WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (druga izba)
z dnia 11 lipca 2007 r.(*)
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego TOSCA BLU – Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy TOSCA – Względne podstawy odmowy rejestracji – Znak towarowy powszechnie znany w rozumieniu art. 6bis konwencji paryskiej – Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 – Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 40/94
W sprawie T‑150/04
Mülhens GmbH & Co. KG, z siedzibą w Kolonii (Niemcy), reprezentowana przez adwokata T. Schulte-Beckhausena,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), początkowo reprezentowanemu przez M. Capostagno, a następnie przez O. Montalta, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest:
Minoronzoni Srl, z siedzibą w Ponte San Pietro (Włochy), reprezentowana przez adwokatów G. Floridię, F. Polettiniego oraz R. Floridię,
mającej za przedmiot skargę na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 18 lutego 2004 r. (sprawa R 949/2001-1), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Mülhens GmbH & Co. KG a Minoronzoni Srl,
SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI WSPÓLNOT EUROPEJSKICH (druga izba),
w składzie: J. Pirrung, prezes, A.W.H. Meij i I. Pelikánová, sędziowie,
sekretarz: J. Palacio González, główny administrator,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 23 kwietnia 2004 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) w sekretariacie Sądu w dniu 29 października 2004 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią interwenienta na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 19 października 2004 r.,
uwzględniając środki organizacji postępowania z dnia 14 grudnia 2005 r.,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 6 września 2006 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 2 grudnia 1998 r. interwenient dokonał zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego w Urzędzie Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (zwanym dalej „Urzędem”) na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1), z późn. zm.
2 Przedmiotem zgłoszenia była rejestracja następującego graficznego znaku towarowego:
3 Wniosek o rejestrację dotyczył towarów z klas 18 i 25 Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., zrewidowanego i zmienionego, które odpowiadają następującemu opisowi:
– klasa 18: „torby; torebki; walizki; plecaki; portfele; torby na dwóch kółkach; tornistry; aktówki ze skóry i imitacji skóry; torby na dwóch kółkach; kufry; skóry zwierzęce; wyroby ze skór zwierzęcych; skóra i wyroby ze skóry; imitacje skór zwierzęcych i skóry oraz wyroby z nich; parasole słoneczne; parasole słoneczne; parasole; laski; uprzęże i inne wyroby rymarskie”;
– klasa 25: odzież męska, damska i dziecięca, w tym: odzież skórzana; koszule z długimi i krótkimi rękawami; spódnice; kostiumy; kurtki; spodnie; szorty; pulowery; wyroby wełniane; piżamy; pończochy; podkoszulki; gorsety; podwiązki męskie; kalesony; biustonosze; bielizna; kapelusze; apaszki; krawaty; odzież nieprzemakalna; płaszcze; kostiumy kąpielowe; kombinezony sportowe; odzież przeciwwiatrowa; spodnie narciarskie; paski; pelisy; szale; rękawice; peniuary; obuwie, w tym: pantofle domowe, buty, buty sportowe, boty i sandały”.
4 Zgłoszenie znaku towarowego zostało opublikowane w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych nr 59/99 z dnia 22 lipca 1999 r.
5 W dniu 14 października 1999 r. skarżąca wniosła sprzeciw wobec zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego na podstawie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94.
6 W uzasadnieniu tego sprzeciwu wskazała ona na oznaczenie słowne TOSCA, będące niezarejestrowanym znakiem towarowym, które jest – jak twierdzi – powszechnie znane w Niemczech dla następujących towarów: „perfumy, wody toaletowe, wody kolońskie, lotiony do pielęgnacji ciała, mydła toaletowe, żele pod prysznic, itp.”.
7 Sprzeciw opierał się na wszystkich towarach objętych wcześniejszym znakiem towarowym i dotyczył wszystkich towarów wymienionych w zgłoszeniu.
