Υπόθεση T‑509/10
Manufacturing Support & Procurement Kala Naft Co., Tehran
κατά
Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης
«Κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας — Περιοριστικά μέτρα κατά της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν με σκοπό την παρεμπόδιση της διαδόσεως των πυρηνικών όπλων — Δέσμευση κεφαλαίων — Προσφυγή ακυρώσεως — Παραδεκτό — Αρμοδιότητα του Συμβουλίου — Κατάχρηση εξουσίας — Έναρξη της ισχύος — Μη αναδρομικότητα — Υποχρέωση αιτιολογήσεως — Δικαιώματα άμυνας — Δικαίωμα αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας — Νομική πλάνη — Έννοια της στηρίξεως της διαδόσεως των πυρηνικών όπλων — Σφάλμα εκτιμήσεως»
Απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου (τέταρτο τμήμα) της 25ης Απριλίου 2012 ?II ‑ 0000
Περίληψη της αποφάσεως
1. Ευρωπαϊκή Ένωση — Κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας — Περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν — Απόφαση περί δεσμεύσεως κεφαλαίων — Δικαστικός έλεγχος της νομιμότητας — Περιεχόμενο — Άρθρο 4 της αποφάσεως 2010/413 — Δεν εμπίπτει
(Άρθρο 275 ΣΛΕΕ· απόφαση 2010/413 του Συμβουλίου, άρθρο 4)
2. Πράξεις των οργάνων — Επιλογή της νομικής βάσεως — Πράξεις σχετικά με τη λήψη περιοριστικών μέτρων κατά του Ιράν
(Άρθρο 26 § 2, εδ. 1, ΣΕΕ)
3. Πράξεις των οργάνων — Αιτιολογία — Υποχρέωση — Περιεχόμενο — Περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν — Δέσμευση των κεφαλαίων των προσώπων, οντοτήτων ή οργανισμών που μετέχουν στη διάδοση πυρηνικών όπλων ή την υποστηρίζουν — Ελάχιστες απαιτήσεις
(Άρθρο 296 ΣΛΕΕ· κανονισμοί του Συμβουλίου 423/2007, άρθρο 15 § 3, και 961/2010, άρθρα 16 § 2 και 36 § 3· απόφαση 2010/413 του Συμβουλίου, άρθρο 24 §§ 3 και 4)
4. Ευρωπαϊκή Ένωση — Κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας — Περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν — Δέσμευση των κεφαλαίων των προσώπων, οντοτήτων ή οργανισμών που μετέχουν στη διάδοση πυρηνικών όπλων ή την υποστηρίζουν — Συμπεριφορά που συνιστά υποστήριξη της διαδόσεως των όπλων αυτών
(Άρθρο 215 § 1 ΣΛΕΕ· κανονισμοί του Συμβουλίου 423/2007, άρθρο 7 § 2, και 961/2010, άρθρο 16 § 2, στοιχείο a΄· απόφαση 2010/413 του Συμβουλίου, άρθρο 20 § 1)
1. Τα απαγορευτικά μέτρα που θεσπίζονται με το άρθρο 4 της αποφάσεως 2010/413, για περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν και για την κατάργηση της κοινής θέσεως 2007/140, αποτελούν μέτρα γενικής φύσεως, καθόσον το πεδίο εφαρμογής τους καθορίζεται βάσει αντικειμενικών κριτηρίων και όχι με αναφορά σε προσδιοριζόμενα φυσικά ή νομικά πρόσωπα. Κατά συνέπεια, το άρθρο 4 της αποφάσεως 2010/413 δεν αποτελεί απόφαση προβλέπουσα περιοριστικά μέτρα κατά φυσικών ή νομικών προσώπων υπό την έννοια του άρθρου 275, δεύτερο εδάφιο, ΣΛΕΕ. Επομένως, το Γενικό Δικαστήριο δεν είναι αρμόδιο, κατά το άρθρο 275, πρώτο εδάφιο, ΣΛΕΕ, να επιληφθεί προσφυγής έχουσας ως αντικείμενο την εκτίμηση της νομιμότητας του εν λόγω άρθρου 4.
(βλ. σκέψεις 37, 39)
2. Το Συμβούλιο, θεσπίζοντας την απόφαση 2010/413, για περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν και για την κατάργηση της κοινής θέσεως 2007/140, τον εκτελεστικό κανονισμό 668/2010, για την εφαρμογή του άρθρου 7, παράγραφος 2, του κανονισμού 423/2007, σχετικά με ορισμένα περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν, καθώς και της αποφάσεως 2010/644, για την τροποποίηση της αποφάσεως 2010/413, καθώς και τον κανονισμό 961/2010, σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν και την κατάργηση του κανονισμού 423/2007, έναντι ιρανικής εταιρίας η οποία ανήκει σε δημόσια ιρανική εταιρία και λειτουργεί ως κεντρικός προμηθευτής για ορισμένες δραστηριότητες της δεύτερης, με το αιτιολογικό ότι η επιχείρηση αυτή υποστηρίζει τη διάδοση των πυρηνικών όπλων, τηρεί το άρθρο 26, παράγραφος 2, πρώτο εδάφιο, ΕΕ, σύμφωνα με το οποίο οφείλει να ενεργεί βάσει των γενικών προσανατολισμών και στρατηγικών κατευθυντήριων γραμμών που καθορίζει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.
