WYROK SĄDU (ósma izba)
z dnia 8 lipca 2010 r.(*)
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego peerstorm – Wcześniejsze słowne, wspólnotowy i krajowy, znaki towarowe PETER STORM – Względna podstawa odmowy rejestracji – Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd – Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009] – Rzeczywiste używanie wcześniejszych znaków towarowych – Artykuł 15 i art. 43 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 15 i art. 42 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009)
W sprawie T‑30/09
Engelhorn KGaA, z siedzibą w Mannheim (Niemcy), reprezentowana przez W. Göpferta oraz K. Mende, adwokatów,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu przez A. Folliarda-Monguirala, działającego w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest
The Outdoor Group Ltd, z siedzibą w Northampton (Zjednoczone Królestwo), reprezentowana przez M. Edenborougha, barrister,
mającej za przedmiot skargę na decyzję piątej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 28 października 2008 r. (sprawa R 167/2008-5), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy The Outdoor Group Ltd i Engelhorn KGaA,
SĄD (ósma izba),
w składzie: M.E. Martins Ribeiro, prezes, N. Wahl i A. Dittrich (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 21 stycznia 2009 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią OHIM na skargę, złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 9 czerwca 2009 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią interwenienta na skargę, złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 1 czerwca 2009 r.,
uwzględniając, że w terminie miesiąca od dnia powiadomienia stron o zakończeniu procedury pisemnej nie wpłynął żaden wniosek o wyznaczenie rozprawy, i postanowiwszy, na podstawie sprawozdania sędziego sprawozdawcy i art. 135a regulaminu postępowania przed Sądem, orzec w przedmiocie skargi bez przeprowadzenia części ustnej postępowania,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 12 listopada 2004 r., na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)], skarżąca spółka Engelhorn KGaA dokonała w Urzędzie Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego.
2 Znak towarowy, o którego rejestrację wniesiono, to oznaczenie słowne peerstorm.
3 Towary, dla których wniesiono o rejestrację, należą do klasy 25 Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają następującemu opisowi: „Odzież, obuwie, nakrycia głowy”.
4 Zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego zostało opublikowane w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych nr 25/2005 z dnia 20 czerwca 2005 r.
5 W dniu 19 września 2005 r. interwenient, The Outdoor Group Ltd, wniósł w trybie art. 42 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 41 rozporządzenia nr 207/2009) sprzeciw wobec rejestracji zgłoszonego znaku towarowego dla towarów wskazanych w pkt 3 powyżej.
6 Sprzeciw oparty jest w szczególności na:
– wcześniejszym słownym wspólnotowym znaku towarowym PETER STORM (zwanym dalej „wcześniejszym znakiem towarowym”), oznaczającym towary należące do klasy 25 i odpowiadającym następującemu opisowi: „Odzież, obuwie, nakrycia głowy, spodnie, spodenki, spódnice, sukienki, kurtki, koszule, t-shirty, swetry, bluzki, pulowery, swetry rozpinane, płaszcze, garnitury, kombinezony wyścigowe, ogrodniczki, paski, dżinsy, spodnie do biegania, bluzy, bielizna, kombinezony narciarskie, kamizelki, obuwie, skarpety i nakrycia głowy”,
– zarejestrowanym w Zjednoczonym Królestwie wcześniejszym słownym znaku towarowym PETER STORM, oznaczającym towary należące do klasy 18 i odpowiadającym następującemu opisowi: „Wyroby ze skóry lub imitacji skóry, torby, plecaki, tornistry, worki, skrzynie, bagaże, walizki, kufry, paski, portfele”.
7 W uzasadnieniu sprzeciwu podniesiono podstawę odmowy rejestracji określoną w art. 8 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia nr 40/94 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia nr 207/2009].
8 W następstwie wniosku skarżącej z dnia 30 maja 2006 r., interwenient został wezwany przez OHIM w dniu 4 lipca 2006 r. do przedstawienia dowodu rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego zgodnie z art. 43 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 42 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009) oraz zasadą 22 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 (Dz.U. L 303, s. 1), w brzmieniu obowiązującym w okresie wystąpienia okoliczności faktycznych sprawy, w terminie do dnia 5 września 2006 r. Termin ten został przedłużony przez OHIM do dnia 5 listopada 2006 r. O przedstawienie dowodu rzeczywistego używania znaku towarowego zarejestrowanego w Zjednoczonym Królestwie nie wystąpiono.
9 W dniu 6 listopada 2006 r. interwenient przedstawił zeznanie świadka złożone przez współpracownika kancelarii adwokackiej reprezentującej interwenienta. W zeznaniu tym osoba ta wskazała, że interwenient jest spółką dominującą spółek M. i B. oraz że ze wcześniejszego znaku towarowego korzystano w okresie pięciu lat poprzedzających publikację zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego. Interwenient przedstawił też katalog spółki M. na jesień i zimę 2002 r. wydany w Zjednoczonym Królestwie, w którym znalazła się kolekcja odzieży sprzedawanej pod znakiem towarowym PETER STORM, ceny oraz zestawienie sklepów w Zjednoczonym Królestwie, w których towary te są sprzedawane. Ponadto interwenient przedstawił katalog spółki M. na wiosnę i lato 2004 r. wydany w Zjednoczonym Królestwie, w którym znalazła się kolekcja obuwia sprzedawanego pod znakiem towarowym PETER STORM oraz jej ceny.
10 W następstwie uwag skarżącej z dnia 20 lutego 2007 r., w których podnosiła ona, że dowód rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego był niewystarczający, interwenient, wezwany przez OHIM do przedstawienia swych uwag, przedstawił w dniu 4 maja 2007 r. zeznanie świadka będącego sekretarzem interwenienta. W zeznaniu tym wspomniany sekretarz wskazał, że interwenient działał na terenie całego Zjednoczonego Królestwa w sieci sklepów detalicznych M. i B. oraz że wysokość sprzedaży towarów identyfikowanych wcześniejszym znakiem towarowym w zakresie odzieży, obuwia i nakryć głowy wynosiła ponad 11 milionów funtów szterlingów (GBP) w okresie czterech tygodni grudnia 2004 r. Do zeznania tego załączono sprawozdanie finansowe z operacji handlowych zawierające zestawienie sprzedaży towarów identyfikowanych kodem w okresie czterech tygodni grudnia 2004 r.