8 W decyzji z dnia 17 września 2001 r. Wydział Sprzeciwów uznał, że skarżąca wykazała, iż wcześniejszy znak towarowy jest w Niemczech powszechnie znany dla następujących towarów: „środki perfumeryjne: wody kolońskie, perfumy”. Wydział Sprzeciwów odrzucił jednak sprzeciw z uwagi na to, że po pierwsze, przesłanki z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 nie zostały spełnione, ze względu na brak podobieństwa między towarami, a po drugie, że ochrona z art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 nie znajduje zastosowania, ponieważ sprzeciw oparty został na niezarejestrowanym znaku towarowym.
9 W dniu 6 listopada 2001 r. skarżąca odwołała się od decyzji Wydziału Sprzeciwów.
10 W decyzji z dnia 18 lutego 2004 r. (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) Izba Odwoławcza oddaliła odwołanie i obciążyła skarżącą kosztami postępowania.
11 Izba Odwoławcza uznała, że art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 nakłada wymóg przedstawienia dowodu identyczności lub podobieństwa oznaczeń oraz dowodu identyczności lub podobieństwa towarów lub usług nimi oznaczanych. Choć uznano, że występujące w sporze oznaczenia są niezaprzeczalnie podobne, to jednocześnie stwierdzono, iż przedmiotowe towary znacznie się od siebie różnią. Izba Odwoławcza uznała ponadto, że powszechna znajomość znaku towarowego nie pozwala zakładać występowania prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd tylko na tej podstawie, iż występuje prawdopodobieństwo skojarzenia znaków w sensie ścisłym. Jeśli chodzi o art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94, to Izba Odwoławcza uznała, że sprzeciwu nie można uwzględnić na podstawie tego przepisu, jako że zawiera on wymóg rejestracji wcześniejszego znaku towarowego.
Żądania stron
12 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– obciążenie Urzędu kosztami postępowania.
13 Urząd wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
14 Interwenient wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
15 Skarżąca podnosi dwa zarzuty dotyczące - odpowiednio - naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 oraz naruszeniu art. 8 ust. 5 tego rozporządzenia.
W przedmiocie zarzutu pierwszego dotyczącego naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94
Argumenty stron
16 Skarżąca twierdzi, że w odniesieniu do występujących w sporze znaków istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94. Znaki te wykazują, jej zdaniem, pewien stopień podobieństwa zarówno na płaszczyźnie wizualnej, jak i fonetycznej. Podobieństwo to wynika z występowania elementu dominującego „tosca”, który jest w szczególny sposób wyeksponowany, jako że dodatkowy element „blu” nie jest w stanie przyciągnąć uwagi konsumenta z uwagi na swój opisowy charakter. Poza tym wcześniejszy znak towarowy TOSCA ma charakter wysoce odróżniający z uwagi na to, że jest on powszechnie znany, a zatem objęte zgłoszeniem towary musiałyby różnić się zdecydowanie od towarów, dla których powszechnie znany znak towarowy jest chroniony.
17 Skarżąca twierdzi, że dane towary należy uznać za podobne, jeśli odbiorcy są przekonani, że towary te pochodzą z tego samego przedsiębiorstwa lub z przedsiębiorstw powiązanych gospodarczo. W jej ocenie, w świetle kryteriów zawartych w wyroku Trybunału z dnia 29 września 1998 r. w sprawie C‑39/97 Canon, Rec. str. I‑5507, należałoby stwierdzić, że przedmiotowe towary są względem siebie komplementarne i należy je uznać co najmniej za przeciętnie podobne. Nie należy ich w żadnym razie traktować jako całkowicie różnych.
18 Skarżąca twierdzi, że liczne przedsiębiorstwa z sektora mody i dodatków udzielają licencji na korzystanie z ich znaków towarowych na potrzeby wytwarzania i sprzedaży artykułów perfumeryjnych. Co więcej, niektóre spośród tych przedsiębiorstw, początkowo aktywne w sektorze mody, jak na przykład Gucci, Chanel czy Rochas, są obecnie znane wyłącznie jako wytwórcy perfum. Odbiorcy przywykli zatem do sytuacji, w której artykuły z sektora mody i artykuły galanteryjne oferowane są i wprowadzane do obrotu pod znakami towarowymi perfum. Poza tym istnieje cała rzesza projektantów, którzy działają zarówno w sektorze perfum, jak i w sektorze mody, użyczając swoich nazwisk obu rodzajom towarów. Nie mając, co do zasady, wiedzy na temat udzielonych licencji, dany krąg odbiorców uzna, że towary oznaczane tym samym znakiem towarowym pochodzą z tego samego przedsiębiorstwa.
