WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)
z dnia 15 grudnia 2011 r.
Sprawa F‑30/10
Philippe de Fays
przeciwko
Komisji Europejskiej
Służba publiczna – Urzędnicy – Zabezpieczenie społeczne – Ubezpieczenie z tytułu wypadków i chorób zawodowych – Artykuł 73 regulaminu pracowniczego – Odmowa uznania zawodowego podłoża choroby
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której P. de Fays żąda tytułem głównym stwierdzenia nieważności odmownej decyzji Komisji w sprawie uznania zawodowego podłoża choroby, na którą cierpi.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Skarżący pokrywa całość kosztów postępowania.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Skarga – Przedmiot – Orzeczenie przez sąd – Niedopuszczalność
(regulamin pracowniczy, art. 91)
2. Urzędnicy – Skarga – Skarga na decyzję oddalającą zażalenie – Skutek – Zaskarżenie kwestionowanego aktu – Wyjątek – Decyzja niemająca charakteru potwierdzającego
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
3. Urzędnicy – Zabezpieczenie społeczne – Ubezpieczenie z tytułu wypadków i chorób zawodowych – Opinia lekarska – Uznanie przysługujące komisji lekarskiej – Granice
(przepisy dotyczące ubezpieczenia z tytułu wypadku i choroby zawodowej, art. 22 ust. 3 akapit pierwszy)
4. Urzędnicy – Zabezpieczenie społeczne – Ubezpieczenie z tytułu wypadków i chorób zawodowych – Opinia lekarska – Uznanie przysługujące komisji lekarskiej – Kontrola sądowa – Granice – Obowiązek uzasadnienia – Zakres
(regulamin pracowniczy, art. 73; przepisy dotyczące ubezpieczenia od ryzyka wypadku i choroby zawodowej, art. 22)
5. Urzędnicy – Zabezpieczenie społeczne – Ubezpieczenie z tytułu wypadków i chorób zawodowych – Opinia lekarska – Skład komisji lekarskiej – Wymóg posiadania specjalizacji przez członków – Brak
(przepisy dotyczące ubezpieczenia od ryzyka wypadku i choroby zawodowej, art. 22 ust. 1 akapit trzeci)
1. Rolą sądu Unii nie jest wydawanie oświadczeń dotyczących prawa w ramach kontroli zgodności z prawem na podstawie art. 91 regulaminu pracowniczego. W związku z tym niedopuszczalne jest żądanie zmierzające do tego, by sąd Unii stwierdził, że skarżący jest niezdolny do pracy z powodu choroby zawodowej.
(zob. pkt 43)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑187/01 Mellone przeciwko Komisji, 12 czerwca 2002 r., pkt 16
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑55/05 Voigt przeciwko Komisji, 16 maja 2006 r., pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo
2. Zażalenie administracyjne i jego oddalenie – w sposób wyraźny lub dorozumiany – stanowią integralną część złożonej procedury i są jedynie wstępną przesłanką wniesienia sprawy do sądu. W tych okolicznościach skarga, nawet jeżeli formalnie skierowana jest przeciwko oddaleniu zażalenia, skutkuje zaskarżeniem do sądu aktu niekorzystnego, na który złożono zażalenie, chyba że oddalenie zażalenia ma inny zakres niż akt, na który zażalenie zostało wniesione. Decyzja oddalająca w wyraźny sposób zażalenie może bowiem ze względu na swoją treść nie stanowić decyzji potwierdzającej akt podważany przez skarżącego. Jest tak w przypadku decyzji oddalającej zażalenie, w której ponownie zbadano sytuację skarżącego w świetle nowych okoliczności prawnych lub faktycznych, lub decyzji, która zmienia albo uzupełnia decyzję wydaną pierwotnie. W takim wypadku decyzja oddalająca zażalenie stanowi akt podlegający kontroli sądu, który uwzględnia ją przy ocenie zgodności kwestionowanego aktu z prawem, a nawet uznaje za akt niekorzystny zastępujący kwestionowany akt.
