POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)
z dnia 16 grudnia 2010 r.
Sprawa F‑25/10
AG
przeciwko
Parlamentowi Europejskiemu
Służba publiczna – Urzędnicy – Zwolnienie po okresie próbnym – Oczywista niedopuszczalność – Wniesienie skargi z przekroczeniem terminu – Doręczenie listem poleconym za potwierdzeniem odbioru
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, mającego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy art. 106a EWEA, w której AG żąda przede wszystkim stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu z dnia 14 maja 2009 r. w sprawie jej zwolnienia po upływie okresu próbnego oraz decyzji Parlamentu z dnia 21 grudnia 2009 r. oddalającej zażalenie na ww. decyzję, jak również zasądzenia od Parlamentu odszkodowania za spowodowaną tymi decyzjami szkodę.
Orzeczenie: Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna. Skarżąca pokrywa całość kosztów postępowania.
Streszczenie
Urzędnicy – Skarga – Termin – Rozpoczęcie biegu terminu – Doręczenie – Pojęcie
(regulamin pracowniczy, art. 90 ust. 2)
Jeśli decyzja zostaje doręczona w drodze listu poleconego za potwierdzeniem odbioru, to uważa się, że jej adresat zapoznał się z nią poprzez złożenie podpisu na potwierdzeniu odbioru. W wypadku gdy list polecony nie może zostać podpisany przez adresata, ponieważ ten, nieobecny w miejscu swego zamieszkania w chwili przybycia doręczyciela poczty, nie podejmuje żadnych działań ani nie odbiera listu w okresie, w którym listy są zwykle przechowywane przez służby pocztowe, należy uznać, ze decyzja została należycie doręczona adresatowi w dniu upływu tego okresu.
Niemniej jednak domniemanie, że adresatowi doręczono decyzję w dniu upływu zwykłego okresu przechowywania listu poleconego przez służby pocztowe, nie ma bezwzględnego charakteru. Jego zastosowanie zależy bowiem od przedstawienia przez administrację dowodu na prawidłowe doręczenie listem poleconym, w szczególności poprzez złożenie zawiadomienia o próbie doręczenia w ostatnim miejscu zamieszkania wskazanym przez adresata. Ponadto domniemanie to można podważyć. Adresat może wykazać, że nie mógł, między innymi wskutek choroby czy ze względu na niezależną od jego woli siłę wyższą, skutecznie powziąć wiadomości o próbie doręczenia.
Jednakże nieobecności umotywowanej wyłącznie wyjazdem wypoczynkowym nie można uznać za uzasadniony powód uniemożliwiający zastosowanie tego domniemania doręczenia. Gdyby względy wyłącznie osobistej natury pozwalały na obalenie tego domniemania, adresat aktu mógłby w pewnym zakresie wybrać sobie moment, od którego jego zdaniem faktycznie powziął o tym akcie wiadomość.
Tymczasem domniemanie doręczenia w żadnym razie nie narusza prawa do skutecznego środka prawnego, w szczególności przewidywalności zasad rządzących dostępem do sądu Unii. Termin do wniesienia skargi, wynoszący trzy miesiące i dziesięć dni, jest bowiem wystarczająco długi, aby sytuacja nieobecności umotywowanej wyjazdem wypoczynkowym nie naruszała możliwości wniesienia skargi.
(zob. pkt 41–44, 48, 50)