19 W treści uwag przedstawionych w odpowiedzi na pytania postawione przez Sąd skarżąca twierdzi, że wielokrotnie jest tak, iż dany znak towarowy służy do oznaczania różnych towarów luksusowych, jak na przykład toreb skórzanych, butów, artykułów odzieżowych i perfum. Na dowód tego wskazuje ona na znaki towarowe Yves Saint Laurent, Bulgari, Prada, Gucci, Lacoste, Cacharel, Chanel, Dior, Kenzo, Joop!, Davidoff, Armani, Hugo Boss, Bogner i Adidas.
20 Dodatkowo skarżąca wskazuje na wyrok wydany w dniu 28 marca 2003 r. przez Oberlandesgericht Köln (sąd okręgowy w Kolonii, Niemcy) w sprawie 6 U 113/02. W swoich uwagach przedstawionych w odpowiedzi na pytania postawione przez Sąd skarżąca wskazuje także na inne orzeczenia sądów krajowych, w których uznano, że towary fizycznie i funkcjonalnie różne, jak na przykład perfumy i artykuły odzieżowe, mogą jednak wykazywać pewne podobieństwo, jako że są sprzedawane pod identycznymi znakami towarowymi, ze względu na praktykę udzielania licencji.
21 Skarżąca dodaje, że wspólną cechą odnośnych towarów jest to, że są one istotne dla wizerunku danej osoby, co odzwierciedla fakt, iż w magazynach mody, takich jak na przykład Vogue, reklama dotyczy niemal wyłącznie mody, modnych dodatków i artykułów perfumeryjnych. Towary te są zatem względem siebie komplementarne i są ze sobą powiązane, wskutek czego konsument przekonany jest, że towary te pochodzą z tego samego źródła.
22 W swojej odpowiedzi na pytania Sądu skarżąca wskazuje wreszcie, że dla oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odniesieniu do wcześniejszego znaku towarowego i znaku względem niego późniejszego nie ma potrzeby uwzględniania sposobu, w jaki wytwórcy rozszerzają sukcesywnie swoje gamy towarów. Ani art. 8, ani inne przepisy rozporządzenia nr 40/94 nie uzasadniają oceny występowania prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, uwzględniającej kolejność, w jakiej uprawniony do danego znaku towarowego tworzy asortyment swoich towarów.
23 Urząd i interwenient kwestionują zasadność niniejszego zarzutu.
Ocena Sądu
24 Zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, w wyniku sprzeciwu właściciela wcześniejszego znaku towarowego zgłoszonego znaku towarowego nie rejestruje się, jeżeli z powodu identyczności lub podobieństwa do wcześniejszego znaku towarowego, identyczności lub podobieństwa towarów lub usług, istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd odbiorców na terytorium, na którym wcześniejszy znak towarowy jest chroniony. Zgodnie z art. 8 ust. 2 lit. c) wcześniejszymi znakami towarowymi są znaki towarowe, które w dniu dokonania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego są powszechnie znane w państwie członkowskim w rozumieniu art. 6bis Konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej, podpisanej w Paryżu w dniu 20 marca 1883 r., ostatnio zrewidowanej w Sztokholmie w dniu 14 lipca 1967 r. i zmienionej w dniu 28 września 1979 r. (Recueil des traités des Nations unies, tom 828, nr 11847, str. 108), zwanej dalej „konwencją paryską”).
25 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd istnieje, jeśli krąg odbiorców może uznać, że dane towary lub usługi pochodzą z tego samego przedsiębiorstwa lub ewentualnie z przedsiębiorstw powiązanych gospodarczo.
