Skarga wniesiona w dniu 2 sierpnia 2021 r. – Nomura International i Nomura Holdings / Komisja

(Sprawa T-455/21)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Nomura International plc (Londyn, Zjednoczone Królestwo), Nomura Holdings, Inc. (Tokio, Japonia) (przedstawiciele: adwokat W. Howard, M. Demetriou i C. Thomas, barristers at law, oraz N. Seay i S. Whitfield, solicitors)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżący wnoszą do Sądu o:

stwierdzenie nieważności, w całości lub w części, art. 1 tiret czwarte decyzji Komisji z dnia 20 maja 2021 r. w sprawie AT.40324 (Europejskie obligacje skarbowe) dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG (zwanej dalej „decyzją”), a także uchylenie, w całości lub w części, ustalenia przez Komisję odpowiedzialności skarżących;

tytułem ewentualnym, stwierdzenie nieważności, w całości lub w części, art. 2 tiret drugie decyzji oraz uchylenie, w całości lub w części, nałożonej na skarżących grzywny;

posiłkowo, istotne obniżenie, według uznania Sądu, grzywny nałożonej na skarżących na mocy art. 2 tiret drugie decyzji;

nakazanie Komisji pokrycia kosztów poniesionych przez skarżących.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dziesięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa poprzez ustalenie, że skarżący brali udział w naruszeniu „ze względu na cel” art. 101 ust. 1 TFUE i art. 53 porozumienia EOG.

Zarzut drugi dotyczący błędu w ocenie stanu faktycznego lub prawnego w zakresie dokonanej przez Komisję kwalifikacji kontaktów będących przedmiotem oceny oraz, w konsekwencji, ustalenia, że kontakty te miały charakter antykonkurencyjny.

Zarzut trzeci dotyczący błędu w ocenie stanu faktycznego lub prawnego w zakresie domniemanej długości okresu naruszenia popełnionego przez skarżących.

Zarzut czwarty dotyczący popełnienia błędu w ocenie stanu faktycznego lub prawego poprzez uznanie, że w okresie od 18 stycznia 2011 r. do 28 listopada 2011 r. istniało jednolite i ciągłe naruszenie.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych i traktatów w zakresie odpowiedzialności, w tym w zakresie przedstawienia przez Komisję jej ustaleń, sposobu, w jaki zakwalifikowała odpowiednie kontakty, i naruszenia zasady równego traktowania przy określaniu czasu trwania uczestnictwa skarżących.

Zarzut szósty dotyczący popełnienia błędu w ocenie stanu faktycznego poprzez przyjęcie wskaźnika zastępczego w celu obliczenia wartości sprzedaży opartego na założeniach, które są w rzeczywistości nieprawdziwe, którego użycie nie zostało uzasadnione przez Komisję; ponadto przyjęta metodologia, nawet zgodnie z jej własnymi zasadami, jest wadliwa.

Zarzut siódmy dotyczący naruszenia zasad ogólnych proporcjonalności, równego traktowania oraz indywidualizacji kar w zakresie obliczenia grzywny skarżących w oparciu o przyjęty przez Komisję wskaźnik zastępczy dotyczący wartości sprzedaży.

Zarzut ósmy dotyczący naruszenia prawa do obrony i obowiązku uzasadnienia w związku z przedstawieniem przez Komisję wskaźnika zastępczego dotyczącego wartości sprzedaży.

Zarzut dziewiąty dotyczący błędów w ocenie stanu faktycznego i naruszenia zasady równego traktowania w zakresie ustalenia wagi udziału skarżących w podnoszonym naruszeniu.

Zarzut dziesiąty dotyczący nieuznania ograniczonej roli skarżących w podnoszonym naruszeniu za okoliczność łagodzącą przy obliczaniu nałożonej na skarżących grzywny.

____________