Skarga wniesiona w dniu 30 lipca 2021 r. – UniCredit i UniCredit Bank/Komisja
(Sprawa T-453/21)
Język postępowania: angielski
Strony
Skarżący: UniCredit SpA (Rzym, Włochy), UniCredit Bank AG (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: adwokaci I. Vandenborre, S. Dionnet, M. Siragusa, G. Rizza i B. Massella Ducci Teri)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Skarżący wnoszą do Sądu o:
stwierdzenie w całości lub w części decyzji Komisji C(2021) 3489 final z dnia 20 maja 2021 r. w sprawie COMP/AT.40324 – Europejskie obligacje skarbowe (zwanej dalej „decyzją”), na mocy której stwierdzono, że uczestnicząc od dnia 9 września 2011 r. do dnia 28 listopada 2011 r. w jednolitym i ciągłym naruszeniu w sektorze europejskich obligacji skarbowych, skarżący naruszyli art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG oraz uchylenie nałożonej grzywny;
tytułem ewentualnym znaczące obniżenie kwoty nałożonej grzywny w ramach przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania;
obciążenie Komisji kosztami postępowania;
nakazanie Komisji, w ramach środków organizacji postępowania lub postępowania dowodowego, złożenia nieopatrzonych klauzulą poufności uwag przedstawionych przez stronę trzecią Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji w dochodzeniu AT.40324 po pisemnym przedstawieniu zarzutów i przesłuchaniu, tak aby uwagi te mogły zostać załączone do akt sprawy.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi skarżący podnoszą jedenaście zarzutów.
Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia, ponieważ Komisja w decyzji nie zdefiniowała należycie właściwego rynku lub właściwych rynków.
Zarzut drugi, dotyczący tego, że Komisja błędnie stwierdziła, iż UniCredit brał udział w jednolitym i ciągłym naruszeniu na rynku głównym, podczas gdy trader UniCredit nie prowadził negocjacji na tym rynku.
Zarzut trzeci, dotyczący tego, że wniosek Komisji, zgodnie z którym UniCredit brał udział w jednolitym i ciągłym naruszeniu, które polegało na ograniczeniu konkurencji ze względu na cel, nie znajduje poparcia w pochodzących z tamtego okresu dowodach i nie został wystarczająco uzasadniony.
Zarzut czwarty, dotyczący tego, że Komisja błędnie ustaliła udział UniCredit w ograniczeniu konkurencji ze względu na cel bez przeanalizowania potencjalnego wpływu jego zachowania na rynku wtórnym.
Zarzut piąty, dotyczący tego, że Komisja błędnie ustaliła udział UniCredit w ograniczeniu konkurencji ze względu na cel bez przeanalizowania kontekstu gospodarczego.
Zarzut szósty, dotyczący tego, że Komisja popełniła błąd w ocenie stanu faktycznego w odniesieniu do czasu udziału skarżących w podnoszonym kartelu.
Zarzut siódmy, dotyczący tego, że zastosowana w decyzji metoda ustalenia grzywny jest błędna, ponieważ Komisja: i) użyła błędnego wskaźnika zastępczego w celu obliczenia wartości sprzedaży; ii) nie wykorzystała najlepszych dostępnych danych do określenia kwoty grzywny; iii) nie oceniła właściwego charakteru innych danych dostarczonych przez UniCredit; oraz iv) nie dopełniła swego obowiązku uzasadnienia.
Zarzut ósmy, dotyczący tego metoda zastosowana przez Komisję do obliczenia wskaźnika zastępczego wartości sprzedaży stron jest oczywiście nieracjonalna i niewłaściwa z punktu widzenia deklarowanego celu, ponieważ nie odzwierciedla w sposób prawidłowy relatywnej wagi UniCredit i innych stron w podnoszonym naruszeniu.
Zarzut dziewiąty, dotyczący tego, że Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności i zasadę indywidualizacji kar, ponieważ ograniczyła zmienną część kwoty podstawowej grzywny UniCredit wyłącznie o 1% w stosunku do innych stron.
Zarzut dziesiąty, dotyczący tego, że Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności i zasadę indywidualizacji kar, ponieważ nie dostosowała w sposób znaczący kwoty podstawowej grzywny: a) na podstawie pkt 37 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien; lub b) w zależności od okoliczności łagodzących. W konsekwencji ostateczna kwota grzywny nie odzwierciedla obiektywnych różnic między sytuacją UniCredit a sytuacją innych stron.
Zarzut jedenasty, dotyczący tego, że nieproporcjonalna i nadmierna grzywna nałożona przez Komisję na UniCredit powinna zostać poddać korekcie w ramach przysługującego Sądowi nieograniczonego prawa orzekania.
____________