26 Zgodnie z tym orzecznictwem prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd należy oceniać całościowo, zgodnie ze sposobem postrzegania danych towarów lub usług przez właściwy krąg odbiorców, przy uwzględnieniu wszystkich istotnych okoliczności danego przypadku, a w szczególności wzajemnej zależności między podobieństwem oznaczeń a podobieństwem towarów lub usług, do których się odnoszą [zob. wyrok Sądu z dnia 9 lipca 2003 r. w sprawie T‑162/01 Laboratorios RTB przeciwko OHIM – Giorgio Beverly Hills (GIORGIO BEVERLY HILLS), Rec. str. II‑2821, pkt 31–33 oraz wskazane w nim orzecznictwo, a także wyrok Sądu z dnia 22 czerwca 2004 r. w sprawie T‑185/02 Ruiz-Picasso i in. przeciwko OHIM – DaimlerChrysler (PICARO),Zb.Orz. str. II‑1739, pkt 49 i 50].
27 Z brzmienia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 wynika, że prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w rozumieniu tego przepisu zakłada istnienie identyczności lub podobieństwa danych towarów lub usług. Stąd nawet w przypadku identyczności zgłaszanego oznaczenia ze znakiem towarowym o szczególnie silnym charakterze odróżniającym, wciąż jeszcze niezbędne jest ustalenie istnienia podobieństwa między towarami bądź usługami oznaczonymi kolidującymi znakami towarowymi [wyrok Sądu z dnia 15 lutego 2005 r. w sprawie T‑296/02 Lidl Stiftung przeciwko OHIM – REWE-Zentral (LINDENHOF), Zb.Orz. str. II‑563, pkt 48; zob. również, analogicznie, ww. wyrok Sądu w sprawie Canon, pkt 22].
28 Z uwagi na to, że w zaskarżonej decyzji stwierdzono brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd wobec braku dowodu na podobieństwo towarów oznaczanych kolidującymi znakami towarowymi, na potrzeby oceny zasadności pierwszego zarzutu wystarczy zbadać kwestię podobieństwa odnośnych towarów.
29 Dla dokonania oceny podobieństwa między danymi towarami należy wziąć pod uwagę wszelkie istotne czynniki, które charakteryzują wzajemny stosunek tych towarów. Do czynników tych należy zaliczyć w szczególności charakter towarów, ich przeznaczenie, sposób ich użycia, jak również to, czy konkurują one ze sobą, czy też się uzupełniają (ww. wyrok w sprawie LINDENHOF, pkt 49; zob. również, analogicznie, ww. wyrok w sprawie Canon, pkt 23).
30 W zaskarżonej decyzji stwierdzono – i nie została ona w tej części zakwestionowana – że towary objęte wcześniejszym znakiem towarowym odpowiadają następującemu opisowi: „środki perfumeryjne: wody kolońskie, perfumy”. Towary oznaczane zgłoszonym znakiem towarowym to wymienione w pkt 3 powyżej towary z klas 18 i 25.
31 Należy stwierdzić, że środków perfumeryjnych i wyrobów ze skóry, należących do klasy 18, nie można uznać jako takich za podobne. Środki perfumeryjne i wyroby ze skóry zdecydowanie różnią się między sobą zarówno z uwagi na ich naturę i przeznaczenie, jaki i sposób używania. Poza tym brak jest dowodów na to, że towary te konkurują ze sobą, czy też że funkcjonalnie się uzupełniają.
32 Do identycznego wniosku prowadzi porównanie środków perfumeryjnych z artykułami odzieżowymi należącymi do klasy 25. One również różnią się między sobą zarówno z uwagi na ich naturę i przeznaczenie, jaki i sposób używania. Również w tym przypadku brak jest dowodów na to, że towary te konkurują ze sobą czy też że funkcjonalnie się uzupełniają.
