WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (czwarta izba)
z dnia 11 lipca 2007 r. (*)
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego LURA – FLEX – Wcześniejsze graficzne krajowe znaki towarowe zawierające element słowny „flex” – Przedstawienie po terminie w postępowaniu przed Wydziałem Sprzeciwów tłumaczeń dowodów na okoliczność renomy wcześniejszych znaków towarowych – Ciążący na Izbie Odwoławczej obowiązek dokonania oceny konieczności wzięcia pod uwagę przetłumaczonych dokumentów
W sprawie T‑192/04
Flex Equipos de Descanso, S.A., z siedzibą w Madrycie (Hiszpania), początkowo reprezentowana przez adwokata R. Ocqueta, a następnie przez adwokata I. Valdelomara Serrano,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu przez S. Laitinen i G. Schneidera, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest:
Leggett & Platt, Inc., z siedzibą w Carthage, Missouri (Stany Zjednoczone Ameryki), reprezentowana przez G. Cronina i S. Castley’a, solicitors, oraz G. Hollingwortha, barrister,
mającej za przedmiot skargę na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 18 marca 2004 r. (sprawa R 333/2003-1), wydaną w postępowaniu w sprawie sprzeciwu między Flex Equipos de Descanso, S.A. a Leggett & Platt, Inc.,
SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI WSPÓLNOT EUROPEJSKICH (czwarta izba),
w składzie: H. Legal, prezes, I. Wiszniewska-Białecka i E. Moavero Milanesi, sędziowie,
sekretarz: K. Pocheć, administrator,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 28 maja 2004 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedziami na skargę złożonymi przez OHIM i interwenienta w sekretariacie Sądu w dniu 29 października 2004 r.,
orzekając pod nieobecność stron na rozprawie w dniu 14 czerwca 2006 r.,
uwzględniając postanowienie o ponownym otwarciu procedury ustnej z dnia 30 kwietnia 2007 r.,
uwzględniając uwagi stron, przedstawione w wyznaczonym przez Sąd terminie, w przedmiocie wniosków, które wywodzą one dla potrzeb niniejszego sporu z wyroku Trybunału z dnia 13 marca 2007 r. w sprawie C‑29/05 P OHIM przeciwko Kaul (Zb.Orz. str. I‑2213),
wydaje następujący
Wyrok
Ramy prawne sporu
1 Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1), z późniejszymi zmianami, stanowi w art. 8 ust. 1, 2 i 5:
„1. W wyniku sprzeciwu właściciela wcześniejszego znaku towarowego, zgłoszonego znaku towarowego nie rejestruje się, jeżeli:
[…]
b) z powodu identyczności lub podobieństwa do wcześniejszego znaku towarowego, identyczności lub podobieństwa towarów lub usług istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd opinii publicznej [kręgu odbiorców] na terytorium, na którym wcześniejszy znak towarowy jest chroniony; prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd obejmuje również prawdopodobieństwo skojarzenia z wcześniejszym znakiem towarowym.
2. Do celów ust. 1 »wcześniejsze znaki towarowe« oznaczają:
a) znaki towarowe następujących rodzajów, w odniesieniu do których data złożenia wniosku o rejestrację jest wcześniejsza od daty wniosku o rejestrację wspólnotowego znaku towarowego, biorąc pod uwagę, w odpowiednim przypadku, prawo pierwszeństwa w odniesieniu do tych znaków towarowych:
[...]
ii) znaki towarowe zarejestrowane w państwie członkowskim […];
[…]
c) znaki towarowe, które w dniu dokonania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego […] są powszechnie znane w państwie członkowskim w znaczeniu, w jakim wyrażenie »powszechnie znane« jest używane w art. 6a konwencji paryskiej.
[…]
5. Ponadto w wyniku sprzeciwu właściciela wcześniejszego znaku towarowego w rozumieniu ust. 2, zgłoszonego znaku towarowego nie rejestruje się, jeżeli jest on identyczny lub podobny do wcześniejszego znaku i jest zarejestrowany dla towarów lub usług, które nie są podobne do tych, dla których wcześniejszy znak jest zarejestrowany, jeżeli, […] w przypadku wcześniejszego krajowego znaku towarowego, cieszy się on renomą w danym państwie członkowskim i jeżeli używanie bez uzasadnionego powodu tego znaku towarowego przynosiłoby nienależyte [nienależne] korzyści z tego powodu lub byłoby szkodliwe dla odróżniającego charakteru lub renomy takiego wcześniejszego znaku towarowego”.
