WYROK TRYBUNAŁU (czwarta izba)
z dnia 2 grudnia 2021 r.(*)
Odwołanie – Dumping – Przywóz szkła solarnego pochodzącego z Chin – Rozporządzenie (WE) nr 1225/2009 – Artykuł 2 ust. 7 lit. b) i c) – Status przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej – Odmowa – Pojęcie „znaczących wahań wynikających z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki” w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie – Korzyści podatkowe
W sprawach połączonych C‑884/19 P i C‑888/19 P
mających za przedmiot dwa odwołania, na podstawie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wniesione w dniach 3 i 4 grudnia 2019 r.,
Komisja Europejska, którą reprezentowali początkowo L. Flynn, T. Maxian Rusche i A. Demeneix, następnie L. Flynn i T. Maxian Rusche, w charakterze pełnomocników,
wnosząca odwołanie,
w której pozostałymi uczestnikami postępowania były:
Xinyi PV Products (Anhui) Holdings Ltd, z siedzibą w Anhui (Chiny), które reprezentowali Y. Melin i B. Vigneron, avocats,
strona skarżąca w pierwszej instancji,
GMB Glasmanufaktur Brandenburg GmbH, z siedzibą w Tschernitz (Niemcy), który reprezentował R. MacLean, solicitor,
interwenient w pierwszej instancji (C‑884/19 P),
oraz
GMB Glasmanufaktur Brandenburg GmbH, z siedzibą w Tschernitz (Niemcy), który reprezentował R. MacLean, solicitor,
wnosząca odwołanie,
w której pozostałymi uczestnikami postępowania były:
Xinyi PV Products (Anhui) Holdings Ltd, z siedzibą w Anhui (Chiny), które reprezentowali Y. Melin i B. Vigneron, avocats,
strona skarżąca w pierwszej instancji,
Komisja Europejska, którą reprezentowali początkowo L. Flynn, T. Maxian Rusche i A. Demeneix, następnie L. Flynn i T. Maxian Rusche, w charakterze pełnomocników,
strona pozwana w pierwszej instancji (C‑888/19 P),
TRYBUNAŁ (czwarta izba),
w składzie: K. Jürimäe (sprawozdawczyni), prezes trzeciej izby pełniąca obowiązki prezesa czwartej izby, S. Rodin i N. Piçarra, sędziowie,
rzecznik generalny: G. Pitruzzella,
sekretarz: A. Calot Escobar,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 8 lipca 2021 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W swoich odwołaniach odpowiednio Komisja Europejska i GMB Glasmanufaktur Brandenburg GmbH (zwana dalej „GMB”) wnoszą o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 24 września 2019 r., Xinyi PV Products (Anhui) Holdings/Komisja (T‑586/14 RENV, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, EU:T:2019:668), w którym Sąd stwierdził nieważność rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 470/2014 z dnia 13 maja 2014 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz szkła solarnego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2014, L 142, s. 1; sprostowanie Dz.U. 2014, L 253, s. 4, zwanego dalej „spornym rozporządzeniem”).
Ramy prawne
Porozumienie antydumpingowe
2 Decyzją 94/800/WE z dnia 22 grudnia 1994 r. dotyczącą zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej w dziedzinach wchodzących w zakres jej kompetencji porozumień będących wynikiem negocjacji wielostronnych w ramach Rundy Urugwajskiej (1986–1994) (Dz.U. 1994, L 336, s. 1) Rada Unii Europejskiej przyjęła porozumienie ustanawiające Światową Organizację Handlu (WTO), podpisane w Marrakeszu w dniu 15 kwietnia 1994 r., jak również porozumienia znajdujące się w załącznikach 1–3 do tego porozumienia, wśród których znajduje się Porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994 (Dz.U. 1994, L 336, s. 103, zwane dalej „porozumieniem antydumpingowym”).
3 Artykuł 2 porozumienia antydumpingowego ustanawia zasady regulujące „[s]twierdzenie istnienia dumpingu”.
Prawo Unii
4 W chwili zaistnienia okoliczności faktycznych leżących u podstaw sporu przepisy regulujące stosowanie środków antydumpingowych przez Unię Europejską były ustanowione w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 2009, L 343, s. 51; sprostowanie Dz.U. 2010, L 7, s. 22, zwanym dalej „rozporządzeniem podstawowym”).
5 Zgodnie z motywem 6 rozporządzenia podstawowego:
„Przy ustalaniu wartości normalnej dla krajów nieposiadających gospodarki rynkowej stosowne jest określenie zasad wyboru odpowiedniego państwa trzeciego o gospodarce rynkowej, które ma zostać wykorzystane w tym celu, a w przypadku niemożności wyznaczenia właściwego państwa trzeciego zapewnienie, że wartość normalna może zostać ustalona w oparciu o inne, uzasadnione podstawy”.
6 Artykuł 2 ust. 1–6 tego rozporządzenia ustanawia zasady mające zastosowanie przy ustalaniu wartości normalnej.
7 Artykuł 2 ust. 7 tego rozporządzenia stanowi:
„a) W przypadku przywozu z krajów nieposiadających gospodarki rynkowej [(takich jak Albania, Armenia, Azerbejdżan, Białoruś, Gruzja, Korea Północna, Kirgistan, Mołdawia, Mongolia, Tadżykistan, Turkmenistan i Uzbekistan)], normalną wartość określa się w oparciu o cenę lub wartość skonstruowaną w warunkach gospodarki rynkowej państwa trzeciego lub cenę z takiego kraju przeznaczoną dla innych krajów, łącznie ze Wspólnotą, a w przypadku, gdy jest to niemożliwe, w oparciu o inną uzasadnioną metodę, w tym na podstawie ceny faktycznie płaconej lub należnej we Wspólnocie za produkt podobny, gdy jest to niezbędne, odpowiednio zmodyfikowanej tak, aby uwzględniała odpowiednią marżę zysku.
[…]
b) W odniesieniu do postępowań antydumpingowych dotyczących przywozu z Chińskiej Republiki Ludowej, Wietnamu i Kazachstanu oraz z jakiegokolwiek kraju o gospodarce nierynkowej, któr[y] jest członkiem WTO w dniu rozpoczęcia postępowania, wartość normalna jest określana zgodnie z ust. 1–6 w wypadku wykazania, na podstawie właściwie uzasadnionych wniosków przedstawianych przez jednego lub wielu producentów poddanych postępowaniu oraz zgodnie z kryteriami i procedurami określonymi w lit. c), że warunki gospodarki rynkowej przeważają w stosunku do tego producenta lub producentów pod względem produkcji i sprzedaży podobnego, odnośnego towaru. Jeśli wyżej wspomniana sytuacja nie będzie miała miejsca, stosuje się zasady określone w lit. a).
c) Wniosek na mocy lit. b) […] zawiera wystarczające dowody, że producent działa w warunkach gospodarki rynkowej, to jest w takich warunkach, gdzie:
– decyzje przedsiębiorstw dotyczące cen, kosztów i nakładów, włączając na przykład surowce, koszty technologii i pracy, produkcję, sprzedaż i inwestycje, podejmowane są w odpowiedzi na sygnały rynkowe odzwierciedlające podaż i popyt oraz bez poważnej ingerencji w tym zakresie ze strony państwa, a koszty ważniejszych nakładów właściwie odzwierciedlają wartości rynkowe,
– przedsiębiorstwa posiadają jeden wyraźny zestaw podstawowej dokumentacji księgowej, która jest niezależnie kontrolowana zgodnie z międzynarodowymi standardami księgowości oraz jest stosowana pod każdym względem,
– koszty produkcji i sytuacja finansowa przedsiębiorstw nie podlegają znaczącym wahaniom, wynikającym z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki, w szczególności w odniesieniu do amortyzacji środków trwałych, innych odpisów, wymiany barterowej oraz płatności poprzez rekompensatę długów,
– rozpatrywane przedsiębiorstwa podlegają przepisom ustawowym dotyczącym upadłości i własności, które gwarantują pewność i stabilność prawną działania tych przedsiębiorstw, oraz
– przeliczenie kursów walutowych dokonywane jest według kursów rynkowych.
[…]”.
Okoliczności powstania sporu
8 Okoliczności powstania sporu, wynikające z zaskarżonego wyroku, można streścić w podany niżej sposób.
9 Xinyi PV Products (Anhui) Holdings Ltd (zwane dalej „Xinyi PV”), spółka z siedzibą w Chinach, produkuje tam i wywozi do Unii szkło solarne będące przedmiotem spornego rozporządzenia. Jedynym jej akcjonariuszem jest spółka Xinyi Solar (Hong Kong) Ltd, z siedzibą w Hongkongu (Chiny), która jest notowana na giełdzie w Hongkongu.