33 Skarżąca twierdzi jednak, że oznaczane kolidującymi znakami towarowymi towary wykazują pewien stopień podobieństwa, ponieważ z uwagi na licencje udzielane przez przedsiębiorstwa z sektora mody na wykorzystywanie ich znaków towarowych w sprzedaży artykułów perfumeryjnych, odbiorcy przyzwyczajeni są do tego, iż towary z sektora mody sprzedawane są pod znakami towarowymi perfum i przypisują pochodzenie tych towarów temu samemu przedsiębiorstwu.
34 Należy w tym miejscu podkreślić, że z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 wynika, iż prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do dwóch identycznych lub podobnych znaków towarowych może zostać stwierdzone jedynie w granicach zasady specjalizacji, to znaczy jeśli dane towary lub usługi są odbierane przez właściwy krąg odbiorców jako identyczne lub podobne, i to – jak wskazano w pkt 27 powyżej – niezależnie od odróżniającego charakteru wcześniejszego znaku towarowego, wynikającego ewentualnie z faktu, że jest on znany danemu kręgowi odbiorców.
35 Niemniej jednak, w szczególności w sektorach, jakimi są sektor mody i sektor produktów przeznaczonych do pielęgnacji urody, nie można wykluczyć, że towary, których charakter, przeznaczenie i sposób używania są całkowicie różne, mogą stanowić w oczach właściwego kręgu odbiorców towary uzupełniające się pod względem estetycznym, bez względu na ich funkcjonalną komplementarność.
36 Dla zaistnienia wystarczającego stopnia podobieństwa w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 taka estetyczna komplementarność powinna wynikać z autentycznej potrzeby estetycznej, przejawiającej się w tym, że dany produkt uważany jest za niezbędny lub istotny dla używania innego produktu, a konsumenci traktują używanie tych dwóch produktów łącznie za normalne i zwyczajne [zob., podobnie, wyrok Sądu z dnia 1 marca 2005 r. w sprawie T‑169/03 Sergio Rossi przeciwko OHIM – Sissi Rossi (SISSI ROSSI), Zb.Orz. str. II‑685, pkt 60 i 62].
37 Należy jednak podkreślić, że istnienie stosunku estetycznej komplementarności między omawianymi produktami, o którym mowa w punkcie poprzedzającym, nie wystarcza dla stwierdzenia, że produkty te są podobne. Konieczne jest jeszcze, by konsumenci uważali za powszechne sprzedawanie tych towarów pod jednakowym znakiem towarowym, co zwykle oznacza, że produkty te mają w znacznej części tych samych wytwórców lub dystrybutorów (ww. wyrok w sprawie SISSI ROSSI, pkt 63).
38 W niniejszej sprawie skarżąca stwierdza jedynie, że odbiorcy przywykli do tego, iż artykuły z sektora mody sprzedawane są pod znakami towarowymi perfum, ze względu na praktykę udzielania licencji. Jednak okoliczność ta - przy założeniu, że została wykazana – nie wystarczy, by zrównoważyć brak podobieństwa odnośnych towarów. W szczególności nie można na tej podstawie stwierdzić, że między produktami perfumeryjnymi a wyrobami ze skóry i odzieżą, o których mowa w pkt 3 powyżej, zachodzi stosunek komplementarności estetycznej, polegający na tym, że jedne są niezbędne lub istotne dla używania innych, a konsumenci traktują używanie tych produktów łącznie za normalne i zwyczajne.
39 Skarżąca podnosi jednak, że wspólną cechą omawianych towarów jest to, iż są one istotne dla wizerunku danej osoby i występują jednocześnie w czasopismach poświęconych modzie. W tym względzie należy zauważyć, że argument ten – niezależnie od tego, iż jest on spóźniony, jako że należało go podnieść w postępowaniu przed instancjami Urzędu - w żadnym wypadku nie wystarczy dla wykazania komplementarności estetycznej w takim kształcie, jak przedstawiony w pkt 36 powyżej.
