WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (piąta izba)
z dnia 14 lutego 2008 r.(*)
Europejski Fundusz Społeczny – Wspólnotowa pomoc finansowa w dziedzinie działań innowacyjnych zgodnie z art. 6 rozporządzenia (WE) nr 1784/1999 − Zaproszenie do składania wniosków − Odrzucenie wniosku
W sprawie T‑351/05
Provincia di Imperia (Włochy), reprezentowana przez S. Rostagnę oraz K. Platteau, adwokatów,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez D. Martina oraz A. Weimara, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 30 czerwca 2005 r. odrzucającej wniosek 2005/VP021/20293 złożony przez Provincia di Imperia w odpowiedzi na zaproszenie do składania wniosków VP/2003/021 dotyczące „Działań innowacyjnych zgodnie z art. 6 rozporządzenia w sprawie Europejskiego Funduszu Społecznego: »Innowacyjne metodologie zarządzania zmianą«” oraz wszystkich czynności podjętych na jej podstawie,
SĄD PIERWSZEJ INSTANCJIWSPÓLNOT EUROPEJSKICH (piąta izba),
w składzie: M. Vilaras, prezes, E. Martins Ribeiro i K. Jürimäe, sędziowie,
sekretarz: K. Pocheć, administrator,
uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 6 marca 2007 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Ramy prawne
1 Artykuł 22 rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/1999 z dnia 21 czerwca 1999 r. ustanawiającego przepisy ogólne w sprawie funduszy strukturalnych (Dz.U. L 161, str. 1) stanowi, co następuje:
„1. Z inicjatywy Komisji i po konsultacjach z komitetami, określonymi w art. 48–51 w sprawie wytycznych dla różnych rodzajów działań innowacyjnych, przy uwzględnieniu granicznego poziomu 0,40% rocznych środków finansowania, fundusze mogą finansować działania innowacyjne na szczeblu Wspólnoty. Obejmują one badania, projekty pilotażowe oraz wymianę doświadczeń.
Takie działania innowacyjne przyczyniają się do przygotowania innowacyjnych metod i praktyk, służących poprawie jakości pomocy w ramach celów 1, 2 i 3. Są one wykonywane w sposób prosty i przejrzysty oraz zgodnie z zasadami należytego zarządzania finansami.
2. Każdy obszar działania projektów pilotażowych jest finansowany tylko z jednego funduszu. Decyzja w sprawie udziału funduszu może wzmocnić zakres każdego funduszu, określony w rozporządzeniach dotyczących poszczególnych funduszy, jednakże bez poszerzania tego zakresu, tak aby objąć wszystkie działania niezbędne dla realizacji danego projektu pilotażowego”.
2 Artykuł 24 tego samego rozporządzenia stanowi:
„1. Wykorzystując informacje dotyczące działań innowacyjnych, pochodzące z zainteresowanych państw członkowskich, Komisja ocenia wnioski o środki z funduszy wynikające z art. 22 i 23, na podstawie następujących szczegółów:
a) opisu proponowanej pomocy, jej zakresu, w tym zakresu geograficznego, oraz szczególnych celów;
b) instytucji odpowiedzialnych za realizację pomocy oraz beneficjentów;
c) harmonogramu i planu finansowania, w tym wkładów z innych źródeł finansowych Wspólnoty;
d) przepisów mających na celu zapewnienie skutecznego i właściwego wykonywania;
e) wszelkich innych informacji koniecznych do sprawdzenia zgodności z politykami wspólnotowymi oraz wytycznymi, określonymi w art. 10 ust. 3.
Komisja zatwierdza środki z funduszy w momencie, gdy informacja ta pozwala Komisji na ocenę wniosku.
2. Zainteresowane państwa członkowskie zostają niezwłocznie powiadomione przez Komisję o zatwierdzeniu wniosku.
3. Finansowa odpowiedzialność państw członkowskich w rozumieniu niniejszego rozporządzenia nie obejmuje działań innowacyjnych, określonych w art. 22, lub działań związanych z pomocą techniczną, określonych w art. 23, bez uszczerbku dla ich zobowiązań wynikających z uregulowań instytucjonalnych, charakterystycznych dla każdego państwa członkowskiego.
3 Rozporządzenie (WE) nr 1784/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 1999 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Społecznego (Dz.U. L 213, str. 5) wspiera działania zmierzające do zapobiegania bezrobociu i jego zwalczania oraz rozwoju zasobów ludzkich i społecznej integracji rynku pracy w celu sprzyjania wysokiemu poziomowi zatrudnienia, równości mężczyzn i kobiet, trwałego rozwoju oraz spójności gospodarczej i społecznej.
4 Artykuł 6 rozporządzenia nr 1784/1999 nadaje Komisji uprawnienia w zakresie finansowania przygotowania, monitorowania i oceny działań określonych tym rozporządzeniem.
5 W dniu 12 stycznia 2001 r. Komisja wydała komunikat [COM (2000) 894 wersja ostateczna] dotyczący realizacji działań innowacyjnych podejmowanych zgodnie z art. 6 rozporządzenia nr 1784/1999 w okresie programowania 2000–2006.
6 W pkt 6 tego komunikatu wymienione zostały działania innowacyjne, pośród których figurują:
– innowacje proceduralne, które odnoszą się do rozwoju nowych metod, nowych narzędzi lub metodologii, jak również ulepszenia metod istniejących;
– innowacje związane z realizowanymi celami, koncentrujące się na wyznaczaniu nowych celów, w tym sposobów identyfikacji nowych i obiecujących kwalifikacji, jak również otwarcia nowych możliwości zatrudnienia;
– innowacje dotyczące kontekstu, odnoszące się do struktur politycznych i instytucjonalnych i dotyczące rozwoju systemów w związku z sytuacją na rynku pracy.
7 W pkt 43 tego komunikatu wskazano, co następuje: „W celu zapewnienia przejrzystości w zakresie pomocy przyznawanej w ramach działań innowacyjnych Komisja ogłasza otwarte zaproszenia do składania wniosków, publikowane w Dzienniku Urzędowym i na stronie internetowej Europa. Kryteria kwalifikacji ewentualnych projektów są określane na podstawie zakresu i tematu opublikowanego zaproszenia do składania wniosków” [tłumaczenie nieoficjalne, podobnie jak wszystkie cytaty z tego komunikatu poniżej].
8 Poza tym pkt 44 tego komunikatu stanowi „wytyczne dla wnioskodawców załączone do każdego zaproszenia do składania wniosków umożliwiają wnioskodawcom przedstawiającym projekt złożenie wniosku o dofinansowanie zgodnego z kryteriami i wymaganiami określonymi w rozporządzeniu […] nr 1784/1999”.
9 Na tej podstawie zaproszenie do składania wniosków, o numerze referencyjnym VP/2003/021, zatytułowane „Linia budżetowa B2–1630 − Działania innowacyjne zgodne z art. 6 rozporządzenia w sprawie Europejskiego Funduszu Społecznego: »Innowacyjne metodologie zarządzania zmianą«” zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 31 października 2003 r. (Dz.U. C 262, str. 22).
10 W tytule „Obszar tematyczny” zaproszenia do składania wniosków wskazano, że „w okresie od 2004 do 2006 r. zostanie przyznana na podstawie art. 6 [rozporządzenia nr 1784/1999] pomoc finansowa na opracowanie i okres prób działań innowacyjnych zmierzających do przewidywania i zarządzania zmianą, wpisując się w kompleksową tematykę »Innowacyjnej metodologii zarządzania zmianą«” [tłumaczenie nieoficjalne, podobnie jak wszystkie cytaty z tego aktu poniżej].
11 W tym samym tytule przewidziano, że w ramach ogólnej tematyki działania innowacyjne mają dotyczyć dwóch konkretnych i szczególnych grup tematycznych, mianowicie po pierwsze – zarządzania zmianami demograficznymi, a po drugie – zarządzania restrukturyzacją.