(βλ. σκέψεις 50, 54)
3. Εφόσον δεν συντρέχουν επιτακτικοί λόγοι, αφορώντες την ασφάλεια της Ένωσης ή των κρατών μελών της ή τον χειρισμό των διεθνών σχέσεών τους, που να δικαιολογούν τη μη κοινοποίηση ορισμένων στοιχείων, το Συμβούλιο υποχρεούται, δυνάμει του άρθρου 24, παράγραφος 3, της αποφάσεως 2010/413, για περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν και για την κατάργηση της κοινής θέσεως 2007/140, του άρθρου 15, παράγραφος 3, του κανονισμού 423/2007, σχετικά με ορισμένα περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν, και του άρθρου 36, παράγραφος 3, του κανονισμού 961/2010, σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν και την κατάργηση του κανονισμού 423/2007, να γνωστοποιεί στην οντότητα την οποία αφορά μέτρο εκδιδόμενο, αναλόγως της περιπτώσεως, δυνάμει του άρθρου 24, παράγραφος 3, της αποφάσεως 2010/413, του άρθρου 15, παράγραφος 3, του κανονισμού 423/2007 ή του άρθρου 16, παράγραφος 2, του κανονισμού 961/2010 τους ειδικούς και συγκεκριμένους λόγους για τους οποίους εκτιμά ότι η σχετική ρύθμιση μπορεί να εφαρμοστεί στον ενδιαφερόμενο. Περαιτέρω, η αιτιολογία πρέπει να προσαρμόζεται στη φύση της επίμαχης πράξεως και του πλαισίου στο οποίο αυτή εκδόθηκε. Δεν απαιτείται η αιτιολογία να προσδιορίζει όλα τα πραγματικά και νομικά στοιχεία που έχουν επιρροή, καθόσον το ζήτημα της επάρκειας της αιτιολογίας πρέπει να εκτιμάται με γνώμονα όχι μόνον το γράμμα της πράξεως αυτής, αλλά και το πλαίσιό της και το σύνολο των νομικών κανόνων που διέπουν το σχετικό θέμα. Ειδικότερα, μια βλαπτική πράξη είναι επαρκώς αιτιολογημένη εφόσον εκδόθηκε εντός πλαισίου που είναι γνωστό στον ενδιαφερόμενο και το οποίο του παρέχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί το περιεχόμενο του ληφθέντος έναντι αυτού μέτρου.
Επομένως, η αιτιολόγηση αποφάσεων του Συμβουλίου, οι οποίες έχουν ως συνέπεια τη δέσμευση των κεφαλαίων και των οικονομικών πόρων προσφεύγοντος διαδίκου, με βάση το γεγονός ότι αυτός συνδέεται με εταιρίες που μετείχαν στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, είναι ανεπαρκής εφόσον δεν προκύπτει με σαφήνεια τι είδους σχέσεις είχε ο εν λόγω διάδικος και με ποιες οντότητες, διότι έτσι ο εν λόγω διάδικος δεν είναι σε θέση να ελέγξει το βάσιμο της θέσεως αυτής και να την αμφισβητήσει με την ελάχιστη απαιτούμενη ακρίβεια.
(βλ. σκέψεις 73-74, 79)
4. Η διατύπωση που χρησιμοποιεί ο νομοθέτης στο άρθρο 20, παράγραφος 1, της αποφάσεως 2010/413, για περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν και για την κατάργηση της κοινής θέσεως 2007/140, στο άρθρο 7, παράγραφος 2, του κανονισμού 423/2007, σχετικά με ορισμένα περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν, και στο άρθρου 16, παράγραφος 2, στοιχείο α΄, του κανονισμού 961/2010, σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν και την κατάργηση του κανονισμού 423/2007, συνεπάγεται ότι η λήψη περιοριστικών μέτρων σε βάρος οντότητας, λόγω της στηρίξεως που φέρεται να έχει παράσχει στη διάδοση των πυρηνικών όπλων, προϋποθέτει προγενέστερη συμπεριφορά που να πληροί το κριτήριο αυτό. Αντιθέτως, ελλείψει τέτοιας συμπεριφοράς, δεν αρκεί μόνον ο κίνδυνος ότι η συγκεκριμένη οντότητα ενδέχεται να παράσχει στήριξη στη διάδοση των πυρηνικών όπλων.
(βλ. σκέψεις 114-115)