40 Jeśli chodzi o argument skarżącej odnoszący się do orzeczenia Oberlandesgericht Köln z dnia 28 marca 2003 r. (zob. pkt 20 powyżej), należy zauważyć, iż orzeczenie to zostało uchylone wyrokiem Bundesgerichtshof (sądu federalnego, Niemcy) z dnia 30 marca 2006 r. (sprawa I ZR 96/03), a poza tym rozstrzygnięcia organów krajowych w żadnym razie nie są wiążące ani dla Urzędu, ani dla sądu wspólnotowego. System wspólnotowych znaków towarowych jest bowiem systemem autonomicznym, który stosuje się niezależnie od każdego systemu krajowego [wyrok Sądu z dnia 5 grudnia 2000 r. w sprawie T‑32/00 Messe München przeciwko OHIM (electronica), Rec. str. II‑3829, pkt 47].
41 Z powyższego wynika, że Izba Odwoławcza słusznie uznała, że omawiane towary nie są do siebie podobne. Dlatego też niniejszy zarzut nie podlega uwzględnieniu.
W przedmiocie zarzutu drugiego dotyczącego naruszenia art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94
Argumenty stron
42 Skarżąca twierdzi, że sprzeciw podlega także uwzględnieniu na podstawie art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94. W jej ocenie Izba Odwoławcza naruszyła prawo stwierdzając, iż na art. 8 ust. 5 można powoływać się jedynie w odniesieniu do zarejestrowanych znaków towarowych.
43 Zdaniem skarżącej stanowisko Izby Odwoławczej jest sprzeczne z brzmieniem i celem art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94, jako że w przepisie tym mowa jest o wcześniejszych znakach towarowych w rozumieniu art. 8 ust. 2 a zatem, między innymi, o znakach powszechnie znanych, wymienionych w art. 8 ust. 2 lit. c) tego rozporządzenia. Zdaniem skarżącej, gdyby art. 8 ust. 5 dotyczył wyłącznie zarejestrowanych znaków towarowych, w ust. 5 tego artykułu wskazano by jedynie na ust. 2 lit. a) i b).
44 Poza tym skarżąca twierdzi, że fragment zdania „dla których wcześniejszy znak jest zarejestrowany”, zawarty w art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94, stanowi omyłkę redakcyjną. Przepis ten powinien stanowić „dla których wcześniejszy znak towarowy jest chroniony”, aby objąć swoim zakresem normowania także znaki powszechnie znane w rozumieniu art. 6bis konwencji paryskiej.
45 Na poparcie twierdzenia o możliwości nadania art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 wykładni rozszerzającej, wbrew jego dosłownemu brzmieniu, skarżąca odsyła do wyroku Trybunału z dnia 9 stycznia 2003 r. w sprawie C‑292/00 Davidoff (Rec. str. I‑389, pkt 24), w którym Trybunał dokonał takiej wykładni art. 5 ust. 2 pierwszej dyrektywy Rady 89/104/WE z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz.U 1989, L 40, str.. 1), która uwzględnia nie tylko treść owego przepisu, lecz także ogólny schemat i cel uregulowań, których przepis ten stanowi część. Skarżąca podkreśla, że skoro celem art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94, podobnie jak celem art. 5 ust. 2 dyrektywy 89/104, jest udzielenie rozszerzonej ochrony renomowanym znakom towarowym, oznacza to, iż nie tylko zarejestrowane znaki towarowe, lecz także wcześniejsze znaki, chronione z uwagi na ich powszechną znajomość, powinny mieć możliwość skorzystania z tej ochrony.
46 W odpowiedzi na pytania Sądu skarżąca zwraca uwagę na fakt, że uregulowania niemieckie udzielają rozszerzonej ochrony znakom towarowym powszechnie znanym w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej.