10 W ramach postępowania, które doprowadziło do przyjęcia spornego rozporządzenia, Xinyi PV złożyło w dniu 21 maja 2013 r. wniosek o przyznanie statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej (zwanego dalej „MET”) w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. b) i c) rozporządzenia podstawowego.
11 Po otrzymaniu odpowiedzi Xinyi PV na kwestionariusz antydumpingowy oraz na żądanie udzielenia dodatkowych informacji Komisja przeprowadziła kontrolę przekazanych informacji w chińskiej siedzibie tej spółki w okresie od dnia 21 do dnia 26 czerwca 2013 r. Pod koniec czerwca i w lipcu 2013 r. Xinyi PV, w porozumieniu z Komisją i zgodnie z jej wezwaniami, przedstawiło dodatkowe informacje.
12 Pismem z dnia 22 sierpnia 2013 r. Komisja poinformowała Xinyi PV, że uważa, iż nie może uwzględnić jego wniosku o przyznanie MET ze względu na to, że o ile spółka ta spełnia warunki określone w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret pierwsze, drugie, czwarte i piąte rozporządzenia podstawowego, o tyle nie spełnia ona warunku określonego w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie tego rozporządzenia (zwanym dalej „pismem z dnia 22 sierpnia 2013 r.”). Komisja wezwała Xinyi PV do przedstawienia uwag.
13 W dniu 1 września 2013 r. Xinyi PV przedstawiło swoje uwagi, kwestionując ocenę Komisji.
14 Pismem z dnia 13 września 2013 r. Komisja poinformowała Xinyi PV o swojej ostatecznej decyzji w sprawie oddalenia jego wniosku o przyznanie MET (zwanym dalej „pismem z dnia 13 września 2013 r.”).
15 Z pism z dni 22 sierpnia i 13 września 2013 r., przytoczonych we fragmentach w pkt 63–65 zaskarżonego wyroku, wynika, że podstawą tego oddalenia było założenie, iż Xinyi PV nie spełniało kryterium przyznania tego statusu wymienionego w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego, zgodnie z którym koszty produkcji i sytuacja finansowa przedsiębiorstw nie mogą podlegać znaczącym wahaniom wynikającym z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki (zwanego dalej „trzecim kryterium przyznania MET”). Zdaniem Komisji Xinyi PV skorzystało bowiem z dwóch korzystnych systemów podatkowych, a mianowicie, po pierwsze, z programu „2 Free 3 Halve”, umożliwiającego spółkom z kapitałem zagranicznym skorzystanie z całkowitego zwolnienia podatkowego (0%) w okresie dwóch lat, a w ciągu trzech kolejnych lat ze stawki podatkowej w wysokości 12,5% zamiast podstawowej stawki podatkowej w wysokości 25%, a po drugie, z systemu podatkowego przedsiębiorstw wysokich technologii, zgodnie z którym spółka podlega obniżonej stawce podatkowej w wysokości 15% zamiast stawki podstawowej 25%.
16 W dniu 26 listopada 2013 r. Komisja przyjęła rozporządzenie (UE) nr 1205/2013 nakładające tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz szkła solarnego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2013, L 316, s. 8, zwane dalej „rozporządzeniem tymczasowym”).
17 W motywach 34–47 tego rozporządzenia Komisja przypomniała powody, dla których czterem spółkom lub grupom spółek współpracujących w dochodzeniu, wśród których znajdowało się Xinyi PV, odmówiono MET. Motyw 43 miał w szczególności następujące brzmienie:
„Ponadto wszystkich [żadnemu z] czterech producentów eksportujących, ani indywidualnie, ani jako grup[ie], nie [udało się] wykaza[ć], że nie doświadczyli oni znacznych zakłóceń przeniesionych z systemu gospodarki nierynkowej. Tym samym te przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw nie spełniły kryterium MET nr 3. Bardziej konkretnie, wszyscy czterej producenci eksportujący lub grupy producentów eksportujących korzystali z preferencyjnych systemów podatkowych”.
18 W dniu 13 maja 2014 r. Komisja przyjęła sporne rozporządzenie, w którym nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz produktów ze szkła solarnego produkowanych przez Xinyi PV.
19 W motywie 34 tego rozporządzenia potwierdziła ona ustalenia przedstawione w motywach 34–47 rozporządzenia tymczasowego, zgodnie z którymi wszystkie wnioski o przyznanie MET powinny zostać oddalone. W szczególności motyw 33 spornego rozporządzenia stanowił, co następuje:
„[Xinyi PV] twierdził[o], że korzyści uzyskane dzięki preferencyjnym rozwiązaniom podatkowym i dotacjom nie reprezentują znacznej części jego obrotów. W tym względzie należy przypomnieć, że argument ten, wraz z innymi, został już omówiony w piśmie [z dnia 13 września 2013 r.,] w którym Komisja powiadomiła tę stronę o ustaleniach dotyczących jej wniosku o MET. Podkreślono w szczególności, że z uwagi na charakter przedmiotowych korzyści całkowita korzyść uzyskana w [okresie objętym dochodzeniem (OD)] nie ma znaczenia dla oceny kwestii, czy zakłócenie jest »znaczące«. Zarzut zostaje zatem odrzucony”.
Postępowanie poprzedzające wniesienie odwołania i zaskarżony wyrok
20 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 7 sierpnia 2014 r. Xinyi PV wniosło o stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia w dotyczącym go zakresie. Na poparcie skargi podniosło cztery zarzuty, z których pierwszy, podzielony na dwie części, dotyczył naruszenia art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego.
21 Wyrokiem z dnia 16 marca 2016 r., Xinyi PV Products (Anhui) Holdings/Komisja (T‑586/14, EU:T:2016:154), Sąd uwzględnił część pierwszą tego zarzutu pierwszego ze względu zasadniczo na to, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając, iż wahania wynikające z korzyści podatkowych przyznanych Xinyi PV przez władze chińskie „wynika[ły] z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki”. W konsekwencji, bez badania części drugiej tego zarzutu, Sąd stwierdził nieważność spornego rozporządzenia w zakresie, w jakim dotyczyło ono Xinyi PV.
22 Wyrok ten został uchylony wyrokiem Trybunału z dnia 28 lutego 2018 r., Komisja/Xinyi PV Products (Anhui) Holdings (C‑301/16 P, EU:C:2018:132), ze względu na to, że Sąd dopuścił się szeregu naruszeń prawa przy dokonywaniu wykładni warunku dotyczącego istnienia wahań „wynikających z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki” ustanowionego w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego. Trybunał przekazał sprawę Sądowi do ponownego rozpoznania i orzekł, że rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
23 Sąd wznowił postępowanie w następstwie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd. Xinyi PV, Komisja i GMB przedstawiły uwagi w przedmiocie konsekwencji, jakie należy wyciągnąć z wyroku z dnia 28 lutego 2018 r., Komisja/Xinyi PV Products (Anhui) Holdings (C‑301/16 P, EU:C:2018:132), dla rozstrzygnięcia sporu, i odpowiedziały na piśmie na pytania zadane przez Sąd. Odbyła się nowa rozprawa.
24 W zaskarżonym wyroku Sąd uwzględnił część drugą zarzutu pierwszego podniesionego przez Xinyi PV ze względu na to, że odrzucenie przez Komisję wniosku o przyznanie MET tej spółce było dotknięte oczywistym błędem w ocenie co do istnienia znaczących wahań kosztów produkcji i sytuacji finansowej tej spółki. Sąd stwierdził zatem nieważność spornego rozporządzenia bez badania pozostałych, podniesionych przez tę spółkę trzech zarzutów.
Postępowanie przed Trybunałem i żądania stron
25 W odwołaniu złożonym w sprawie C‑884/19 P Komisja wnosi do Trybunału o:
– uchylenie zaskarżonego wyroku;
– oddalenie zarzutu pierwszego skargi wniesionej w pierwszej instancji jako bezzasadnego;
– przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd, by ten mógł rozstrzygnąć w przedmiocie zarzutów od drugiego do czwartego skargi wniesionej w pierwszej instancji, oraz
– orzeczenie, że rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów niniejszego postępowania oraz kosztów poprzedzających je postępowań powiązanych, to znaczy postępowania w pierwszej instancji oraz poprzedniego postępowania odwoławczego nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie.
26 W odwołaniu złożonym w sprawie C‑888/19 P GMB wnosi do Trybunału o:
– uchylenie zaskarżonego wyroku;
– oddalenie części drugiej zarzutu pierwszego skargi wniesionej w pierwszej instancji jako bezzasadnej;
– przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd, by ten mógł rozstrzygnąć w przedmiocie pozostałych zarzutów skargi wniesionej w pierwszej instancji, oraz
– obciążenie Xinyi PV kosztami poniesionymi przez nie w niniejszej sprawie oraz w postępowaniu w pierwszej instancji i w postępowaniu w przedmiocie poprzedniego odwołania.