12 W tytule „Harmonogram” wskazano:
„W ramach niniejszego zaproszenia do składania wniosków przewidziano trzy terminy na składanie wniosków:
– […]
– Termin składania wniosków w drugim etapie upływa w dniu 26 stycznia 2005 r. Umowy o dotacje będą zawierane, co do zasady, we wrześniu 2005 r. Realizacja projektów może rozpocząć się w dniu 1 października 2005 r. i 30 listopada 2005 r., jednak nie wcześniej niż przed zawarciem umowy o dotacje. Maksymalny okres realizacji projektu wynosi 24 miesiące, a projekty winny zostać zakończone pomiędzy dniem 30 września 2007 r. a dniem 29 listopada 2007 r.
– Termin składania wniosków w trzecim etapie upływa w dniu 25 stycznia 2006 r. Umowy o dotacje będą zawierane, co do zasady, we wrześniu 2006 r. Realizacja projektów może rozpocząć się w dniu 1 października 2006 r. i 30 listopada 2006 r., jednak nie wcześniej niż przed zawarciem umowy o dotacje. Maksymalny okres realizacji projektu wynosi 24 miesiące, a projekty winny zostać zakończone pomiędzy dniem 30 września 2008 r. a dniem 29 listopada 2008 r.”.
13 W dniu 15 października 2004 r. w ramach drugiego etapu składania wniosków w Dzienniku Urzędowym (Dz.U. C 255, str. 11) opublikowano po nr VP/2003/21 przypomnienie o zaproszeniu do składania wniosków; miało ono tytuł „Linia budżetowa 04.021000.00.11 – Działania innowacyjne zgodnie z art. 6 rozporządzenia w sprawie Europejskiego Funduszu Społecznego „Innowacyjne metodologie zarządzania zmianą”. Przypomina się w nim m.in. o tym, że następny termin składania wniosków w ramach tego zaproszenia to dzień 26 stycznia 2005 r. i że szczegółowe informacje na temat procedury składania wniosków, dostępnego finansowania, kryteriów kwalifikacji, selekcji i przyznawania środków oraz wytyczne dla wnioskodawcy można pobrać z podanej tam strony internetowej.
14 Wytyczne dla wnioskodawców zawierają wiele załączników, pośród których załącznik 2 zatytułowany „Załącznik techniczny i finansowy”, załącznik 6 zatytułowany „Wniosek o dotację − opis projektu” oraz załącznik 7 zatytułowany „Preliminarz budżetowy”.
15 Punkt 34 załącznika 2 stanowi:
„Wnioski zaopiniowane pozytywnie na etapie kontroli [przewidzianych w pkt 27, 29 i 31] zostają poddane ocenie jakości i wykonalności proponowanych działań pod kątem następujących kryteriów:
– […]
– aspekty innowacyjne wniosku, w szczególności w zakresie celów i wykonania projektu oraz sposobu, w jaki wniosek różni się od działań standardowych zainteresowanych organizacji, lub sposobu, w jaki się na nich opiera;
– […]
– stopień, w jakim koszt pozycji umieszczonych w preliminarzu budżetowym projektu koresponduje z działaniami proponowanymi w opisie projektu i z programem prac zawartych we wniosku o przyznanie dotacji”.
Fakty leżące u podstawy sporu
16 W dniu 21 stycznia 2005 r. skarżąca Provincia di Imperia złożyła, w ramach drugiego etapu składania wniosków, wniosek o przyznanie dotacji na podstawie zaproszenia 2005/VP021/20293 zatytułowanego „Flores”, dotyczący pomocy w sektorze kwiatowym we Włoszech, Francji i Hiszpanii w celu zwalczania negatywnych skutków procesu restrukturyzacji oraz w celu promocji zatrudnienia.
17 Pismem z dnia 29 czerwca 2005 r. Komisja poinformowała skarżącą o swej decyzji o odrzuceniu jej wniosku o przyznanie dotacji.
18 Decyzja ta została potwierdzona pismem z dnia 30 czerwca 2005 r. (zwanym dalej „zaskarżoną decyzją”).
19 W decyzji Komisja poinformowała skarżącą, jak następuje:
„Wniosek Państwa został uznany za niespełniający kryteriów oceny zaproszenia do składania wniosków. W szczególności z następujących powodów: wniosek nie zdołał wyjaśnić, w jaki sposób czerpie on z doświadczeń wcześniej uzyskanych w tej dziedzinie w Ligurii i w jaki sposób je uwzględnia. Zawiera on ponadto poważne rozbieżności pomiędzy danymi budżetowymi dostarczonymi w załącznikach 6 i 7” [tłumaczenie nieoficjalne, podobnie jak wszystkie cytaty z tej decyzji poniżej].
20 W piśmie z dnia 1 lipca 2005 r. skarżąca zakwestionowała oba powody odrzucenia jej wniosku zaskarżoną decyzją, zwracając się do Komisji o jego ponowną ocenę i uwzględnianie w ramach pomocy wspólnotowej. W szczególności odnosząc się do powodu odrzucenia wynikającego z faktu, że wniosek nie uwzględniał doświadczeń nabytych wcześniej w Ligurii, skarżąca podkreśliła, iż „w załączniku 6 na stronach 57 i 89 przedstawiła [ona] szczegółowo sytuację, doświadczenia i strategie w sektorze z punktu widzenia gospodarczego, społecznego i terytorialnego na poziomie międzynarodowym, regionalnym i prowincjonalnym”.
21 Pismem z dnia 4 lipca 2005 r. Komisja sprecyzowała swą poprzednią odpowiedź, rozwijając argumentację uzasadniającą odrzucenie wniosku skarżącej o przyznanie dotacji. Wskazała ona w szczególności:
„1. Odnosząc się do punktu pierwszego, zgadza się, że na 32 stronach opisujecie Państwo uprawy roślin typu »cluster«, niemniej jednak opis ten nie wystarcza, by wyjaśnić, w jaki sposób zamierzacie Państwo opracować i zrealizować nowy projekt na podstawie wcześniejszych doświadczeń, a w rezultacie zaproponować innowacje w tym zakresie.
2. Dokumentacja, którą doręczyliście Państwo w terminie (jedyne dokumenty uwzględnione w procedurze selekcji), wskazuje na rozbieżności w danych finansowych. Załącznik 6 przytacza kwotę 2 029 599,19 EUR, podczas gdy załącznik 7 określa kwotę 2 109 599,99 EUR (istotna różnica 80 000 EUR)”.
22 Pismem z dnia 11 lipca 2005 r. skarżąca zakwestionowała przytoczone wyjaśnienia dodatkowe.
23 Pismem z dnia 15 lipca 2005 r. Komisja powiadomiła skarżącą, że podtrzymuje ona treść wcześniejszych pism oraz zasugerowała, by rozważyła ona możliwość zapisania istotnej różnicy 80 000 EUR w pozycji „koszty administracyjne”.
Przebieg postępowania i żądania stron
24 Pismem, które wpłynęło do sekretariatu Sądu w dniu 7 września 2005 r., skarżąca wniosła niniejszą skargę.
25 Na podstawie sprawozdania sędziego sprawozdawcy Sąd postanowił o otwarciu procedury ustnej. W ramach środków organizacji postępowania skarżąca została wezwana do przedłożenia określonego dokumentu oraz do udzielenia odpowiedzi na pytania postawione przez Sąd na piśmie. Skarżąca zastosowała się do wezwania.
26 Na rozprawie w dniu 6 marca 2007 r. Sąd wysłuchał wystąpień stron oraz ich odpowiedzi na pytania Sądu zadane ustnie.
27 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i wszystkich czynności podjętych na jej podstawie;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
28 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi jako bezpodstawnej;
– rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów zgodnie z obowiązującymi przepisami.