Okoliczności powstania sporu
2 W dniu 12 kwietnia 2000 r. spółka Leggett & Platt, Inc. dokonała zgłoszenia wspólnotowego słownego znaku towarowego LURA-FLEX dla towarów należących do klasy 6 i 20 Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., zrewidowanego i zmienionego, i odpowiadających dla każdej z tych klas, następującemu opisowi:
– klasa 6: „zestawy sprężynowe do wmontowania w meble, łóżka, pościel, meble tapicerowane, materace i siedzenia; części i elementy do budowy powyższych towarów”;
– klasa 20: „Meble, meble tapicerowane i siedzenia z konstrukcją sprężynową; łóżka; pościel; materace; tapczany”.
3 Zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego zostało sporządzone w języku angielskim i opublikowane w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych nr 13/01 z dnia 5 lutego 2001 r.
4 W dniu 3 maja 2001 r. spółka Fábricas Lucía Antonio Betere, S.A. Flabesa złożyła sprzeciw wobec rejestracji zgłoszonego wspólnotowego znaku towarowego na podstawie art. 42 rozporządzenia nr 40/94.
5 Spółka Flabesa oparła sprzeciw na fakcie istnienia dwóch wcześniejszych graficznych znaków towarowych, zarejestrowanych w Hiszpanii w dniu 21 września 1998 r. odpowiednio pod numerami 2147658 i 2147672, wyglądających w sposób następujący:
6 Znak towarowy o numerze 2147658 został zarejestrowany dla następujących towarów: „metale nieszlachetne i ich stopy, metalowe elementy składowe, przenośne konstrukcje metalowe, nieelektryczne materiały metalowe, wyroby ślusarskie i drobne wyroby żelazne, rury metalowe, kasy pancerne, wyroby metalowe nieujęte w innych klasach, rudy, metalowe ramy łóżek oraz kółka do metalowych łóżek”, należących do klasy 6.
7 Znakiem towarowym nr 2147672 zostały oznaczone następujące towary: „łóżka, materace i poduszki z wełny, wyczeski wełnianej i włosia, końskiego włosia i materiałów podobnych, materace różnego typu z elastycznymi sprężynami, poduszki i materace z kauczuku, pianka i wszelkie typy pianki poliuretanowej; kołyski, tapczany; materace słomiane o ramach z drewna i metalu; łóżka piętrowe, stoliki nocne, kołyski, meble ogrodowe i plażowe, meble wszelkiego typu, w tym meble metalowe, meble turystyczne, biurka, materace z metalowymi sprężynami i na konstrukcji rurkowej, materace dmuchane do niemedycznego użytku, materace i materace sprężynowe do łóżek, ramy łóżek (drewniane); wyroby pościelowe z wyłączeniem bielizny pościelowej; (niemetalowe) ramy łóżek, niemetalowe kółka łóżek; materace ze sprężynami do łóżek, łóżka szpitalne, łóżka hydrostatyczne o niemedycznym przeznaczeniu, meble, lustra, ramy, towary nienależące do innych klas wykonane z drewna, korka, trzciny, ratanu, wikliny, rogu, kości, kości słoniowej, wielorybów, muszli, bursztynu, macicy perłowej, sepiolitu i ich substytutów z plastiku”, należące do klasy 20.
8 Sprzeciw dotyczył wszystkich towarów objętych zgłoszeniem znaku towarowego oraz opierał się na wszystkich towarach oznaczonych wcześniejszymi krajowymi znakami towarowymi.
9 Zgodnie z art. 115 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 spółka Flabesa złożyła sprzeciw w języku angielskim, który tym samym stał się językiem postępowania w sprawie sprzeciwu, zgodnie z brzmieniem art. 115 ust. 6.
10 Pismem z dnia 29 sierpnia 2001 r. Wydział Sprzeciwów wyznaczył spółce Flabesa termin czterech miesięcy, upływający w dniu 29 grudnia 2001 r., na przedstawienie faktów, dowodów i uwag na poparcie sprzeciwu. Podkreślił on, że wszystkie dokumenty winny być przedstawione w języku postępowania lub z załączonym tłumaczeniem. OHIM dodał w tym zakresie, że tego rodzaju tłumaczenia wymagały również wszystkie dokumenty lub świadectwa przedłożone uprzednio w innym języku oraz że nie będą brane pod uwagę dokumenty nieprzetłumaczone na język postępowania.
11 Pismem z dnia 20 grudnia 2001 r. spółka Flabesa wniosła o odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego na podstawie art. 8 ust. 1 lit. b) oraz art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94.
12 Spółka Flabesa podniosła, że z uwagi na identyczność towarów opatrzonych dwoma kolidującymi oznaczeniami oraz na ich bezpośrednie podobieństwo wizualne, fonetyczne i koncepcyjne, istnieje co najmniej prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w postaci ryzyka skojarzenia zgłoszonego znaku z wcześniejszymi znakami towarowymi, wzmożone renomą wcześniejszych znaków towarowych.