27 W odpowiedzi na oba odwołania Xinyi PV wnosi do Trybunału o:
– oddalenie obu odwołań oraz
– obciążenie Komisji i GMB kosztami postępowania.
28 Decyzją prezesa Trybunału z dnia 11 marca 2020 r. sprawy C‑884/19 P i C‑888/19 P zostały połączone do celów łącznego rozpoznania w ramach ustnego etapu postępowania i wydania wyroku.
W przedmiocie odwołań
29 Na poparcie swoich odwołań Komisja i GMB podnoszą odpowiednio trzy zarzuty, które zasadniczo się pokrywają. Zarzuty te dotyczą, po pierwsze, naruszeń prawa przy dokonywaniu wykładni art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego i rozłożenia ciężaru dowodu, po drugie, naruszeń prawa przy stosowaniu tego przepisu, a po trzecie, uchybień proceduralnych.
30 Na wstępie należy zbadać zarzuty pierwsze podniesione na poparcie niniejszych odwołań.
Argumenty stron
31 W zarzucie pierwszym odwołania w sprawie C‑884/19 P oraz w części pierwszej zarzutu pierwszego odwołania w sprawie C‑888/19 P Komisja i GMB podnoszą, odpowiednio, że w pkt 55–61, 67 i 68 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo przy dokonywaniu wykładni art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego, a także, zdaniem Komisji, art. 2 ust. 7 lit. b) tego rozporządzenia. W części drugiej zarzutu pierwszego odwołania w sprawie C‑888/19 P GMB podnosi ponadto, że w pkt 68, 69 i 72 tego wyroku Sąd naruszył prawo w odniesieniu do rozłożenia ciężaru dowodu w celu zastosowania art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie wspomnianego rozporządzenia.
32 W pierwszej kolejności Komisja w zarzucie pierwszym odwołania i GMB w części pierwszej zarzutu pierwszego odwołania podnoszą, że Sąd błędnie uwzględnił dla potrzeb wykładni art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego elementy wymienione dla celów obliczenia wartości normalnej w art. 2 ust. 1–6 tego rozporządzenia i ustalił związek między znaczącymi wahaniami sytuacji finansowej przedsiębiorstwa a czynnikami odnoszącymi się do produkcji i sprzedaży podobnego odnośnego towaru.
33 Po pierwsze, Komisja i GMB twierdzą zasadniczo, że Sąd błędnie odwrócił logiczny porządek etapów ustalania wartości normalnej w dochodzeniu dotyczącym Chin. Wbrew stanowisku przyjętemu przez Sąd art. 2 ust. 1–6 rozporządzenia podstawowego jest pozbawiony znaczenia dla wykładni art. 2 ust. 7 lit. b) i c) tiret trzecie tego rozporządzenia. Jego zastosowanie w ramach dochodzenia dotyczącego Chin jest bowiem konsekwencją spełnienia przesłanek przewidzianych w art. 2 ust. 7 lit. c) tego rozporządzenia, który łączy wskaźniki o poziomie makroekonomicznym i mikroekonomicznym. Spośród nich jedynie kryterium, o którym mowa w pierwszej części art. 2 ust. 7 lit. c) tiret pierwsze tego rozporządzenia, wymaga występowania konkretnego wpływu na ceny i koszty.
34 Ponadto Trybunał orzekł już w wyroku z dnia 16 lipca 2015 r., Komisja/Rusal Armenal (C‑21/14 P, EU:C:2015:494, pkt 47–50, 53), że art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego odzwierciedla podejście właściwe dla porządku prawnego Unii. Nie można zatem ustalić żadnej korelacji pomiędzy tym przepisem a art. 2 porozumienia antydumpingowego, które zostało transponowane do porządku prawnego Unii w art. 2 ust. 1–6 rozporządzenia podstawowego.
35 Po drugie, Komisja i GMB uważają, że w pkt 58 i 59 zaskarżonego wyroku Sąd błędnie uzasadnił swoją wykładnię w świetle wykazu zawartego w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego, który dotyczy zakłóceń „w szczególności w odniesieniu do amortyzacji środków trwałych, innych odpisów, wymiany barterowej lub płatności w formie potrącenia długów”.
36 Jak stwierdził bowiem Sąd w pkt 59 zaskarżonego wyroku, wykaz ten ma charakter wyłącznie orientacyjny.
37 W każdym razie zdaniem Komisji wśród elementów figurujących we wspomnianym wykazie jedynie handel barterowy jest wymieniony w art. 2 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia podstawowego, przy czym nie należy on do elementów używanych do obliczenia wartości normalnej zgodnie z metodą określoną w art. 2 ust. 1–6 tego rozporządzenia.
38 W odpowiedzi na odwołanie w sprawie C‑884/19 P GMB dodaje, że elementy wymienione w orientacyjnym wykazie określają raczej czynniki mające bezpośredni wpływ na sytuację finansową przedsiębiorstwa niż na jego koszty produkcji, wobec czego elementy te nie mogą uzasadniać związku z art. 2 ust. 1–6 rozporządzenia podstawowego. Ponadto Sąd nie przedstawił wystarczającego uzasadnienia dokonanego przez niego porównania między tym przepisem a art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie tego rozporządzenia.
39 Po trzecie, Komisja i GMB uważają, że Sąd naruszył prawo w pkt 59–61 zaskarżonego wyroku, ponieważ zastosował w drodze analogii wyrok z dnia 19 lipca 2012 r., Rada/Zhejiang Xinan Chemical Industrial Group (C‑337/09 P, EU:C:2012:471, pkt 79–82). W wyroku tym Trybunał ograniczył się do dokonania wykładni pierwszej części art. 2 ust. 7 lit. c) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego. Tymczasem brzmienie, cel i przedmiot tego przepisu różnią się od brzmienia, celu i przedmiotu art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie tego rozporządzenia.
40 Po czwarte, Komisja i GMB twierdzą zasadniczo, że wykładnia przyjęta przez Sąd pozbawia częściowo skuteczności (effet utile) art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego. Prawodawca Unii przyjął bowiem w tym przepisie dwa odrębne kryteria, a mianowicie, po pierwsze, występowanie znaczących wahań kosztów produkcji spółki ubiegającej się o MET, a po drugie, istnienie znaczących wahań jej sytuacji finansowej. Tymczasem wykładnia przyjęta przez Sąd sprowadza się do uzależnienia istnienia znaczących wahań sytuacji finansowej od wykazania, że wahania te pociągają za sobą znaczące wahania kosztów produkcji.
41 Komisja podkreśla w tym kontekście, że kryterium dotyczące sytuacji finansowej jest szerokie i obejmuje całościową ocenę, która nie odnosi się koniecznie w sposób ścisły do kosztów produkcji lub cen. Prawodawca Unii założył w ten sposób, że jeżeli sytuacja finansowa podlega znaczącym wahaniom, przedsiębiorstwo nie działa w warunkach gospodarki rynkowej, a zatem jego koszty lub ceny mogą podlegać ogólnym wahaniom. Tak jest w przypadku, gdy przedsiębiorstwo jest zwolnione z podatków.
42 Po piąte, Komisja uważa, że art. 2 ust. 7 lit. c) tiret czwarte i piąte rozporządzenia podstawowego potwierdza przyjętą przez nią wykładnię art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie tego rozporządzenia. Z jednej strony, kryteria, o których mowa w tiret czwartym i piątym, są abstrakcyjne i nie wymagają żadnej oceny rzeczywistego wpływu na możliwość obliczenia wartości normalnej na podstawie ust. 1–6 tego artykułu. Z drugiej strony, uwzględnienie wskaźnika „zwolnienie podatkowe/obrót” prowadziłoby do nieuzasadnionej dyskryminacji beneficjentów tego samego środka podatkowego.
43 GMB podnosi również argument wywiedziony ze struktury art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego w celu podkreślenia, że pięć tiret tego przepisu ustanawia szczególne kryteria. Wynika z tego, że sytuacja finansowa stanowi czynnik związany z produkcją i sprzedażą podobnego odnośnego towaru.
44 W drugiej kolejności w części drugiej zarzutu pierwszego odwołania w sprawie C‑888/19 P GMB twierdzi, że Sąd naruszył prawo w pkt 68, 69 i 72 tego wyroku, orzekając, że Komisja powinna była przedstawić szersze wyjaśnienia w swojej decyzji oddalającej wniosek Xinyi PV o przyznanie MET, odnosząc się do konkretnego wpływu wahań sytuacji finansowej tejże spółki. W ten sposób Sąd błędnie przeniósł na Komisję ciężar dowodu spełnienia warunków przyznania MET, podczas gdy ciężar ten spoczywa, zgodnie z orzecznictwem Trybunału, na stronie wnoszącej o przyznanie tego statusu. Zdaniem GMB, wbrew temu, co sugerują pkt 72 i 73 zaskarżonego wyroku, to do Xinyi PV należało wykazanie, że sporne preferencyjne systemy podatkowe nie prowadziły do znaczących wahań jego sytuacji finansowej, a nie do Komisji wykazanie twierdzenia przeciwnego, ponieważ ta ostatnia była jedynie zobowiązana do dokonania oceny dowodów przedstawionych przez Xinyi PV, co zresztą uczyniła w niniejszej sprawie.