W przedmiocie dopuszczalności skargi
Argumenty stron
29 Skarżąca podnosi, że niniejsza skarga jest dopuszczalna, ponieważ została wniesiona w terminie i zmierza do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji, której jest ona adresatem, a która dotyka jej w sposób majątkowy ze względu na zaangażowane w przygotowanie wniosku zasoby ludzkie i środki finansowe.
30 Komisja zauważa na wstępie, że skarżąca nie może powoływać się na swe interesy majątkowe polegające na „prawie do dotacji”, jako że Komisja nie ma żadnego obowiązku współfinansowania projektów, które są jej przedkładane. Poza tym podkreśla, że wniosek o dotacje przedstawia się na zasadzie dobrowolności, iż wszyscy wnioskodawcy są zobowiązani dołożyć takich samych starań oraz że zapewniła ona wszystkim równe i przejrzyste traktowanie.
31 W duplice Komisja podnosi kwestię interesu prawnego skarżącej. Zwraca ona uwagę w tym zakresie, że interes ten winien występować w dniu wniesienia skargi, co w niniejszej sprawie nastąpiło w dniu 7 września 2005 r. Zdaniem Komisji skarżąca miała jeszcze wówczas możliwość przedstawienia skorygowanej dokumentacji w ramach trzeciego etapu składania wniosku, którego termin upływał w dniu 25 stycznia 2006 r. Nie wykazując interesu prawnego w stwierdzeniu nieważności zaskarżonej decyzji, skarżąca nie ma legitymacji do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności wymienionej decyzji. Komisja podnosi, że zarzut niedopuszczalności oparty na braku interesu prawnego skarżącej stanowi bezwzględną przeszkodę procesową, która winna być badana z urzędu przez sąd wspólnotowy i która może być podniesiona przez stronę pozwaną w każdym stadium postępowania.
Ocena Sądu
32 W odniesieniu do interesu prawnego skarżącej należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona przez osobę fizyczną lub prawną jest dopuszczalna wyłącznie w zakresie, w jakim strona skarżąca ma interes prawny w stwierdzeniu nieważności zaskarżonego aktu (wyroki Sądu: z dnia 14 września 1995 r. w sprawach połączonych T‑480/93 i T‑483/93 Antillean Rice Mills i in. przeciwko Komisji, Rec. str. II‑2305, pkt 59; z dnia 25 marca 1999 r. w sprawie T‑102/96 Gencor przeciwko Komisji, Rec. str. II‑753, pkt 40 oraz z dnia 30 stycznia 2002 r. w sprawie T‑212/00 Nuove Industrie Molisane przeciwko Komisji, Rec. str. II‑347, pkt 33). Konieczne jest, by interes ten istniał i był aktualny (wyrok Sądu z dnia 17 września 1992 r. w sprawie T‑138/89 NBV i NVB przeciwko Komisji, Rec. str. II‑2181, pkt 33), a podlega on ocenie na dzień wniesienia skargi (wyrok Trybunału z dnia 16 grudnia 1963 r. w sprawie 14/63 Forges de Clabecq przeciwko Wysokiej Władzy, Rec. str. 719, 748 oraz wyrok Sądu z dnia 24 kwietnia 2001 r. w sprawie T‑159/98 Torre i in. przeciwko Komisji, RecFP str. I‑A‑83 i II‑395, pkt 28). Taki interes istnieje tylko wtedy, gdy w wyniku skargi strona skarżąca będzie mogła uzyskać jakąś korzyść (zob. wyrok Sądu z dnia 28 września 2004 r. w sprawie T‑310/00 MCI przeciwko Komisji, Rec. str. II‑3253, pkt 44 i przytoczone tam orzecznictwo).
33 W niniejszej sprawie, w celu oceny interesu prawnego skarżącej należy przyjrzeć się kwestii korzyści jaką może ona odnieść wskutek stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji. W tym względzie, mimo że stwierdzenie nieważności tej decyzji nie może w żadnym wypadku doprowadzić do sytuacji, w której skarżąca miałaby prawo na podstawie swego wniosku, złożonego w drugim etapie, do dotacji z Europejskiego Funduszu Społecznego to jednak stwierdzenie nieważności decyzji dawałoby skarżącej dodatkową możliwość skorzystania z takiej dotacji. W istocie bowiem w przypadku stwierdzenia nieważności decyzji Komisja byłaby zobowiązana do ponownego rozpatrzenia wniosku skarżącej, w brzmieniu z dnia 21 stycznia 2005 r., uwzględniając jednocześnie ocenę dokonaną przez Sąd. W ten sposób skarżąca nie byłaby zmuszona modyfikować wniosek ani uaktualniać jego treści, co nie nastąpiłoby, jeżeli byłaby zobowiązana do ponownego złożenia wniosku w ramach trzeciego etapu składania wniosków.
34 W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że skarżąca posiada interes prawny, który czyni jej skargę dopuszczalną.
Co do istoty sprawy
35 Na poparcie skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty. Zarzut pierwszy dotyczy twierdzenia zawartego w zaskarżonej decyzji, zgodnie z którym istnieją „poważne rozbieżności” pomiędzy danymi budżetowymi dostarczonymi przez skarżącą w załącznikach 6 i 7 do wniosku. Zarzut drugi dotyczy tezy sformułowanej w decyzji, jakoby wniosek skarżącej nie zdołał wyjaśnić, w jaki sposób czerpie on z doświadczeń wcześniej uzyskanych w dziedzinie uprawy roślin w Ligurii i w jaki sposób je uwzględnia.
36 W ramach pierwszego zarzutu skarżąca podnosi liczne argumenty dotyczące naruszenia art. 253 WE i art. 6 rozporządzenia nr 1784/1999, art. 22 i 24 rozporządzenia nr 1260/1999 oraz zasad określonych w komunikacie z dnia 12 stycznia 2001 r., przepisów ustanowionych w zaproszeniu do składania wniosków VP/2003/021 i w wytycznych dla wnioskodawców, w tym w załącznikach 2, 6 i 7, jak również oczywisty błąd w ocenie stanu faktycznego, nadużycie władzy oraz naruszenie zasady pewności prawa. W ramach drugiego zarzutu skarżąca podnosi te same argumenty, z wyjątkiem zarzutu opartego na naruszeniu załącznika 7 wytycznych dla wnioskodawców.
37 Przed przystąpieniem do właściwej analizy zarzutów należy wskazać, że każdy z dwóch powodów podniesionych w zaskarżonej decyzji stanowi sam w sobie wystarczającą podstawę do wydania decyzji negatywnej względem wniosku skarżącej o współfinansowanie wspólnotowe. W tych okolicznościach należy co do zasady stwierdzić nieważność tej decyzji jedynie, jeżeli oba z przytoczonych powodów są sprzeczne z prawem. W takim przypadku błąd w ocenie lub inna niezgodność z prawem, która dotyczy jedynie jednego z filarów wnioskowania, nie wystarcza, by uzasadnić stwierdzenie nieważności decyzji, jeżeli błąd ten, czy inna niezgodność z prawem nie miały decydującego znaczenia w odmowie przyznania dofinansowania wspólnotowego. W niniejszej sprawie skarżąca zakwestionowała oba powody, powołując dwa różne zarzuty. W konsekwencji, aby orzec o ewentualnej nieważności decyzji w danym przypadku, należy dokonać analizy obu zarzutów.
