Προσφυγή της 12ης Ιουλίου 2006 - Télévision Française 1 κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-193/06)

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Télévision Française 1 (Βουλώνη, Γαλλία) (εκπρόσωποι: J.-P. Hordies, δικηγόρος, και C. Smits, δικηγόρος)

Καθής: Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

Αιτήματα της προσφεύγουσας

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Πρωτοδικείο:

να κρίνει την προσφυγή παραδεκτή και βάσιμη,

να ακυρώσει την απόφαση της Επιτροπής της 22ας Μαρτίου 2006, περί των καθεστώτων ενισχύσεως στον κινηματογράφο και στα οπτικοακουστικά μέσα,

να αποφανθεί κατά νόμο επί των δικαστικών εξόδων.

Ισχυρισμοί και κύρια επιχειρήματα

Στις 3 Οκτωβρίου 2001 η προσφεύγουσα κατέθεσε δύο καταγγελίες ενώπιον της Επιτροπής με τις οποίες ζήτησε να διαπιστωθεί ότι οι τροποποιήσεις που επήλθαν στα καθεστώτα ενισχύσεων στον τομέα της στηρίξεως του κινηματογράφου και των οπτικοακουστικών μέσων συνιστούσαν παράνομες κρατικές ενισχύσεις, καθόσον είχαν χορηγηθεί κατά παράβαση του άρθρου 88, παράγραφος 3, ΕΚ, και, εν πάση περιπτώσει, συνιστούσαν κρατικές ενισχύσεις ασυμβίβαστες προς την κοινή αγορά.

Με την απόφαση C(2006)832 τελικό της 22ας Μαρτίου 2006 (κρατική ενίσχυση ΝΝ 84/2004 και Ν 95/2004 ( Γαλλία, Καθεστώτα ενισχύσεως στον κινηματογράφο και στα οπτικοακουστικά μέσα), η Επιτροπή κήρυξε σύμφωνα με την κοινή αγορά, κατ' εφαρμογήν του άρθρου 87, παράγραφος 3, στοιχεία γ΄ και δ΄, ΕΚ, τα καθεστώτα στηρίξεως στην κινηματογραφική και οπτικοακουστική παραγωγή τα οποία θέσπισε η Γαλλία. Πρόκειται για την προσβαλλομένη με την παρούσα προσφυγή απόφαση.

Προς στήριξη των ισχυρισμών της, η προσφεύγουσα προβάλλει τρεις λόγους ακυρώσεως.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως, υποστηρίζει ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε παράβαση ουσιώδους τύπου, καθόσον η προσβαλλομένη απόφαση είναι ανεπαρκώς αιτιολογημένη όσον αφορά τη φύση των επιβαρύνσεων υπέρ τρίτων, τη φύση των υποχρεώσεων επενδύσεως που επιβάλλονται στους σταθμούς τηλεοπτικής διανομής και το συμβιβαστό προς την κοινή αγορά των λοιπών κρατικών μέτρων στηρίξεως κατά των οποίων βάλλει η προσφεύγουσα.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως, η προσφεύγουσα ισχυρίζεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε επίσης σε πρόδηλα σφάλματα εκτιμήσεως της εννοίας των κρατικών πόρων, θεωρώντας ότι το σύστημα υποχρεωτικών παραγγελιών δεν συνεπάγεται τη μεταβίβαση κρατικών πόρων υπό την έννοια του άρθρου 87, παράγραφος 1, ΕΚ.

Ο τρίτος λόγος ακυρώσεως τον οποίο προβάλλει η προσφεύγουσα αντλείται από την εκ μέρους της Επιτροπής παράβαση του άρθρου 87, παράγραφος 3, στοιχείο δ΄, ΕΚ, καθόσον η προσβαλλομένη απόφαση ενέχει πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως της εννοίας της ενισχύσεως που σκοπεί στην προώθηση του πολιτισμού.

____________