47 Skarżąca uważa, że w niniejszej sprawie spełnione zostały przesłanki z art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94. Przede wszystkim stwierdza ona, iż znak towarowy TOSCA cieszy się w rozumieniu tego przepisu renomą. Następnie podnosi ona, że zgłoszony znak towarowy wykazuje duże podobieństwo do znaku wcześniejszego. Poza tym używanie zgłoszonego znaku towarowego wiązałoby się z odnoszeniem nienależnych korzyści z odróżniającego charakteru i reputacji powszechnie znanego znaku towarowego TOSCA i byłoby dla niego szkodliwe. Reputacja, jaką cieszy się wcześniejszy znak towarowy dla produktów perfumeryjnych, mogłaby zostać rozciągnięta na towary, dla których zgłoszony znak towarowy miałby być chroniony. Skarżąca twierdzi ponadto, że żadne przekonywujące argumenty nie przemawiają na korzyść zgłaszającej znak towarowy do rejestracji.
48 Urząd i interwenient twierdzą, że zarzut drugi jest bezzasadny.
Ocena Sądu
49 W art. 8 ust. 2 lit. c) rozporządzenia nr 40/94 definicją wcześniejszego znaku towarowego objęte zostały znaki towarowe „powszechnie znane” w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej.
50 Artykuł 6 bis ust. 1 Konwencji paryskiej stanowi:
„Państwa będące członkami Związku [Ochrony Własności Przemysłowej] zobowiązują się bądź z urzędu, jeżeli ustawodawstwo danego państwa zezwala na to, bądź na wniosek zainteresowanego, odmówić rejestracji lub unieważnić rejestrację oraz zakazać używania znaku towarowego, który stanowi odtworzenie, naśladownictwo lub tłumaczenie mogące spowodować jego pomylenie ze znakiem, który właściwy organ państwa rejestracji lub używania uzna za powszechnie tam znany, jako znak należący już do osoby uprawnionej do korzystania z niniejszej konwencji, i używany na tych samych lub podobnych produktach […]”.
51 Z przepisu tego wynika, że znakami towarowymi powszechnie znanymi w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej są znaki objęte ochroną na wypadek wystąpienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, z uwagi na to, że cieszą się powszechną znajomością na danym terytorium i niezależnie od tego, czy przedstawiony został dowód ich rejestracji.
52 Ze względu na to, że przepisy art. 8 ust. 1 i 5 rozporządzenia nr 40/94 znajdują zastosowanie do wcześniejszych znaków towarowych zdefiniowanych w art. 8 ust. 2, znaki powszechnie znane w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej korzystają z systemu ochrony ustanowionego tymi przepisami. Jednak aby sprzeciw mógł być uwzględniony na podstawie art. 8 ust. 1 lub 5 rozporządzenia nr 40/94, konieczne jest wystąpienie przesłanek przewidzianych, odpowiednio, w każdym z tych przepisów.
53 W tym względzie należy wskazać, że w art. 8 ust. 1 i 5 rozporządzenia nr 40/94 mowa jest o zupełnie różnych względnych podstawach odmowy rejestracji wspólnotowego znaku towarowego. Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 zapewnia ochronę wcześniejszego znaku towarowego na wypadek wystąpienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd. Ochrona ta udzielana jest w granicach zasady specjalizacji, to jest w sytuacjach, gdy towary lub usługi oznaczane kolidującymi znakami towarowymi są identyczne lub podobne. Poza tym art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 40/94 nie precyzuje, czy wcześniejszy znak towarowy powinien być uprzednio zarejestrowany.
54 Z kolei ochrona przewidziana dla wcześniejszego renomowanego znaku towarowego w art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 skierowana jest przeciw znakom towarowym, które mogłyby odnosić nienależne korzyści z jego renomy lub charakteru odróżniającego, lub też być dla tej renomy lub charakteru odróżniającego szkodliwe. Choć z ochrony tej można skorzystać również wtedy, gdy oznaczane kolidującymi znakami towarowymi towary lub usługi są identyczne lub podobne, to jednak w pierwszej kolejności stosuje się ją wobec towarów lub usług niebędących podobnymi (zob. podobnie i na zasadzie analogii wyrok Trybunału z dnia 23 października 2003 r. w sprawie C‑408/01 Adidas-Salomon i Adidas Benelux, Rec. str. I‑12537, pkt 22).