W przedmiocie zarzutu pierwszego
Argumenty stron
– W przedmiocie dopuszczalności zarzutu
38 Komisja zwraca uwagę, że zgodnie ze statutem Trybunału oraz regulaminu Sądu każda skarga powinna zawierać wskazanie przedmiotu sporu, żądania oraz zwięzłe przedstawienie przywołanych zarzutów. Wskazanie to powinno być wystarczająco jasne i dokładne, by umożliwić stronie pozwanej przygotowanie obrony. Sytuacja taka nie ma miejsca w niniejszym przypadku. Komisja twierdzi bowiem, że skarżąca przedstawia swe uwagi w rozdziale „Zarzuty”, nie wskazując, do czego odnoszą się poszczególne podnoszone zarzuty. Skarżąca nie podnosi żadnego argumentu natury prawnej na poparcie swych twierdzeń. W szczególności zarzuty dotyczące oczywistego błędu w ocenie, nadużycia władzy i naruszenia zasady pewności prawa pozostają całkowicie abstrakcyjne, a sposób ich przedstawienia nie jest w żadnym razie wystarczająco jasny i zrozumiały, by umożliwić Komisji przygotowanie skutecznej obrony. Komisja jest zatem zdania, że zarzuty te są niedopuszczalne.
39 W odpowiedzi na argumenty Komisji skarżąca na wstępie dodaje, że zarzut, do którego odnosi się Komisja, stanowi nierozerwalną całość, która nie powinna być dzielona stosownie do powołanej podstawy prawnej. Następnie twierdzi ona, że wyjaśniła, w jaki sposób Komisja dokonała w zaskarżonej decyzji błędnej oceny i nadużyła władzy. Wreszcie podkreśla fakt, że naruszenie przez ww. decyzję zaproszenia do składania wniosków VP/2003/021 oraz wytycznych dla wnioskodawców powoduje w konsekwencji naruszenie norm wyższego rzędu, których przepisy te są wykonaniem.
– Co do istoty sprawy
40 Skarżąca kwestionuje istnienie „poważnych rozbieżności” w załącznikach 6 i 7 do wniosku dotyczących danych budżetowych. Nie zaprzeczając wprawdzie, że istnieje różnica pomiędzy danymi dostarczonymi w każdym z dwóch omawianych załączników, uściśla, że różnica ta wynika ze struktury załączników, którą była ona zobowiązana przestrzegać, i różnicy w wymaganych danych. Załącznik 6 („Wniosek o przyznanie dotacji”) zawiera bowiem wyłącznie bezpośrednie kwalifikowane wydatki, oznaczone wielką literą „D” („Koszty pracy, koszty przejazdów, działań/usług i administracji”), podczas gdy załącznik 7 („Preliminarz budżetowy”) zawiera oprócz bezpośrednich kwalifikowanych kosztów, wydatki wymienione również w załączniku 6 − pośrednie kwalifikowane koszty, oznaczone wielką literą „I”. Rozróżnienie to wyjaśnia podniesioną przez Komisję różnicę 80 000 EUR pomiędzy dwoma załącznikami.
41 Skarżąca podnosi zatem, że nie może zachodzić rozbieżność pomiędzy załącznikami 6 i 7 do wniosku, ponieważ wniosek jest zgodny z każdym punktem obowiązującego wniosku modelowego zamieszczonego przez Komisję w wytycznych dla wnioskodawców. Tym samym włączenie 80 000 EUR do wydatków administracyjnych jako kosztów ogólnych w rubryce „D4” załącznika 6, jak zasugerowała Komisja w piśmie z dnia 15 lipca 2005 r., byłoby absurdem i doprowadziłoby do wadliwego wypełnienia wniosku o przyznanie dotacji, czyniąc bezużyteczną rubrykę „I” załącznika 7(b) do wytycznych dla wnioskodawców. Dlatego też interpretacja Komisji doprowadziła do oczywistego błędu w ocenie, jako że Komisja nie odróżnia całkowitego kosztu projektu od bezpośrednich kwalifikowanych wydatków oraz naruszenia władzy, gdyż Komisja dostosowuje do swych preferencji wniosek modelowy, który sama opracowała. W konsekwencji skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja narusza uprzednio ustanowione przepisy, takie jak wytyczne dla wnioskodawców i ich załączniki 6 i 7. Ponadto zaskarżona decyzja narusza wcześniejszą decyzję zawartą w piśmie z dnia 12 stycznia 2001 r., art. 6 rozporządzenia nr 1784/1999 oraz art. 22 i 24 rozporządzenia nr 1260/1999, jak również zasadę pewności prawa.
42 Ponadto, odnosząc się do argumentu Komisji, że skarżąca nie zwróciła się do Komisji z wnioskiem o udzielenie dodatkowych informacji, skarżąca podnosi, iż nie było takiej potrzeby, skoro nie miała ona najmniejszych wątpliwości co do zakresu wymaganych danych finansowych. Matematyczna jednakowość różnych pozycji budżetowych byłaby oczywista, jeżeli tylko załącznik 7(b) wytycznych dla wnioskodawców nie wymagałby określenia wydatków pośrednich, poza ich wymienieniem w załączniku 6.
43 Poza tym twierdzenie Komisji, że istnieją we wniosku „poważne rozbieżności”, zdaniem skarżącej jest niewystarczającym uzasadnieniem, skoro różnica 80 000 EUR została podniesiona później, w piśmie z dnia 4 lipca 2005 r., które nie wskazywało na istnienie innych rozbieżności uzasadniających odrzucenie wniosku przez Komisję. Ponadto art. 253 WE wymaga jasnego i jednoznacznego uzasadnienia negatywnej decyzji.
44 Wreszcie skarżąca odnosi się do argumentu Komisji, jakoby zgodnie z orzecznictwem „przedmiotem obowiązku uzasadniania aktów jest zapoznanie adresata decyzji z podstawami faktycznymi i prawnymi, na których decyzja została oparta, w celu umożliwienia zainteresowanemu jej oceny, w szczególności możliwości poddania jej kontroli właściwego sądu”. Sytuacja taka nie zachodzi w niniejszym przypadku, ponieważ twierdzenia Komisji o „poważnych rozbieżnościach pomiędzy załącznikiem 6 i 7” nie pozwalają skarżącej na zrozumienie powodów odrzucenia jej wniosku. Ponadto informacje uzupełniające dostarczone a posteriori przez Komisję nie mogły zmienić w istotny sposób zaskarżonej decyzji, ponieważ wymagane uzasadnienie należało umieścić w samej decyzji lub przekazać jednocześnie z nią.
45 Komisja, zwracając uwagę, że skarżąca nie kwestionuje różnicy pomiędzy danymi dostarczonymi w załącznikach 6 i 7 wniosku, nie zgadza się z oceną skarżącej, jakoby różnica ta wynikała ze struktury załączników. Zdaniem Komisji pomiędzy z jednej strony załącznikiem 6, opisującym „działania przedstawione w opisie budżetu”, a z drugiej strony załącznikiem 7, zawierającym „preliminarz budżetowy” winna istnieć w istocie całkowita spójność. Zgodnie z pkt 34 załącznika technicznego i finansowego do wytycznych dla wnioskodawców (załącznik 2) taka spójność była koniecznym warunkiem uwzględnienia wniosku o przyznanie dotacji. W opinii Komisji z pkt C8 załącznika 6 wynika ponadto, że winien on zawierać wszelkie koszty wchodzące w skład budżetu. Komisja dodaje, że jeżeli załącznik 6 różni się od załącznika 7, skarżąca winna była zasygnalizować ten fakt, który należało wziąć pod uwagę w procesie oceny projektu. Co się tyczy struktury załącznika 6, Komisja uważa, że do każdego wnioskodawcy należy wykazanie zdolności do organizowania w sposób spójny i funkcjonalny środków finansowych i zasobów ludzkich, wyjaśniając charakter i wartość planowanych działań i zadań powierzonych zaangażowanym podmiotom.
46 Komisja zauważa, odnosząc się do argumentu skarżącej dotyczącego użycia wielkiej litery „D” w załączniku 6, że nic nie uprawnia wniosku, że jej użycie, mające w zamyśle ułatwić zrozumienie po stronie wnioskodawcy, wyłącza koszty ogólne z wydatków umieszczonych w załączniku 6. Zdaniem Komisji koszty ogólne są zwykle umieszczane w pozycji „D4”, „Zarząd i koordynacja”. Komisja dodaje, że dopuszcza również wpisanie tych kosztów na innym szczególnym etapie lub dołączonej notatce, lecz w każdym razie nie może ona dopuścić ze względu na ich znaczenie, do ich pominięcia. Komisja podkreśla, że taki wymóg jasności, niezależnie od dokładności matematycznej jest jednym z wymogów rozdziału 3.4 załącznika technicznego i finansowego do wytycznych dla wnioskodawców.