11 W dniu 30 listopada 2007 r. Wydział Sprzeciwów oddalił sprzeciw.
12 W dniu 14 stycznia 2008 r. interwenient wniósł do OHIM na podstawie art. 57–62 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009) odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów.
13 Decyzją z dnia 28 października 2008 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Piąta Izba Odwoławcza OHIM uwzględniła odwołanie. W szczególności stwierdziła ona, że dowód w zakresie rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego został dostarczony w odniesieniu do odzieży, obuwia i nakryć głowy. Stwierdziła ona, że wobec identyczności towarów oznaczonych zgłoszonym znakiem towarowym i wcześniejszym znakiem towarowym oraz istnienia pewnego stopnia wizualnego i fonetycznego podobieństwa pomiędzy dwoma rozpatrywanymi znakami towarowymi, a także przy uwzględnieniu przeciętnego poziomu uwagi, jaki zwykły konsument wykazuje podczas zakupu rozpatrywanego produktu, istniało prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w zakresie dwóch rozpatrywanych znaków.
Żądania stron
14 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– oddalenie sprzeciwu w całości;
– obciążenie OHIM kosztami postępowania.
15 OHIM wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
16 Interwenient wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
W przedmiocie dopuszczalności ogólnego odesłania do pism przedstawionych przed OHIM, którego dokonała skarżąca
17 Skarżąca odsyła do całości argumentów przedstawionych na piśmie w toku postępowania przed OHIM.
18 W świetle art. 21 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania przed Sądem skarga powinna zawierać zwięzłe przedstawienie zarzutów prawnych stanowiących jej podstawę. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, jakkolwiek poszczególne punkty skargi mogą zostać wsparte lub uzupełnione odesłaniami do poszczególnych fragmentów dokumentów do niej załączonych, ogólne odesłanie do innych dokumentów nie może zastąpić braku istotnych elementów argumentacji prawnej, które zgodnie ze wspomnianymi powyżej przepisami muszą być zawarte w samej skardze [wyroki Sądu: z dnia 14 września 2004 r. w sprawie T‑183/03 Applied Molecular Evolution przeciwko OHIM (APPLIED MOLECULAR EVOLUTION), Zb.Orz. s. II‑3113, pkt 11; z dnia 19 października 2006 r. w sprawach połączonych od T‑350/04 do T‑352/04 Bitburger Brauerei przeciwko OHIM – Anheuser-Busch (BUD, American Bud i Anheuser Busch Bud), Zb.Orz. s. II‑4255, pkt 33, z dnia 15 października 2008 r. w sprawach połączonych od T‑305/06 do T‑307/06 Air Products and Chemicals przeciwko OHIM – Messer Group (Ferromix, Inomix i Alumix), niepublikowany w Zbiorze, pkt 21].
19 Nie jest rolą Sądu zastępowanie stron w wysiłkach poszukiwania istotnych elementów w dokumentach, do których strony dokonują odesłania [wyrok Sądu z dnia 17 kwietnia 2008 r. w sprawie T–389/03 Dainichiseika Colour & Chemicals Mfg. przeciwko OHIM – Pelikan (Znak towarowy przedstawiający pelikana), niepublikowany w Zbiorze, pkt 19]. Wynika z tego, że skarga w zakresie w jakim odsyła do pism złożonych przed OHIM jest niedopuszczalna w stopniu w jakim zawartego w niej ogólnego odesłania nie można powiązać z zarzutami i argumentami w niej przedstawionymi.
Co do istoty
20 Skarżąca podnosi dwa zarzuty oparte, po pierwsze, na naruszeniu art. 15 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 15 rozporządzenia nr 207/2009) i art. 43 ust. 2 tego rozporządzenia oraz, po drugie, na naruszeniu art. 8 ust. 1 lit. b) wspomnianego rozporządzenia.
W przedmiocie zarzutu pierwszego opartego na naruszeniu art. 15 i art. 43 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94
21 Skarżąca podnosi zasadniczo, że dowody przedstawione przez interwenienta zostały złożone po upływie terminu oraz że nie są wystarczające dla wykazania, że wcześniejszy znak towarowy był rzeczywiście używany w odniesieniu do towarów, dla których został zarejestrowany i na których oparto sprzeciw. Co się tyczy w pierwszej kolejności dowodów przedstawionych przez interwenienta w dniu 6 listopada 2006 r., zostały one złożone po upływie terminu, który upłynął w dniu 5 listopada 2006 r. Ponadto dowody te nie były wystarczające, jako że nie zawierały żadnych informacji w zakresie rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego. Co się tyczy w drugiej kolejności dowodów przedstawionych przez interwenienta w dniu 4 maja 2007 r., Izba Odwoławcza dopuściła je niesłusznie, gdyż zostały przedstawione po upływie terminu wyznaczonego przez OHIM na złożenie dowodów.
22 OHIM i interwenient kwestionują argumenty skarżącej.
23 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w świetle art. 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009) w związku z motywem dziewiątym tegoż rozporządzenia (obecnie motyw 10 rozporządzenia nr 207/2009) i zasady 22 ust. 3 rozporządzenia nr 2868/95, ustanawiając wymóg uprzedniego rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego, aby na znak ten można było powołać się w sprzeciwie wobec zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego, prawodawca działał z intencją ograniczenia kolizji między dwoma znakami, zwłaszcza gdy nie istnieje ku temu żadne gospodarcze uzasadnienie wynikające z aktywnego funkcjonowania znaku na rynku. Natomiast celem tych przepisów nie jest ani ocena sukcesu handlowego, ani kontrola strategii gospodarczej danego przedsiębiorstwa, ani też zastrzeżenie ochrony znaków towarowych wyłącznie dla sytuacji, w których dochodzi do handlowego wykorzystania tych znaków na dużą skalę [zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie T‑203/02 Sunrider przeciwko OHIM – Espadafor Caba (VITAFRUIT), Zb.Orz. s. II‑2811, pkt 36–38 i przytoczone tam orzecznictwo].