55 Z treści art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94, w którym posłużono się sformułowaniem „dla których wcześniejszy znak jest zarejestrowany”, wynika, iż przepis ten stosuje się do wcześniejszych znaków towarowych w rozumieniu art. 8 ust. 2 tego rozporządzenia tylko wówczas, gdy znaki te były przedmiotem rejestracji (zob. podobnie i na zasadzie analogii wyrok Trybunału z dnia 14 września 1999 r. w sprawie C‑375/97 General Motors, Rec. str. I‑5421, pkt 23; ww. wyrok w sprawie Davidoff, pkt 20 i ww. wyrok w sprawie Adidas-Salomon i Adidas Benelux, pkt 22).
56 A zatem – w przeciwieństwie do art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, który umożliwia wnoszenie, w odniesieniu do identycznych lub podobnych towarów lub usług, sprzeciwów opartych na znakach towarowych, dla których nie przedstawiono żadnego dowodu rejestracji, lecz które są powszechnie znane w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej – art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 chroni, w odniesieniu do towarów i usług niebędących podobnymi, jedynie te znaki powszechnie znane w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej, których dowód rejestracji został przedstawiony.
57 W tym miejscu należy zauważyć, że wyłączenie z zakresu zastosowania art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 powszechnie znanych znaków towarowych, co do których nie przedstawiono dowodu rejestracji, pozostaje w spójności z art. 6 bis konwencji paryskiej, który – jako stosowany wyłącznie w granicach zasady specjalizacji – nie przewiduje żadnej ochrony w odniesieniu do towarów niebędących podobnymi.
58 Z powyższych względów należy odrzucić argument skarżącej, w ramach którego twierdzi ona, iż treść art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 jest wynikiem omyłki redakcyjnej.
59 Skarżąca nie może także twierdzić, że wykładnia art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94, przy uwzględnieniu jego ogólnego schematu, powinna prowadzić do wniosku, iż stosuje się go również do niezarejestrowanych powszechnie znanych znaków towarowych. To właśnie z ogólnego schematu art. 8 rozporządzenia nr 40/94 wynika, że znak towarowy powszechnie znany w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej, dla którego nie przedstawiono dowodu rejestracji, korzysta z ochrony tylko w przypadku prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odniesieniu do identycznych lub podobnych towarów lub usług, co stanowi odzwierciedlenie zapisu art. 6 bis konwencji paryskiej w odniesieniu do towarów.
60 Sąd zwraca ponadto uwagę na okoliczność, iż rozporządzenie nr 40/94 jest w tej kwestii spójne z art. 16 ust. 3 Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej z dnia 15 kwietnia 1994 r. (Załącznik 1 C do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu) (Dz.U. L 336, str. 214), który rozciąga stosowanie art. 6 bis konwencji paryskiej na sytuacje, w których dane towary lub usługi nie są podobne, pod warunkiem jednak, że dany wcześniejszy znak towarowy jest znakiem zarejestrowanym.
61 Podniesiony przez skarżącą argument o przyznaniu w prawie niemieckim rozszerzonej ochrony niezarejestrowanym znakom towarowym, powszechnie znanym w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej, nie może zmienić wniosku o braku zastosowania art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 do powszechnie znanych znaków towarowych, które nie zostały zarejestrowane. Jak zostało przypomniane w pkt 40 powyżej, system wspólnotowych znaków towarowych jest bowiem systemem autonomicznym, który stosuje się niezależnie od systemów krajowych (ww. wyrok w sprawie electronica, pkt 47).
62 Z powyższych rozważań wynika, że Izba Odwoławcza słusznie odrzuciła sprzeciw wniesiony przez skarżącą na podstawie art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94.
63 W związku z powyższym drugi zarzut należy oddalić jako bezzasadny.
64 Z uwagi na to, że żaden z zarzutów skargi nie może zostać uwzględniony, skarga podlega oddaleniu.
W przedmiocie kosztów
65 Na podstawie art. 87 § 2 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem Urzędu i interwenienta – obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (druga izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Mülhens GmbH & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 11 lipca 2007 r.