WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (trzecia izba)

z dnia 16 maja 2007 r.

Sprawa T‑324/04

F

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Służba publiczna – Urzędnicy – Dodatek zagraniczny – Skarga o stwierdzenie nieważności – Skarga o odszkodowanie – Artykuł 4 ust. 1 lit. a) załącznika VII do regulaminu pracowniczego – Pojęcie organizacji międzynarodowej – Zwykłe miejsce zamieszkania i główna działalność zawodowa – Odmowa dodatku zagranicznego ze skutkiem wstecznym – Zwrot nadpłaconych kwot

Przedmiot: Skarga mająca za przedmiot, po pierwsze, żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji odmawiających skarżącemu ze skutkiem wstecznym dodatku zagranicznego i określających sposób zwrotu kwot nienależnie wypłaconych z tego tytułu oraz, po drugie, żądanie zwrotu wszystkich kwot potrąconych z wynagrodzenia skarżącego począwszy od lutego 2004 r., powiększonych o odsetki, a także żądanie odszkodowania i zadośćuczynienia za szkodę majątkową i doznaną krzywdę.

Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron pokryje własne koszty postępowania.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatek zagraniczny – Warunki przyznania

(regulamin pracowniczy urzędników, załącznik VII, art. 4 ust. 1)

2.      Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatek zagraniczny – Warunki przyznania

(art. 46 EWWiS, 48 EWWiS; regulamin pracowniczy urzędników, załącznik VII, art. 4 ust. 1 lit. a))

3.      Urzędnicy – Zasady – Ochrona uzasadnionych oczekiwań – Dobra administracja – Obowiązek staranności

(regulamin pracowniczy urzędników, art. 85; załącznik VII, art. 4 ust. 1)

1.      Wystarczy spełnienie jednego z kryteriów przewidzianych w art. 4 załącznika VII do regulaminu pracowniczego, to znaczy posiadanie zwykłego miejsca zamieszkania lub prowadzenie głównej działalności zawodowej w miejscu zatrudnienia, by urzędnik nie mógł skorzystać z dodatku zagranicznego.

W odniesieniu do kwestii ustalenia miejsca głównej działalności zawodowej, fakt, że urzędnik posiadał tytuł adwokata i wpisany był na listę adwokatów w państwie pochodzenia w okresie odniesienia, sam z siebie nie wystarczy do udowodnienia, że rzeczywiście wykonywał zawód adwokata jako swoją główną i zasadniczą działalność zawodową, jeśli nie został wskazany konkretny okres trwania tej działalności ani jej zakres.

W odniesieniu do kwestii ustalenia zwykłego miejsca zamieszkania, z samego faktu, że urzędnik odnawiał w państwie pochodzenia oficjalne dokumenty tożsamości, że w dalszym ciągu korzystał tam z systemu opieki zdrowotnej i miał tam miejsce zamieszkania dla celów podatkowych, nie można wyprowadzić wniosku, że centrum jego interesów życiowych w dalszym ciągu znajduje się w tym państwie.

O ile niektóre z tych informacji mogą wskazywać na to, że urzędnik jest w trwały sposób związany ze swoim państwem pochodzenia, to związki te mają czysto formalny charakter, który nie pozwala na ustalenie faktycznego miejsca zamieszkania urzędnika. Odnosząc się w szczególności do płacenia podatków w państwie pochodzenia, to zgodnie z zawartą między tym państwem a państwem zatrudnienia urzędnika konwencją w sprawie unikania podwójnego opodatkowania samo składanie deklaracji podatkowych w państwie pochodzenia, bez ustalenia, jaką decyzję w odniesieniu do urzędnika podejmą władze obydwu państw na podstawie tej konwencji, nie wystarcza do wykazania stałego zamieszkiwania przez niego w państwie pochodzenia, gdyż deklaracje takie mogą być wynikiem jednostronnej decyzji urzędnika o płaceniu podatków w tym państwie.

(zob. pkt 54, 65, 76, 77)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑18/98 Reichert przeciwko Parlamentowi, 13 kwietnia 2000 r., RecFP str. I‑A‑73, II‑309, pkt 30; sprawa T‑60/00 Liaskou przeciwko Radzie, 3 maja 2001 r., RecFP str. I‑A‑107, II‑489, pkt 63

2.      Organizacja może być uznana za „organizację międzynarodową” dla celów art. 4 ust. 1 lit. a) tiret drugie zdanie ostatnie załącznika VII do regulaminu pracowniczego, jeśli jest rozpoznawana i uznawana oficjalnie przez państwa lub organizacje międzynarodowe tworzone przez państwa. Uznanie powinno odbyć się w formie oficjalnej deklaracji, aktu prawa stanowionego, porozumienia lub konwencji, z których jasno wynika, że organizacja ta jest rzeczywiście uznawana przez państwa lub organizacje utworzone przez państwa.

W tym zakresie art. 46 i 48 traktatu EWWiS, które przewidują współpracę przedsiębiorstw i stowarzyszeń z Komisją służącą ułatwieniu realizacji jej zadań, nie stanowią oficjalnego uznania tych przedsiębiorstw i stowarzyszeń, natomiast określają prawa i obowiązki, które zgodnie z tym traktatem znajdują zastosowanie do podlegających im podmiotów prawa.

Ponadto powierzonej tym organizacjom przez Wspólnoty misji o charakterze publicznym nie można zrównać z tym, że Komisja może konsultować te przedsiębiorstwa i stowarzyszenia i że uczestniczą one w spotkaniach konsultacyjnych lub przygotowawczych.

W końcu, do oceny międzynarodowego charakteru organizacji konieczne jest uwzględnienie jej szczególnej struktury i tego, że nie należy ona do innych organizacji posiadających strukturę międzynarodową.

(zob. pkt 113, 115, 117, 121, 122)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑4/92 Vardakas przeciwko Komisji, 30 marca 1993 r., Rec. str. II‑357; sprawa T‑99/03 Atienza Morales przeciwko Komisji, 13 września 2005 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑225, II‑1029, pkt 35

3.      Fakt, że administracja przy dokładnym sprawdzaniu akt osobowych urzędnika nie wykryła nieprawidłowości w zakresie wypłacania na jego rzecz dodatku zagranicznego, nie może być traktowany jako konkretne działanie administracji, które może powodować powstanie uzasadnionych oczekiwań urzędnika w odniesieniu do braku możliwości zwrotu później nadpłaconych kwot, gdyż okoliczność taka świadczy jedynie o tym, że administracja pozostaje w błędzie, co stanowi przesłankę zastosowania art. 85 regulaminu pracowniczego.

Jeśli nieprawidłowości w zakresie wypłaty tego dodatku były na tyle oczywiste, że urzędnik wykazujący zwykłą staranność, o doświadczeniu i w grupie zaszeregowania takiej jak skarżący powinien był się o nich dowiedzieć, niezawiadomienie administracji, że jego roszczenia finansowe mogą mieć charakter nienależny, powoduje, że urzędnik ten w efekcie własnego zachowania dopuszcza się nieprawidłowości, co uniemożliwia mu odwoływanie się do dobrej wiary w celu zwolnienia go z obowiązku zwrotu nadpłaconych kwot. W takim przypadku nie może on zarzucać administracji naruszenia obowiązku staranności lub zasady dobrej administracji, gdyż jedynie zastosowała ona we właściwy sposób art. 85 regulaminu pracowniczego.

(zob. pkt 159, 164–166, 170)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑312/02 Gussetti przeciwko Komisji, 1 kwietnia 2004 r., RecFP str. I‑A‑125, II‑547, pkt 106 i przytoczone tam orzecznictwo