13 Spółka Flabesa twierdziła, że do towarów objętych zgłoszeniem wspólnotowego znaku towarowego, które nie są podobne do towarów oznaczonych znakami wcześniejszymi, zastosowanie znajduje również art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94.
14 Na poparcie swych twierdzeń spółka Flabesa przedłożyła następujące dokumenty sporządzone w języku hiszpańskim, nie dostarczając jednak ich tłumaczenia na język postępowania w sprawie sprzeciwu:
– wyrok hiszpańskiego sądu najwyższego z dnia 13 lipca 1999 r. utrzymujący w mocy odrzucenie zgłoszenia słownego znaku „goliatflex” ze względu na prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w związku z wcześniejszym powszechnie znanym słownym znakiem towarowym FLEX;
– fragmenty jej strony internetowej;
– inne decyzje stwierdzające renomę znaku towarowego FLEX;
– zaświadczenia wydane przez izby handlowe z Barcelony, Madrytu, Bilbao i Walencji;
– sprawozdanie i świadectwo sporządzone przez agencję reklamową;
– oświadczenie jej przedstawiciela, złożone pod przysięgą na okoliczność renomy jej znaków towarowych, jak i listę znaków towarowych, nazw handlowych i firm, których nazwa zawiera elementy „flex” i „multielastic”;
– fragmenty czterech materiałów reklamowych;
– deklarację kosztów reklamy i promocji handlowej;
– katalog towarów.
15 W piśmie, które wpłynęło w dniu 24 kwietnia 2002 r., spółka Leggett & Platt stwierdziła, że nie jest możliwe uwzględnienie wymienionych wyżej dokumentów, ponieważ nie zostały one przetłumaczone na język postępowania w sprawie sprzeciwu.
16 Pismem z dnia 9 sierpnia 2002 r. spółka Flabesa dostarczyła tłumaczenie wymienionych dokumentów na język postępowania i wniosła ponownie o odrzucenie zgłoszenia, powołując się przede wszystkim na art. 8 ust. 1 lit. b), a pomocniczo na art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94.
17 Spółka Flabesa dodała ponadto, że w dniu 31 grudnia 1999 r. doszło do nabycia jej przedsiębiorstwa przez spółkę Flex Equipos de Descanso wraz z całością praw, wierzytelności i zobowiązań, w tym roszczeń dochodzonych w postępowaniu w sprawie sprzeciwu przed OHIM, oraz że w postępowaniu tym przedstawiono pełnomocnictwo udzielone przez obie spółki w celu ich wspólnej reprezentacji.
18 Pismem z dnia 30 sierpnia 2002 r. Wydział Sprzeciwów przekazał uwagi spółki wnoszącej sprzeciw spółce Leggett & Platt, informując ją jednocześnie, że nie można odtąd powoływać nowych argumentów.
19 Wobec braku identyczności lub podobieństwa rozpatrywanych towarów, decyzją nr 715/2003 z dnia 24 marca 2003 r. Wydział Sprzeciwów odrzucił sprzeciw, z uwagi na różnice występujące pomiędzy kolidującymi oznaczeniami.
20 Wydział Sprzeciwów stwierdził, że rozstrzygnięcie mogłoby być odmienne, jeżeli w terminie spółka wnosząca sprzeciw powołałaby się skutecznie na wysoce odróżniający charakter wcześniejszych znaków towarowych z uwagi na ich powszechne używanie, przedstawiając niezbędne tłumaczenia istotnych dla sprawy dowodów. Wobec ich braku twierdzenia spółki wnoszącej sprzeciw i dowody przez nią przedstawione nie mogły zostać uwzględnione.
21 W dniu 5 maja 2003 r. spółka wnosząca sprzeciw zaskarżyła powyższą decyzję przed Izbą Odwoławczą, kwestionując odmowę Wydziału Sprzeciwów dopuszczenia dowodów na okoliczność renomy wcześniejszych znaków towarowych w sytuacji, gdy dowody na tę okoliczność wraz z tłumaczeniami zostały przedstawione w odpowiedzi na twierdzenia przeciwne spółki Leggett & Platt co do charakteru odróżniającego per se wcześniejszych znaków towarowych, jak i ich wysoce odróżniającego charakteru wynikającego z ich renomy.
22 Odwołanie to zostało oddalone decyzją Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 18 marca 2004 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”).