47 Poza tym Komisja potwierdza, że w razie wątpliwości co do włączenia kosztów ogólnych w kwocie 80 000 EUR do załącznika 6 skarżąca winna była zwrócić się do Komisji o dodatkowe informacje. W tym względzie Komisja zwraca uwagę, że przewidziała skądinąd możliwość rozbieżności interpretacyjnych, wprowadzając szybki i prosty środek komunikacji, aby móc ustosunkować się do ewentualnych pytań. W ten sposób możliwość zwrócenia się o dodatkowe wskazówki za pośrednictwem strony internetowej, pisemnie lub telefonicznie była przewidziana tak w wytycznych dla wnioskodawców – załączniku technicznym i finansowym, jak i w zaproszeniu do składania wniosków VP/2003/021 opublikowanym w Dzienniku Urzędowym z dnia 31 października 2003 r.
48 Natomiast w kwestii podniesionego przez skarżącą naruszenia art. 253 WE Komisja twierdzi, że niezwykle szybko udzieliła odpowiedzi na prośby skarżącej o informacje (w terminie trzech dni) i powołuje się na orzecznictwo, zgodnie z którym zwięzłe uzasadnienie jest wystarczające i spełnia wymogi art. 253 WE w tej dziedzinie. W tym względzie przypomina ona, że zwięzły charakter uzasadnienia jest konsekwencją nie do uniknięcia rozpatrywania znacznej liczby wniosków. Poza tym przedmiotem obowiązku uzasadniania aktów jest umożliwienie zainteresowanemu możliwości poddania go kontroli właściwego sądu. Komisja jest zdania, że takie uzasadnienie zostało zapewnione.
49 Wreszcie Komisja twierdzi, że należy odróżnić obowiązek uzasadnienia aktu od jego zasadności. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, w przypadku gdy zwięzłe uzasadnienie zaskarżonej decyzji okazuje się niewystarczające w danym przypadku, Komisja może dostarczyć uzupełniające uzasadnienie, pod warunkiem że dodatkowe informacje zostały przekazane przed wniesieniem skargi, co miało miejsce w niniejszej sprawie. W rzeczywistości bowiem Komisja dostarczyła dodatkowych informacji w odpowiedzi na wnioski skarżącej i nie sposób czynić jej stąd zarzuty, iż wyjaśnień tego rodzaju dostarczyła.
Ocena Sądu
50 Niniejszy zarzut jest skierowany przeciw podstawie powołanej przez Komisję w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, zgodnie z którą wniosek zawiera „poważne rozbieżności pomiędzy danymi budżetowymi z załączników 6 i 7”. Powód ten został uszczegółowiony w piśmie Komisji z dnia 4 lipca 2005 r., w którym stwierdza ona, że „[d]okumentacja, [dostarczona przez skarżącą] wykazuje rozbieżności w danych finansowych” oraz podkreśla, że o ile „[z]ałącznik 6 przytacza kwotę 2 029 599,[9]9 EUR, podczas gdy załącznik 7 określa kwotę 2 109 599,99 EUR (istotna różnica 80 000 EUR)”.
51 Tytułem wstępu należy wskazać, że w ramach niniejszego zarzutu skarżąca powołuje liczne zarzuty wymienione w pkt 36 powyżej. Zakładając nawet, że niektóre spośród nich są niedopuszczalne, jak twierdzi Komisja, z powodu braku precyzji, nie odnosi się to z pewnością do zarzutu opartego na naruszeniu obowiązku uzasadniania aktów oraz naruszenia wytycznych dla wnioskodawców, które to zarzuty zostały sformułowane w sposób wystarczająco jasny i precyzyjny, aby umożliwić Komisji przygotowanie obrony oraz Sądowi orzeczenie w przedmiocie skargi.
52 Co się tyczy istoty sprawy, w zakresie po pierwsze zarzutu podniesionego przez skarżącą, opartego na uchybieniu obowiązkowi uzasadnienia aktów, należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem uzasadnienie, jakiego wymaga art. 253 WE, powinno być dostosowane do charakteru rozpatrywanego aktu i przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie instytucji, która wydała akt, pozwalając zainteresowanym poznać podstawy podjętej decyzji, a właściwemu sądowi dokonać jej kontroli (wyroki Trybunału: z dnia 14 lutego 1990 r. w sprawie C‑350/88 Delacre i in. przeciwko Komisji, Rec. str. I‑395, pkt 15, z dnia 29 lutego 1996 r. w sprawie C‑56/93 Belgia przeciwko Komisji, Rec. str. I‑723, pkt 86, z dnia 2 kwietnia 1998 r. w sprawie C‑367/95 P Komisja przeciwko Sytraval i Brink’s France, Rec. str. I‑1719, pkt 63 oraz z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C‑159/01 Niderlandy przeciwko Komisji, Rec. str. I‑4461, pkt 65).
53 Jednakże nie ma wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne elementy faktyczne i prawne W istocie ocena, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 253 WE, winna opierać się nie tylko na jego brzmieniu, ale także uwzględniać okoliczności jego wydania, jak również całość przepisów prawa regulującego daną dziedzinę (zob. ww. w pkt 52 wyrok w sprawie Delacre i in. przeciwko Komisji, pkt 16 oraz przytoczone tam orzecznictwo).
54 Należy wskazać poza tym, że zwięzły charakter uzasadnienia decyzji mocą, której Komisja odrzuca wniosek o przyznanie dotacji, jest nieuchronną konsekwencją informatycznego przetwarzania wielu setek wniosków o dotacje, w przedmiocie których Komisja jest zobowiązana rozstrzygać w krótkim terminie. Bardziej szczegółowe uzasadnianie każdej indywidualnej decyzji może z tego względu narazić racjonalne i skuteczne przyznawanie pomocy finansowej z Europejskiego Funduszu Społecznego (wyrok Trybunału z dnia 7 lutego 1990 r. w sprawie C‑213/87 Gemeente Amsterdam i VIA przeciwko Komisji, Rec. str. I‑221, pkt 28).
55 W niniejszej sprawie wbrew argumentom skarżącej wymóg uzasadnienia należy oceniać w świetle dodatkowych informacji zawartych w piśmie z dnia 4 lipca 2005 r., które znajdowało się w posiadaniu skarżącej w momencie wniesienia skargi. Jeżeli, jak w niniejszej sprawie, strona skarżąca zwraca się do danej instytucji o dodatkowe wyjaśnienia w przedmiocie decyzji przed wniesieniem skargi, uzyskując takie wyjaśnienia, nie może ona wnosić do Sądu o ich pominięcie w ocenie faktu, czy dostarczone uzasadnienie było wystarczające, przy czym jednak instytucja nie może zastąpić pierwotnego uzasadnienia uzasadnieniem całkiem nowym (wyrok Sądu z dnia 25 lutego 2003 r. w sprawie T‑183/00 Strabag Benelux przeciwko Radzie, Rec. str. II‑135, pkt 58).
56 Wynika stąd, że kwestionowana przez skarżącą w ramach niniejszego zarzutu podstawa, w szczególności w świetle dodatkowych informacji zawartych w piśmie z dnia 4 lipca 2005 r., umożliwia jej jasne zrozumienie, że jeden z powodów uzasadniających odrzucenie jej wniosku o przyznanie dotacji opiera się na fakcie, że w opinii Komisji wniosek ten nie spełnia ostatniego kryterium oceny pozwalającego na określenie jakości i wykonalności działań proponowanych we wniosku, takich jak zdefiniowane w pkt 34 załącznika technicznego i finansowego do wytycznych dla wnioskodawców.
