Sprawa T‑509/10

Manufacturing Support & Procurement Kala Naft Co., Tehran

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Środki ograniczające przyjęte wobec Islamskiej Republiki Iranu w celu niedopuszczenia do rozprzestrzeniania broni jądrowej – Zamrożenie funduszy – Skarga o stwierdzenie nieważności – Dopuszczalność – Kompetencja Rady – Nadużycie władzy – Wejście w życie – Brak mocy wstecznej – Obowiązek uzasadnienia – Prawo do obrony – Prawo do skutecznej ochrony sądowej – Naruszenie prawa – Pojęcie wsparcia rozprzestrzeniania broni jądrowej – Błąd w ocenie

Streszczenie wyroku

1.      Unia Europejska – Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Środki ograniczające wobec Iranu – Decyzja o zamrożeniu funduszy – Kontrola sądowa zgodności z prawem – Zakres – Artykuł 4 decyzji 2010/413 – Wyłączenie

(art. 275 TFUE; decyzja Rady 2010/413, art. 4)

2.      Akty instytucji – Wybór podstawy prawnej – Akty dotyczące przyjęcia środków ograniczających wobec Iranu

(art. 26 ust. 2 akapit pierwszy TUE)

3.      Akty instytucji – Uzasadnienie – Obowiązek – Zakres – Środki ograniczające wobec Iranu – Zamrożenie funduszy osób, podmiotów i organów zaangażowanych w rozprzestrzenianie broni jądrowej lub udzielających wsparcia takim działaniom – Wymogi minimalne

(art. 296 TFUE; rozporządzenia Rady: nr 423/2007, art. 15 ust. 3; nr 961/2010, art. 16 ust. 2, art. 36 ust. 3; decyzja Rady 2010/413, art. 24 ust. 3, 4)

4.      Unia Europejska – Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Środki ograniczające wobec Iranu – Zamrożenie funduszy osób, podmiotów i organów zaangażowanych w rozprzestrzenianie broni jądrowej lub udzielających wsparcia takim działaniom – Zachowanie odpowiadające wsparciu takiego rozprzestrzeniania

(art. 215 ust. 1 TFUE; rozporządzenia Rady: nr 423/2007, art. 7 ust. 2; nr 961/2010, art. 16 ust. 2 lit. a); decyzja Rady 2010/413, art. 20 ust. 1)

1.      Zakazy ustanowione w art. 4 decyzji 2010/413 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140 są środkami o charakterze ogólnym, ponieważ ich zakres stosowania został określony przez odniesienie do kryteriów obiektywnych, a nie w odniesieniu do określonych osób fizycznych lub prawnych. W konsekwencji wspomniany art. 4 nie jest decyzją przewidującą zastosowanie środków ograniczających wobec osób fizycznych lub prawnych w rozumieniu art. 275 akapit drugi TFUE. Wynika z tego, że, na mocy art. 275 akapit pierwszy TFUE, Sąd nie jest właściwy do rozpoznania skargi dotyczącej oceny zgodności z prawem wspomnianego art. 4.

(por. pkt 37, 39)

2.      Wydając decyzję 2010/413 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającą wspólne stanowisko 2007/140, rozporządzenie wykonawcze nr 668/2010 w sprawie wdrożenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 423/2007 dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu oraz decyzję 2010/644 zmieniającą decyzję 2010/413 oraz rozporządzenie nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylające rozporządzenie nr 423/2007 w odniesieniu do spółki irańskiej należącej do irańskiej spółki krajowej i działającej jako centrum nabywcze dla niektórych sektorów działalności tejże spółki krajowej, ze względu na wsparcie przez tą spółkę rozprzestrzeniania broni jądrowej, Rada zastosowała się do art. 26 ust. 2 akapit pierwszy traktatu UE, zgodnie z którym powinna działać na podstawie ogólnych wytycznych i strategicznych kierunków określonych przez Radę Europejską.

(por. pkt 50, 54)

3.      O ile nadrzędne względy bezpieczeństwa Unii lub jej państw członkowskich lub względy dotyczące prowadzenia ich stosunków międzynarodowych nie stoją na przeszkodzie przekazaniu określonych informacji, Rada zobowiązana jest, na podstawie art. 24 ust. 3 decyzji 2010/413 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140, art. 15 ust. 3 rozporządzenia nr 423/2007 dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu i art. 36 ust. 3 rozporządzenia nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie nr 423/2007, podać do wiadomości podmiotu, wobec którego zastosowano środek, w zależności od przypadku, na podstawie art. 24 ust. 3 decyzji 2010/413, art. 15 ust. 3 rozporządzenia nr 423/2007 lub art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 961/2010, szczególne i konkretne powody, dla których uważa, że przepis ten znajduje wobec zainteresowanego zastosowanie. Należy w związku z tym wskazać okoliczności faktyczne i prawne, od których zależy prawne uzasadnienie środka, oraz względy, jakie doprowadziły do jego przyjęcia. Ponadto uzasadnienie powinno być dostosowane do charakteru rozpatrywanego aktu i kontekstu, w jakim został on wydany. Nie ma wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu jest wystarczające, winna opierać się nie tylko na jego brzmieniu, ale także uwzględniać okoliczności jego wydania, jak również całość przepisów prawa regulujących daną dziedzinę. W szczególności akt niekorzystny jest wystarczająco uzasadniony, jeżeli został wydany w okolicznościach znanych zainteresowanemu, pozwalających mu na zrozumienie treści przyjętego względem niego środka.

Zatem uzasadnienie decyzji Rady, których konsekwencją jest zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych strony skarżącej, zgodnie z którym skarżąca utrzymuje związki z przedsiębiorstwami zaangażowanymi w irański program jądrowy, jest niewystarczające, ponieważ nie ma ona możliwości zrozumienia, jaki rodzaj związków z jakimi podmiotami jest jej rzeczywiście zarzucany, z uwagi na co nie jest ona w stanie zweryfikować zasadności tego twierdzenia i zakwestionować go z minimalną choćby dokładnością.

(por. pkt 73, 74, 79)

4.      Sformułowanie użyte przez prawodawcę Unii w art. 20 ust. 1 decyzji 2010/413 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140, w art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 423/2007 dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu i w art. 16 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie nr 423/2007 oznacza, że przyjęcie środków ograniczających wobec podmiotu ze względu na wsparcie udzielone rozprzestrzenianiu broni jądrowej zakłada, iż podmiot ten wcześniej dopuścił się zachowania odpowiadającemu temu kryterium. Natomiast w przypadku braku takiego rzeczywistego zachowania samo ryzyko, że dana jednostka zapewni wsparcie dla rozprzestrzeniania broni jądrowej w przyszłości, nie jest wystarczające.

(por. pkt 114, 115)