23 Izba Odwoławcza potwierdziła słuszność decyzji Wydziału Sprzeciwów o nieuwzględnieniu dowodów, w tym dowodu z dokumentów, powołanych na okoliczność renomy wcześniejszych znaków towarowych spółki wnoszącej sprzeciw, jako że wspomniane środki dowodowe nie zostały przedłożone w języku postępowania w sprawie sprzeciwu, z naruszeniem zasady 17 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 303, str. 1), a tego rodzaju brak uniemożliwił obronę spółce Leggett & Platt.
24 Izba Odwoławcza uznała następnie, że zważywszy na różnice pomiędzy kolidującymi oznaczeniami, Wydział Sprzeciwów słusznie rozstrzygnął, iż nie zachodzi prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.
25 Wreszcie w związku z tym, że konkurujące oznaczenia nie mogą być uznane za podobne, Izba Odwoławcza odrzuciła argumenty spółki wnoszącej sprzeciw oparte na art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94, z uwagi na fakt, iż nie przedstawiła ona w wyznaczonym terminie dowodów na okoliczność renomy wcześniejszych znaków towarowych ani nie wykazała, w jaki sposób używanie zgłoszonego wspólnotowego znaku towarowego umożliwiłoby spółce Leggett & Platt osiąganie nienależnych korzyści w związku z odróżniającym charakterem lub renomą wcześniejszych znaków towarowych lub byłoby dla nich szkodliwe.
Przebieg postępowania i żądania stron
26 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 28 maja 2004 r. skarżąca wniosła skargę na podstawie art. 63 rozporządzenia nr 40/94.
27 Strony postępowania nie stawiły się na rozprawę, która odbyła się w dniu 14 czerwca 2006 r.
28 Postanowieniem z dnia 30 kwietnia 2007 r. zarządzono ponowne otwarcie procedury ustnej w celu umożliwienia stronom przedstawienie ewentualnych uwag w następstwie ogłoszenia wyroku Trybunału z dnia 13 marca 2007 r. w sprawie C‑29/05 P OHIM przeciwko Kaul (Zb.Orz. str. I‑2213).
29 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności i zmianę zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim odrzuca ona przedstawione dowody i odrzuca sprzeciw;
– przekazanie sprawy OHIM do ponownego rozpoznania i zobowiązanie go do wydania decyzji odmownej w przedmiocie rejestracji znaku towarowego LURA-FLEX w odniesieniu do wszystkich towarów, dla których znak ten został zgłoszony;
– obciążenie OHIM kosztami postępowania w niniejszej instancji.
30 OHIM i spółka Leggett & Platt, interwenient w postępowaniu przed Sądem, wnoszą do Sądu o:
– odrzucenie jako niedopuszczalnego drugiego z żądań skarżącej;
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
W przedmiocie dopuszczalności drugiego z żądań skarżącej
31 OHIM i spółka Leggett & Platt utrzymują, że drugie z żądań skarżącej jest niedopuszczalne, ponieważ zmierza do tego, by Sąd nakazał OHIM wydanie decyzji odmownej w przedmiocie rejestracji zgłoszonego wspólnotowego znaku towarowego. Sąd jednak nie jest właściwy do wydawania tego rodzaju instrukcji.
32 Sąd przypomina, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, w razie wniesienia do sądu wspólnotowego skargi na decyzję izby odwoławczej OHIM, urząd ten ma - zgodnie z art. 233 WE oraz art. 63 ust. 6 rozporządzenia nr 40/94 - obowiązek podjęcia niezbędnych kroków w celu wykonania ewentualnego wyroku sądu wspólnotowego stwierdzającego nieważność tego aktu.
33 Stąd też zadaniem Sądu nie jest wydawanie instrukcji pod adresem OHIM, albowiem do OHIM należy wyciągnięcie, w konkretnym przypadku, konsekwencji z sentencji i uzasadnień wyroków Sądu [wyrok Sądu z dnia 31 stycznia 2001 r. w sprawie T‑331/99 Mitsubishi HiTec Paper Bielefeld przeciwko OHIM (Giroform), Rec. str. II‑433, pkt 33].
34 Należy zatem odrzucić jako niedopuszczalne drugie z żądań skarżącej, ponieważ zmierza do tego, by Sąd nakazał OHIM wydanie decyzji odmownej w przedmiocie rejestracji zgłoszonego wspólnotowego znaku towarowego dla wszystkich towarów, które obejmuje zgłoszenie.
Co do istoty sprawy
35 Na poparcie swojej skargi skarżąca wskazuje, po pierwsze, na naruszenie dwóch istotnych wymogów proceduralnych. W tym zakresie utrzymuje ona przede wszystkim, że Izba Odwoławcza naruszyła zasadę 18 ust. 2 i zasadę 22 ust. 4 rozporządzenia nr 2868/95, a ponadto że naruszone zostało jej prawo do bycia wysłuchaną.