57 Biorąc pod uwagę okoliczności konkretnego przypadku, należy uznać, że zaskarżona decyzja w zakresie, w jakim przytacza ona podstawę zakwestionowaną w ramach niniejszego zarzutu, została uzasadniona w sposób wystarczający.
58 Po drugie, odnosząc się do zarzutu skarżącej, jakoby podstawa kwestionowana w ramach niniejszego zarzutu, zgodnie z którą „istnieją poważne rozbieżności pomiędzy danymi budżetowymi dostarczonymi w załącznikach 6 i 7” wniosku, naruszała przepisy wytycznych dla wnioskodawców, należy stwierdzić, że jak na to wskazują dwie tabele poniżej, pomiędzy rubrykami D1 i D4 każdego z tych załączników, które przedstawiają ściśle te same wartości, istnieje całkowita zgodność:
Tabela 1 (przedstawiająca koszty działań przewidzianych we wniosku o przyznanie dotacji opracowane według wniosku modelowego załącznika 6 do wytycznych dla wnioskodawców)
Etap | D1 Zasoby ludzkie (w euro) | D2 Przejazdy (w euro) | D3 Działania/usługi (w euro) | D4 Administracja (w euro) | D1+D2+D3+D4 Całość (w euro) |
1 | 395 012,46 | 22 160,00 | 34 200,00 | | 451 372,46 |
2 | 185 856,75 | 12 540,00 | 51 840,00 | | 250 236,75 |
3 | 161 292,86 | 15 820,00 | 73 840,00 | | 250 952,86 |
4 | 255 457,85 | 12 560,00 | 116 000,00 | | 384 017,85 |
5 | 226 150,62 | 25 600,00 | | 50 356,00 | 302 106,62 |
6 | 67 474,05 | 15 420,00 | 32 000,00 | | 114 894,05 |
7 | 64 574,40 | 19 950,00 | 191 495,00 | | 276 019,40 |
Całość | 1 355 818,99 | 124 050,00 | 499 375,00 | 50 356,00 | 2 029 599,99 |
Tabela 2 (przedstawiająca koszt pozycji wymienionych w preliminarzu budżetowym opracowanym na podstawie wniosku modelowego z załącznika 7 do wytycznych dla wnioskodawców)
D1 Zasoby ludzkie (w euro) | 1 355 818,99 |
D2 Przejazdy (w euro) | 124 050,00 |
D3 Działania/usługi (w euro) | 499 375,00 |
D4 Administracja (w euro) | 50 356,00 |
Całość kosztów bezpośrednich (od D1 do D4) | 2 029 599,99 |
Całość kosztów pośrednich (I.1) | 80 000,00 |
Całkowite wydatki Wartość projektu – (D + I) | 2 109 599,99 |
59 Z obu tabeli wynika, wbrew twierdzeniom Komisji, że skarżąca zadbała o spójność danych, dodając do preliminarza budżetowego (załącznik 7) w rubryce („Kwalifikowane wydatki pośrednie”) kwotę 80 000 euro tytułem kosztów ogólnych. W rzeczywistości stosunek różnych kwot odpowiadających całości kwalifikowanych wydatków, przytoczonych we wniosku o przyznanie dotacji (załącznik 6) w rubryce „Bezpośrednie wydatki kwalifikowane od D1 do D4” preliminarza budżetowego, zapewnia spójność pomiędzy dwoma załącznikami. W tym względzie należy uznać, że spójność ta odpowiada całkowicie wymogowi jednakowości danych, zapisanemu w pkt 34 załącznika technicznego i finansowego do wytycznych dla wnioskodawców, jako ostatniemu kryterium oceny pozwalającemu na określenie jakości i wykonalności działań zaproponowanych we wniosku. Wynika stąd, że twierdzenie zawarte w zaskarżonej decyzji, zgodnie z którym we wniosku istnieją „poważne rozbieżności” pomiędzy danymi budżetowymi dostarczonymi w załącznikach 6 i 7 do wniosku skarżącej, jest nieprawdziwe.
60 Wniosku tego nie podważa sugestia Komisji o włączeniu do rubryki D4 wniosku o przyznanie dotacji kosztów ogólnych w kwocie 80 000 EUR wymienionej w rubryce I preliminarza budżetowego. W istocie bowiem takie włączenie oznaczałoby usunięcie istniejącej jednakowości pomiędzy rubryką D4 wniosku o przyznanie dotacji a rubryką D4 preliminarza budżetowego.
61 W tym względzie należy również wskazać, że sugestia Komisji nie jest zgodna z informacjami zawartymi w pierwotnie ustalonym modelu preliminarza budżetowego znajdującego się w załączniku 7. Po pierwsze bowiem, model ten wskazuje, że koszty ogólne stanowią część „kwalifikowanych wydatków pośrednich I”, stanowiących osobną i odmienną kategorię wydatków niż „Kwalifikowane wydatki bezpośrednie od D1 do D4”. Po drugie, model ten ustanawia zasadę, zgodnie z którą koszty ogólne nie mogą przekroczyć 7% całkowitej kwoty „kwalifikowanych wydatków bezpośrednich od D1 do D4”, co oznacza niewątpliwie, że koszty ogólne nie mogą zostać włączone do rubryki D4 preliminarza budżetowego.
62 Co się tyczy obowiązku określonego w pkt C8 załącznika 6 do wytycznych dla wnioskodawców, do którego odwołuje się Komisja, a zgodnie z którym „wszystkie koszty i działania administracyjne, linia budżetowa D4 winny […] figurować we wniosku o przyznanie dotacji w celu zarządzania i koordynacji projektu, należy dodać, że obowiązek ten może mieć zastosowanie wyłącznie do kwalifikowanych wydatków bezpośrednich. W istocie bowiem wzmianka „linia budżetowa D4” podkreśla, że chodzi tu o kwalifikowane wydatki bezpośrednie w zakresie kosztów administracji. W tym względzie należy wskazać, że koszty ogólne nie są ich częścią, zakładając, że modelowy preliminarz budżetowy określa to w sposób wyraźny, jak zresztą zostało to podkreślone w poprzedzającym punkcie, że są one traktowane jako kwalifikowane wydatki pośrednie.
63 Wynika stąd, że skarżąca sporządziła wniosek o przyznanie dotacji oraz preliminarz budżetowy zgodnie z modelowymi dokumentami umieszczonymi w załączniku do wytycznych dla wnioskodawców. Natomiast interpretacja Komisji, zgodnie z którą oba załączniki winny sobie odpowiadać, nie jest zgodna z tymi modelami.
64 Uwzględniając powyższe uwagi, Komisja nie zastosowała poprawnie zasad określonych w modelowych dokumentach zawartych w załącznikach 6 i 7 wytycznych dla wnioskodawców ani ostatniego kryterium określonego w pkt 34 załącznika technicznego i finansowego do wytycznych dla wnioskodawców.
65 W konsekwencji należy stwierdzić, że pierwszy zarzut oparty na naruszeniu przepisów załącznika 2, 6 i 7 wytycznych dla wnioskodawców jest zasadny, przy czym nie ma potrzeby rozpatrywania innych argumentów podniesionych przez skarżącą w ramach tego zarzutu.
W przedmiocie zarzutu drugiego
Argumenty stron
– W przedmiocie dopuszczalności zarzutu
66 Komisja podnosi, z tych samych powodów jak przytoczone w ramach pierwszego z zarzutów, że zarzuty oparte na naruszeniu rozporządzeń nr 1784/1999, nr 1260/1999 oraz zasady pewności prawa, jak również nadużyciu władzy podniesione w ramach niniejszego zarzutu są niedopuszczalne.
