Sprawa T‑174/11

Modelo Continente Hipermercados, SA, sucursal en España

przeciwko

Komisji Europejskiej

Skarga o stwierdzenie nieważności – Pomoc państwa – System pomocy umożliwiający amortyzację podatkową finansowej wartości firmy w związku z nabyciem udziałów w zagranicznych przedsiębiorstwach – Decyzja uznająca system pomocy za niezgodny ze wspólnym rynkiem i nienakazująca odzyskania pomocy – Brak indywidualnego oddziaływania – Niedopuszczalność

Streszczenie postanowienia

1.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Decyzja Komisji zakazująca wprowadzenia systemu pomocy sektorowej – Skarga przedsiębiorstwa, które skorzystało z pomocy indywidualnej przyznanej na podstawie tego systemu a nie zostało objęte obowiązkiem jej odzyskania – Niedopuszczalność

(art. 263 akapit czwarty TFUE)

2.      Prawo Unii – Zasady – Prawo do skutecznej ochrony sądowej – Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji w dziedzinie pomocy państwa uznana za niedopuszczalną przez Sąd – Możliwość zwrócenia się do sądu krajowego o skorzystanie z trybu odesłania prejudycjalnego

1.      Przedsiębiorstwo nie ma w zasadzie legitymacji do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji zakazującej wprowadzenia systemu pomocy sektorowej, jeżeli decyzja ta dotyczy przedsiębiorstwa wyłącznie z powodu jego przynależności do tego sektora oraz posiadanego przez nie charakteru potencjalnego beneficjenta wspomnianego systemu pomocy. W odniesieniu do takiego przedsiębiorstwa tego rodzaju decyzja stanowi bowiem środek o charakterze ogólnym, stosowany w określonych obiektywnie sytuacjach oraz wywołujący skutki prawne pod względem pewnej kategorii osób określonych w sposób ogólny i abstrakcyjny. Jednakże jeżeli dana decyzja dotyczy skarżącego przedsiębiorstwa nie tylko jako przedsiębiorstwa działającego w danym sektorze i potencjalnego beneficjenta systemu pomocy, ale również jako rzeczywistego beneficjenta pomocy indywidualnej przyznanej na podstawie tego systemu, a odzyskanie tej pomocy zostało nakazane przez Komisję, rzeczona decyzja dotyczy tego przedsiębiorstwa indywidualnie, a zatem jego skarga na tę decyzję jest dopuszczalna. Ze sformułowania tego, które stawia obowiązek odzyskania pomocy na tej samej płaszczyźnie co przysługujący skarżącemu status rzeczywistego beneficjenta, nie można wywnioskować, że taki obowiązek ma jedynie drugorzędne znaczenie, a nawet że jest zbędny.

Z uwagi na to, iż na skarżące przedsiębiorstwo nie został nałożony obowiązek zwrotu pomocy, nie można uznać, że decyzja ta dotyczy go indywidualnie.

(por. pkt 22, 23, 27, 31)

2.      Unia Europejska jest unią prawa, w której akty jej instytucji poddane są kontroli pod względem zgodności z traktatem i z ogólnymi zasadami prawa, należącymi do praw podstawowych. Tak więc podmioty prywatne muszą mieć możliwość korzystania ze skutecznej ochrony sądowej swoich praw, wywodzonych przez te podmioty z porządku prawnego Unii.

W sytuacji kiedy Sąd uznał za niedopuszczalną wniesioną przez przedsiębiorstwo skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji stwierdzającej niezgodność systemu pomocy ze wspólnym rynkiem, lecz nie nakazującej odzyskania tej pomocy, nic nie stoi na przeszkodzie by przedsiębiorstwo to zwróciło się do sądu krajowego, w ramach ewentualnych sporów przed sądem krajowym, o skorzystanie z trybu odesłania prejudycjalnego na podstawie art. 267 TFUE w celu dokonania oceny ważności decyzji Komisji w zakresie, w jakim stwierdza ona niezgodność spornego systemu ze wspólnym rynkiem. W tym przypadku przedsiębiorstwo nie jest w żaden sposób pozbawione skutecznej ochrony sądowej.

(por. pkt 32)