POSTANOWIENIE SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (szósta izba)
z dnia 24 listopada 2009 r. (*)
Skarga na bezczynność – Brak przedstawienia przez Komisję w wyznaczonym terminie oceny naukowej – Akt niezaskarżalny – Brak indywidualnego oddziaływania – Niedopuszczalność
W sprawie T‑228/08
Grzegorz Szomborg, zamieszkały w Jastarni (Polska), reprezentowany przez adwokata R. Nowosielskiego,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez K. Banks i A. Szmytkowską, działające w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot skargę na bezczynność, zmierzającą do stwierdzenia, że Komisja bezprawnie zaniechała przedstawienia w wyznaczonym terminie oceny naukowej przewidzianej w art. 27 rozporządzenia Rady (WE) nr 2187/2005 z dnia 21 grudnia 2005 r. w sprawie zachowania zasobów połowowych w wodach Morza Bałtyckiego, cieśnin Bełt i Sund poprzez zastosowanie środków technicznych oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1434/98 i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 88/98 (Dz.U. L 349, s. 1),
SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI WSPÓLNOT EUROPEJSKICH (szósta izba),
w składzie: A.W.H. Meij (sprawozdawca), prezes, V. Vadapalas i L. Truchot, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujące
Postanowienie
Okoliczności faktyczne i przebieg postępowania
1 Skarżący Grzegorz Szomborg jest rybakiem polskim posiadającym licencję i specjalne zezwolenie na połów sieciami skrzelowymi oraz licencję na połów sieciami dryfującymi, ważne do dnia 31 grudnia 2007 r.
2 Pismem z dnia 25 lutego 2008 r. skarżący wezwał Komisję Wspólnot Europejskich do wypełnienia jej obowiązku przewidzianego w art. 27 rozporządzenia Rady (WE) nr 2187/2005 z dnia 21 grudnia 2005 r. w sprawie zachowania zasobów połowowych w wodach Morza Bałtyckiego, cieśnin Bełt i Sund poprzez zastosowanie środków technicznych oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1434/98 i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 88/98 (Dz.U. L 349, s. 1) zapewnienia przeprowadzenia naukowej oceny skutków używania w szczególności sieci skrzelowych, trójściennych i oplątujących dla waleni (zwanej dalej „oceną naukową”) i przedstawienia jej wyników Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.
3 W piśmie skierowanym w dniu 24 kwietnia 2008 r. do przedstawiciela prawnego skarżącego Komisja wskazała, że zleciła przeprowadzenie oceny naukowej Międzynarodowej Radzie Badań Morza. Wskazała ponadto, że sprawozdania roczne państw członkowskich dotyczące stosowania art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 812/2004 z dnia 26 kwietnia 2004 r. ustanawiającego środki dotyczące przypadkowych odłowów waleni na łowiskach i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 88/98 (Dz.U. L 150, s. 12) stanowiły ważne źródło informacji dla przygotowania oceny naukowej i że Komisja była zmuszona do przesunięcia zakończenia tej oceny na późniejszy termin w 2008 r., w szczególności z powodu braku przekazania przez niektóre państwa członkowskie ich sprawozdań rocznych przed terminem końcowym przewidzianym w rozporządzeniu nr 812/2004, to jest 1 czerwca 2007 r.
4 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 18 czerwca 2008 r. skarżący wniósł na podstawie art. 232 WE niniejszą skargę, w której zarzuca Komisji bezprawne zaniechanie przeprowadzenia oceny naukowej i przedstawienia jej wyników Parlamentowi i Radzie.
5 Pismem zarejestrowanym w dniu 15 października 2008 r. Komisja podniosła zarzut niedopuszczalności zgodnie z art. 114 regulaminu Sądu.
6 W dniu 4 grudnia 2008 r. skarżący złożył uwagi w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności.
Żądania stron
7 Skarżący wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie bezczynności Komisji w zakresie, w jakim nie przeprowadziła oceny naukowej przewidzianej w art. 27 rozporządzenia nr 2187/2005 i nie przedstawiła jej wyników Parlamentowi i Radzie;
– odrzucenie zarzutu niedopuszczalności;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania;
– nakazanie zwrotu kosztów postępowania skarżącemu.
8 We wniosku o stwierdzenie niedopuszczalności Komisja wnosi do Sądu o:
– odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej;
– obciążenie skarżącego kosztami własnymi oraz kosztami poniesionymi przez Komisję.
W przedmiocie dopuszczalności
9 Na podstawie art. 114 § 1 regulaminu Sąd może rozstrzygnąć kwestię niedopuszczalności bez rozpatrywania istoty sprawy, jeżeli strona o to wniesie. Zgodnie z art. 114 § 3 pozostała część postępowania odbywa się ustnie, jeżeli Sąd nie zadecyduje inaczej. W niniejszym przypadku Sąd uważa, że akta sprawy dają mu wystarczająco jasny obraz, i postanawia na podstawie tego przepisu, że nie ma potrzeby dalszego prowadzenia postępowania.
