Sprawa T‑462/04
HEG Ltd i Graphite India Ltd
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej
Wspólna polityka handlowa – Cło antydumpingowe – Cło wyrównawcze – Przywóz niektórych systemów elektrod grafitowych pochodzących z Indii – Prawo do obrony – Zasada równego traktowania – Ustalenie szkody – Związek przyczynowy
Streszczenie wyroku
1. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Dochodzenie –Wszczęcie dochodzenia w sprawie określonego przywozu
(porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu, „kodeks antydumpingowy z 1994 r.”, art. 9 ust.2; rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 5 ust.6, art. 9 ust. 5)
2. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Procedura antydumpingowa – Prawo do obrony – Zakres
(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 5 ust. 10)
3. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi z państw trzecich lub subsydiowaniem przez państwa trzecie – Ustalenie ceł antydumpingowych i wyrównawczych – Rozszerzenie Wspólnoty następujące po okresie objętym dochodzeniem
(rozporządzenia Rady: nr 384/96, art. 6 ust. 1, art. 11; nr 2026/97, art. 11 ust. 1, art. 18)
4. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed subsydiowaniem przez państwa trzecie – Subsydium– Pojęcie
(rozporządzenie Rady nr 2026/97, art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii), art. 5; załączniki I–III)
5. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi z państw trzecich lub subsydiowaniem przez państwa trzecie – Szkoda – Uprawnienia dyskrecjonalne instytucji
(rozporządzenia Rady: nr 384/96, art. 3; nr 2026/97, art. 8)
6. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi z państw trzecich lub subsydiowaniem przez państwa trzecie – Szkoda – Wykazanie istnienia związku przyczynowego
(rozporządzenia Rady: nr 384/96, art. 3 ust. 2, 3, art. 7; nr 2026/97, art. 8 ust.2, 3 art. 7)
7. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi z państw trzecich lub subsydiowaniem przez państwa trzecie – Szkoda – Związek przyczynowy
(rozporządzenia Rady: nr 384/96, art. 3 ust. 2, 3, art. 7; nr 2026/97, art. 8 ust. 2, 3, art. 7)
1. Nawet jeśli Komisja wszczyna postępowanie antydumpingowe jedynie w sprawie konkretnego przywozu określonych towarów, pomimo iż istnieją przesłanki mogące uzasadniać objęcie dochodzeniem również przywozu tego samego towaru z innych państw, takie odmienne traktowanie nie może stanowić naruszenia ani art. 9 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96, ani art. 9 ust. 2 Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu („kodeksu antydumpingowego z 1994 r.”), ani też ogólnej zasady równego traktowania.
Po pierwsze bowiem, tego typu zarzucane Komisji odmienne traktowanie przywozu objętego cłem antydumpingowym oraz przywozu, który nie był przedmiotem dochodzenia, nie mieści się w zakresie zastosowania art. 9 ust. 5 rozporządzenia nr 384/96, który zakazuje zróżnicowanego traktowania przypadków przywozu, które obłożne były cłem antydumpingowym z tytułu przywozu tego samego towaru, ani też w zakresie zastosowania art. 9 ust. 2 kodeksu antydumpingowego z 1994 r., który zakazuje odmiennego traktowania przy pobieraniu cła antydumpingowego nałożonego na towar według danego źródła przywozu. Po drugie, nie znajduje również zastosowania zasada równego traktowania, skoro musi ona iść w parze z poszanowaniem zasady legalności, zgodnie z którą nikt nie może powoływać się na swoją korzyść na niezgodne z prawem działanie, którego dopuszczono się na rzecz innej osoby.
(por. pkt 36, 38–40, 42)
2. Zgodnie z zasadą poszanowania prawa do obrony przedsiębiorstwa, których dotyczy dochodzenie poprzedzające przyjęcie rozporządzenia antydumpingowego, powinny w trakcie postępowania administracyjnego mieć możliwość skutecznego przedstawienia swego stanowiska w kwestii prawdziwości i znaczenia zarzucanych czynów i okoliczności oraz w kwestii dokumentów, na których podstawie Komisja oparła swoje twierdzenie o istnieniu dumpingu i o wynikającej z niego szkodzie.
Przedsiębiorstwo, którego dotyczy takie postępowanie, nie może powoływać się na naruszenie przysługującego mu prawa do obrony w wyniku tego, że pewne dowody zawarte w poufnej wersji skargi wszczynającej to postępowanie nie są przytoczone w jej wersji jawnej, która została mu przekazana, jeśli wobec niezwrócenia na to w wystarczającym stopniu uwagi Komisji, a później Rady, nie umożliwiło ono tym instytucjom dokonania oceny problemów, jakie mogą wynikać z tego braku.