24 Znak towarowy jest rzeczywiście używany, wówczas gdy korzysta się z niego zgodnie z jego podstawową funkcją, jaką jest zagwarantowanie tożsamości pochodzenia towarów i usług, dla których został on zarejestrowany, tak aby wykreować lub zachować rynek zbytu dla tych towarów i usług, z wyłączeniem przypadków używania o charakterze symbolicznym, mającym na celu jedynie utrzymanie praw do znaku towarowego (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 11 marca 2003 r. w sprawie C‑40/01 Ansul, Rec. s. I‑2439, pkt 43). Ponadto przesłanka dotycząca rzeczywistego używania znaku towarowego wymaga, by znak ten w postaci, w jakiej jest chroniony na właściwym terytorium, był używany publicznie i w sposób skierowany na zewnątrz (zob. ww. wyrok w sprawie VITAFRUIT, pkt 39; zob. również analogicznie ww. wyrok w sprawie Ansul, pkt 37).
25 Ocena rzeczywistego charakteru używania znaku powinna być oparta na wszystkich faktach i okolicznościach pozwalających na ustalenie, czy znak był faktycznie wykorzystywany handlowo, w szczególności zaś powinna ona uwzględniać sposoby korzystania ze znaku uznawane w danym sektorze gospodarczym za uzasadnione dla zachowania lub wykreowania rynku zbytu dla towarów lub usług chronionych danym znakiem towarowym, charakter tych towarów lub usług, cechy danego rynku oraz skalę i częstotliwość używania znaku (ww. wyrok w sprawie VITAFRUIT, pkt 40; zob. również analogicznie ww. wyrok w sprawie Ansul, pkt 43).
26 Jeśli zaś chodzi o zakres używania wcześniejszego znaku towarowego, przy jego ocenie należy mieć na uwadze w szczególności handlową skalę ogółu operacji dokonanych z wykorzystaniem tego znaku z jednej strony oraz długość okresu, w którym używanie miało miejsce, i częstotliwość tego używania z drugiej strony [wyroki Sądu: ww. w sprawie VITAFRUIT, pkt 41 i z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie T‑334/01 MFE Marienfelde przeciwko OHIM – Vétoquinol (HIPOVITON), Zb.Orz. s. II‑2787, pkt 35].
27 By móc w konkretnym przypadku dokonać oceny, czy mamy do czynienia z rzeczywistym używaniem wcześniejszego znaku towarowego należy dokonać całościowej oceny przy uwzględnieniu wszystkich istotnych w danej sprawie czynników. Ocena taka zakłada pewną współzależność czynników branych pod uwagę. I tak, niewielka ilość towarów sprzedanych z danym znakiem może być zrekompensowana dużą intensywnością bądź regularnością wykorzystania znaku i odwrotnie (ww. wyroki w sprawach VITAFRUIT, pkt 42 i HIPOVITON, pkt 36).
28 Ponadto zarówno wielkości obrotów, jak i ilości towarów oznaczonych wcześniejszym znakiem towarowym, która została sprzedana, nie należy oceniać w oderwaniu od ich kontekstu, lecz przy uwzględnieniu innych istotnych czynników takich jak rozmiar prowadzonej działalności gospodarczej, możliwości produkcyjne lub możliwości w zakresie sprzedaży, stopień dywersyfikacji przedsiębiorstwa wykorzystującego znak, czy cechy towaru lub usługi na odnośnym rynku. Dlatego też, aby używanie wcześniejszego znaku towarowego mogło być uznane za „rzeczywiste”, nie zawsze musi ono być używaniem na dużą skalę (ww. wyroki w sprawach VITAFRUIT, pkt 42 oraz w sprawie HIPOVITON, pkt 36).
29 Rzeczywiste używanie znaku towarowego nie może zostać dowiedzione przez prawdopodobieństwo lub domniemanie, lecz musi opierać się na konkretnych i obiektywnych dowodach, które wykazują rzeczywiste i wystarczające korzystanie ze znaku towarowego na danym rynku [wyroki Sądu: z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawie T‑39/01 Kabushiki Kaisha Fernandes przeciwko OHIM – Harrison (HIWATT), Rec. s. II‑5233, pkt 47, oraz z dnia 6 października 2004 r. w sprawie T‑356/02 Vitakraft-Werke Wührmann przeciwko OHIM – Krafft (VITAKRAFT), Zb.Orz. s. II‑3445, pkt 28].
30 Należy dodać, że zgodnie z art. 15 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 40/94 [obecnie art. 15 ust. 1 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 207/2009] w związku z art. 43 ust. 2 i 3 tego rozporządzenia, przy wykazywaniu rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego, krajowego lub wspólnotowego, na który powołano się w sprzeciwie wobec zgłoszonego wspólnotowego znaku towarowego, należy przedstawić dowód używania tego znaku również w postaci, która różni się pod względem poszczególnych elementów niewpływających na odróżniający charakter tego znaku w postaci, w której został on zarejestrowany [zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie T‑29/04 Castellblanch przeciwko OHIM – Champagne Roederer (CRISTAL CASTELLBLANCH), Zb.Orz. s. II‑5309, pkt 30, i przytoczone tam orzecznictwo].
31 W świetle powyższych rozważań należy zbadać czy słusznie Izba Odwoławcza uznała, że dowody przedstawione przez interwenienta podczas postępowania przed OHIM wykazywały rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego.
32 Ponieważ zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego zostało opublikowane w dniu 20 czerwca 2005 r., okres pięciu lat, o którym mowa w art. 43 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94, biegnie od dnia 20 czerwca 2000 r. do dnia 19 czerwca 2005 r. (zwany dalej „okresem badanym”).
33 Jak wynika z art. 15 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia, wspólnotowy znak towarowy podlega sankcjom przewidzianym w tym rozporządzeniu, jeżeli przez nieprzerwany okres pięciu lat rzeczywiste używanie tego znaku było zawieszone. Wystarczy zatem, by znak towarowy był przedmiotem rzeczywistego używania przez część okresu badanego, by sankcje te nie miały zastosowania.
