Προσφυγή της 4ης Ιουνίου 2012 - Eni SpA κατά Επιτροπής
(Υπόθεση T-240/12)
Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική
Διάδικοι
Προσφεύγουσα: Eni SpA (Ρώμη, Ιταλία) (εκπρόσωποι: G. Roberti και I. Perego, δικηγόροι)
Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή
Αιτήματα της προσφεύγουσας
Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:
να κηρύξει την προσφυγή παραδεκτή·
να ακυρώσει την προσβαλλόμενη πράξη·
να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.
Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα
Η παρούσα προσφυγή στρέφεται κατά του εγγράφου (αριθ. πρωτ. *D/2012/042026) της 23ης Απριλίου 2012 σχετικά με την υπόθεση COMP/F/38.638 - Καουτσούκ από βουταδιένιο και καουτσούκ από στυρόλιο και βουταδιένιο που παράγεται με πολυμερισμό γαλακτώματος - Επανέκδοση, με το οποίο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοίνωσε στην ENI την απόφασή της να κινήσει εκ νέου τη διαδικασία BR-ESBR κατόπιν της αποφάσεως του Γενικού Δικαστηρίου της 13ης Ιουλίου 2011, T-39/07, Eni κατά Επιτροπής, με την οποία ακυρώθηκε εν μέρει η απόφαση της 29ης Νοεμβρίου, C(2006) 5700, που εκδόθηκε στο πλαίσιο της υποθέσεως COMP/F/38.638 - Καουτσούκ από βουταδιένιο και καουτσούκ από στυρόλιο και βουταδιένιο που παράγεται με πολυμερισμό γαλακτώματος και μειώθηκε το επιβληθέν πρόστιμο.
Προς στήριξη της προσφυγής, η ENI προβάλλει έναν και μόνο λόγο ακυρώσεως ο οποίος αντλείται από έλλειψη αρμοδιότητας, καθόσον η Επιτροπή δεν μπορούσε να κινήσει εκ νέου τη διαδικασία έρευνας στην υπόθεση BR-ESBR προκειμένου να εκδώσει νέα κυρωτική απόφαση.
Η ENI υποστηρίζει ότι με την απόφαση της 13ης Ιουλίου 2011 το Γενικό Δικαστήριο δεν διέταξε απλώς την εν μέρει ακύρωση της αποφάσεως BR-ESBR του 2006, κρίνοντας ότι η Επιτροπή δεν εκτίμησε ορθώς την επιβαρυντική περίσταση της υποτροπής, αλλά στην πραγματικότητα άσκησε την αρμοδιότητά του να αποφανθεί επί της ουσίας - κατά την έννοια του άρθρου 261 ΣΛΕΕ και του κανονισμού 1/2003 - καθορίζοντας εκ νέου το ποσό του προστίμου και υποκαθιστώντας τις εκτιμήσεις της Επιτροπής με τις δικές του. Υπό το πρίσμα αυτό, η απόφαση της κινήσεως εκ νέου της διαδικασίας BR-ESBR, πέραν του ότι προσβάλλει την αρχή της κατανομής των αρμοδιοτήτων και τη θεσμική ισορροπία κατά το άρθρο 13 ΣΛΕΕ, αντιβαίνει περαιτέρω στις θεμελιώδεις αρχές της δίκαιης δίκης, κατά το άρθρο 6 ΕΣΔΑ και το άρθρο 47 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, όπως επίσης και στην αρχή ne bis in idem κατά το άρθρο 7 ΕΣΔΑ.
Περαιτέρω, η ENI προβάλλει ότι, αντιθέτως προς όσα υποστηρίζει η προσβαλλόμενη πράξη, το Γενικό Δικαστήριο δεν διαπίστωσε την ύπαρξη ενός απλού τυπικού ελαττώματος όσον αφορά την εκ μέρους της Επιτροπής εκτίμηση τη συνδρομή της υποτροπής στην απόφαση BR-ESBR του 2006· η Επιτροπή δεν μπορεί επομένως να επικαλεσθεί τη νομολογία PVC II ώστε να αιτιολογήσει την πρωτοβουλία της, η οποία, από την άποψη αυτή, είναι αντίθετη προς το άρθρο 7 ΕΣΔΑ.
Τέλος, η ENI υποστηρίζει ότι από τη σχετική νομολογία προκύπτει, σε κάθε περίπτωση, ότι αποκλείεται οποιαδήποτε δυνατότητα εκδόσεως νέας κυρωτικής αποφάσεως η οποία θα στηρίζεται στη συνδρομή της υποτροπής.
____________1 - Απόφαση της 15ης Οκτωβρίου 2002, C-238/99 P, C-244/99 P, C-245/99 P, C-247/99 P, C-250/99 P έως C-252/99 P και C-254/99 P, Limburgse Vinyl Maatschappij κ.λπ. κατά Επιτροπής (Συλλογή 2002, σ. I-8375).