45 Xinyi PV kwestionuje wszystkie powyższe argumenty.
46 Po pierwsze, Xinyi PV rozumie argumentację Komisji w ten sposób, że zdaniem tej instytucji sformułowanie „pod względem produkcji i sprzedaży podobnego, odnośnego towaru” zawarte w art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego dotyczy wyłącznie pierwszej części pierwszego kryterium przyznania MET, o którym mowa w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret pierwsze tego rozporządzenia. Tymczasem takie rozumienie byłoby niezgodne z samym brzmieniem art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie wspomnianego rozporządzenia, który dotyczy konkretnie kosztów produkcji produktu podobnego. Co więcej, Komisja nie wyjaśniła, jaki cel mają cztery pozostałe kryteria przyznania MET, gdyby nie pozwalały one oprzeć się na kosztach i cenach sprzedaży obowiązujących w Chinach w okresie objętym dochodzeniem, w sytuacji gdy te koszty i ceny sprzedaży są odpowiednie do celów obliczenia wartości normalnej. Komisja dokonała interpretacji tych innych kryteriów, która jest oderwana od celu art. 2 ust. 7 lit. b) i c) tego rozporządzenia.
47 Po drugie, Xinyi PV uważa zasadniczo, że Sąd słusznie mógł w niniejszej sprawie dokonać porównania ze sprawą zakończoną wyrokiem z dnia 19 lipca 2012 r., Rada/Zhejiang Xinan Chemical Industrial Group (C‑337/09 P, EU:C:2012:471). W obu tych sprawach instytucje Unii odmówiły bowiem zbadania dowodów przedstawionych na poparcie wniosku o przyznanie MET.
48 Ponadto, podobnie jak w ramach stosowania art. 2 ust. 7 lit. c) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego, Komisja powinna w ramach tiret trzeciego tego przepisu w każdym przypadku dokonać oceny wpływu wahania lub braku wahania na ceny lub koszty producenta. Nie może ona ograniczyć się do abstrakcyjnej i nieprecyzyjnej oceny.
49 Po trzecie, co się tyczy argumentacji dotyczącej skuteczności (effet utile) wyrażenia „sytuacja finansowa” zawartego w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego, Xinyi PV twierdzi, że jeżeli znaczące wahania sytuacji finansowej spółki wpływają raczej na stosowane przez nią ceny niż na jej koszty, wykładnia dokonana przez Sąd nie pozbawia tego wyrażenia skuteczności (effet utile).
50 Po czwarte, jeśli chodzi o art. 2 ust. 7 lit. c) tiret czwarte i piąte rozporządzenia podstawowego, oczywiste jest, że okoliczność, istotna z punktu widzenia tiret czwartego, iż spółka nie jest objęta postępowaniem upadłościowym, zniekształca jej koszty i ceny. Podobnie ewentualny zysk, istotny w ramach tiret piątego tego przepisu, wynikający z bardziej korzystnego kursu wymiany niż kurs rynkowy przy zakupie lub sprzedaży walut obcych miałby wpływ odpowiednio na koszty i ceny spółki.
51 W swych replikach i duplikach złożonych w sprawie C‑884/19 P Komisja i GMB podnoszą odpowiednio, że nie istnieje żaden wymóg ogólny, który byłby wspólny dla pięciu kryteriów przyznania MET zawartych w pięciu tiret art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego i który wprowadzałby obowiązek wykazania rzeczywistych wahań kosztów produkcji.
52 W tym względzie Komisja podkreśla w szczególności, że w świetle brzmienia art. 2 ust. 7 lit. b) i c) rozporządzenia podstawowego wymóg, zgodnie z którym warunki gospodarki rynkowej powinny przeważać względem danego producenta w odniesieniu do produkcji i sprzedaży podobnego produktu, nie zawiera żadnego odniesienia do kosztów produkcji i braku rzeczywistych wahań tych kosztów. Komisja i GMB uważają zasadniczo, że wymóg ten dotyczy zatem po prostu kontekstu, w którym producent prowadzi działalność, podczas gdy pięć kryteriów wymienionych w art. 2 ust. 7 lit. c) tego rozporządzenia odnosi się do różnych aspektów tego kontekstu. Xinyi PV przyznaje zresztą, że czwarte i piąte kryterium automatycznie pociągają za sobą wpływ na koszty. Zdaniem Komisji i GMB to samo powinno dotyczyć trzeciego kryterium.
53 Komisja podnosi ponadto, że nie można wywieść innej interpretacji w oparciu o cel art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, jakim jest uniknięcie uwzględnienia cen i kosztów obowiązujących w państwach nieposiadających gospodarki rynkowej, gdyż parametry te nie są wynikiem normalnych sił rynkowych. Chodzi zatem o przepis wstępny, podczas gdy kryteria wymienione w art. 2 ust. 7 lit. c) tego rozporządzenia mają na celu ustalenie, czy spółka występująca o MET podlega wyłącznie normalnym prawom rynku. Ten wstępny charakter zostałby wypaczony, gdyby należało uzależnić, jak to uczynił Sąd, wszystkie te kryteria od wykazania rzeczywistego wpływu na koszty produkcji każdego konkretnego produktu produkowanego i wywożonego przez spółkę w każdym okresie objętym dochodzeniem.
54 GMB dodaje, że praktyka decyzyjna Komisji potwierdza możliwość odmowy przyznania MET na podstawie art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego ze względu na wahania, które mają wpływ wyłącznie na sytuację finansową danego przedsiębiorcy, na przykład ze względu na istnienie preferencyjnego systemu podatkowego. Ponadto z orzecznictwa Sądu wynika, że art. 2 ust. 1–6 i art. 2 ust. 7 tego rozporządzenia tworzą dwa oddzielne zespoły norm.
Ocena Trybunału
Uwagi wstępne
55 Artykuł 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, w nawiązaniu do treści motywu 6 tego rozporządzenia, wprowadza szczególny system ustanawiający szczegółowe przepisy dotyczące obliczania wartości normalnej w stosunku do przywozów z państw nieposiadających gospodarki rynkowej (zob. analogicznie wyrok z dnia 16 lipca 2015 r., Komisja/Rusal Armenal, C‑21/14 P, EU:C:2015:494, pkt 47).
56 Zgodnie zatem z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego w przypadku przywozu z państw nieposiadających gospodarki rynkowej, w drodze wyjątku od zasad określonych w art. 2 ust. 1–6 tegoż rozporządzenia, wartość normalną określa się co do zasady w oparciu o cenę lub wartość skonstruowaną w warunkach gospodarki rynkowej państwa trzeciego, to znaczy w oparciu o metodę państwa analogicznego. Celem tego przepisu jest unikanie uwzględniania stosowanych cen i kosztów ponoszonych w państwach nieposiadających gospodarki rynkowej, gdyż czynniki te nie są wynikiem normalnych sił rynkowych [wyrok z dnia 28 lutego 2018 r., Komisja/Xinyi PV Products (Anhui) Holdings, C‑301/16 P, EU:C:2018:132, pkt 64 i przytoczone tam orzecznictwo].
57 Niemniej na mocy art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego w postępowaniach antydumpingowych dotyczących przywozu między innymi z Chin wartość normalną ustala się zgodnie z art. 2 ust. 1–6 tegoż rozporządzenia, a zatem nie w oparciu o metodę państwa analogicznego, jeżeli zostanie wykazane, na podstawie właściwie uzasadnionych wniosków producenta lub producentów, w stosunku do których toczy się postępowanie, oraz zgodnie z kryteriami i procedurami określonymi w art. 2 ust. 7 lit. c) wskazanego rozporządzenia, że warunki gospodarki rynkowej przeważają w przypadku tego producenta lub tych producentów w odniesieniu do produkcji oraz sprzedaży podobnego odnośnego towaru [wyrok z dnia 28 lutego 2018 r., Komisja/Xinyi PV Products (Anhui) Holdings, C‑301/16 P, EU:C:2018:132, pkt 65 i przytoczone tam orzecznictwo].