Argumenty stron
10 Skarżący twierdzi, że ocena naukowa przewidziana w art. 27 rozporządzenia nr 2187/2005 miała uzasadniać zakaz używania niektórych rodzajów sieci, które powinny były być przedmiotem tej oceny. Zakaz ten zaczął obowiązywać właśnie w ostatnim dniu terminu na przeprowadzenie oceny naukowej, a mianowicie 1 stycznia 2008 r. Powołując się na zamierzenia, które instytucje wspólnotowe miały jego zdaniem wyrazić w szczególności w sprawozdaniu komisji Parlamentu ds. rybołówstwa z dnia 16 września 2005 r. i w odpowiedzi Komisji na zapytanie poselskie E‑3897/2007 z dnia 10 września 2007 r., skarżący utrzymuje w uwagach dotyczących zarzutu niedopuszczalności, że gdyby ocena naukowa została przeprowadzona, wprowadzenie wspomnianego zakazu okazałoby się nieuzasadnione.
11 Skarżący utrzymuje, iż zakaz stosowania sieci wskazanych w ocenie naukowej dotyczy go bezpośrednio i indywidualnie, oraz uważa, że ma uzasadniony interes we wniesieniu niniejszej skargi. W uwagach dotyczących zarzutu niedopuszczalności zauważa w tym względzie, że zakaz ten dotyczy określonej liczby podmiotów, a nie osób wskazanych w sposób abstrakcyjny.
12 Komisja podnosi, że twierdzenia skarżącego dotyczące związku między wspomnianym zakazem a oceną naukową przewidzianą w art. 27 rozporządzenia nr 2187/2005 są błędne, ponieważ z jednej strony zakaz ten wpisuje się w występującą od 2004 r. tendencję do nakładania stopniowych ograniczeń w stosowaniu wspomnianych sieci w Morzu Bałtyckim, z drugiej zaś wspomniana ocena naukowa ma inny zakres i zmierza raczej do zaproponowania wprowadzenia dodatkowych ograniczeń w stosowaniu szczególnych rodzajów narzędzi zagrażających waleniom.
13 Komisja utrzymuje ponadto, że ocena naukowa, której brak podnosi skarżący, nawet gdyby została przeprowadzona i przedstawiona Radzie, nie mogłaby wywołać wiążących skutków prawnych, które naruszałyby interesy skarżącego, zmieniając znacząco jego sytuację prawną; ocena ta nie może zatem być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 230 WE. W konsekwencji nieprzeprowadzenie tej oceny nie może być przedmiotem skargi na bezczynność na podstawie art. 232 WE.
Ocena Sądu
14 Zgodnie z art. 27 rozporządzenia nr 2187/2005 Komisja zapewnia przeprowadzenie w terminie do dnia 1 stycznia 2008 r. oceny naukowej i przedstawienie jej wyników Parlamentowi i Radzie.
W przedmiocie zaskarżalnego charakteru zarzucanej bezczynności
15 Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że art. 232 WE pozwala osobie fizycznej lub prawnej żądać jedynie stwierdzenia zawinionego zaniechania przez instytucję skierowania do tej osoby aktu mającego wywoływać wiążące skutki prawne, które mogą naruszać jej interesy, zmieniając znacząco jej sytuację prawną (zob. postanowienie Sądu z dnia 30 marca 2006 r. w sprawie T‑2/04 Korkmaz i in. przeciwko Komisji, niepublikowane w Zbiorze, pkt 63 i przytoczone tam orzecznictwo).
16 Należy stwierdzić w tym względzie, że ze swej natury ani przeprowadzenie oceny naukowej, ani przedstawienie jej wniosków Parlamentowi i Radzie nie może wywołać wiążących skutków prawnych względem skarżącego. Skargę należy zatem odrzucić jako niedopuszczalną w zakresie, w jakim dotyczy bezczynności w wykonaniu art. 27 rozporządzenia nr 2187/2005 (zob. podobnie postanowienie Sądu z dnia 26 listopada 1996 r. w sprawie T‑167/95 Kuchlenz‑Winter przeciwko Radzie, Rec. s. II‑1607, pkt 20).
17 Skarżący twierdzi co prawda, że ocena naukowa miała uzasadniać przyjęcie zakazu, który dotyczy go bezpośrednio i indywidualnie. Wskazuje on w szczególności na art. 9 ust. 1 rozporządzenia nr 2187/2005, który zakazuje stosowania od dnia 1 stycznia 2008 r. jednej z podkategorii sieci skrzelowych, a mianowicie sieci dryfujących.
18 Należy jednak podkreślić w tym miejscu, że niniejsza skarga nie ma na celu ani stwierdzenia nieważności tego zakazu, ani stwierdzenia, iż właściwe instytucje bezprawnie zaniechały jego uchylenia lub zmiany. Skarga dotyczy zaniechania przeprowadzenia przez Komisję oceny mającej uzasadniać utrzymanie lub zniesienie zakazu. Ocena ta może zatem zostać zakwalifikowana jedynie jako akt pośredni.