34 Co się tyczy dowodów przedstawionych przez interwenienta w dniu 6 listopada 2006 r., skarżąca, po pierwsze, twierdzi, że dowody te zostały przedstawione po upływie terminu i wobec tego muszą zostać uznane za niedopuszczalne.
35 W tym względzie należy stwierdzić, że Wydział Sprzeciwów wyznaczył interwenientowi termin do dnia 5 listopada 2006 r. na przedstawienie dowodów rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego (zob. pkt 8 powyżej). Na podstawie art. 72 ust. 1 rozporządzenia nr 2868/95, jeżeli termin upływa w dniu, w którym OHIM nie przyjmuje dokumentów lub w dniu, w którym zwykłe listy nie są dostarczane w miejscowości, w której OHIM ma swoją siedzibę, z przyczyn innych niż określone w ust. 2, termin przedłuża się do pierwszego dnia, w którym OHIM przyjmuje dokumenty oraz w którym dostarczane są zwykłe listy. Ponieważ dzień 5 listopada 2006 r. przypadł na niedzielę, termin został przedłużony do następnego dnia, w którym dokumenty mogą zostać złożone w OHIM, a mianowicie do poniedziałku 6 listopada 2006 r. Wynika z tego, że dowody przedstawione w dniu 6 listopada 2006 zostały złożone w terminie.
36 Następnie skarżąca podnosi, że dowody przedstawione w dniu 6 listopada 2006 r. nie były wystarczające, ponieważ nie zawierały żadnych informacji na temat rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego. Skarżąca podnosi też, że nie przedstawiono żadnych dodatkowych dowodów, takich jak opakowania, etykiety lub wzory, wskazujących, że produkty były rzeczywiście oferowane do sprzedaży.
37 W tym względzie należy stwierdzić, że, jak zauważyła Izba Odwoławcza w pkt 15 zaskarżonej decyzji, dowody przedstawione przez interwenienta w dniu 6 listopada 2006 r. są wystarczające do udowodnienia rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego.
38 Interwenient w szczególności przedstawił dwa opublikowane w Zjednoczonym Królestwie katalogi brytyjskiego detalisty, spółki M. – jeden datowany na sezon jesień-zima 2002 r. a drugi na sezon wiosna-lato 2004 r. W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z zasadą 22 ust. 4 rozporządzenia nr 2868/95, dowody służące wykazaniu rzeczywistego używania znaku towarowego mogą obejmować katalogi. Skarżąca nie zakwestionowała autentyczności tych katalogów. Jest zatem bezsporne, że katalogi te są autentyczne i wiarygodne.
39 Jeśli chodzi o katalog na jesień-zimę 2002 r. zawierający 36 stron, należy zauważyć, że oprócz odzieży oznaczonej różnymi znakami towarowymi, zaproponowano w nim ponad 80 różnych artykułów oferowanych do sprzedaży pod znakiem towarowym PETER STORM. Były to kurtki męskie i damskie, pulowery, spodnie, t-shirty, obuwie, skarpetki, czapki i rękawiczki, których cechy zostały pokrótce opisane. Wcześniejszy znak towarowy występuje w stylizowanej postaci obok każdego produktu. W katalogu tym wskazano ceny towarów w GBP i numer referencyjny każdego towaru. Katalog zawiera formularz zamówienia i numer telefonu, numer faksu, adres pocztowy i adres internetowy wskazane dla sprzedaży wysyłkowej. Ponadto zawiera on szczegółowe informacje na temat różnych form zamówień i ogólnych warunków sprzedaży, w tym informacje na temat wymiany i zwrotów. Zawarto w nim także listę ponad 240 sklepów w Zjednoczonym Królestwie, w których można kupić przedstawione towary. Wskazano też ich adresy pocztowe i numery telefonów.
40 Jeśli chodzi o katalog na wiosnę – lato 2004 r. mający objętość sześciu stron, zawiera on tylko obuwie. Oprócz towarów oznaczonych innymi znakami towarowymi, katalog ten zawiera siedem artykułów oferowanych do sprzedaży pod znakiem towarowym PETER STORM, których cechy są krótko omówione. Wcześniejszy znak towarowy występuje w postaci stylizowanej obok każdej pozycji. W katalogu tym wskazano ceny towarów w GBP i numer referencyjny każdego towaru. Wskazano numer telefonu i adres internetowy dla celów sprzedaży wysyłkowej.
41 Przedstawiając katalogi, interwenient wykazał w sposób wymagany przepisami prawa, że wcześniejszy znak towarowy został użyty w celu stworzenia lub zachowania rynku zbytu dla rozpatrywanych produktów, nawet jeśli wbrew temu, co Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 15 zaskarżonej decyzji, spółka M. nie była podmiotem trzecim w stosunku do interwenienta, gdyż w istocie interwenient jest spółką dominującą tej spółki.
42 Z tych katalogów spółki M. będącej detalistą w Zjednoczonym Królestwie, które zawierają również towary oferowane pod innymi znakami towarowymi, wynika bowiem, że znak towarowy PETER STORM był używany na terytorium Zjednoczonego Królestwa w odniesieniu do artykułów odzieżowych przez znaczną część okresu badanego, a mianowicie w sezonie jesień-zima 2002 r. i wiosna-lato 2004 r. Znak towarowy był związany ze znaczną ilością produktów, które mogły być zamawiane w ramach sprzedaży wysyłkowej lub nabywane w określonych sklepach. Katalogi te, przeznaczone dla konsumentów końcowych, zawierały szczegółowe informacje o produktach oferowanych do sprzedaży pod tym znakiem towarowym, ich cenie i sposobie sprzedaży w Zjednoczonym Królestwie. Uwzględniając numery telefonów i faksów, adresy pocztowe i internetowe wskazane dla celów sprzedaży wysyłkowej, jak również dokładne dane dotyczące znacznej liczby sklepów oferujących rozpatrywane towary w Zjednoczonym Królestwie, należy stwierdzić, że artykuły odzieżowe były oferowane do sprzedaży pod znakiem towarowym PETER STORM konsumentom końcowym.