58 Jak wynika zatem z szeregu rozporządzeń, na których opiera się art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego, przepis ten ma na celu umożliwienie producentom, w stosunku do których przeważają warunki gospodarki rynkowej i którzy założyli przedsiębiorstwa, w szczególności w Chinach, skorzystania ze statusu odpowiadającego raczej ich indywidualnej sytuacji niż sytuacji całego państwa, w którym mają siedziby [wyrok z dnia 28 lutego 2018 r., Komisja/Xinyi PV Products (Anhui) Holdings, C‑301/16 P, EU:C:2018:132, pkt 66 i przytoczone tam orzecznictwo].
59 W konsekwencji ciężar dowodu spoczywa na producencie, który ubiega się o MET na podstawie art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego. W tym względzie art. 2 ust. 7 lit. c) akapit pierwszy wspomnianego rozporządzenia stanowi, że złożony przez takiego producenta wniosek musi zawierać wystarczające dowody – wskazane w tymże przepisie – że producent działa w warunkach gospodarki rynkowej. Tym samym to nie na instytucjach Unii spoczywa ciężar udowodnienia, że producent nie spełnia przesłanek przewidzianych dla korzystania z tego statusu. Do instytucji tych należy natomiast dokonanie oceny, czy dowody przedstawione przez danego producenta są wystarczające dla wykazania, że spełnione zostały przewidziane w art. 2 ust. 7 lit. c) akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego warunki dla przyznania mu MET, a do sądu Unii kontrola, czy ocena ta nie jest dotknięta oczywistym błędem [zob. podobnie wyroki: z dnia 2 lutego 2012 r., Brosmann Footwear (HK) i in./Rada, C‑249/10 P, EU:C:2012:53, pkt 32; a także z dnia 28 lutego 2018 r., Komisja/Xinyi PV Products (Anhui) Holdings, C‑301/16 P, EU:C:2018:132, pkt 67 i przytoczone tam orzecznictwo].
60 W niniejszej sprawie bezsporne jest, że wniosek Xinyi PV o przyznanie mu MET został oddalony z tego tylko powodu, że spółka ta nie wykazała, iż spełnia trzecie kryterium przyznania MET, ustanowione w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego.
61 Na podstawie tego przepisu dany producent powinien przedstawić wystarczające dowody, że jego koszty produkcji i sytuacja finansowa nie podlegają znaczącym wahaniom, wynikającym z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki, w szczególności w odniesieniu do amortyzacji środków trwałych, innych odpisów, wymiany barterowej oraz płatności poprzez rekompensatę długów.
62 Z brzmienia tego przepisu wynika, że ustanawia on dwie kumulatywne przesłanki, z których pierwsza dotyczy istnienia znaczących wahań kosztów produkcji i sytuacji finansowej danego przedsiębiorstwa, a druga – okoliczności, że wahania te wynikają z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki [wyrok z dnia 28 lutego 2018 r., Komisja/Xinyi PV Products (Anhui) Holdings, C‑301/16 P, EU:C:2018:132, pkt 70].
63 Zaskarżony wyrok dotyczy jedynie pierwszej z tych przesłanek, ponieważ Sąd uznał, że Komisja popełniła oczywisty błąd w jej ocenie.
64 W tym względzie Sąd uznał w pkt 55 zaskarżonego wyroku, że w świetle art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego kryteria określone w art. 2 ust. 7 lit. c) tego rozporządzenia dotyczą produkcji i sprzedaży podobnego odnośnego towaru. Uznając, że uściślenie to wpisuje się w kontekst art. 2 tego rozporządzenia, który ustanawia zasady dotyczące obliczania wartości normalnej, Sąd orzekł w pkt 57 zaskarżonego wyroku, że wszystkie kryteria wymienione w art. 2 ust. 7 lit. c) tego rozporządzenia „wyrażają wolę sprawdzenia, czy podmiot gospodarczy, który dąży do uzyskania MET, prowadzi działalność w odniesieniu do produkcji oraz sprzedaży podobnego odnośnego towaru zgodnie z zasadami pozwalającymi na obliczenie wartości normalnej”.
65 W tym kontekście w pkt 58–61 zaskarżonego wyroku Sąd dokonał wykładni art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego w ten sposób, że w odniesieniu do okoliczności lub środków, które dotyczą sytuacji finansowej przedsiębiorstwa z ogólnego punktu widzenia, Komisja musi jeszcze ocenić, w świetle dowodów przedstawionych w toku postępowania administracyjnego, czy te okoliczności lub środki rzeczywiście stanowią źródło znaczących wahań czynników wpływających na elementy związane z produkcją i sprzedażą podobnego odnośnego towaru.
66 W niniejszej sprawie Sąd zasadniczo uznał w pkt 66–72 zaskarżonego wyroku, że Komisja nie mogła oprzeć się wyłącznie na korzyści podatkowej, z której korzystała Xinyi PV, oraz na fakcie, że korzyść ta mogła przyciągnąć inwestorów do kapitału tej spółki, aby wykluczyć trzecie kryterium przyznania MET. W tym względzie Sąd stwierdził w pkt 67 tego wyroku, że powody te odnoszą się co najwyżej do sytuacji finansowej tej spółki z zasadniczo abstrakcyjnego punktu widzenia i nie mają związku z elementami wyraźnie wymienionymi w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego ani z innymi elementami dotyczącymi produkcji i sprzedaży podobnego odnośnego towaru, których znaczące wahania wynikające ze spornej korzyści podważałyby możliwość właściwego obliczenia wartości normalnej na podstawie art. 2 ust. 1–6 rozporządzenia podstawowego.
67 Z powyższych uwag wynika, że Sąd w istocie dokonał wykładni art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego w ten sposób, że istnienie znaczących wahań ogólnej sytuacji finansowej danego producenta może prowadzić do odrzucenia przez Komisję wniosku tego producenta o przyznanie MET tylko wtedy, gdy te wahania mają wpływ na produkcję lub sprzedaż podobnego odnośnego towaru, czego ocena należy do Komisji.
68 W zarzucie pierwszym odwołania w sprawie C‑884/19 P, a także w części pierwszej zarzutu pierwszego odwołania w sprawie C‑888/19 P Komisja i GMB kwestionują tę wykładnię, która ich zdaniem zawiera szereg naruszeń prawa. W części drugiej zarzutu pierwszego odwołania w tej ostatniej sprawie GMB zarzuca również Sądowi, że błędnie odwrócił ciężar dowodu.
69 Należy zatem zbadać kolejno te dwa twierdzenia.
W przedmiocie zarzucanych naruszeń prawa w odniesieniu do wykładni art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego
70 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w celu dokonania wykładni przepisu prawa Unii należy wziąć pod uwagę nie tylko jego treść, ale także jego kontekst oraz cele, do których zmierza uregulowanie, którego ów przepis stanowi część (wyrok z dnia 12 września 2019 r., Komisja/Kolachi Raj Industrial, C‑709/17 P, EU:C:2019:717, pkt 82 i przytoczone tam orzecznictwo).
71 To właśnie w świetle tego orzecznictwa należy dokonać wykładni art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego, który ustanawia trzecie kryterium przyznania MET, a w szczególności warunek dotyczący istnienia znaczących wahań kosztów produkcji i sytuacji finansowej danego przedsiębiorstwa.
72 W pierwszej kolejności, co się tyczy wykładni językowej tego warunku, należy przypomnieć, że jak wynika z art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego i pkt 61 niniejszego wyroku, dany producent powinien przedstawić wystarczające dowody pozwalające wykazać, że „koszty produkcji i sytuacja finansowa […] nie podlegają znaczącym wahaniom”.
73 Użycie spójnika „i” jednoznacznie oznacza, że to do tego producenta należy wykazanie, po pierwsze, braku znaczących wahań jego kosztów produkcji, a po drugie, braku znaczących wahań jego sytuacji finansowej. Warunek ten jest zatem oparty na dwóch szczegółowych warunkach o kumulatywnym i odrębnym charakterze.
74 Okoliczność ta oznacza, że MET nie może zostać przyznany, jeżeli nie jest spełniony jeden z tych szczegółowych warunków, niezależnie od tego, czy chodzi o warunek dotyczący braku znaczących wahań wynikających z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki, kosztów produkcji danego producenta, czy też o warunek dotyczący braku znaczących wahań jego sytuacji finansowej.
75 Tymczasem uzależniając możliwość oddalenia wniosku o przyznanie MET ze względu na istnienie znaczących wahań sytuacji finansowej danego producenta w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego od ustalenia, że wahania te mają wpływ na produkcję i sprzedaż podobnego odnośnego towaru, wykładnia dokonana przez Sąd, przedstawiona w pkt 64–67 niniejszego wyroku, prowadzi do pomieszania wspomnianych kumulatywnych i odrębnych szczegółowych warunków i pozbawia wszelkiego znaczenia wyrażenie dotyczące znaczących wahań sytuacji finansowej danego producenta.