36 Skarżąca podnosi następnie, że Izba Odwoławcza błędnie zastosowała art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, rozstrzygając o braku prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, i że niesłusznie wykluczyła zastosowanie art. 8 ust. 5 tego rozporządzenia.
W przedmiocie naruszenia zasady 18 ust. 2 i zasady 22 ust. 4 rozporządzenia nr 2868/95
– Argumenty stron
37 Skarżąca utrzymuje, że Izba Odwoławcza naruszyła zasadę 18 ust. 2 i zasadę 22 ust. 4 rozporządzenia nr 2868/95, nie dopuszczając dowodów na okoliczność renomy jej wcześniejszych znaków towarowych ze względu na brak ich tłumaczenia na język postępowania w terminie wyznaczonym przez Wydział Sprzeciwów.
38 Podczas gdy zasada 18 ust. 2 nakłada na OHIM obowiązek wezwania wnoszącego sprzeciw do usunięcia w terminie dwóch miesięcy braków sprzeciwu, zasada 22 ust. 4 umożliwia OHIM wezwanie wnoszącego sprzeciw do dostarczenia w wyznaczonym terminie tłumaczenia na język postępowania w sprawie sprzeciwu dowodów i wskazówek przedłożonych w innym języku w celu wykazania używania wcześniejszych znaków towarowych.
39 Zamiast ograniczać się do standardowej formuły w piśmie z dnia 29 sierpnia 2001 r., Wydział Sprzeciwów winien był zwrócić się formalnie do skarżącej o usunięcie braku tłumaczenia, po jego stwierdzeniu, lub wyznaczyć jej termin na usunięcie nieprawidłowości po jej podniesieniu przez spółkę Leggett & Platt.
40 Jak wynika z pkt 44 wyroku Sądu z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie T‑232/00 Chef Revival USA przeciwko OHIM – Massagué Marín (Chef) (Rec. str. II‑2749), w sytuacji braku przedstawienia na poparcie sprzeciwu dowodów, w tym dokumentów lub ich tłumaczenia na język postępowania, w terminie pierwotnie w tym celu wyznaczonym lub przedłużonym na podstawie zasady 71 ust. 1 rozporządzenia nr 2868/95, Wydział Sprzeciwów może oddalić sprzeciw jako bezzasadny lub, jak w niniejszym przypadku, wydać rozstrzygnięcie w oparciu o dostępne dowody zgodnie z zasadą 20 ust. 3 rozporządzenia nr 2868/95. W takim przypadku ma on jednak obowiązek uwzględnienia wszystkich przedłożonych dowodów.
41 W każdym razie dowody dostarczone przez skarżącą powinny były zostać uwzględnione przynajmniej jako dowód na okoliczność wysoce odróżniającego charakteru wcześniejszych znaków towarowych, wynikającego z faktu ich używania, na potrzeby stosowania art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94.
42 OHIM i spółka Leggett & Platt są zdania, że na mocy zasady 17 ust. 2 rozporządzenia nr 2868/95 wnoszący sprzeciw winien dostarczyć tłumaczenie dowodów na okoliczność renomy wcześniejszych znaków towarowych w terminie miesiąca liczonego od momentu upływu terminu na wniesienie sprzeciwu lub, jak w niniejszym przypadku, w terminie wyznaczonym przez OHIM na mocy zasady 16 ust. 3 w związku z zasadą 20 ust. 2.
43 Skarżąca nie dostarczyła do dnia 29 grudnia 2001 r. ? daty upływu terminu prawidłowo wyznaczonego przez OHIM - tłumaczenia na język angielski dowodu na okoliczność renomy wcześniejszych znaków towarowych. Wydział Sprzeciwów i Izba Odwoławcza słusznie zatem odmówiły zbadania przedstawionych w języku hiszpańskim dowodów praw skarżącej wywodzonych z art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94.
44 Wbrew twierdzeniom skarżącej nie można zatem stwierdzić nieważności zaskarżonej decyzji na tej podstawie, że zgodnie z zasadą 18 ust. 2 OHIM ma obowiązek umożliwienia wnoszącym sprzeciw uzupełnienia przedstawionych przez nich dowodów w dodatkowym terminie przez niego wyznaczonym.