43 Jeśli chodzi o zakres używania wcześniejszego znaku towarowego, jest prawdą, że katalogi nie zawierają informacji na temat ilości towarów faktycznie sprzedanych przez interwenienta pod znakiem towarowym PETER STORM. Należy jednak wziąć pod uwagę w tym względzie okoliczność, że wiele artykułów oznaczonych znakiem towarowym PETER STORM było proponowanych w katalogach oraz że artykuły te były dostępne w ponad 240 sklepach w Zjednoczonym Królestwie przez znaczną część okresu badanego. Elementy te pozwalają – w ramach ogólnej oceny rzeczywistego używania wcześniejszego znaku – na stwierdzenie znaczącego wymiaru używania tego znaku. W tym względzie należy również przypomnieć, że wymóg rzeczywistego używania wcześniejszego znaku nie ma na celu oceny sukcesu handlowego przedsiębiorstwa (zob. pkt 23 powyżej).
44 Wynika z tego, że interwenient, poprzez przedstawienie omawianych katalogów, dostarczył wystarczających informacji na temat miejsca, czasu trwania, rodzaju i zakresu używania znaku towarowego PETER STORM. Informacje te pozwalają na wykluczenie używania o charakterze symbolicznym, którego celem jest wyłącznie zachowanie praw do rozpatrywanego znaku towarowego, jak słusznie zauważyła Izba Odwoławcza w pkt 15 zaskarżonej decyzji.
45 W tych okolicznościach należy oddalić zarzut pierwszy bez potrzeby badania, czy Izba Odwoławcza słusznie dopuściła dowody przedstawione przez interwenienta w dniu 4 maja 2007 r.
W przedmiocie zarzutu drugiego opartego na naruszeniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94
46 Na poparcie tego zarzutu skarżąca twierdzi zasadniczo, że towary objęte wcześniejszym znakiem towarowym zarejestrowanym w Zjednoczonym Królestwie i zgłoszony wspólnotowy znak towarowy mają jedynie bardzo niski stopień podobieństwa. Ponadto, biorąc pod uwagę po pierwsze, fonetyczne, wizualne i koncepcyjne różnice między znakami, a po drugie, niski stopień charakteru odróżniającego znaku towarowego PETER STORM, brak jest prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w zakresie kolidujących ze sobą znaków towarowych.
47 OHIM i interwenient kwestionują argumentację skarżącej.
48 Zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, w wyniku sprzeciwu właściciela wcześniejszego znaku towarowego, zgłoszonego znaku towarowego nie rejestruje się, jeżeli z powodu identyczności lub podobieństwa do wcześniejszego znaku towarowego, identyczności lub podobieństwa towarów lub usług oznaczonych obydwoma znakami istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia odbiorców w błąd na terytorium, na którym wcześniejszy znak towarowy jest chroniony. Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd obejmuje również prawdopodobieństwo skojarzenia z wcześniejszym znakiem towarowym. Ponadto, zgodnie z art. 8 ust. 2 lit. a) ppkt i) oraz ii) rozporządzenia nr 40/94 [obecnie art. 8 ust. 2 lit. a) ppkt i) oraz ii) rozporządzenia 207/2009], za wcześniejsze znaki towarowe uważa się wspólnotowe znaki towarowe i znaki towarowe zarejestrowane w państwie członkowskim.
49 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd istnieje, jeśli krąg odbiorców może uznać, że dane towary lub usługi pochodzą z tego samego przedsiębiorstwa lub ewentualnie z przedsiębiorstw powiązanych gospodarczo. W świetle tegoż orzecznictwa prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd należy oceniać całościowo, zgodnie ze sposobem postrzegania danych oznaczeń i towarów lub usług przez właściwy krąg odbiorców, przy uwzględnieniu wszystkich istotnych czynników występujących w danym przypadku, a w szczególności wzajemnej zależności między podobieństwem oznaczeń a podobieństwem oznaczonych towarów lub usług [zob. wyrok Sądu z dnia 9 lipca 2003 r. w sprawie T‑162/01 Laboratorios RTB przeciwko OHIM – Giorgio Beverly Hills (GIORGIO BEVERLY HILLS), Rec. s. II‑2821, pkt 30–33 i przytoczone tam orzecznictwo].
50 Jeśli chodzi o definicję właściwego kręgu odbiorców należy przyjąć, że towary objęte rozpatrywanymi znakami towarowymi są przeznaczone dla ogółu konsumentów, tak że właściwy krąg odbiorców stanowią przeciętni konsumenci, uważani za właściwie poinformowanych, dostatecznie uważnych i rozsądnych.
51 Co się tyczy danego terytorium, ponieważ wcześniejszym znakiem towarowym wziętym pod uwagę przez Izbę Odwoławczą był wspólnotowy znak towarowy, obszarem, w odniesieniu do którego należy oceniać prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd jest Unia Europejska.
– W przedmiocie porównania towarów
52 W niniejszej sprawie jest bezsporne, że towary objęte wcześniejszym znakiem towarowym oraz zgłoszonym znakiem towarowym są identyczne, ponieważ w obu przypadkach chodzi o odzież, obuwie i nakrycia głowy.
53 W świetle tej identyczności towarów objętych zgłoszonym znakiem towarowym i wcześniejszym znakiem towarowym, nie ma potrzeby porównywania towarów objętych wcześniejszym znakiem towarowym zarejestrowanym w Zjednoczonym Królestwie z towarami objętymi zgłoszonym znakiem towarowym.
– W przedmiocie porównania oznaczeń
54 Całościowa ocena prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w zakresie dotyczącym wizualnego, fonetycznego lub koncepcyjnego podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń, opiera się na całościowym wrażeniu, które one wywierają, ze szczególnym uwzględnieniem ich elementów odróżniających i dominujących. Postrzeganie znaków towarowych przez przeciętnego konsumenta rozpatrywanych towarów odgrywa decydującą rolę w całościowej ocenie tego prawdopodobieństwa. W tym zakresie, przeciętny konsument postrzega zwykle znak towarowy jako całość i nie dokonuje analizy jego różnych elementów (zob. wyrok Trybunału z dnia 12 czerwca 2007 r. w sprawie C‑334/05 P OHIM przeciwko Shaker, Zb.Orz. s. I‑4529, pkt 35 oraz przytoczone tam orzecznictwo).