67 Odwołując się do argumentacji przedstawionej w tym przedmiocie w ramach pierwszego zarzutu, skarżąca twierdzi, że Komisja błędnie powołuje się na niedopuszczalność tych zarzutów.
– Co do istoty sprawy
68 Po pierwsze, odnosząc się do twierdzenia Komisji, zgodnie z którym skarżąca nie uwydatniła w wystarczającym stopniu innowacyjnego charakteru swego projektu, skarżąca zauważa, że przywołana uwaga wynika jedynie z pisma z dnia 4 lipca 2005 r. Biorąc pod uwagę, że stanowi to nowy element względem zaskarżonej decyzji, twierdzenie to nie może zostać uwzględnione przez Sąd.
69 W tych okolicznościach skarżąca zamierza wykazać innowacyjny charakter jej wniosku wyłącznie tytułem uzupełnienia. Charakter ten wynikał jej zdaniem łącznie z pkt C3 i pkt C2, C4 i C8 wniosku. W celu wykazania związku między twierdzeniami zawartymi w pkt C3 i konkretnymi i innowacyjnymi celami przedstawionymi w pkt C2 i C4 skarżąca wymienia różne etapy projektu, opisane w pkt C8, mianowicie „pomoc w dziedzinie produkcji”, „pomoc w dziedzinie współpracy i dialogu w danym obszarze”, „rekultywację terenów w celu ich przeznaczenia pod zabudowę i na cele turystyczne”, „pomoc w zakresie handlu i marketingu”. W tym względzie skarżąca jest po pierwsze zdania, że doszukując się przedstawienia innowacji wyłącznie w pkt C3, Komisja celowo pominęła strukturę obowiązującą wnioskodawców w zakresie złożenia wniosku. Po drugie, podkreśla ona, że kryteria oceny wniosków ustanowione przez Komisję w pkt 34 załącznika technicznego i finansowego do wytycznych dla wnioskodawców zostały zdefiniowane w raczej szeroki sposób bez odwołania do wcześniej ustanowionej struktury wniosku.
70 Po drugie, co się tyczy twierdzenia Komisji, że zwykły opis uprawy roślin typu „cluster” nie wyjaśniał, w jaki sposób skarżąca zamierza opracować i zrealizować nowy projekt na podstawie wcześniejszych doświadczeń, skarżąca potwierdza opisowy charakter prezentacji kontekstu swego wniosku (pkt C3). Niemniej jednak skarżąca podtrzymuje, iż jedynie postępowała zgodnie z modelem wymaganym przez Komisję, figurującym w załączniku 6 do wytycznych dla wnioskodawców. W każdym razie doświadczenia regionu Ligurii zostały przywołane w części C3, tak w sposób pozytywny, podkreślając ich silne punkty, jak i sceptyczny, uwydatniając ich braki, wymagające uzupełniania oraz błędy, które należy poprawić.
71 Po trzecie, załącznik techniczny i finansowy do wytycznych dla wnioskodawców, który przedstawiał system oceny wniosków w czterech etapach, nie był przestrzegany. W tym względzie skarżąca zwraca uwagę, że jej wniosek był przedmiotem analizy Komisji aż do ostatniego etapu, co oznacza, że przeszła ona z sukcesem trzy poprzednie etapy, mianowicie kontrolę, czy wnioskodawca podlega kwalifikacji (etap pierwszy), kontrolę, czy wniosek podlega kwalifikacji (etap drugi) oraz kontrolę zdolności wnioskodawcy do wykonania proponowanych działań z pozytywnym skutkiem, w oparciu w szczególności o doświadczenia i kwalifikacje uzyskane w dziedzinie proponowanych działań (etap trzeci). Uzasadniając zaskarżoną decyzję w ramach kontroli jakości wniosków (etap czwarty), odwołując się do kryterium wykorzystywanego w trzecim etapie, Komisja naruszyła załącznik techniczny i finansowy do wytycznych dla wnioskodawców oraz zasadę pewności prawa.
72 Po czwarte, skarżąca podnosi fakt nieprzestrzegania kryterium alternatywnego określonego w pkt 34 załącznika technicznego i finansowego do wytycznych dla wnioskodawców. W istocie bowiem innowacje mogą być traktowane jej zdaniem jako „wynik różnicy względem działań standardowych lub ich kontynuacji”. Komisja oceniła innowacyjny charakter wniosku skarżącej jedynie pod kątem kontynuacji standardowych działań, nie biorąc pod uwagę innowacyjnego charakteru tego projektu z perspektywy odejścia od działań standardowych. Tym samym naruszyła ona przepisy załącznika technicznego i finansowego do wytycznych dla wnioskodawców oraz zasadę pewności prawa.
73 Po piąte, twierdzenie Komisji o braku związku pomiędzy nabytymi wcześniej w Ligurii doświadczeniami w tej dziedzinie narusza art. 253 WE. Skarżąca jest zdania, że dodatkowe uzasadnienie dostarczone przez Komisję w dniu 4 lipca 2005 r. nie może być dopuszczone jako dowód na gruncie niniejszego sporu, skoro nie jest ono częścią samej zaskarżonej decyzji. W każdym razie Komisja dokonała oczywiście błędnej oceny okoliczności faktycznych oraz, nie uzasadniając w stosowny sposób zaskarżonej decyzji, naruszyła art. 253 WE.
74 Po szóste, skarżąca zauważa, że wyjaśnienie Komisji odnośnie do faktu, że wniosek skarżącej nie został przyjęty na etapie badania porównawczego zmierzającego do zachowania jedynie najlepszych wniosków, jest nowym elementem w sprawie. Komisja bowiem odrzuciła wniosek skarżącej z powodu niezrozumienia wynikającego z jego struktury, a nie ze względu na jego wewnętrzną wartość, nie precyzując w każdym razie, błędów popełnionych przez skarżącą, co pozwoliłoby jej zrozumieć fakt odrzucenia wniosku. Szeroki zakres swobodnego uznania, jakim dysponuje Komisja w danej dziedzinie, nie uniemożliwia sądowi wspólnotowemu przeprowadzenia kontroli sądowej.
75 Komisja podkreśla, że w obliczu ogromnej liczby wniosków i z uwagi na ograniczone zasoby budżetowe była zmuszona dokonać rygorystycznej eliminacji pewnych projektów, być może bardzo dobrych, których jakość była jednak niższa od projektów przyjętych. W tym względzie, mimo że odrzucenie wniosku nie stanowi oceny jakości dostarczonej pracy, najmniejszy błąd, rozbieżność lub brak precyzji mogą zaważyć na końcowym wyborze w ramach analizy porównawczej. Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że zwięzłe uzasadnienie zaskarżonej decyzji jest wystarczające w danej dziedzinie oraz że dopuszczalne jest dostarczenie dodatkowych informacji aż do momentu wniesienia skargi. Komisja nie zgadza się, że dodatkowe informacje dotyczące innowacyjnego charakteru projektu winny być traktowane jako nowe elementy sprawy, jak to wynika z brzmienia załącznika technicznego i finansowego do wytycznych dla wnioskodawców. Ponadto podnosi ona, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem organy wspólnotowe cieszą się znacznym zakresem swobodnego uznania w zakresie, w jakim w ramach ich zadań dokonują kompleksowej oceny, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie dotyczącej funduszy strukturalnych. Sąd wspólnotowy ogranicza się zatem do badania prawdziwości faktów oraz ich kwalifikacji prawnej. W szczególności ocenie poddać należy fakt, czy działanie tych organów nie jest dotknięte oczywistym błędem lub nie stanowi nadużycia władzy albo czy organ ten nie przekroczył w sposób oczywisty granic przysługującego mu swobodnego uznania.
76 Następnie, odnosząc się do zarzutu skarżącej dotyczącego nadużycia władzy, Komisja podnosi, o ile zarzut ten jest dopuszczalny, że skarżąca nie wykazała, iż wydając zaskarżoną decyzję, Komisja zmierzała do osiągnięcia celu innego niż określonego znaczącymi dla sprawy przepisami lub iż przytoczona decyzja została wydana na podstawie przesłanek obiektywnych, istotnych i spójnych w celu osiągnięcia celów inne niż przywołane.
