Sprawy T-537/10 i T-538/10

Ursula Adamowski

przeciwko

Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Słowny wspólnotowy znak towarowy Fagumit i graficzny wspólnotowy znak towarowy FAGUMIT – Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy FAGUMIT – Względna podstawa unieważnienia – Artykuł 8 ust. 3 i art. 165 ust. 4 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009

Streszczenie – Wyrok Sądu (druga izba) z dnia 29 listopada 2012 r.

1.      Wspólnotowy znak towarowy – Przepisy związane z rozszerzeniem Wspólnoty – Wspólnotowy znak towarowy zgłoszony lub zarejestrowany przed dniem 1 maja 2004 r. – Brak możliwości unieważnienia prawa do znaku na podstawie krajowego prawa wcześniejszego, które zostało zarejestrowane, zgłoszone lub nabyte w nowym państwie członkowskim przed dniem przystąpienia – Cel

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 165 ust. 4 lit. b))

2.      Wspólnotowy znak towarowy – Definicja i uzyskanie wspólnotowego znaku towarowego – Względne podstawy odmowy rejestracji – Brak zgody właściciela znaku towarowego na rejestrację, o którą agent lub przedstawiciel występuje na swoją rzecz – Pojęcie – Znak towarowy zarejestrowany w państwie niebędącym członkiem Unii – Zaliczenie

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 8 ust. 3)

3.      Wspólnotowy znak towarowy – Definicja i uzyskanie wspólnotowego znaku towarowego – Względne podstawy odmowy rejestracji – Brak zgody właściciela znaku towarowego na rejestrację, o którą agent lub przedstawiciel występuje na swoją rzecz – Cel

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 8 ust. 3)

1.      Artykuł 165 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego ma na celu wykluczenie sytuacji, że wspólnotowy znak towarowy zarejestrowany lub zgłoszony przed dniem 1 maja 2004 r. mógłby zostać zakwestionowany wyłącznie ze względu na okoliczność przystąpienia niektórych państw do Unii, podczas gdy przed ich przystąpieniem nie istniała taka możliwość. Rozpatrywany przepis nie służy więc uniemożliwieniu właścicielowi znaku towarowego złożenia po dniu 1 maja 2004 r. wniosku o unieważnienie, z którym właściciel ów mógł już wystąpić przed tą datą, na przykład z wnioskiem opartym na art. 53 ust. 1 lit. b) wspomnianego rozporządzenia.

(por. pkt 18)

2.      Właściciel znaku towarowego, o którym mowa w art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, może powoływać się na podstawę unieważnienia przewidzianą w art. 53 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia, nawet jeśli rzeczony znak towarowy był jedynie przedmiotem rejestracji w państwie niebędącym członkiem Unii Europejskiej. W przeciwieństwie bowiem do art. 8 ust. 1, 2, 4 i 5 rozporządzenia nr 207/2009 art. 8 ust. 3 tego rozporządzenia nie odnosi się do znaków towarowych zarejestrowanych lub wywołujących skutki w państwie członkowskim. Ponadto gdyby rejestracja znaku towarowego w państwie członkowskim była warunkiem zastosowania art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009, przepis ten byłby powieleniem art. 8 ust. 1 i 5 tego rozporządzenia.

(por. pkt 19)

3.      Stosowanie art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego wymaga, by zgłaszający znak towarowy do rejestracji był w danej chwili lub wcześniej agentem lub przedstawicielem właściciela znaku towarowego, by zgłoszenie zostało dokonane w imieniu agenta lub przedstawiciela bez zgody właściciela i bez istnienia usankcjonowanych prawnie powodów usprawiedliwiających działania agenta lub przedstawiciela. Przepis ten ma na celu unikanie nadużywania znaku towarowego przez przedstawiciela właściciela tego znaku, ponieważ przedstawiciel może wykorzystywać wiedzę i doświadczenie zdobyte w okresie trwania stosunków handlowych łączących go z właścicielem, a w konsekwencji czerpać nienależne korzyści z wysiłków i nakładów poczynionych przez samego właściciela znaku towarowego. Co się tyczy ewentualnej zgody na dokonanie przez przedstawiciela lub agenta zgłoszenia znaku towarowego do rejestracji na swoją rzecz, musi ona być wyraźna, precyzyjna i bezwarunkowa.

(por. pkt 22, 23)