(por. pkt 45–47, 49)
3. Przy ustalaniu ceł antydumpingowych i wyrównawczych tymczasowych lub ostatecznych należy uwzględniać skład Wspólnoty w chwili wydania odpowiednich rozporządzeń. W istocie cła te nie stanowią sankcji za uprzednie zachowanie, lecz środek obronny i ochronny przed nieuczciwą konkurencją wynikającą z dumpingu i subsydiowania. Ponadto zgodnie z art. 3 ust. 2 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96 i art. 8 ust. 2 rozporządzenia nr 2026/97 w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej ustalenie szkody odbywa się na podstawie dowodów pozytywnych, po dokonaniu obiektywnej oceny, po pierwsze, wielkości przywozu towarów po cenach dumpingowych lub towaru subsydiowanego i jego wpływu na ceny towarów podobnych na rynku Wspólnoty, a po drugie, znaczenia tego przywozu dla przemysłu wspólnotowego. Wynika z tego, że jeśli rozszerzenie Wspólnoty nastąpiło po okresie objętym dochodzeniem i informacje uzyskane przez Komisję w trakcie tego okresu nie uwzględniały perspektywy rozszerzenia i dotyczą zatem jedynie Wspólnoty złożonej z mniejszej liczby państw członkowskich, zadaniem Komisji, przy przyjmowaniu rozporządzeń tymczasowych, oraz ewentualnie Rady, przy przyjmowaniu ostatecznych rozporządzeń, jest sprawdzenie, czy informacje te miały również znaczenie w odniesieniu do Wspólnoty w składzie rozszerzonym.
Nie może zwalniać instytucji w żaden sposób z tego obowiązku ani zakaz uwzględniania zwykle okoliczności, które wystąpiły po zakończeniu dochodzenia, o którym mowa w art. 6 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96 i art. 11 ust. 1 rozporządzenia nr 2026/97, ani możliwość weryfikacji środków. Po pierwsze bowiem, wymieniony okres i wymieniony zakaz, z pewnymi wyjątkami, mają na celu zapewnienie, by wyniki dochodzenia były reprezentatywne i wiarygodne oraz by na okoliczności, na których opiera się ustalenie dumpingu czy subsydium i szkody, nie miało wpływu zachowanie zainteresowanych producentów mające miejsce po wszczęciu postępowania antydumpingowego, a zatem by nałożone na zakończenie postępowania cła ostateczne pozwalały na skuteczne wyrównanie tej szkody. Po drugie, sama możliwość weryfikacji, pozostawionej do uznania Komisji i dokonywanej po przyjęciu rozporządzeń, nie może w żaden sposób stanowić dowodu wystarczającego uwzględnienia skutków rozszerzenia.
(por. pkt 63–67, 71)
4. Z uwagi na bardzo jednoznaczne brzmienie art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia nr 2026/97 w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej, który wyklucza z pojęcia subsydium zwolnienie wywożonych produktów z opłat celnych i podatków, którymi objęty jest podobny produkt przeznaczony do krajowej konsumpcji lub umorzenie takich ceł lub podatków w kwotach nieprzekraczających tych, które zostały naliczone, pod warunkiem że zwolnienie to zostało przyznane zgodnie z przepisami załączników I–III do tego rozporządzenia, załączniki te zawierają nie tylko wytyczne służące stwierdzeniu, czy istnieje gwarancja, że nadmierny zwrot nie jest możliwy, ale też zasady, których poszanowanie jest niezbędne do tego, by zwolnienie z opłat celnych lub ich umorzenie nie było zakwalifikowane jako subsydiowanie. Ponadto struktura tego artykułu wskazuje, że odstępstwo przyznane w stosunku do zwolnień z opłat celnych lub ich umorzenia stanowi wyjątek od zasady, zgodnie z którą utrata lub niedobranie zwykle pobieranych dochodów publicznych stanowi subsydiowanie. Odstępstwo to należy więc interpretować ściśle.
W konsekwencji wobec niespełnienia wymogów przepisów załączników I–III do rozporządzenia nr 2026/97 korzyść będąca powodem wprowadzenia środków wyrównawczych jest równa kwocie wszystkich ceł lub podatków podlegających zwykle zapłacie. Ograniczenie bowiem pojęcia subsydiowania tylko do pobranej nadwyżki, zakłada przede wszystkim, że system umorzenia lub zwolnienia jest zgodny z art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia nr 2026/97, a tym samym – z załącznikami I–III do niego, ponieważ eksporterzy mają prawo do uzyskania zwrotu ceł lub podatków związanych ze środkami wykorzystywanymi do wytwarzania wywożonych towarów jedynie przy poszanowaniu tychże przepisów.