(zob. pkt 45)
Odesłanie:
Trybunał: sprawy połączone 33/79 i 75/79 Kuhner przeciwko Komisji, 28 maja 1980 r., pkt 9; sprawa 293/87 Vainker przeciwko Parlamentowi, 17 stycznia 1989 r., pkt 7, 8
Sąd Pierwszej Instancji: sprawy połączone T‑338/00 i T‑376/00 Morello przeciwko Komisji, 12 grudnia 2002 r., pkt 35; sprawa T‑258/01 Eveillard przeciwko Komisji, 10 czerwca 2004 r., pkt 31; sprawa T‑389/02 Sandini przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 14 października 2004 r., pkt 49; sprawa T‑375/02 Cavallaro przeciwko Komisji, 7 czerwca 2005 r., pkt 63–66; sprawa T‑281/04 Staboli przeciwko Komisji, 25 października 2006 r., pkt 26
Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑377/08 P Komisja przeciwko Birkhoff, 9 grudnia 2009 r., pkt 50–59, 64; sprawa T‑325/09 P Adjemian i in. przeciwko Komisji, 21 września 2011 r., pkt 32
3. Z art. 22 ust. 3 akapit pierwszy przepisów dotyczących ubezpieczenia urzędników od ryzyka wypadku i choroby zawodowej wynika, że aby komisja lekarska mogła wydać ważne orzeczenie lekarskie, powinna móc zapoznać się ze wszystkimi dokumentami, które mogą być przydatne w jej ocenie. Komisja lekarska może żądać dodatkowych informacji oraz konsultować się z biegłymi w celu skompletowania dokumentacji skierowanej do niej sprawy lub uzyskania opinii niezbędnych do realizacji swoich zadań.
Ponadto, jeżeli okaże się, zwłaszcza ze względu na szczególną złożoność przedłożonych komisji zagadnień medycznych, że dane niezbędne do wykonania jej zadania nie wynikają w sposób jasny i spójny z przekazanej jej dokumentacji, komisja lekarska winna zebrać wszelkie informacje użyteczne do celów jej oceny. W tym względzie, w razie gdy członkowie komisji lekarskiej nie mogą wykazać się konkretną wiedzą dotyczącą danych schorzeń, komisja ma obowiązek zebrania wszelkich dokumentów, które mogą być dla niej użyteczne jako podstawa oceny, a w razie potrzeby zażądania dodatkowych badań i skonsultowania się z ekspertami specjalizującymi się w tych chorobach.
(zob. pkt 63–65)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑300/97 Latino przeciwko Komisji, 15 grudnia 1999 r., pkt 70
4. Zadanie komisji lekarskiej, przewidziane w art. 22 przepisów dotyczących ubezpieczenia urzędników od ryzyka wypadku i choroby zawodowej, polegające na całkowicie obiektywnym i niezawisłym dokonaniu oceny kwestii medycznych wymaga, po pierwsze, aby komisja dysponowała wszelkimi danymi, które mogą okazać się użyteczne, a po drugie, aby miała pełną swobodę oceny. Oceny medyczne we właściwym tego słowa znaczeniu wydane przez komisję lekarską należy uznać za ostateczne, o ile zostały wydane w sposób prawidłowy.
W tym względzie sąd Unii jest uprawniony do sprawdzenia, czy orzeczenie wydane przez komisję lekarską jest prawidłowe, a w szczególności czy zawiera uzasadnienie umożliwiające ocenę przesłanek, na podstawie których została wydana, a także czy ustalono w niej zrozumiały związek między medycznymi ustaleniami a wnioskami, jakie zawiera. Ponadto w sytuacji gdy komisja lekarska bada złożone zagadnienia o charakterze medycznym dotyczące trudnej diagnozy lub związku przyczynowego między dolegliwościami, na jakie cierpi zainteresowany, a wykonywaną przez niego działalnością zawodową w instytucji, należy do niej między innymi wskazanie w swym orzeczeniu danych z dokumentacji, na których się opiera, a w przypadku znacznych rozbieżności także podanie powodów, dla których jej orzeczenie odbiega od poprzednich, korzystniejszych dla zainteresowanego, sprawozdań lekarskich.
(zob. pkt 73, 89)
Odesłanie:
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑79/09 AE przeciwko Komisji, 14 września 2010 r., pkt 64, 65 i przytoczone tam orzecznictwo
5. Zasady ubezpieczenia urzędników od ryzyka wypadku i choroby zawodowej nie określają żadnego szczególnego wymogu w zakresie specjalizacji zarówno lekarza wyznaczonego przez zainteresowanego urzędnika, jak i lekarza wyznaczonego przez organ powołujący. Jedyny wymóg odnosi się do trzeciego lekarza, który zgodnie z art. 22 ust. 1 akapit trzeci wskazanych przepisów musi mieć kwalifikacje w zakresie oceny i leczenia urazów ciała. Nie można zatem w sposób ważny utrzymywać, że komisja lekarska miała nieprawidłowy skład jedynie z tego względu, że jej członkowie nie posiadali wiedzy na temat danych schorzeń.
(zob. pkt 83, 84)