45 Zasada 18 dotyczy dopuszczalności sprzeciwu, którą OHIM bada z urzędu, a nie nałożonego mocą zasady 17 ust. 2 obowiązku dostarczenia tłumaczenia na język postępowania, którego naruszenie stanowi niespełnienie przesłanki materialnej, równoznaczne z brakiem dowodu na okoliczność zaistnienia faktów, na których opiera się sprzeciw [ww. w pkt 40 niniejszego wyroku wyrok w sprawie Chef, pkt 44 i wyrok Sądu z dnia 30 czerwca 2004 r. w sprawie T‑107/02 GE Betz przeciwko OHIM, Atofina Chemicals (BIOMATE), Zb.Orz. str.II‑1845, pkt 70].
46 Wreszcie zasada 22 ust. 4 nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, ponieważ dotyczy wyłącznie dowodu na okoliczność używania wcześniejszych znaków towarowych, wymaganego wyłącznie w sytuacji gdy rzeczone znaki są zarejestrowane co najmniej od pięciu lat oraz gdy zgłaszający wspólnotowy znak towarowy domaga się od wnoszącego sprzeciw przedstawienia dowodu jego używania, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.
– Ocena Sądu
47 Zasada 16 ust. 3 rozporządzenia nr 2868/95 stanowi, że jeżeli dowody na okoliczność renomy znaków towarowych, na których opiera się sprzeciw, nie zostały dostarczone razem ze sprzeciwem lub po jego wniesieniu, mogą być one przedstawione w terminie następującym po wszczęciu postępowania w sprawie sprzeciwu, który OHIM wyznacza zgodnie z zasadą 20 ust. 2 rozporządzenia nr 2868/95.
48 Ponadto zasada 17 tego rozporządzenia, dotycząca języka postępowania w spawie sprzeciwu, w ust. 2 stanowi, że w przypadku gdy dowody na poparcie sprzeciwu nie zostały przedstawione w języku postępowania, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, strona wnosząca sprzeciw przedstawia tłumaczenie dowodów na ten język w terminie określonym przez OHIM na podstawie zasady 16 ust. 3.
49 Wynika stąd, że skarżąca miała obowiązek dostarczenia Wydziałowi Sprzeciwów tłumaczeń dowodów powołanych na okoliczność renomy jej wcześniejszych znaków towarowych przed upływem, w dniu 29 grudnia 2001 r., wyznaczonego w tym celu zgodnie z zasadą 20 ust. 2 czteromiesięcznego terminu na przedstawienie okoliczności faktycznych, dowodów i uwag, które zainteresowana uznaje za niezbędne w celu poparcia sprzeciwu.
50 W istocie z podwójnego odesłania z sformułowanego, z jednej strony, w zasadzie 16 ust. 3 – do zasady 20 ust. 2, oraz z drugiej strony, w zasadzie 17 ust. 2 – do zasady 16 ust. 3, wynika, że wyznaczony przez Wydział Sprzeciwów na podstawie zasady 20 ust. 2 termin do złożenia szczegółowych wyjaśnień co do okoliczności faktycznych, dowodów i uwag przedstawionych w uzasadnieniu sprzeciwu dotyczy również tłumaczeń na język postępowania w sprawie sprzeciwu dowodów na okoliczność renomy wcześniejszych znaków towarowych skarżącej.
51 Należy przypomnieć w tym względzie, że w piśmie z dnia 29 sierpnia 2001 r. Wydział Sprzeciwów wyraźnie zwrócił uwagę skarżącej, że wszystkie dokumenty winny zostać przedstawione w języku postępowania w sprawie sprzeciwu, w tym przypadku w języku angielskim, lub z załączonymi tłumaczeniami na ten język oraz że wymagane jest również przedstawienie takiego tłumaczenia dla wszystkich dokumentów lub zaświadczeń wcześniej przedłożonych w innym języku, jako że dokumenty, które nie zostały przetłumaczone na język postępowania, nie są uwzględniane.
52 O ile w dniu 20 grudnia 2001 r. skarżąca złożyła w sposób prawidłowy szczegółowe wyjaśnienia co do okoliczności faktycznych, dowodów i uwag na poparcie sprzeciwu, o tyle dostarczone przez nią przy tej okazji dowody na okoliczność renomy wcześniejszych znaków towarowych, obejmujące dowody z dokumentów, przedstawione zostały jedynie w języku hiszpańskim. Dopiero w dniu 9 sierpnia 2002 r., tj. po upływie w dniu 29 grudnia 2001 r. terminu czterech miesięcy wyznaczonego przez Wydział Sprzeciwów, skarżąca dostarczyła tłumaczenie tych dowodów na język angielski – język postępowania w sprawie sprzeciwu.
53 Skarżąca bezskutecznie utrzymuje, że Wydział Sprzeciwów naruszył zasadę 18 ust. 2 i zasadę 22 ust. 4 rozporządzenia nr 2868/95, odmawiając uwzględnienia dostarczonych tłumaczeń bez uprzedniego wezwania skarżącej do usunięcia ich braku, niezwłocznie po jego stwierdzeniu, oraz bez wyznaczania zainteresowanej szczególnego terminu na usunięcie tego braku, niezwłocznie po jego podniesieniu przez spółkę Leggett & Platt.