55 Izba Odwoławcza uznała w pkt 26–28 zaskarżonej decyzji, że dwa rozpatrywane oznaczenia, a mianowicie peerstorm i PETER STORM, są w pewnym stopniu podobne wizualnie i fonetycznie. Jednak brak jest jakiegokolwiek podobieństwa koncepcyjnego między tymi dwoma oznaczeniami.
56 Skarżąca podnosi zasadniczo, że kolidujące ze sobą oznaczenia są odmienne wizualnie, fonetycznie i koncepcyjnie. W tym zakresie podkreśla ona, że znak towarowy PETER STORM składa się z dwóch słów, a mianowicie imienia i nazwiska, podczas gdy zgłoszonym znakiem towarowym jest jedno słowo, które nie może zostać podzielone, tworząc imię i nazwisko.
57 OHIM i interwenient kwestionują argumenty skarżącej w tym zakresie.
58 Po pierwsze, w odniesieniu do wizualnego porównania rozpatrywanych znaków towarowych, a mianowicie wcześniejszego znaku towarowego i zgłoszonego znaku towarowego, należy stwierdzić, że występują między nimi dwie różnice. Po pierwsze, podczas gdy wcześniejszy znak towarowy składa się z dwóch słów, które są oddzielone spacją, zgłoszony znak towarowy składa się z jednego słowa. Po drugie, w odniesieniu do początkowej części rozpatrywanych znaków towarowych, wcześniejszy znak towarowy zawiera, w przeciwieństwie do zgłoszonego znaku towarowego, literę „t” pomiędzy dwiema literami „e” w pierwszym elemencie. Z wyjątkiem tych różnic, należy zauważyć, że oba znaki towarowe składają się z tych samych liter w tej samej kolejności, i że, w szczególności, ich element „storm” jest identyczny.
59 W tym zakresie należy stwierdzić, że rzeczywiście prawdą jest, iż początkowa część słownego znaku towarowego może przyciągać uwagę konsumenta w większym stopniu niż części następujące po niej [zob. podobnie wyroki Sądu: z dnia 17 marca 2004 r. w sprawach połączonych T‑183/02 i T‑184/02 El Corte Inglés przeciwko OHIM – González Cabello i Iberia Líneas Aéreas de España (MUNDICOR), Rec. s. II‑965, pkt 81 oraz z dnia 16 marca 2005 r. w sprawie T‑112/03 L’Oréal przeciwko OHIM – Revlon (FLEXI AIR), Zb.Orz. s. II‑949, pkt 64, 65]. Jednak to twierdzenie nie zawsze będzie adekwatne [zob. podobnie wyroki Sądu: z dnia 14 października 2003 r. w sprawie T‑292/01 Phi llips-Van Heusen przeciwko OHIM – Pash Textilvertrieb und Einzelhandel (BASS), Rec. s. II‑4335, pkt 50 i z dnia 6 lipca 2004 r. w sprawie T‑117/02 Grupo El Prado Cervera przeciwko OHIM – Héritiers Debuschewitz (CHUFAFIT), Zb.Orz. str. II‑2073, pkt 48].
60 O ile w świetle orzecznictwa przytoczonego w pkt 54 powyżej, przeciętny konsument zwykle postrzega znak towarowy jako całość, nie poddając analizie jego poszczególnych elementów, to jednak w przypadku oznaczenia słownego konsument ten rozdzieli to oznaczenie na wyrazy, które mają dla niego konkretne znaczenie lub są podobne do znanych mu słów [zob. ww. wyrok Sądu w sprawie VITAKRAFT, pkt 51 oraz z dnia 13 lutego 2007 r. w sprawie T‑256/04 Mundipharma przeciwko OHIM – Altana Pharma (RESPICUR), Zb.Orz. s. II‑449, pkt 57].
61 W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że element „storm”, zawarty w dwóch rozpatrywanych znakach towarowych, przyciągnie w szczególności uwagę przeciętnego konsumenta anglojęzycznego, ze względu na swój aspekt werbalny i okoliczność, że konsument ten zrozumie jego sens. Wynika stąd, że w odniesieniu do zgłoszonego znaku towarowego, konsument będzie rozkładać go na dwa elementy „peer” i „storm”, tak że różnica wynikająca ze spacji we wcześniejszym znaku towarowym przesuwa się na drugi plan.
62 Jeśli chodzi o różnicę wynikającą z obecności litery „t” w pierwszym słowie wcześniejszego znaku towarowego, należy stwierdzić, że jak zauważyła Izba Odwoławcza w pkt 27 zaskarżonej decyzji, okoliczność, że litera ta jest umieszczona pomiędzy dwoma literami „e” czyni ją mniej widoczną dla właściwego konsumenta. Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła więc, że między dwoma rozpatrywanymi znakami towarowymi, postrzeganymi jako całość, istnieje pewien stopień podobieństwa wizualnego.
63 Po drugie, w odniesieniu do fonetycznego porównania rozpatrywanych znaków towarowych, Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła w pkt 26 zaskarżonej decyzji, że element „storm” jest wymawiany identycznie w przypadku obu znaków towarowych. Jeśli chodzi o elementy „peer” i „peter” zawarte kolejno w zgłoszonym znaku towarowym i wcześniejszym znaku towarowym, należy stwierdzić, jak uczyniła to Izba Odwoławcza, że brzmienie liter „ee” w elemencie „peer” i litery „e” w pierwszej sylabie elementu „peter” jest identyczne w kilku językach, niezależnie od tego czy chodzi o zgłoskę „ie” w języku angielskim, długie „éé” w języku niderlandzkim i niemieckim czy „é” w języku francuskim. Jedyna różnica wynika tylko z obecności litery „t” w pierwszym elemencie wcześniejszego znaku towarowego. W istocie, ze względu na obecność tam tej litery, która jest zwykle związana z jasnym i twardym dźwiękiem, znak ten ma trzy sylaby. Natomiast zgłoszony znak towarowy ma tylko dwie sylaby.
