Skarga wniesiona w dniu 8 maja 2013 r. – Rzeczpospolita Polska przeciwko Komisji

(Sprawa T-257/13)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciel: B. Majczyna, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji 2013/123/UE z dnia 26 lutego 2013 r. (notyfikowanej jako dokument nr C(2013) 981) wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. L 67, s. 20) w części wyłączającej z finansowania kwoty 28 763 238,60 EUR oraz 5 688 440,96 EUR wydatkowane przez agencję płatniczą akredytowaną przez Rzeczpospolitą Polską;

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. art. 7 ust. 4 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1258/1999¹ i art. 31 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005² poprzez zastosowanie korekty finansowej w oparciu o błędne ustalenia faktyczne i błędną wykładnię prawa

Komisja zastosowała korektę finansową w oparciu o błędne ustalenia faktyczne i błędną wykładnię prawa, pomimo że wydatki zostały dokonane przez władze polskie zgodnie z przepisami wspólnotowymi. Rzeczpospolita Polska kwestionuje interpretację prawną i ustalenia faktyczne Komisji w odniesieniu do rzekomych niedociągnięć w systemie zarządzania działaniem „Renty strukturalne”, dotyczących, po pierwsze, wymogu prowadzenia działalności komercyjnej w okresie poprzedzającym przekazanie gospodarstwa za rentę strukturalną, po drugie, wadliwości akceptowanego przez władze polskie dowodu posiadania umiejętności zawodowych w formie oświadczenia, i po trzecie, braku ustanowienia kar dla osób przejmujących gospodarstwa za niewywiązania się z zobowiązania prowadzenia działalności rolniczej przez okres 5 lat.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 7 ust. 4 czwarty akapit rozporządzenia (WE) nr 1258/1999 i art. 31 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 oraz naruszenia zasady proporcjonalności poprzez zastosowanie korekty ryczałtowej w wysokości rażąco nadmiernej w stosunku do ryzyka ewentualnej straty finansowej dla budżetu Wspólnoty

Żadne z zarzucanych niedociągnięć nie powodowało i nie mogło powodować strat finansowych dla Wspólnoty, a w każdym razie ryzyko takich strat było całkowicie marginalne.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 296 drugi akapit TFUE poprzez niewystarczające uzasadnienie zaskarżonej decyzji

–    Komisja nie przedstawiła żadnych dowodów, ustaleń faktycznych i prawnych na poparcie swoich wniosków z wizytacji trzech gospodarstw rolnych.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady pomocniczości

Komisja rażąco naruszyła wpisaną w politykę wsparcia rozwoju obszarów wiejskich zasadę pomocniczości. Komisja dokonała interpretacji dokumentów programowych wsparcia obszarów wiejskich i sformułowała w istocie wymogi w stosunku do sposobu i trybu wdrażania programu, ingerując w ten sposób w zakres swobody decyzyjnej państw członkowskich odnośnie do środków realizacji celów nakreślonych w dokumentacji programowej.

____________

¹ Rozporządzenie Rady (WE) nr 1258/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. L 160, s. 103).

² Rozporządzenie Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. L 209, s. 1).