54 Po pierwsze zasada 18 ust. 2, zgodnie z którą OHIM informuje wnoszącego sprzeciw o brakach stwierdzonych w sprzeciwie i wzywa go do ich usunięcia w niepodlegającym przedłużeniu terminie dwóch miesięcy, nie znajduje zastosowania do niniejszego sporu nawet per analogiam, ponieważ dotyczy ona przyczyn niedopuszczalności sprzeciwu (ww. w pkt 40 wyrok w sprawie Chef, pkt 36).
55 Wymogi prawne dotyczące przedstawienia okoliczności faktycznych, dowodów i uwag, w tym dokumentów powołanych na poparcie sprzeciwu wraz z ich tłumaczeniami na język postępowania, stanowią kryteria merytorycznej oceny sprzeciwu (ww. w pkt 40 wyrok w sprawie Chef, pkt 37 i 52).
56 Wydział Sprzeciwów nie miał zatem żadnego obowiązku sygnalizowania skarżącej nieprawidłowości polegającej na nieprzedstawieniu przez nią tłumaczeń dowodów powołanych na okoliczność renomy jej wcześniejszych znaków towarowych, ponieważ ich brak nie jest sprzeczny z żadnym przepisem rozporządzenia nr 40/94 ani rozporządzenia nr 2868/95, a zatem nie dotyczy go zasada 18 ust. 2 tego ostatniego rozporządzenia (ww. w pkt 45 wyrok w sprawie BIOMATE, pkt 70).
57 Po drugie OHIM nie naruszył zasady 22 ust. 4, która dopuszcza wezwanie wnoszącego wniosek do dostarczenia w wyznaczonym przez niego terminie tłumaczenia na język postępowania dowodów na okoliczność używania wcześniejszych znaków towarowych w rozumieniu art. 43 ust. 2 lub 3 rozporządzenia 40/94, przedstawionych w innym języku.
58 Ten ostatni przepis, który pozwala wnoszącemu sprzeciw, na wniosek zgłaszającego, wykazać, że wcześniejszy znak towarowy, na którym opiera on sprzeciw, był w okresie pięciu lat poprzedzających publikację zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego rzeczywiście używany, nie znajduje w oczywisty sposób zastosowania do niniejszego sporu.
59 W istocie skarżąca, której wcześniejsze znaki towarowe zostały zarejestrowane dopiero w 1998 r., nie może powoływać się na fakt ich używania przez okres pięciu lat przed publikacją zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego, ponieważ miało to miejsce w dniu 5 lutego 2001 r.
60 W każdym razie skarżąca niesłusznie powoływała się na zastosowanie zasady 71 rozporządzenia nr 2868/95, która umożliwia – w uzasadnionych przypadkach - przedłużenie przez OHIM wyznaczonego przezeń terminu, o ile wniosek w tym zakresie zostanie przedstawiony przez zainteresowaną stronę przed jego upływem.
61 Wobec tego, że skarżąca dostarczyła Wydziałowi Sprzeciwów tłumaczenia na język postępowania dowodów na okoliczność renomy wcześniejszych znaków towarowych, w tym dokumentów, z opóźnieniem, należy uznać, że nie przedstawiła ona tych dowodów w odpowiednim terminie w rozumieniu art. 74 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94, z tym skutkiem, iż OHIM mógł na mocy tego przepisu ich nie uwzględnić.
62 Zgodnie z wymienionym przepisem Izba Odwoławcza, przed którą, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, istnieje możliwość przedstawienia okoliczności faktycznych i dowodów podniesionych po terminie w postępowaniu przed Wydziałem Sprzeciwów, dysponuje szerokim zakresem uznania, uzasadniając swą decyzję, co do oceny, czy należy czy też nie uwzględnić wspomniane okoliczności faktyczne i dowody, ( wyrok w sprawie OHIM przeciwko Kaul, pkt 43 i 63 w przedmiocie których strony miały możliwość przedstawienia swych uwag,).
63 Uwzględnienie takich okoliczności faktycznych i dowodów może być w szczególności uzasadnione, jeśli, po pierwsze, dowody przedstawione po terminie mają prima facie rzeczywiste znaczenie dla wyniku postępowania w sprawie sprzeciwu, a po drugie, jeżeli ich uwzględnieniu nie stoją na przeszkodzie: etap postępowania, na którym doszło do ich spóźnionego przedstawienia, jak i okoliczności z tym związane (ww. w pkt 28 wyrok w sprawie OHIM przeciwko Kaul, pkt 44).