64 W tym zakresie należy zauważyć, że słowo „peter” jest wymawiane z akcentem na pierwszą sylabę, tak że litera „t” i druga sylaba tego słowa są mniej słyszalne. Okoliczność, że litery „t” nie ma w początkowej części zgłoszonego znaku towarowego nie może podważać wniosku Izby Odwoławczej, w świetle którego istnieje pewien stopień podobieństwa fonetycznego między rozpatrywanymi znakami towarowymi.
65 Po trzecie, jeśli chodzi o porównanie koncepcyjne rozpatrywanych znaków towarowych, skarżąca podkreśla, że w przeciwieństwie do zgłoszonego znaku towarowego, wcześniejszy znak towarowy składa się z imienia i nazwiska. Dla konsumentów anglo- i niemieckojęzycznych element „peer” w zgłoszonym znaku towarowym, nieutożsamiany z nordyckim imieniem, jest rozumiany jako „lord”.
66 W tym względzie należy zauważyć, że oba rozpatrywane znaki towarowe składają się z imienia i nazwiska. W odniesieniu do elementu „storm” zawartego w dwóch rozpatrywanych znakach towarowych, bezsporne jest bowiem, że może to być nazwisko. Jeśli chodzi o elementy „peer” i „peter” zawarte kolejno w zgłoszonym znaku towarowym i wcześniejszym znaku towarowym, Izba Odwoławcza słusznie w pkt 28 zaskarżonej decyzji stwierdziła, że są to imiona. W odniesieniu do elementu „peer”, z pewnością może być on rozumiany przez konsumentów anglojęzycznych jako „lord”. Niemniej jednak, szczególnie w krajach skandynawskich i Niemczech, występuje imię Peer. Fakt, że zgłoszony znak towarowy jest pisany jako jeden wyraz, nie podważa stwierdzenia, że dwa rozpatrywane znaki towarowe składają się z imienia i nazwiska. Interwenient słusznie zauważył, że dany konsument jest przyzwyczajony do tego, że spacje pomiędzy imieniem i nazwiskiem składającymi się na znak towarowy są pomijane, by mogły tworzyć adres internetowy.
67 W niniejszej sprawie należy dodać, że, jak zauważa skarżąca, konsumenci anglojęzyczni kojarzą nazwisko Storm z pojęciem złej pogody. Ze względu na obecność elementu „storm” w dwóch rozpatrywanych znakach towarowych, które przyciągają w szczególności ze względu na swój aspekt werbalny i swą zrozumiałość dla przeciętnego konsumenta anglojęzycznego uwagę tego ostatniego (zob. pkt 60 i 61 powyżej), rozpatrywane znaki towarowe sugerują, że objęte nimi produkty, a mianowicie obuwie, odzież i nakrycia głowy, zapewniają ochronę przed niekorzystnymi warunkami pogodowymi.
68 Biorąc pod uwagę, że dwa rozpatrywane znaki towarowe składają się z imienia i nazwiska, oraz że sugerują, iż badane towary chronią przed niekorzystnymi warunkami pogodowymi, należy stwierdzić, że wbrew ustaleniom Izby Odwoławczej przedstawionym w pkt 28 zaskarżonej decyzji, występuje pewien stopień podobieństwa koncepcyjnego dwóch rozpatrywanych znaków towarowych.
69 Z uwagi na powyższe, Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła zatem, że między rozpatrywanymi znakami towarowymi istnieje pewien stopień podobieństwa wizualnego i fonetycznego. Ponadto, wbrew ustaleniom Izby Odwoławczej, występuje też pewien stopień podobieństwa koncepcyjnego rozpatrywanych znaków towarowych.
– W przedmiocie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd
70 Całościowa ocena prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd zakłada pewną współzależność branych pod uwagę czynników, a zwłaszcza podobieństwa znaków towarowych oraz podobieństwa oznaczonych nimi towarów lub usług. W ten sposób niewielki stopień podobieństwa tych towarów lub usług może być kompensowany dużym stopniem podobieństwa znaków towarowych i na odwrót [wyroki: Trybunału z dnia 29 września 1998 r. w sprawie C‑39/97 Canon, Rec. s. I‑5507, pkt 17 i Sądu z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawach połączonych T‑81/03, T‑82/03 i T‑103/03 Mast-Jägermeister przeciwko OHIM – Licorera Zacapaneca (VENADO w ramie i in.), Zb.Orz. s. II‑5409, pkt 74].
71 Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 30 zaskarżonej decyzji, że z uwagi na tożsamość rozpatrywanych produktów i istnienie pewnego stopnia podobieństwa wizualnego i fonetycznego między badanymi znakami, istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd właściwego kręgu odbiorców w zakresie kolidujących ze sobą znaków towarowych.
72 Skarżąca twierdzi, że znak PETER STORM ma niski stopień samoistnego charakteru odróżniającego, ponieważ, po pierwsze, właściwy krąg odbiorców jest przyzwyczajony do umieszczanych na odzieży znaków towarowych, które składają się z imienia i nazwiska, a po drugie, imię Peter i nazwisko Storm są powszechne i nierozpoznawalne. Co się tyczy w szczególności nazwiska Storm, konsumenci angielscy będą kojarzyć je z angielskim pojęciem złej pogody. Dlatego brak jest prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.
73 OHIM i interwenient kwestionują argumentację skarżącej.
74 W tym zakresie w pierwszej kolejności należy stwierdzić, że niewątpliwie prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd jest tym większe im istotniejszy jest charakter odróżniający wcześniejszego znaku towarowego (zob. podobnie ww. wyrok Trybunału w sprawie Canon, pkt 18 oraz z dnia 22 czerwca 1999 r. w sprawie C‑342/97 Lloyd Schuhfabrik Meyer, Rec. s. I‑3819, pkt 20). Jednakże, ustalenie, że wcześniejszy znak towarowy ma charakter mało odróżniający, nie stanowi przeszkody dla stwierdzenia istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w niniejszej sprawie. Choć w celu dokonania oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd należy uwzględnić charakter odróżniający wcześniejszego znaku towarowego, to stanowi on tylko jeden z elementów, które należy wziąć pod uwagę w ramach tej oceny. A zatem, nawet gdy wcześniejszy znak towarowy ma charakter mało odróżniający, prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd może zaistnieć w szczególności z powodu podobieństwa oznaczeń i podobieństwa danych towarów lub usług [zob. wyrok Sądu z dnia 13 grudnia 2007 r. w sprawie T‑134/06 Xentral przeciwko OHIM – Pages jaunes (PAGESJAUNES.COM), Zb.Orz. s. II‑5213, pkt 70 i przytoczone tam orzecznictwo].