Co się tyczy kryteriów zawartych w załącznikach II i III do tego rozporządzenia – ich celem jest weryfikacja, czy system zwrotu obowiązujący w państwie wywozu pozwala upewnić się, że środki produkcji zostały rzeczywiście wykorzystane. Pierwsze kryterium opiera się na istnieniu systemów lub procedur pozwalających na dokonanie takiej weryfikacji. Drugie kryterium, stosowane alternatywnie, w razie gdy nie ma takich systemów lub procedur lub są one nieprawidłowe, polega na dokonaniu przez państwo wywozu badania w oparciu o rzeczywiście wykorzystane środki produkcji lub rzeczywiście dokonane transakcje. W tym zakresie Komisja winna jedynie stwierdzić, czy władze państwa wywozu ustanowiły i stosują system lub procedurę kontroli. Nie ma ona w żadnej mierze obowiązku prowadzenia dochodzenia w celu weryfikacji funkcjonowania wymienionego systemu czy wymienionej procedury w praktyce. Przeciwnie, wobec braku systemu lub procedury kontroli przeprowadzenie nowego badania w oparciu o rzeczywiście wykorzystane środki i o rzeczywiście dokonane transakcje jest zadaniem państwa wywozu, a nie Wspólnoty.
O ile fakt, iż w załącznikach tych używa się określenia „w normalnym trybie” w odniesieniu do działań, jakie winna podjąć Komisja w trakcie badania systemu zwrotu, oznacza, iż w szczególnych okolicznościach instytucje mogą posłużyć się ewentualnie innymi kryteriami, o tyle nie może on pozbawiać ich możliwości powołania się na niespełnienie przewidzianych kryteriów, aby stwierdzić, że dany system zwrotu należności celnych nie jest dopuszczalny.
(por. pkt 89–92, 98, 103, 106)
5. Kwestia, czy przemysł wspólnotowy poniósł szkodę i czy można ją przypisać przywozowi po cenach dumpingowych lub subsydiowaniu, jak również kwestia, czy przywóz z innych państw, lub ogólniej rzecz biorąc, czy inne znane czynniki przyczyniły się do poniesienia szkody przez przemysł wspólnotowy, wymagają oceny złożonych zagadnień ekonomicznych, w zakresie której instytucjom przysługuje szeroki zakres swobodnego uznania. Wynika z tego, że dokonywana przez sąd wspólnotowy kontrola analizy przeprowadzonej przez instytucje musi ograniczać się do weryfikacji zasad proceduralnych, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych będących podstawą zaskarżonych decyzji, braku oczywistych błędów w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy.
(por. pkt 120)
6. Na mocy art. 3 ust. 2 i 3 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96 i art. 8 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 2026/97 w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej ustalenie szkody jest zwykle wypadkową zwiększenia się przywozów towarów, zmian ceny na rynku wspólnotowym oraz zmian rentowności przemysłu wspólnotowego. Ważne jest więc, by wskaźniki, na których opierają się instytucje, odpowiadały zwykłym warunkom rynkowym.
Zatem przy ustalaniu szkody Rada i Komisja są zobowiązane do zbadania, czy szkoda, na której zamierzają oprzeć swe ustalenia, została w istocie spowodowana przywozem po cenach dumpingowych lub subwencjami, oraz pominąć szkodę spowodowaną innymi czynnikami, a w szczególności zachowaniem samych producentów wspólnotowych czy też przywozem spornego towaru z państwa trzeciego. Instytucje są zobowiązane do dokonania oceny skutków innych znanych czynników nie tylko przy analizie związku przyczynowego pomiędzy tymi czynnikami a szkodą poniesioną przez przemysł wspólnotowy, ale również przy ustalaniu takiej szkody.
(por. pkt 121, 135, 146)
7. W ramach postępowania antydumpingowego i antysubsydyjnego wybór metody obliczania poziomu eliminacji szkody należy do przyznanego instytucjom zakresu swobodnego uznania przy określaniu szkody poniesionej przez przemysł wspólnotowy i jest uzasadniony złożonymi analizami ekonomicznymi, które są jego nieodłączną częścią. Wybór metody obliczania związanej z marginesem zysku, na jaki mógł w sposób uzasadniony liczyć przemysł wspólnotowy w braku nieuczciwych praktyk rynkowych, a nie metody obliczania uwzględniającej jedynie praktykę podcinania ceny, nie jest dotknięty jakimkolwiek oczywistym błędem w ocenie.
Istotne jest, by margines zysku przyjęty przez Radę w celu obliczenia ceny docelowej mogącej wyeliminować stwierdzoną szkodę nie przekraczał marginesu zysku, na jaki przemysł wspólnotowy mógłby w sposób uzasadniony liczyć w zwykłych warunkach konkurencji, w braku przywozu po cenach dumpingowych lub subsydiowanych.
(por. pkt 161, 162)