64 Tego rodzaju uprawnienie Izby Odwoławczej obiektywnie przyczynia się do uniknięcia sytuacji, w których znaki towarowe, których używanie mogłoby zostać skutecznie zakwestionowane w drodze skargi o stwierdzenie nieważności czy powództwa wzajemnego o stwierdzenie naruszenia praw do znaku, stają się przedmiotem rejestracji (ww. w pkt 28 wyrok w sprawie OHIM przeciwko Kaul, pkt 48).
65 Poza tym art. 62 ust 1 rozporządzenia nr 40/94 stanowiący, że Izba Odwoławcza może wykonywać wszelki kompetencje przysługujące wydziałowi OHIM, który wydał decyzję będącą przedmiotem odwołania, umożliwia Izbie Odwoławczej przeprowadzenie ponownej i całościowej analizy zasadności sprzeciwu, tak pod kątem okoliczności faktycznych, jak i prawnych (ww. w pkt 28 wyrok w sprawie OHIM przeciwko Kaul, pkt 57).
66 W niniejszej sprawie Izba Odwoławcza od początku odmówiła dopuszczenia tłumaczeń dowodów, w tym dokumentów, przedstawionych przez skarżącą na okoliczność renomy jej wcześniejszych znaków towarowych, na tej wyłącznie podstawie, że ich uwzględnienie było wykluczone z mocy prawa, z uwagi na fakt ich złożenia po terminie przed Wydziałem Sprzeciwów. Uznała ona tym samym, że nie dysponuje żadnym zakresem swobodnego uznania umożliwiającym jej uwzględnienie spornych dowodów.
67 Z powyższego wynika, że Izba Odwoławcza naruszyła prawo, odmawiając a priori skorzystania z zakresu swobodnego uznania, jakim dysponuje w celu rozstrzygnięcia, czy należy uwzględnić dowody, w tym dokumenty, powołane na okoliczność renomy wcześniejszych znaków towarowych skarżącej.
68 Warto zwrócić uwagę na okoliczność, że odnosząc się do spornych Sprzeciwów dużej mierze dowodów, Wydział Sprzeciwów wyraźnie stwierdził, że mógłby nie wykluczyć prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odniesieniu do kolidujących oznaczeń, jeżeli skarżąca powołałaby się w terminie na fakt, że jej wcześniejsze znaki towarowe wykazują wysoce odróżniający charakter z powodu ich powszechnego używania oraz gdyby przedstawiła niezbędne tłumaczenia w celu wykazania wzmożonego charakteru odróżniającego.
69 Ponadto z zaskarżonej decyzji wynika, że Izba Odwoławcza uznała za niepozbawiony znaczenia fakt, iż skarżąca nie przedstawiła w wyznaczonym terminie dowodu na okoliczność renomy jej wcześniejszych znaków towarowych.
70 Należy ponadto zauważyć, odnosząc się do etapu postępowania, na którym nastąpiło przedstawienie dowodów, że skarżąca złożyła przed Wydziałem Sprzeciwów sporne tłumaczenia w dniu 9 sierpnia 2002 r., a w dniu 5 marca 2003 r. wniosła odwołanie do Izby Odwoławczej, która wydała zaskarżoną decyzję w dniu 18 marca 2004 r.
71 W tych okolicznościach należy stwierdzić, że z akt sprawy nie wynika, by ograniczenia czasowe mogły stanowić dla Izby Odwoławczej przeszkodę w uwzględnieniu tłumaczeń dowodów powołanych na okoliczność renomy wcześniejszych znaków towarowych, na których opierał się sprzeciw.
72 Z powyższego wynika, ze zaskarżona decyzja jest niezgodna z prawem, w związku z czym należy stwierdzić jej nieważność bez konieczności dokonywania analizy pozostałych zarzutów podniesionych przez skarżącą.
W przedmiocie kosztów
73 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu Sądu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
74 Ponieważ OHIM przegrał sprawę ze względu na to, że została stwierdzona nieważność zaskarżonej decyzji, zgodnie z żądaniem skarżącej należy obciążyć go poniesionymi przez nią kosztami postępowania.
75 Ponieważ żądania interwenienta nie zostały uwzględnione, pokrywa on własne koszty.
Z powyższych względów
SĄD (czwarta izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 18 marca 2004 r. (sprawa R 333/2003-1).
2) OHIM pokrywa własne koszty, jak i koszty poniesione przez skarżącą.
3) Interwenient ponosi własne koszty.
Legal | Wiszniewska-Białecka | Moavero Milanesi |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 11 lipca 2007 r.