Αναίρεση που άσκησε στις 14 Φεβρουαρίου 2009 o Enzo Reali κατά της αποφάσεως την οποία εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης στις 11 Δεκεμβρίου 2008 στην υπόθεση F-136/06, Reali κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-65/09 P)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Αναιρεσείων: Enzo Reali (Φλωρεντία, Ιταλία) (εκπρόσωπος: S. Pappas, δικηγόρος)

Αντίδικος κατ' αναίρεση: Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

Αιτήματα του αναιρεσείοντος

Ο αναιρεσείων ζητεί από το Πρωτοδικείο:

να αναιρέσει την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση και, ακολούθως, να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση της αρμόδιας για τους διορισμούς αρχής·

να καταδικάσει την αναιρεσίβλητη να καταβάλει το σύνολο των δικαστικών εξόδων.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Με την παρούσα αίτηση αναιρέσεως, ο αναιρεσείων ζητεί την αναίρεση της αποφάσεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης στην υπόθεση F-136/06 ¹, με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή του αναιρεσείοντος, με αίτημα την ακύρωση της αποφάσεως της αρμόδιας για τη σύναψη συμβάσεων αρχής, η οποία τον κατέταξε σε ορισμένο βαθμό και κλιμάκιο κατά την πρόσληψή του ως υπαλλήλου επί συμβάσει της Επιτροπής.

Προς στήριξη της αιτήσεως αναιρέσεως, ο αναιρεσείων προβάλλει τέσσερις λόγους αναιρέσεως.

Πρώτον, υποστηρίζει ότι το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης (στο εξής: ΔΔΔ) διέπραξε νομικό σφάλμα κρίνοντας απαράδεκτο τον λόγο ακυρώσεως που προβλήθηκε με την προσφυγή σε πρώτο βαθμό για τον παράνομο χαρακτήρα ορισμένων γενικών εκτελεστικών διατάξεων (στο εξής: ΓΕΔ) λόγω μη προβολής του λόγου αυτού με την προηγηθείσα διοικητική ένσταση. Ο αναιρεσείων ισχυρίζεται ότι το ζήτημα της ελλείψεως αρμοδιότητας της Επιτροπής στο οποίο παρέπεμπε ο λόγος ακυρώσεως περί παρανόμου έπρεπε να εξετασθεί από το ΔΔΔ αυτεπαγγέλτως. Επικουρικώς, ο αναιρεσείων υποστηρίζει ότι, ακόμη κι αν το ΔΔΔ δεν όφειλε να εξετάσει το ζήτημα αυτό αυτεπαγγέλτως, αυτός ο λόγος ακυρώσεως θα έπρεπε να έχει κριθεί παραδεκτός, καθόσον η νομιμότητα του συγκεκριμένου κριτηρίου κατατάξεώς του είχε ήδη αμφισβητηθεί με την αρχική διοικητική ένσταση.

Δεύτερον, ο αναιρεσείων ισχυρίζεται ότι το ΔΔΔ διέπραξε νομικό σφάλμα κατά την εκτίμηση των διπλωμάτων του. Υποστηρίζει ότι ο καθορισμός της αξίας ενός πτυχίου πρέπει να γίνεται βάσει της εθνικής νομοθεσίας του κράτους στο οποίο απονεμήθηκε το πτυχίο αυτό, καθόσον ο καθορισμός αυτός εμπίπτει στην αποκλειστική αρμοδιότητα των κρατών μελών και ότι το ΔΔΔ περιόρισε αυθαιρέτως το πεδίο εφαρμογής και διαστρέβλωσε τη σχετική ιταλική νομοθεσία.

Τρίτον, ο αναιρεσείων ισχυρίζεται ότι το ΔΔΔ προσέβαλε την αρχή της απαγορεύσεως των διακρίσεων κατά την εκτίμηση της αξίας των διπλωμάτων του και συγκρίνοντάς τα με τα διπλώματα προσώπου που έχει ολοκληρώσει προπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών.

Τέταρτον, ο αναιρεσείων αναφέρει ότι η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση περιέχει το αντιφατικό επιχείρημα ότι, κατά τη γνώμη του, το ΔΔΔ φαίνεται να λαμβάνει μεν υπόψη την ιταλική νομοθεσία αλλά να μην εφαρμόζει τη νομοθεσία αυτή για την επίλυση της διαφοράς.

____________

¹ - Δεν έχει ακόμη δημοσιευθεί στη Συλλογή.