Sprawy połączone od T‑218/03 do T‑240/03

Cathal Boyle i in.

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Rybołówstwo ? Wieloletnie programy kierunkowe ? Wnioski o zwiększenie celów w związku z poprawą warunków bezpieczeństwa ? Decyzja 97/413/WE ? Odmowa Komisji ? Skarga o stwierdzenie nieważności – Dopuszczalność ? Uprawnienia Komisji

Streszczenie wyroku

1.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie

(art. 230 akapit czwarty WE; decyzja Komisji 2003/245)

2.      Rybołówstwo – Wspólna polityka strukturalna – Wieloletnie programy kierunkowe

(decyzja Rady 97/413, art. 4 ust. 2 i art. 9; decyzja Komisji 2003/245)

1.      Decyzja 2003/245 dotycząca wniosków skierowanych do Komisji w przedmiocie zwiększenia celów wieloletniego programu orientacji IV w związku z poprawą warunków bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów oraz warunków pracy w stosunku do statków o całkowitej długości większej niż dwanaście metrów, choć adresowana do zainteresowanych państw członkowskich, dotyczy szeregu określonych w niej statków, których nazwy figurują w załączniku II. Należy ją zatem uznać, w ramach skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej na podstawie art. 230 akapit czwarty WE, za zbiór decyzji indywidualnych, z których każda kształtuje sytuację prawną właścicieli przywołanych statków.

W istocie liczba i tożsamość właścicieli statków była określona i możliwa do zweryfikowania jeszcze przed datą wydania decyzji i Komisja mogła wiedzieć, że decyzja wpływa wyłącznie na interesy i sytuację tych właścicieli. Decyzja dotyczy zatem zamkniętego kręgu osób zindywidualizowanych w momencie jej wydania, których prawa Komisja zamierzała uregulować. W konsekwencji sytuacja faktyczna powstała w ten sposób odróżnia tych właścicieli od wszystkich innych osób i indywidualizuje ich w podobny sposób jak adresata decyzji.

Ponadto dotyczy ona właścicieli statków indywidualnie w zakresie, w jakim to Komisja, jako wyłączna władza właściwa w danej materii, rozstrzyga w sposób ostateczny kwestię dopuszczalności zwiększenia zdolności połowowej pewnych statków. Tego rodzaju skutek wynika wyłącznie z regulacji wspólnotowej, czyniąc Komisję jedyną władzą uprawnioną do stosowania art. 4 ust. 2 decyzji 97/413 w sprawie celów i szczególnych zasad restrukturyzacji sektora rybołówstwa wspólnotowego, w okresie od dnia 1 stycznia 1997 r. do dnia 31 grudnia 2001 r., w celu osiągnięcia trwałej równowagi pomiędzy zasobami i ich eksploatacją. Władze krajowe nie dysponują żadną uznaniowością w zakresie ich zobowiązania do wykonania decyzji 2003/245. Nie przysługuje im żadna możliwość wyboru ani margines manewru w zakresie przyznania dodatkowej zdolności połowowej w dziedzinie bezpieczeństwa; winny wykonać tą ostatnią decyzję w sposób całkowicie automatyczny, nie stosując przy tym żadnych przepisów pośrednich.

(por. pkt 47–49, 54, 56, 57)

2.      Artykuł 4 ust. 2 decyzji 97/413 w sprawie celów i szczególnych zasad restrukturyzacji sektora rybołówstwa wspólnotowego, w okresie od dnia 1 stycznia 1997 r. do dnia 31 grudnia 2001 r., w celu osiągnięcia trwałej równowagi pomiędzy zasobami i ich eksploatacją nie nakłada żadnej granicy w zakresie wieku statku, który może skorzystać z powiększenia zdolności połowowej w dziedzinie bezpieczeństwa. Pojęcie poprawy warunków, o którym w niej mowa, nie odnosi się do poprawy warunków w stosunku do konkretnego statku, lecz do całości floty krajowej. Podobnie nie jest konieczne w celu zapewnienia realizacji celu tej decyzji polegającego na ochronie zasobów rybnych w wodach wspólnotowych, aby nowe statki zostały wyłączone z reżimu ustanowionego w tym artykule.

Komisja przekroczyła zatem swe uprawnienia wykonawcze, ustanawiając – w decyzji 2003/245 dotyczącej wniosków skierowanych do Komisji w przedmiocie zwiększenia celów wieloletniego programu orientacji IV w związku z poprawą warunków bezpieczeństwa, warunków nawigacji morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów oraz warunków pracy w stosunku do statków o całkowitej długości większej niż dwanaście metrów – kryteria nieprzewidziane w przepisach znajdujących zastosowanie w niniejszej sprawie.

(por. pkt 105, 108–110, 134)