Sprawa T‑421/07 RENV

Deutsche Post AG

przeciwko

Komisji Europejskiej

Pomoc państwa – Doręczanie przesyłek – Środki przyjęte przez władze niemieckie na rzecz Deutsche Post AG – Decyzja o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 2 WE – Interes prawny – Wznowienie zakończonego postępowania – Skutki wyroku stwierdzającego nieważność

Streszczenie – wyrok Sądu (pierwsza izba) z dnia 18 września 2015 r.

1.      Odwołanie – Interes prawny – Przesłanka – Odwołanie mogące przynieść korzyść stronie, która je wniosła

2.      Akty instytucji – Cofnięcie – Akty niezgodne z prawem – Decyzja Komisji kończąca postępowanie wyjaśniające w sprawie pomocy państwa – Przesłanki – Dochowanie rozsądnego terminu i przestrzeganie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań – Możliwość cofnięcia nieograniczająca się wyłącznie do sytuacji, o której mowa w art. 9 rozporządzenia nr 659/1999

(art. 88 ust. 2 TFUE; rozporządzenie Rady nr 659/1999, art. 9)

3.      Pomoc przyznawana przez państwa – Decyzja Komisji o wznowieniu zakończonego formalnego postępowania wyjaśniającego – Brak uchylenia lub cofnięcia decyzji kończącej postępowanie – Niedopuszczalność

(art. 88 ust. 2 TFUE; rozporządzenie Rady nr 659/1999)

4.      Pomoc przyznawana przez państwa – Decyzja Komisji o wznowieniu zakończonego formalnego postępowania wyjaśniającego – Ocena zgodności z prawem w oparciu o informacje dostępne w momencie wydania decyzji – Wnioski a posteriori – Brak wpływu

(art. 88 ust. 2 WE)

1.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 29, 33–35)

2.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 45–47)

3.      Żaden przepis rozporządzenia nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE nie przyznaje Komisji uprawnienia do wznowienia zakończonego formalnego postępowania wyjaśniającego, o którym mowa w art. 88 ust. 2 WE, i do wydania nowej decyzji bez uchylenia decyzji kończącej postępowanie bądź cofnięcia jej.

Wznowienie takie nie jest co prawda wyraźnie zabronione przez rozporządzenie nr 659/1999, byłoby ono jednak sprzeczne z zasadą pewności prawa oraz z duchem wspomnianego rozporządzenia, w którego motywie 3 wskazuje się, iż potrzeba zwiększenia pewności prawa stanowiła jedną z przyczyn przyjęcia tego aktu, zaś w motywie 9 wskazuje się, że formalne postępowanie wyjaśniające zostaje zakończone w drodze ostatecznej decyzji.

Z jednej strony bowiem takie wznowienie oznaczałoby współistnienie w porządku prawnym dwóch niezgodnych ze sobą decyzji. Z drugiej strony przyznanie Komisji uprawnienia do wznowienia formalnego postępowania wyjaśniającego, które zostało zakończone, oraz do wydania nowej decyzji bez wcześniejszego uchylenia albo cofnięcia decyzji kończącej postępowanie pozwoliłoby Komisji na wzruszenie w dowolnym momencie takiej decyzji, pozbawiając strony zainteresowane zakończonym postępowaniem wyjaśniającym jakiejkolwiek pewności co do ich sytuacji prawnej.

W konsekwencji stwierdzenie nieważności decyzji kończącej formalne postępowanie wyjaśniające przez sąd Unii należy uznać, wobec braku cofnięcia albo uchylenia tej decyzji, za konieczną przesłankę formalną, która musi zostać spełniona przed wznowieniem wspomnianego postępowania. Strony zainteresowane formalnym postępowaniem wyjaśniającym znajdowałyby się w przeciwnym wypadku w sytuacji niepewności co do charakteru decyzji o wznowieniu postępowania, co byłoby niezgodne z potrzebą zwiększenia pewności prawa, która stanowi jedną z przyczyn przyjęcia rozporządzenia nr 659/1999.

(por. pkt 50–52, 62)

4.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 55)