19 Należy w związku z tym zaznaczyć, że zgodnie z orzecznictwem zaniechanie przyjęcia aktu pośredniego może być przedmiotem skargi wyłącznie wyjątkowo, w razie gdy dany akt jest aktem przygotowawczym stanowiącym przesłankę niezbędną do przeprowadzenia postępowania, które ma zakończyć się aktem definitywnym i wiążącym prawnie (zob. podobnie wyroki Trybunału: z dnia 27 września 1988 r. w sprawie 302/87 Parlament przeciwko Radzie, Rec. s. 5615, pkt 16; z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie C‑282/95 P Guérin automobiles przeciwko Komisji, Rec. s. I‑1503, pkt 35–38; wyrok Sądu z dnia 27 czerwca 1995 r. w sprawie T‑186/94 Guérin automobiles przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1753, pkt 25). Skarżący tymczasem ani nie wykazał, ani nawet nie zapoczątkował argumentacji wskazującej, że warunki te są spełnione w niniejszym przypadku.
20 Mając na uwadze pkt 16 powyżej, kwestia legitymacji procesowej skarżącego zostanie rozpatrzona jedynie dodatkowo.
W przedmiocie legitymacji procesowej skarżącego
21 Z orzecznictwa wynika, że podobnie jak art. 230 akapit czwarty WE zezwala osobom fizycznym i prawnym na wniesienie skargi o stwierdzenie nieważności aktu instytucji, którego nie są adresatami, jeżeli akt ten dotyczy ich bezpośrednio i indywidualnie, art. 232 akapit trzeci WE należy interpretować jako dający im również możliwość wniesienia skargi na bezczynność przeciw instytucji, która zaniechała przyjęcia aktu, który dotyczyłby ich w ten sam sposób (wyrok Trybunału z dnia 26 listopada 1996 r. w sprawie C‑68/95 T. Port, Rec. s. I‑6065, pkt 59; postanowienie Sądu z dnia 25 czerwca 2003 r. w sprawie T‑41/01 Pérez Escolar przeciwko Komisji, Rec. s. II‑2157, pkt 29).
22 W niniejszej sprawie ocena naukowa, której przeprowadzenia domaga się skarżący, dotyczy wpływu na walenie sieci trzech kategorii, określonych w art. 2 rozporządzenia nr 2187/2005 w sposób generalny i abstrakcyjny. W konsekwencji musi ona mieć charakter generalny.
23 Z orzecznictwa wynika, że w celu uznania, iż akt o charakterze generalnym dotyczy osoby fizycznej lub prawnej indywidualnie, musi on dotyczyć jej ze względu na określone cechy szczególne lub sytuację faktyczną, które wyróżniają ją spośród ogółu innych osób i z tego względu indywidualizują ją w sposób analogiczny do adresata decyzji (wyrok Trybunału z dnia 15 lipca 1963 r. w sprawie 25/62 Plaumann przeciwko Komisji, Rec. s. 197, s. 223).
24 W niniejszym przypadku skarżący utrzymuje, że wspomniana ocena naukowa dotyczy zasadniczo wyodrębnionej podgrupy rybaków, do której on należy, posiadających zezwolenie na połów z zastosowaniem określonych technik połowowych, co powoduje, iż jest on wystarczająco zindywidualizowany.
25 Niemniej zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sama możliwość określenia z większą lub mniejszą dokładnością liczby czy wręcz tożsamości podmiotów prawa, do których akt ma zastosowanie w danym momencie, nie jest wystarczająca do wykazania, że akt ten dotyczy takiego podmiotu w sposób indywidualny (zob. podobnie wyroki Trybunału: z dnia 18 maja 1994 r. w sprawie C‑309/89 Codorníu przeciwko Radzie, Rec. s. I‑1853, pkt 18; z dnia 31 maja 2001 r. w sprawie C‑41/99 P Sadam Zuccherifici i in. przeciwko Radzie, Rec. s. I‑4239, pkt 29; postanowienie Sądu z dnia 12 marca 2007 r. w sprawie T‑418/04 Confcooperative, Unione regionale della Cooperazione Fvg Federagricole i in. przeciwko Komisji, niepublikowany w Zbiorze, pkt 53).
26 W tych warunkach należy stwierdzić, że ocena naukowa przewidziana w art. 27 rozporządzenia nr 2187/2005 nie może dotyczyć skarżącego indywidualnie; w konsekwencji nie ma on legitymacji do wniesienia skargi na rzekomo bezprawne zaniechanie przeprowadzenia tej oceny przez Komisję i przedstawienie jej wyników Parlamentowi i Radzie.
27 Z całości powyższych rozważań wynika, że skargę należy odrzucić jako niedopuszczalną.
W przedmiocie kosztów
28 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżący przegrał sprawę, należy obciążyć go kosztami własnymi i kosztami poniesionymi przez Komisję.
Z powyższych względów
SĄD (szósta izba)
postanawia, co następuje:
1) Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.
2) Grzegorz Szomborg pokrywa koszty własne i koszty poniesione przez Komisję Wspólnot Europejskich.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 24 listopada 2009 r.