iż pochodzą z dawnego okresu, mogą mieć istotne znaczenie dla osób poszkodowanych przez kartel, ponieważ mogą one, w ramach kierowanych przeciwko skarżącym powództw odszkodowawczych, ułatwić tym osobom przedstawienie niezbędnych faktów w celu określenia wysokości szkody i związku przyczynowego.
54 W ramach postępowania głównego trzeba będzie także rozstrzygnąć, czy skarżące, w marcu 2003 r., kiedy przekazywały Komisji sporne informacje na podstawie komunikatu w sprawie współpracy, mogły liczyć na to, że informacje te, jako informacje poufne ze względu na ich istotę, zostaną objęte trwałą ochroną przed ich opublikowaniem. W tym względzie na pierwszy rzut oka uprawniony wydaje się wniosek, że w owym czasie stanowisko Komisji w kwestii problematyki związanej z łagodzeniem sankcji odpowiadało zasadniczo uzasadnionemu w następujący sposób stanowisku przedstawionemu w postępowaniu, w którym zapadł ww. wyrok w sprawie CDC Hydrogene Peroxide przeciwko Komisji, pkt 31: ryzyko wniesienia powództwa odszkodowawczego może powodować poważną szkodę, prowadząc do tego, iż przedsiębiorstwa uczestniczące w kartelu w przyszłości nie będą współpracować z Komisją, wobec czego nie wolno dopuścić to tego, by ochrona tajemnicy zawodowej przedsiębiorstw współpracujących z nią w ramach postępowań w dziedzinie karteli mogła zostać naruszona na skutek wniosku o udzielenie dostępu do dokumentów opierającego się wyłącznie na interesach prawa prywatnego. W postępowaniu, w którym zapadł ww. wyrok w sprawie EnBW Energie Baden‑Württemberg przeciwko Komisji, pkt 70, Komisja zastosowała to stanowisko także do postępowań dotyczących stosowania rozporządzenia nr 1/2003, co oznacza, że uczestnicy kartelu, którzy dobrowolnie ujawnili jej informacje, mogą w uzasadniony sposób oczekiwać, że instytucja ta nie ujawni takich dokumentów i że nie zostaną one wykorzystane do celów postępowania w dziedzinie konkurencji, w tym w ramach kontroli sprawowanej przez sąd Unii. Ponadto faktem jest, że jeszcze w ubiegłym roku Komisja sprzeciwiła się podobnym żądaniom udostępnienia informacji kierowanym przez sądy państw członkowskich i państwa trzecie, powołując się na podobne argumenty.
55 Sędzia rozpoznający sprawę co do istoty będzie musiał zbadać, czy w marcu 2003 r. skarżące mogły uznać, że to stanowisko dotyczące ochrony informacji przekazywanych w związku z wnioskami o złagodzenie sankcji, którego Komisja bardzo stanowczo broni, ma również wpływ na wykładnię pkt 32 komunikatu w sprawie współpracy. Zgodnie z tym postanowieniem Komisja powstrzymuje się od ujawniania, na podstawie rozporządzenia nr 1049/2001, „dokumentów otrzymanych w kontekście niniejszego obwieszczenia [komunikatu]”. Zważywszy na prawo podstawowe do tajemnicy zawodowej, a jednocześnie na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań, należy stwierdzić, że przejawem zbytniego formalizmu wydać się może ograniczenie rzeczonej ochrony informacji tylko do „dokumentów”, o których mowa w rozporządzeniu nr 1049/2001, podczas gdy cel takiej ochrony, i to nawet w dziedzinie prawa konkurencji, obejmuje całość informacji i fragmentów pochodzących z takich dokumentów. W odniesieniu do tej kwestii trzeba będzie wreszcie zbadać, w jakim zakresie broniona przez Komisję w niniejszej sprawie teza, w myśl której wprowadzanie w życie prawa karteli za pośrednictwem powództw odszkodowawczych stanowi część sankcji za naruszenia prawa konkurencji w rozumieniu pkt 33 komunikatu w sprawie współpracy, jest możliwa do pogodzenia ze stanowiskiem, jakiego instytucja ta broniła w postępowaniach, w których zapadły ww. wyroki w sprawie EnBW Energie Baden‑Württemberg przeciwko Komisji i w sprawie CDC Hydrogene Peroxide przeciwko Komisji.
56 W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie powstają złożone kwestie prawne, których nie można na pierwszy rzut oka uznać za pozbawione znaczenia, a ich rozstrzygnięcie wymaga pogłębionej analizy w ramach postępowania głównego. Należy zatem uznać, że spełniona jest przesłanka fumus boni iuris (zob. również ww. postanowienie w sprawie Evonik Degussa przeciwko Komisji, pkt 38–50).
57 Oznacza to, że wobec spełnienia wszystkich wymogów w tym celu, należy uwzględnić wniosek w przedmiocie środka tymczasowego, a tym samym zarządzić środki tymczasowe mające na celu zakazanie Komisji publikacji spornych informacji.
Z powyższych względów
PREZES SĄDU
postanawia, co następuje:
1) Zawiesza się wykonanie decyzji Komisji C(2012) 3533 z dnia 24 maja 2012 r. w przedmiocie oddalenia wniosku o zachowanie poufności złożonego przez spółki Akzo Nobel NV, Akzo Nobel Chemicals Holding AB i Eka Chemicals AB na podstawie art. 8 decyzji 2011/695/UE przewodniczącego Komisji Europejskiej z dnia 13 października 2011 r. w sprawie funkcji i zakresu uprawnień urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające w niektórych postępowaniach z zakresu konkurencji (sprawa COMP/38.620 – Nadtlenek wodoru i nadboran sodu).
2) Nakazuje się Komisji powstrzymanie się od publikacji wersji decyzji Komisji 2006/903/WE z dnia 3 maja 2006 r. dotyczącej postępowania na mocy art. 81 [WE] i art. 53 porozumienia o EOG w sprawie przeciwko spółkom Akzo Nobel NV, Akzo Nobel Chemicals Holding AB, EKA Chemicals AB, Degussa AG, Edison SpA, FMC Corporation, FMC Foret S.A., Kemira OYJ, L’Air Liquide SA, Chemoxal SA, Snia SpA, Caffaro Srl, Solvay SA/NV, Solvay Solexis SpA, Total SA, Elf Aquitaine SA i Arkema SA (sprawa COMP/F/C.38.620 – Nadtlenek wodoru i nadboran sodu), która byłaby bardziej szczegółowa w odniesieniu do spółek Akzo Nobel, Akzo Nobel Chemicals Holding i Eka Chemicals, niż wersja opublikowana we wrześniu 2007 r. na stronie internetowej tej instytucji.
3) W pozostałym zakresie wniosek w przedmiocie środka tymczasowego zostaje oddalony.
4) Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 16 listopada 2012 r.