76 Okoliczność, że przepis ten ustanawia wykaz parametrów mogących prowadzić do wahań objętych jego zakresem stosowania, „w szczególności w odniesieniu do amortyzacji środków trwałych, innych odpisów, wymiany barterowej lub płatności w formie potrącenia długów”, nie może podważyć tej wykładni.
77 Oprócz tego, że jak słusznie zauważył Sąd w pkt 59 zaskarżonego wyroku, użycie wyrażenia przysłówkowego „w szczególności” wskazuje na czysto orientacyjny charakter tego wykazu, wykaz ten nie ustanawia bowiem żadnego wyraźnego związku między parametrami, które wymienia, a czynnikami branymi pod uwagę przy obliczaniu wartości normalnej na podstawie art. 2 ust. 1–6 rozporządzenia podstawowego.
78 Wynika z tego, że w świetle brzmienia art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego przepis ten nie zawiera żadnej wskazówki, która pozwalałaby powiązać ocenę istnienia znaczących wahań sytuacji finansowej danego producenta z jego kosztami produkcji lub z czynnikami istotnymi dla ustalenia wartości normalnej na podstawie art. 2 ust. 1–6 tego rozporządzenia.
79 Przeciwnie, brzmienie to pozwala przyjąć, że trzecie kryterium przyznania MET dotyczy sytuacji finansowej danego producenta w szerokim znaczeniu i nie odnosi się koniecznie w sposób ścisły do kosztów produkcji lub cen.
80 W związku z tym, jak twierdzą w istocie Komisja i GMB, wykładnia dokonana przez Sąd jest sprzeczna z jasnym brzmieniem art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego.
81 W drugiej kolejności kontekst i ogólna systematyka art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego podważają również wykładnię przyjętą przez Sąd i potwierdzają wykładnię przedstawioną w pkt 79 niniejszego wyroku.
82 Po pierwsze, co się tyczy ścisłego związku, jaki Sąd ustalił między tym przepisem a art. 2 ust. 1–6 rozporządzenia podstawowego, należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 55–57 niniejszego wyroku art. 2 ust. 7 tego rozporządzenia ustanawia szczególny system, który stanowi odstępstwo od ogólnych zasad obliczania wartości normalnej przewidzianych w art. 2 ust. 1–6 tegoż rozporządzenia. Ten szczególny system ma zastosowanie do przywozu z krajów nieposiadających gospodarki rynkowej.
83 Otóż rzeczony szczególny system opiera się zasadniczo na metodzie państwa analogicznego zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego, która nadal ma co do zasady zastosowanie, zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. b) i c) tego rozporządzenia, również w postępowaniach antydumpingowych dotyczących przywozu między innymi z Chin. Tylko w przypadku, gdy chiński producent wykaże w sposób wymagany prawem, że spełnia wszystkie pięć warunków określonych w art. 2 ust. 7 lit. c) tego rozporządzenia, metoda ta nie zostanie wobec niego zastosowana, a Komisja będzie zobowiązana do obliczenia wartości normalnej w odniesieniu do tego producenta zgodnie z metodą przewidzianą w art. 2 ust. 1–6 tego rozporządzenia dla przywozu z krajów posiadających gospodarkę rynkową [zob. podobnie wyrok z dnia 28 lutego 2018 r., Komisja/Xinyi PV Products (Anhui) Holdings, C‑301/16 P, EU:C:2018:132, pkt 80].
84 A zatem, co się tyczy dochodzenia antydumpingowego dotyczącego przywozu z Chin, zastosowanie ogólnych zasad ustanowionych w art. 2 ust. 1–6 rozporządzenia podstawowego zakłada spełnienie wszystkich warunków przewidzianych w art. 2 ust. 7 lit. b) i c) tego rozporządzenia.
85 Tymczasem, uzależniając w pkt 57 i 61 zaskarżonego wyroku stosowanie art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego od analizy na poziomie danego producenta, mającej na celu sprawdzenie, czy prowadzi on działalność zgodnie z zasadami pozwalającymi na obliczenie wartości normalnej, czy też stosowanie tych ogólnych zasad doprowadziłoby do sztucznych wyników, Sąd pomylił systemy ustanowione odpowiednio w art. 2 ust. 1–6 i w art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, a tym samym naruszył ogólną systematykę tych przepisów.
86 Ponadto, wbrew temu, co orzekł Sąd w pkt 61 zaskarżonego wyroku, taka wykładnia nie może również opierać się na analogii z pkt 82 wyroku z dnia 19 lipca 2012 r., Rada/Zhejiang Xinan Chemical Industrial Group (C‑337/09 P, EU:C:2012:471), w którym Trybunał orzekł, w odniesieniu do art. 2 ust. 7 lit. c) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego, który ustanawia pierwsze kryterium przyznania MET, że poważny charakter – lub jego brak – ingerencji państwa w decyzje odnośnego producenta dotyczące cen, kosztów i nakładów należy oceniać w stosunku do celu tego przepisu, jakim jest zapewnienie, że producent działa w warunkach gospodarki rynkowej, oraz w szczególności, że koszty, którym podlega, i ceny, które stosuje, są wynikiem wolnej gry rynkowej.
87 Otóż pierwsze kryterium przyznania MET, o którym mowa w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego, odnosi się wyraźnie do decyzji producenta dotyczących cen, kosztów i nakładów (zob. podobnie wyrok z dnia 19 lipca 2012 r., Rada/Zhejiang Xinan Chemical Industrial Group, C‑337/09 P, EU:C:2012:471, pkt 79), w odróżnieniu od trzeciego kryterium przyznania MET rozpatrywanego w niniejszych sprawach. W każdym razie w wyroku z dnia 19 lipca 2012 r., Rada/Zhejiang Xinan Chemical Industrial Group (C‑337/09 P, EU:C:2012:471), Trybunał nie ustanowił żadnego bezpośredniego związku między warunkami przyznania MET przewidzianymi w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego a przepisami art. 2 ust. 1–6 tego rozporządzenia.
88 Po drugie, prawdą jest, jak wskazał Sąd w pkt 54 zaskarżonego wyroku, że z art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego wynika, iż przyznanie MET jest uzależnione od wykazania, na podstawie właściwie uzasadnionych wniosków danego producenta i zgodnie z kryteriami i procedurami określonymi w art. 2 ust. 7 lit. c) tego rozporządzenia, że „warunki gospodarki rynkowej przeważają w stosunku do [tego producenta] pod względem produkcji i sprzedaży podobnego, odnośnego towaru”.
89 Niemniej jednak, wbrew temu, co orzekł Sąd w pkt 55 i 57 zaskarżonego wyroku, nie można z tego wywnioskować, że wszystkie pięć kryteriów wymienionych w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego dotyczy produkcji i sprzedaży podobnego odnośnego towaru, tak że tiret trzecie tego przepisu wymagałoby, jak sugeruje pkt 60 tego wyroku, aby w obliczu środków dotyczących sytuacji finansowej przedsiębiorstwa z ogólnego punktu widzenia Komisja dokonywała jeszcze oceny, czy środki te rzeczywiście są źródłem znaczących wahań mających wpływ na produkcję lub sprzedaż podobnego, odnośnego towaru.
90 Nic bowiem w strukturze art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego nie pozwala sądzić, że każde z pięciu kryteriów wymienionych w tym przepisie należy oceniać wyraźnie w odniesieniu do czynników mających bezpośredni wpływ na produkcję i sprzedaż podobnego odnośnego towaru. Należy zatem zauważyć, jak stwierdził rzecznik generalny w pkt 67 opinii, że wśród tych kryteriów znajdują się na przykład w tiret czwartym i piątym tego przepisu kryteria dotyczące podlegania prawu upadłościowemu i prawu własności oraz przeliczania kursów wymiany walut. Kryteria te z definicji nie mają bezpośredniego związku z produkcją i sprzedażą podobnego, odnośnego towaru, nawet jeśli – jak zresztą przyznają wszystkie strony niniejszych postępowań odwoławczych – można domniemywać, że czynniki te mogą pośrednio wpływać na koszty lub ceny danego producenta.
91 Podobnie, jak zauważył w istocie rzecznik generalny w pkt 68 opinii, kryterium dotyczące istnienia znaczących wahań sytuacji finansowej danego producenta należy, biorąc pod uwagę jego ogólne sformułowanie oraz uwzględniając ogólną systematykę art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, rozumieć jako odnoszące się w szerokim znaczeniu do wszelkich środków, także tych o charakterze ogólnym, takich jak preferencyjne systemy podatkowe, powodujących znaczne wahania sytuacji finansowej tego producenta. Jest tak tym bardziej, że w przypadku takich środków można domniemywać, iż mogą one powodować wahania kosztów i cen tego producenta, z zastrzeżeniem możliwości przedstawienia przez danego producenta dowodu przeciwnego.
