Sprawa T‑53/12
CF Sharp Shipping Agencies Pte Ltd
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej
Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej – Zamrożenie funduszy – Skarga o stwierdzenie nieważności – Obowiązek uzasadnienia
Streszczenie – wyrok Sądu (czwarta izba) z dnia 26 października 2012 r.
1. Postępowanie sądowe – Decyzja lub rozporządzenie zastępujące w toku postępowania zaskarżony akt – Nowa okoliczność – Dostosowanie pierwotnych żądań i zarzutów – Termin – Możliwość zastosowania terminu przewidzianego do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności – Wyjątek – Przesłanki
(art. 263 akapit szósty TFUE)
2. Akty instytucji – Uzasadnienie – Obowiązek – Zakres – Rozporządzenie dotyczące środków ograniczających wobec Iranu – Zamrożenie funduszy osób, podmiotów i organów zaangażowanych w rozprzestrzenianie broni jądrowej lub udzielających wsparcia takim działaniom – Wymogi minimalne
(art. 296 akapit drugi TFUE; rozporządzenia Rady: nr 961/2010, art. 36 ust. 3; nr 267/2012, art. 46 ust. 3)
3. Skarga o stwierdzenie nieważności – Wyrok stwierdzający nieważność – Skutki – Stwierdzenie nieważności rozporządzenia dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu – Skuteczność stwierdzenia nieważności rozporządzenia po upływie terminu na wniesienie odwołania lub od daty jego oddalenia
(art. 280 TFUE, 288 TFUE; statut Trybunału, art. 56 akapit pierwszy, art. 60 akapit drugi; rozporządzenia Rady: nr 961/2010, załącznik VIII; nr 267/2012, art. 51 akapit drugi, załącznik IX)
1. W przypadku gdy dane rozporządzenie dotyczące bezpośrednio i indywidualnie osoby fizycznej zostaje w toku postępowania zastąpione przez inny akt mający ten sam przedmiot, należy to uważać za nową okoliczność umożliwiającą skarżącemu dokonanie zmiany przedstawionych żądań i zarzutów.
Takiego dostosowania należy dokonać w dwumiesięcznym terminie przewidzianym w art. 263 akapit szósty TFUE. Termin ten ma bowiem co do zasady zastosowanie zarówno wtedy, gdy skarga o stwierdzenie nieważności ma postać pisma wszczynającego postępowanie, jak i wtedy, gdy jest wnoszona, w trakcie toczącego się postępowania, w formie dostosowania żądań stwierdzenia nieważności aktu wcześniejszego, uchylonego i zastąpionego przez akt sporny.
Jednakże w drodze wyjątku od tej zasady termin ten nie ma zastosowania w ramach toczącego się postępowania, jeżeli, po pierwsze, odnośny akt oraz akt, który go uchyla i zastępuje, mają w odniesieniu do zainteresowanego ten sam przedmiot, zasadniczo te same powody i co do zasady tę samą treść, różniąc się jedynie, odpowiednio, zakresami zastosowania ratione temporis, a po drugie – dostosowanie żądań nie jest poparte żadnym nowym zarzutem, faktem czy dowodem innym niż samo wydanie danego aktu uchylającego i zastępującego akt wcześniejszy. W takiej sytuacji, jako że przedmiot i ramy sporu zakreślone w pierwotnej skardze nie doznają żadnej zmiany poza wymiarem czasowym, okoliczność, że dostosowanie żądań zostało dokonane po upływie rozpatrywanego dwumiesięcznego terminu, w żaden sposób nie zagraża pewności prawa.
(por. pkt 25, 26, 28, 29)
2. Obowiązek uzasadnienia niekorzystnego aktu stanowi istotną zasadę prawa Unii, od której odstępstwo możliwe jest wyłącznie z nadrzędnych powodów. W związku z powyższym uzasadnienie powinno co do zasady być przekazane zainteresowanemu w tym samym czasie co niekorzystny dla niego akt prawny, przy czym jego brak nie może zostać usunięty w ten sposób, że zainteresowany dowie się o uzasadnieniu aktu w trakcie postępowania przed sądem Unii.
Jeżeli chodzi o taki akt jak rozporządzenie nr 267/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu, Rada, o ile względy nadrzędne dotyczące bezpieczeństwa lub utrzymywania stosunków międzynarodowych Unii lub jej państw członkowskich nie stoją na przeszkodzie informowaniu zainteresowanych o niektórych okolicznościach, zobowiązana jest podać do wiadomości podmiotu objętego środkami ograniczającymi szczególne i konkretne powody, z jakich uważa, że konieczne było ich przyjęcie. Powinna zatem wskazać elementy faktyczne i prawne, od których zależy prawne uzasadnienie danych środków, oraz względy, jakie doprowadziły do ich przyjęcia.
(por. pkt 35, 36)
3. Zgodnie z art. 60 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości, na zasadzie odstępstwa od art. 280 TFUE, orzeczenia Sądu, w których zostaje stwierdzona nieważność rozporządzenia, stają się skuteczne dopiero po upływie terminu do wniesienia odwołania, o którym mowa w art. 56 akapit pierwszy tego statutu, lub – jeżeli odwołanie zostało wniesione w tym terminie – z dniem jego oddalenia.
Rozporządzenie nr 267/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu, w tym jego załącznik IX, ma naturę rozporządzenia, ponieważ jego art. 51 akapit drugi przewiduje, że wiąże ono w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich, co odpowiada skutkom rozporządzenia ustalonym w art. 288 TFUE. Wynika z tego, że stwierdzenie nieważności tego rozporządzenia nie może nastąpić ze skutkiem natychmiastowym.
(por. pkt 48–50)