ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (τρίτο τμήμα)

της 13ης Απριλίου 2011

Υπόθεση F‑30/09

Dhikra Chaouch

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Υπαλληλική υπόθεση – Αποδοχές – Αποζημίωση εγκαταστάσεως – Καθορισμός δικαιωμάτων – Ανάληψη καθηκόντων υπό καθεστώς δοκίμου υπαλλήλου – Συνεκτίμηση της αλλαγής διαμονής μετά τη μονιμοποίηση – Υποχρέωσητου υπαλλήλου περί διατηρήσεως διαμονής δυνάμει του άρθρου 20 του ΚΥΚ»

Αντικείμενο: Προσφυγή, ασκηθείσα δυνάμει των άρθρων 236 ΕΚ και 152 EA, με την οποία η D. Chaouch ζητεί, κατ’ ουσίαν, την ακύρωση της αποφάσεως της Επιτροπής περί μη χορηγήσεως αποζημιώσεως εγκαταστάσεως στην προσφεύγουσα.

Απόφαση: Η προσφυγή της Dhikra Chaouch απορρίπτεται. Η προσφεύγουσα καταδικάζεται στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

Περίληψη

1.      Υπάλληλοι – Απόδοση δαπανών – Αποζημίωση εγκαταστάσεως – Προϋποθέσεις χορηγήσεως

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 20· παράρτημα VII, άρθρο 5)

2.      Υπάλληλοι – Απόδοση δαπανών – Αποζημίωση εγκαταστάσεως – Προϋποθέσεις χορηγήσεως

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 20· παράρτημα VII, άρθρο 5)

1.      Πρέπει να πληρούνται σωρευτικώς τρεις προϋποθέσεις ώστε να δικαιούται υπάλληλος να λάβει αποζημίωση εγκαταστάσεως. Καταρχάς, πρέπει να είναι μόνιμος υπάλληλος. Επίσης, πρέπει να αποδείξει ότι υποχρεώθηκε να αλλάξει διαμονή προκειμένου να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του άρθρου 20 του ΚΥΚ. Η τελευταία αυτή προϋπόθεση διακρίνεται σε δύο επί μέρους προϋποθέσεις, αφενός, να υποχρεώθηκε ο υπάλληλος να αλλάξει κατοικία εξαιτίας της παρεμπόδισης στην άσκηση των καθηκόντων, την οποία προκαλεί η απόσταση μεταξύ του τόπου διαμονής και του τόπου της υπηρεσίας, και, αφετέρου, να αποδεικνύεται η πραγματική αλλαγή διαμονής.

(βλ. σκέψη 55)

2.      Λαμβανομένου υπόψη του ότι το άρθρο 5 του παραρτήματος VII του ΚΥΚ παραπέμπει στο άρθρο 20 του ΚΥΚ, καθίσταται σαφές ότι πρέπει να εφαρμοσθούν τα ίδια κριτήρια εκτιμήσεως, αφενός, για να καθορισθεί αν ένας υπάλληλος είναι η όχι «υποχρεωμένος να αλλάξει διαμονή» ώστε να δικαιούται αποζημίωση εγκαταστάσεως και, αφετέρου, για να καθορισθεί αν ένας υπάλληλος τηρεί η όχι τις υποχρεώσεις διαμονής που υπέχει δυνάμει του άρθρου 20 του ΚΥΚ, ιδίως, την υποχρέωση να διαμένει «σε τόση απόσταση από [τον τόπο της υπηρεσίας του] ώστε να μην παρεμποδίζεται στην άσκηση των καθηκόντων του».

Η χρήση των ίδιων κριτηρίων εκτιμήσεως για την εφαρμογή, αφενός, του άρθρου 5 του παραρτήματος VII του ΚΥΚ και, αφετέρου, του άρθρου 20 του ΚΥΚ ενέχει επομένως τον κίνδυνο ότι τυχόν υιοθέτηση ευνοϊκής προσεγγίσεως ως προς τα δικαιώματα ορισμένων υπαλλήλων, οι οποίοι επιθυμούν να λάβουν αποζημίωση εγκαταστάσεως, θα είχε ως αυτόματη συνέπεια, σε συγκρίσιμη περίπτωση, να επιβάλλεται σε άλλους υπαλλήλους, οι οποίοι προτιμούν αντιθέτως να διαμένουν σε ορισμένη απόσταση από τον τόπο της υπηρεσίας τους, η υποχρέωση να αλλάξουν τόπο διαμονής.

Επιπλέον, τόσο οι διατάξεις του άρθρου 20 του ΚΥΚ όσο και εκείνες του άρθρου 5 του παραρτήματος VII του ΚΥΚ προβλέπουν ότι ο υπάλληλος είναι «υποχρεωμένος» να αλλάξει διαμονή, γεγονός που συνεπάγεται ανάγκη και περιορίζει το περιθώριο δράσεως της διοικήσεως. Η τελευταία μπορεί, επομένως, να χορηγεί αποζημίωση εγκαταστάσεως μόνον οσάκις είναι προδήλως εμφανές ότι η άσκηση των καθηκόντων παρακωλύεται εξαιτίας της αποστάσεως μεταξύ του τόπου διαμονής του υπαλλήλου και του τόπου της υπηρεσίας του.

Τέλος, ο νομοθέτης δεν θέλησε να καθορίσει όριο εκτάσεως, προσδιοριζόμενο σε χιλιόμετρα, όπως παραδείγματος χάρη στην περίπτωση της αποζημιώσεως επανεγκαταστάσεως. Καίτοι, επομένως, απόκειται στη διοίκηση και εν συνεχεία, σε περίπτωση αμφισβητήσεως, στον δικαστή να στηρίξουν ουσιαστικώς την εκτίμησή τους στη χιλιομετρική απόσταση μεταξύ του τόπου διαμονής του υπαλλήλου και του τόπου της υπηρεσίας του, τούτο, εντούτοις, δεν αποκλείει τον συνυπολογισμό, επίσης, των ιδιαιτέρων πραγματικών περιστάσεων κάθε περιπτώσεως, παραδείγματος χάρη των συγκεκριμένων δυσκολιών που εμφανίζονται καθημερινώς κατά τη μετάβαση από τον τόπο διαμονής στον τόπο της υπηρεσίας, προκειμένου να καθορίζεται κατά πόσον η επίμαχη απόσταση είναι τέτοια ώστε ο ενδιαφερόμενος «να μην παρεμποδίζεται στην άσκηση των καθηκόντων του».

(βλ. σκέψεις 60 έως 63)