75 Po drugie, należy zauważyć, że w niniejszej sprawie skarżąca nie wykazała, że wcześniejszy znak towarowy używany w całości w sektorze odzieżowym, ma niski stopień samoistnego charakteru odróżniającego na terytorium Unii.
76 W tym względzie należy zauważyć, że kryteria oceny charakteru odróżniającego znaków towarowych składających się z nazwiska osoby są takie same jak w przypadku innych rodzajów znaków towarowych. Bardziej rygorystyczne kryteria ogólne, oparte na przykład na z góry określonej liczbie osób o tym samym nazwisku, powyżej której nazwa ta mogłaby być uznana za pozbawioną charakteru odróżniającego czy powszechnym lub niepowszechnym stosowaniu nazwisk w danym sektorze, nie mogą być stosowane do takich znaków. Charakter odróżniający znaku towarowego, niezależnie od jego rodzaju, powinien być przedmiotem oceny dokonywanej ad casum (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 16 września 2004 r. w sprawie C‑404/02 Nichols, Zb.Orz. s. I‑8499, pkt 25–27).
77 O ile użycie oznaczeń składających się z imienia i nazwiska jest z pewnością powszechne w sektorze odzieżowym, to argumenty skarżącej odnoszące się odpowiednio do słowa „peter” i słowa „storm” nie pozwalają stwierdzić istnienia niskiego stopnia samoistnego charakteru odróżniającego wcześniejszego znaku towarowego. W istocie, wcześniejszym rozpatrywanym znakiem towarowym jest oznaczenie PETER STORM, które choć składa się z dwóch elementów, musi być brane pod uwagę jako całość. W tym względzie należy przypomnieć, że przeciętny konsument postrzega zwykle znak towarowy jako całość i nie dokonuje analizy jego poszczególnych elementów (zob. orzecznictwo przytoczone w pkt 54 powyżej). Fakt, że przeciętny konsument rozkłada oznaczenie słowne na elementy werbalne, które dla niego wskazują na konkretne znaczenie lub przypominają mu słowa, które zna (zob. podobnie orzecznictwo przytoczone w pkt 60 powyżej) nie oznacza jednak, że konsument będzie uważał te elementy za odrębne oznaczenia. Stwierdzając, że słowa „peter” i „storm” są powszechne i nierozpoznawalne, a słowo „storm” jest wykorzystywane do tworzenia znaków towarowych, skarżąca nie wzięła pod uwagę okoliczności, że elementy „peter” i „storm” stanowią w rzeczywistości jeden znak. Argumenty skarżącej dotyczące odrębnie słowa „peter” i słowa „storm” nie są zatem wystarczające do wykazania istnienia niskiego stopnia charakteru odróżniającego wcześniejszego znaku towarowego PETER STORM.
78 Ponadto należy przypomnieć, że Izba Odwoławcza słusznie uznała, że istnieje pewien stopień podobieństwa wizualnego i fonetycznego między rozpatrywanymi znakami towarowymi. W odniesieniu do badanych artykułów odzieżowych, tj. odzieży, obuwia i nakryć głowy, podobieństwo wizualne ma tutaj szczególne znaczenie, ponieważ uznaje się, że na ogół zakup odzieży obejmuje oględziny znaków towarowych [zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 12 lipca 2006 r. w sprawie T‑97/05 Rossi przeciwko OHIM – Marcorossi (MARCOROSSI), niepublikowany w Zbiorze, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo].
79 Nawet jeśli wcześniejszy znak towarowy ma niski stopień charakteru odróżniającego, w świetle tożsamości towarów objętych wcześniejszym znakiem towarowym i zgłoszonym znakiem towarowym (zob. pkt 52 powyżej) oraz pewnego podobieństwa między omawianymi oznaczeniami stwierdzonego przez Izbę Odwoławczą, w szczególności wizualnego, słusznie stwierdziła ona w pkt 30 zaskarżonej decyzji, że prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd właściwego kręgu odbiorców w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych nie może zostać wykluczone.
80 Jest tak tym bardziej, że wbrew ustaleniom Izby Odwoławczej, istnieje też pewien stopień podobieństwa koncepcyjnego rozpatrywanych znaków towarowych. W tym względzie należy zauważyć, że Sąd nie jest związany błędną oceną dokonaną przez Izbę Odwoławczą w zakresie podobieństwa koncepcyjnego między dwoma rozpatrywanymi znakami towarowymi, ponieważ ocena jest częścią ustaleń, których zgodność z prawem zaskarżono przed Sądem (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie C‑16/06 P Éditions Albert René przeciwko OHIM, Zb.Orz. s. I‑10053, pkt 48).
81 W tych okolicznościach z całości powyższych rozważań wynika, że – bez konieczności orzekania w przedmiocie dopuszczalności żądań skarżącej zmierzających do oddalenia sprzeciwu w całości – skargę należy oddalić [zob. podobnie wyroki Sądu: z dnia 22 maja 2008 r., w sprawie T–205/06 NewSoft Technology przeciwko OHIM – Soft (Presto! BizCard Reader), niepublikowany w Zbiorze, pkt 70 oraz z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie T–67/08 Hedgefund Intelligence przeciwko OHIM – Hedge Invest (InvestHedge), niepublikowany w Zbiorze, pkt 58].
W przedmiocie kosztów
82 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowanie przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem OHIM i interwenienta – obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (ósma izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Engelhorn KGaA pokrywa własne koszty oraz koszty Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) i The Outdoor Group Ltd.
Martins Ribeiro | Wahl | Dittrich |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 8 lipca 2010 r.
Podpisy