Υπόθεση T‑435/09

(δημοσίευση αποσπασμάτων)

GL2006 Europe Ltd

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Ρήτρα διαιτησίας – Συμβάσεις χρηματοδοτικής συνδρομής συναφθείσες στο πλαίσιο του πέμπτου και του έκτου προγράμματος-πλαισίου για κοινοτικές δράσεις έρευνας και τεχνολογικής αναπτύξεως και στο πλαίσιο του προγράμματος eTEN – Σχέδια Highway, J WeB, Care Paths, Cocoon, Secure-Justice, Qualeg, Lensis, E-Pharm Up, Liric, Grace, Clinic και E2SP – Καταγγελία των συμβάσεων – Επιστροφή των καταβληθέντων ποσών – Χρεωστικά σημειώματα – Ανταγωγή – Εκπροσώπηση της προσφεύγουσας»

Περίληψη – Απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου (όγδοο τμήμα)
της 16ης Σεπτεμβρίου 2013

1.      Ένδικη διαδικασία – Προσφυγή η οποία κατέστη άνευ αντικειμένου – Σιωπή του προσφεύγοντος κατόπιν μέτρου οργανώσεως της διαδικασίας το οποίο αφορά τον διορισμό νέων εκπροσώπων – Κατάργηση της δίκης – Αποτελέσματα επί της ανταγωγής

(Άρθρο 225 ΕΚ· Κανονισμός Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου, άρθρο 113)

2.      Ένδικη διαδικασία – Προσφυγή ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου βάσει ρήτρας διαιτησίας – Αρμοδιότητα του Γενικού Δικαστηρίου – Έκταση και όρια – Αρμοδιότητα για την εκδίκαση της ανταγωγής – Θεμέλιο

(Άρθρα 225 ΕΚ και 238 ΕΚ)

1.      Το Γενικό Δικαστήριο δύναται να διαπιστώσει αυτεπαγγέλτως, κατά το άρθρο 113 του Κανονισμού Διαδικασίας του, ότι η προσφυγή κατέστη άνευ αντικειμένου και ότι η δίκη πρέπει να καταργηθεί στην περίπτωση που ο προσφεύγων σιωπά κατόπιν μέτρου οργανώσεως της διαδικασίας το οποίο αφορά τον διορισμό νέων εκπροσώπων.

Όταν όμως ο καθού έχει ασκήσει ανταγωγή και η κατάργηση της δίκης ως προς το κύριο ένδικο βοήθημα δεν δύναται να ικανοποιήσει το αίτημα του καθού‑αντενάγοντος, εξ αυτού συνάγεται ότι, αφενός, η ανταγωγή εξακολουθεί να έχει αντικείμενο έστω και αν το κύριο ένδικο βοήθημα στερείται αντικειμένου και, αφετέρου, ο καθού-αντενάγων εξακολουθεί να έχει συμφέρον να γίνει δεκτή η ανταγωγή του. Τούτο ισχύει στην περίπτωση ανταγωγής με αίτημα να υποχρεωθεί ο προσφεύγων σε επιστροφή των ποσών που του καταβλήθηκαν.

(βλ. σκέψεις 33, 45, 46)

2.      Κατά το άρθρο 238 ΕΚ, τα δικαστήρια της Ένωσης είναι αρμόδια να λαμβάνουν αποφάσεις δυνάμει ρήτρας διαιτησίας που περιέχεται σε σύμβαση δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου, η οποία συνάπτεται από την Ένωση ή για λογαριασμό της. Η αρμοδιότητα του Γενικού Δικαστηρίου να εκδικάσει, βάσει ρήτρας διαιτησίας, διαφορές περί συμβάσεων εκτιμάται βάσει της ως άνω διατάξεως και των οριζομένων στη ρήτρα διαιτησίας. H αρμοδιότητα αυτή συνιστά παρέκκλιση από το κοινό δίκαιο και, επομένως, πρέπει να ερμηνεύεται περιοριστικά. Έτσι, το Γενικό Δικαστήριο, αφενός, δεν μπορεί να αποφανθεί σε διαφορά εκ συμβάσεως παρά μόνο σε περίπτωση που οι συμβαλλόμενοι έχουν εκφράσει τη βούλησή τους να του απονείμουν αυτή την αρμοδιότητα και, αφετέρου, μπορεί να αποφαίνεται μόνον επί αιτημάτων τα οποία πηγάζουν από τη σύμβαση που περιέχει τη ρήτρα διαιτησίας ή έχουν άμεση σχέση με τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη σύμβαση αυτή.

Εξάλλου, στο κοινοτικό σύστημα μέσων έννομης προστασίας, η αρμοδιότητα για την εκδίκαση του κυρίου ενδίκου βοηθήματος συνεπάγεται την ύπαρξη αρμοδιότητας για την εκδίκαση οποιασδήποτε ανταγωγής που ασκείται κατά τη διάρκεια της ίδιας δίκης και η οποία πηγάζει από την πράξη ή το γεγονός που αποτελεί αντικείμενο του κυρίου ενδίκου βοηθήματος. Η ως άνω αρμοδιότητα θεμελιώνεται σε λόγους οικονομίας της δίκης και στην προτεραιότητα που παραχωρείται στον δικαστή ο οποίος επιλαμβάνεται πρώτος, λόγοι που τυγχάνουν ευρείας αναγνωρίσεως και στα δικονομικά συστήματα των κρατών μελών.

(βλ. σκέψεις 37, 38, 42)