92 W trzeciej kolejności taka wykładnia jest również zgodna z celem specjalnego systemu ustanowionego przez art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego i przypomnianym w pkt 56 i 58 niniejszego wyroku.
93 Przepis ten ma bowiem na celu uniknięcie uwzględniania cen i kosztów stosowanych w państwach nieposiadających gospodarki rynkowej, ponieważ czynniki te nie są wynikiem normalnych sił rynkowych, i to – jak słusznie zauważył rzecznik generalny w pkt 69 opinii – niezależnie od bezpośredniego lub pośredniego charakteru skutków wywieranych przez środki, które prowadzą do zmian elementów właściwych gospodarce rynkowej, w odniesieniu do cen i kosztów podobnego odnośnego towaru.
94 Z powyższych rozważań wynika, że dokonana przez Sąd wykładnia art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego narusza prawo w zakresie, w jakim jest sprzeczna z jasnym brzmieniem tego przepisu i nie uwzględnia kontekstu regulacyjnego, ogólnej systematyki oraz celu tego przepisu.
95 W konsekwencji należy uwzględnić zarzut pierwszy odwołania w sprawie C‑884/19 P oraz pierwszą część zarzutu pierwszego odwołania w sprawie C‑888/19 P.
W przedmiocie podnoszonego naruszenia prawa w odniesieniu do rozkładu ciężaru dowodu
96 W drugiej części pierwszego zarzutu odwołania GMB zarzuca Sądowi naruszenie prawa w odniesieniu do rozłożenia ciężaru dowodu w zakresie spełnienia trzeciego kryterium przyznania MET.
97 W tym względzie należy zauważyć, że w pkt 60 zaskarżonego wyroku Sąd uznał, iż w odniesieniu do środków dotyczących sytuacji finansowej danego producenta z ogólnego punktu widzenia do Komisji należy dokonanie oceny, w świetle informacji przedstawionych w toku postępowania administracyjnego, czy środki te rzeczywiście stanowią źródło wahań, jakim podlega ta sytuacja w odniesieniu do produkcji lub sprzedaży podobnego, odnośnego towaru.
98 W ten sposób Sąd nakłada na Komisję ciężar wykazania, że znaczące wahania sytuacji finansowej danego producenta wpływają na produkcję lub sprzedaż podobnego odnośnego towaru.
99 Tymczasem zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 59 niniejszego wyroku ciężar dowodu spełnienia wszystkich kryteriów ustanowionych w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego spoczywa na producencie, który pragnie uzyskać MET na podstawie art. 2 ust. 7 lit. b) tego rozporządzenia. Do Komisji nie należy wykazanie, że producent nie spełnia warunków przewidzianych dla korzystania z tego statusu, lecz ocena, czy informacje przedstawione przez danego producenta są wystarczające do wykazania, że kryteria określone w art. 2 ust. 7 lit. c) zostały spełnione, aby przyznać mu MET.
100 W konsekwencji Sąd dokonał błędnego odwrócenia ciężaru dowodu, w związku z czym należy również uwzględnić część drugą zarzutu pierwszego odwołania w sprawie C‑888/19 P.
101 W tych okolicznościach, ponieważ zarzuty pierwsze odwołań są zasadne, należy uchylić zaskarżony wyrok bez konieczności badania pozostałych zarzutów podniesionych na poparcie rozpatrywanych odwołań.
W przedmiocie sporu w pierwszej instancji
102 Zgodnie z art. 61 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w przypadku uchylenia orzeczenia Sądu Trybunał może wydać orzeczenie ostateczne w sprawie, jeśli stan postępowania na to pozwala.
103 W niniejszej sprawie na poparcie skargi Xinyi PV podniosło cztery zarzuty, z których pierwszy dotyczy naruszenia art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego, drugi – naruszenia art. 2 ust. 10 lit. i) tego rozporządzenia, trzeci – naruszenia art. 2 ust. 8 i 9 wspomnianego rozporządzenia, a czwarty – naruszenia prawa do obrony.
104 Biorąc pod uwagę w szczególności okoliczność, że zarzut pierwszy był przedmiotem kontradyktoryjnej debaty przed Sądem i że jego badanie nie wymaga przyjęcia żadnego dodatkowego środka organizacji postępowania lub środka dowodowego, Trybunał uważa, że stan postępowania pozwala na wydanie orzeczenia w przedmiocie tego zarzutu i że należy wydać orzeczenie ostateczne w jego przedmiocie (zob. podobnie wyroki: z dnia 8 września 2020 r., Komisja i Rada/Carreras Sequeros i in., C‑119/19 P i C‑126/19 P, EU:C:2020:676, pkt 130; a także z dnia 16 września 2021 r., Komisja/Belgia i Magnetrol International, C‑337/19 P, EU:C:2021:741, pkt 158).
W przedmiocie naruszenia art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego
105 W zarzucie pierwszym Xinyi PV podnosi, że Komisja naruszyła art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego.
106 W tym względzie należy przypomnieć, że jak wynika z pkt 61 i 62 niniejszego wyroku, zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego dany producent powinien przedstawić wystarczające dowody pozwalające wykazać, że jego koszty produkcji i sytuacja finansowa nie podlegają znaczącym wahaniom wynikającym z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki. Przepis ten ustanawia zatem dwa kumulatywne warunki, z których pierwszy dotyczy istnienia znaczących wahań kosztów produkcji i sytuacji finansowej danego przedsiębiorstwa, a drugi okoliczności, że wahania te wynikają z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki.
107 W części pierwszej zarzutu pierwszego Xinyi PV twierdzi, że sporne rozporządzenie jest niezgodne z prawem, gdyż Komisja uznała w nim, że korzyści podatkowe, z których skorzystało Xinyi PV, stanowiły wahania wynikające z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego.
108 W niniejszym przypadku w piśmie z dnia 13 września 2013 r. Komisja uznała w istocie, że system opodatkowania dochodu, którego część stanowią sporne korzyści podatkowe, faworyzujący niektóre spółki lub niektóre sektory gospodarki uznane przez rząd chiński za strategiczne, oznacza, że system ten nie wynika z gospodarki rynkowej, lecz w znacznej mierze z planowania państwowego.
109 Należy w tym względzie przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego powinien być rozumiany w ten sposób, iż nakłada na producenta obowiązek wykazania w sposób wystarczający pod względem prawnym, że jego koszty produkcji i sytuacja finansowa nie podlegają żadnym istotnym wahaniom wynikającym z systemu gospodarczego niebędącego systemem gospodarki rynkowej, niezależnie od tego, czy jest to system gospodarki państwowej, czy system w fazie przejścia do systemu gospodarki rynkowej [wyrok z dnia 28 lutego 2018 r., Komisja/Xinyi PV Products (Anhui) Holdings, C‑301/16 P, EU:C:2018:132, pkt 85, 95].
110 Ponadto z uwagi na ciężar dowodu spoczywający na producencie powiązanie środka polegającego na przyznawaniu korzyści podatkowych inwestycjom zagranicznym w sektorach uznanych za strategiczne, takich jak wysokie technologie, z różnymi planami pięcioletnimi realizowanymi w Chinach jest wystarczające, aby przyjąć, że środek ten stanowi wahanie „wynikając[e] z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki” w rozumieniu tego przepisu. Zakładając bowiem, że obecnie chińskie plany pięcioletnie nie przewidują już w odniesieniu do wszystkich sektorów gospodarki określonych celów produkcyjnych, w przeciwieństwie do sytuacji, gdy Chiny były jeszcze krajem gospodarki państwowej, wiadome jest, że plany te nadal, nawet po przeprowadzeniu reform w chińskim systemie gospodarczym, odgrywają zasadniczą rolę przy organizowaniu tej gospodarki w zakresie, w jakim dla wielu sektorów wyznaczają precyzyjne cele, wiążące wszystkie szczeble administracji rządowej [zob. podobnie wyrok z dnia 28 lutego 2018 r., Komisja/Xinyi PV Products (Anhui) Holdings, C‑301/16 P, EU:C:2018:132, pkt 94, 95].
111 W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że sporne korzyści podatkowe mają związek z poszczególnymi planami realizowanymi w Chinach, a państwo to mimo reform wprowadzonych w jego modelu gospodarczym jest nadal uznawane, jak wynika z uregulowania zawartego w art. 2 ust. 7 lit. b) i c) rozporządzenia podstawowego, za państwo zasadniczo pozbawione gospodarki rynkowej, co oznacza, że kontekst, w jaki wpisują się te korzyści podatkowe, różni się diametralnie od kontekstu, w jakim środki, które można ewentualnie uznać za podobne, obowiązują w państwach o gospodarce rynkowej [zob. podobnie wyrok z dnia 28 lutego 2018 r., Komisja/Xinyi PV Products (Anhui) Holdings, C‑301/16 P, EU:C:2018:132, pkt 104].
112 Wynika z tego, że w niniejszej sprawie Komisja miała prawo domniemywać, iż sporne środki polegające na korzyściach podatkowych wdrażających plan pięcioletni, który jest charakterystycznym elementem gospodarek nierynkowych i podstawowym elementem organizacji chińskiej gospodarki, wynikają z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki.
113 Oceny tej nie podważają argumenty, które Xinyi PV wywodzi z porównania spornych korzyści podatkowych z praktyką Komisji w dziedzinie pomocy państwa.
114 W odniesieniu do państw członkowskich Unii należy bowiem przypomnieć, że takie korzyści podatkowe są co do zasady niezgodne z rynkiem wewnętrznym, a zatem zakazane, jeżeli mogą zostać uznane za „pomoc państwa” w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, co wymaga spełnienia czterech warunków ustanowionych w tym przepisie [zob. podobnie wyrok z dnia 28 lutego 2018 r., Komisja/Xinyi PV Products (Anhui) Holdings, C‑301/16 P, EU:C:2018:132, pkt 105].
115 W konsekwencji część pierwszą zarzutu pierwszego należy oddalić jako bezzasadną.
116 W części drugiej zarzutu pierwszego Xinyi PV podnosi, że w każdym razie Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie okoliczności faktycznych i naruszyła prawo, stwierdzając, że wahania były znaczące w odniesieniu do jego kosztów produkcji i jego sytuacji finansowej w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego.
117 W tym zakresie należy, po pierwsze, przypomnieć, że z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika, iż w dziedzinie wspólnej polityki handlowej, a w szczególności w dziedzinie środków ochrony handlowej, instytucje Unii dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania ze względu na złożoność sytuacji gospodarczych, politycznych i prawnych, których oceny muszą dokonać. Jeżeli chodzi o kontrolę sądową takiej oceny, musi się ona ograniczyć do weryfikacji poszanowania zasad proceduralnych, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych będących podstawą zaskarżonych decyzji, braku oczywistego błędu w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy [wyroki: z dnia 16 lutego 2012 r., Rada i Komisja/Interpipe Niko Tube i Interpipe NTRP, C‑191/09 P i C‑200/09 P, EU:C:2012:78, pkt 63; a także z dnia z 11 września 2014 r., Gem-Year Industrial i Jinn-Well Auto-Parts (Zhejiang)/Rada, C‑602/12 P, niepublikowany, EU:C:2014:2203, pkt 48].
118 Po drugie, z pkt 79, 91 i 92 niniejszego wyroku wynika, że w świetle brzmienia, kontekstu, ogólnej systematyki i celu art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego kryterium dotyczące istnienia znaczących wahań sytuacji finansowej danego producenta należy rozumieć jako obejmujące w szerokim znaczeniu wszystkie środki, nawet o charakterze ogólnym, prowadzące do znaczących wahań sytuacji finansowej tego producenta.
119 W niniejszej sprawie, jak wynika z pism z dni 22 sierpnia i 13 września 2013 r., o których mowa w pkt 12, 14 i 15 niniejszego wyroku, Komisja oparła swój wniosek, zgodnie z którym Xinyi PV nie zdołało wykazać, że jego sytuacja finansowa nie podlegała znaczącym wahaniom, na stwierdzeniu, że korzystało ono z dwóch preferencyjnych systemów podatkowych. Po pierwsze, w ramach programu „2 Free 3 Halve” spółki z udziałem kapitału zagranicznego mogą korzystać z całkowitego zwolnienia podatkowego (0%) przez dwa lata, a podczas kolejnych trzech lat – ze stawki podatkowej wynoszącej 12,5% zamiast podstawowej stawki podatkowej wynoszącej 25%. Po drugie, zgodnie z systemem podatkowym przedsiębiorstw wysokich technologii spółka podlega obniżonej stawce podatkowej w wysokości 15% zamiast stawki podstawowej 25%. Zdaniem Komisji stosowanie tych systemów podatkowych wpływa na kwotę zysków przed opodatkowaniem, które przedsiębiorstwo musi osiągnąć w celu przyciągnięcia inwestorów, a z ich połączenia wynika zastosowanie znacznie obniżonej stawki podatkowej w stosunku do stawki podstawowej, która może w szczególności służyć celowi przyciągnięcia kapitałów po obniżonych stawkach i w konsekwencji wpłynąć na ogólną sytuację finansową i ekonomiczną spółki.
120 W tym względzie należy stwierdzić, podobnie jak uczynił to rzecznik generalny w pkt 84 opinii i jak podniosła Komisja, że kapitał stanowi jeden z nakładów spółki, tak że środki mające wpływ na jego koszt mogą z definicji prowadzić do wahań jej sytuacji finansowej. Jest tak w szczególności, gdy dany producent korzysta z preferencyjnych systemów podatkowych.
121 Żaden z argumentów przedstawionych przez Xinyi PV, na którym zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 59 niniejszego wyroku spoczywał ciężar dowodu, nie pozwala wykazać, że pomimo tych preferencyjnych systemów podatkowych jego sytuacja finansowa nie podlegała znaczącym wahaniom.
122 Po pierwsze, Xinyi PV twierdzi, że omawiane zachęty podatkowe stanowiły jedynie 1,34% wszystkich kosztów produkcji i 1,14% jego obrotu w okresie objętym dochodzeniem. Należy jednak zaznaczyć, że strona ta nie wyjaśniła, dlaczego jej koszty produkcji i obrót stanowią właściwe ramy analizy w celu zmierzenia wpływu preferencyjnych systemów podatkowych na jej sytuację finansową.
123 Po drugie, Xinyi PV podkreśla, że oba rozpatrywane preferencyjne systemy podatkowe nie mają trwałego charakteru. W tym względzie należy stwierdzić, że – jak podnosi Komisja – z oświadczeń złożonych przez Xinyi PV w trakcie postępowania wynika, że jakkolwiek program „2 Free 3 Halve” jest ograniczony do okresu pięciu lat, a dopuszczenie do systemu podatkowego przedsiębiorstw wysokich technologii zostało początkowo ustalone na trzy lata, to jednak podlega ono przedłużeniu na wniosek beneficjenta. W tych okolicznościach Komisja mogła, nie popełniając przy tym oczywistego błędu w ocenie, uznać, że skorzystanie z co najmniej jednego z dwóch systemów, a mianowicie systemu podatkowego dla przedsiębiorstw wysokich technologii, ma niemal trwały charakter.
124 Z powyższego wynika, że Xinyi PV nie zdołało wykazać, iż oceny Komisji są obarczone oczywistym błędem w ocenie.
125 Należy zatem oddalić część drugą zarzutu pierwszego, a co za tym idzie, ten zarzut w całości jako bezzasadne.
W przedmiocie pozostałych zarzutów
126 Wbrew temu, co zostało stwierdzone w odniesieniu do zarzutu pierwszego skargi w pierwszej instancji, stan postępowania nie pozwala na wydanie orzeczenia w odniesieniu do zarzutów od drugiego do czwartego tej skargi.
127 Ani bowiem w wyroku z dnia 16 marca 2016 r., Xinyi PV Products (Anhui) Holdings/Komisja (T‑586/14, EU:T:2016:154), ani w zaskarżonym wyroku Sąd nie wypowiedział się w przedmiocie tych ostatnich zarzutów, ograniczając się w obu tych wyrokach do stwierdzenia nieważności spornego rozporządzenia na podstawie odpowiednio części pierwszej i drugiej podniesionego przed nim zarzutu pierwszego, nie uznając przy tym za konieczne orzekania w przedmiocie pozostałych zarzutów. Tymczasem, po pierwsze, w świetle dokumentów znajdujących się w aktach postępowania przed Sądem wydaje s, że zarzuty te nie były przedmiotem dogłębnej analizy ani dogłębnej dyskusji w ramach postępowań, które doprowadziły do wydania tych dwóch wyroków. Po drugie, zarzuty te wymagają przeprowadzenia złożonej oceny stanów faktycznych, w odniesieniu do których Trybunał stwierdza, że nie dysponuje wszystkimi koniecznymi okolicznościami faktycznymi.
128 W konsekwencji należy przekazać sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd, aby orzekł on w przedmiocie podniesionych przed nim zarzutów od drugiego do czwartego.
W przedmiocie kosztów
129 Ze względu na fakt, że sprawa zostaje przekazana Sądowi do ponownego rozpoznania, rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Z powyższych względów Trybunał (czwarta izba) orzeka, co następuje:
1) Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 24 września 2019 r., Xinyi PV Products (Anhui) Holdings/Komisja (T‑586/14 RENV, EU:T:2019:668), zostaje uchylony.
2) Sprawa zostaje przekazana Sądowi Unii Europejskiej, aby orzekł on w przedmiocie podniesionych przed nim zarzutów od drugiego do czwartego.
3) Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Podpisy