77 W kwestii oczywistego błędu w ocenie Komisja podkreśla opisowy charakter prezentacji projektu, co przyznała sama skarżąca. Przez zwykły opis, bez elementów oceniających innowacyjność w stosunku do wcześniejszych doświadczeń, skarżąca nie mogła przekonać komitetu selekcyjnego ani właściwego intendenta o dodatkowej wartości tego projektu na etapie analizy porównawczej, w ramach której wszyscy wnioskodawcy mieli jednakowy status.
78 Wreszcie, odnosząc się do zarzutu opartego na naruszeniu art. 253 WE, Komisja jest zdania, że skarżąca dokonała błędnej wykładni obowiązku uzasadniania aktów. Twierdzi ona, że z tych samych powodów co przedstawione w ramach pierwszego zarzutu odpowiedziała ona na wymaganie uzasadnienia, dostarczając dodatkowych informacji.
Ocena Sądu
79 Niniejszy zarzut jest skierowany przeciwko argumentowi powołanemu przez Komisję w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, zgodnie z którym „wniosek nie zdołał wyjaśnić, w jaki sposób czerpie on z doświadczeń w tej dziedzinie wcześniej uzyskanych w Ligurii i w jaki sposób je uwzględnia”. Argument ten został doprecyzowany przez Komisję w piśmie z dnia 4 lipca 2005 r., zgodnie z którym „[zwykły trzydziestodwustronicowy opis uprawy roślin typu »cluster«] nie zdołał […] wyjaśnić, w jaki sposób [skarżąca zamierza] opracować i zrealizować nowy projekt na podstawie wcześniejszych doświadczeń, a w rezultacie zaproponować innowacje w tym zakresie”.
80 Po pierwsze, co się tyczy zarzutu skarżącej opartego na uchybieniu obowiązkowi uzasadniania aktów, należy stwierdzić, z tych samych powodów co wyrażone w pkt 52–55 powyżej, że zaskarżona decyzja w zakresie jej podstaw zakwestionowanych w ramach niniejszego zarzutu została wystarczająco uzasadniona w świetle okoliczności konkretnego przypadku.
81 Informacje zawarte w zaskarżonej decyzji, uzupełnione o informacje zawarte w piśmie z dnia 4 lipca 2005 r., pozwalają bowiem skarżącej jasno zrozumieć, że jedna z dwóch podstaw uzasadniających odrzucenie jej wniosku o przyznanie dotacji odwołuje się do trzeciego kryterium sformułowanego w pkt 34 załącznika technicznego i finansowego do wytycznych dla wnioskodawców pozwalającego na ocenę jakości i wykonalności działań proponowanych we wniosku.
82 W tym względzie i wbrew twierdzeniom skarżącej, doprecyzowanie dostarczone w piśmie Komisji z dnia 4 lipca 2005 r., zgodnie z którym wniosek nie wyjaśnia, w jaki sposób skarżąca zamierza zaproponować innowacje, nie jest nowym uzasadnieniem, ponieważ wyjaśnia ono jedynie trzecie kryterium sformułowane w załączniku technicznym i finansowym do wytycznych dla wnioskodawców.
83 Po drugie, argument oparty na fakcie, że Komisja nie uwzględniła struktury, którą przestrzegać winni byli wnioskodawcy, doszukując się przedstawienia innowacji wyłącznie w pkt C3 wniosku o przyznanie dotacji, nie jest zasadny. Skarżąca nie może zarzucać Komisji, że skoncentrowała się ona w piśmie z dnia 4 lipca 2005 r. na 32 stronach wniosku o przyznanie dotacji, odpowiadających pkt C3, ponieważ pismo to stanowiło wyłącznie odpowiedź na pismo skarżącej z dnia 1 lipca 2005 r., w którym powołała ona wyłącznie przytoczone strony. Poza tym wbrew twierdzeniom skarżącej należy wskazać, że model z załącznika 6 do wytycznych dla wnioskodawców wcale nie uniemożliwia wnioskodawcy wyjaśnienia, w jaki sposób jego projekt opiera się na standardowych działaniach, a w szczególności na jego wcześniejszych doświadczeniach. Innymi słowy, struktura wniosku o przyznanie dotacji, taka jak wymagana załącznikiem 6 wytycznych dla wnioskodawców, nie uniemożliwia wnioskodawcy postępowania w taki sposób, że wniosek spełnia trzecie kryterium określone w pkt 34 załącznika technicznego i finansowego wytycznych dla wnioskodawców. Argument ten winien zatem zostać odrzucony jako bezzasadny.
84 Po trzecie, odnosząc się do argumentu skarżącej, zgodnie z którym zaskarżona decyzja została uzasadniona na podstawie kryterium wykorzystywanego na etapie oceny, który skarżąca już przeszła z sukcesem, należy stwierdzić, że doświadczenia wcześniej nabyte, które zostały powołane w uzasadnieniu rzeczonej decyzji, należy rozumieć jako odpowiadające standardowym działaniom, takim jak ujęte w ramach trzeciego kryterium sformułowanego w pkt 34 załącznika technicznego i finansowego do wytycznych dla wnioskodawców. Oceniając, że wniosek nie wyjaśnia, w jaki sposób skarżąca zamierza opracować i zrealizować nowy projekt na podstawie wcześniejszych doświadczeń, Komisja ogranicza się jedynie do zbadania, czy wniosek spełnia trzecie kryterium określone w pkt 34 załącznika technicznego i finansowego wytycznych dla wnioskodawców. Postępując w ten sposób, Komisja nie podważa swych wniosków wynikających z trzeciego etapu analizy wniosku, wedle których skarżąca posiada zdolność finansową i wykonawczą, aby skutecznie zrealizować na podstawie z jednej strony wcześniejszego doświadczenia i wykazanych kompetencji w dziedzinie zaproponowanych działań, a z drugiej strony na podstawie doświadczenia i kompetencji zawodowych jako kierownik projektu. W konsekwencji, odwołując się w zaskarżonej decyzji do wcześniej nabytych doświadczeń, Komisja nie narusza zasady pewności prawa. Wynika stąd, że niniejszy argument skarżącej należy odrzucić jako bezzasadny.
85 Po czwarte, argument skarżącej, zgodnie z którym Komisja nie przestrzegała alternatywnego charakteru kryterium wyrażonego w pkt 34 załącznika technicznego i finansowego do wytycznych dla wnioskodawców, gdyż nie dokonała analizy wniosku pod kątem jego odmienności od działań standardowych, winien zostać odrzucony jako bez znaczenia dla sprawy. Należy bowiem stwierdzić w tym zakresie, że skarżąca nie wykazała ani nie powołała się na fakt, że jej wniosek odróżniał się od działań standardowych. W tych okolicznościach, zakładając nawet, że Komisja nie dokonała analizy projektu pod kątem odmienności od standardowych działań, tego rodzaju brak nie może wpłynąć na ważność zaskarżonej decyzji.
86 Po piąte, co się tyczy argumentu, jakoby Komisja dokonała oczywiście błędnej oceny okoliczności faktycznych, należy przypomnieć, że w zakresie rozdziału finansowej pomocy wspólnotowej Komisja cieszy się znacznym zakresem uznania co do istnienia przesłanek uzasadniających przyznanie tego rodzaju pomocy (wyrok Trybunału z dnia 7 maja 1992 r. w sprawach połączonych C‑258/90 i C‑259/90 Pesquerias De Bermeo i Naviera Laida przeciwko Komisji, Rec. str. I‑2901, pkt 25 oraz wyrok Sądu z dnia 19 maja 1994 r. w sprawie T‑465/93 Consorzio gruppo di azione locale „Murgia Messapica” przeciwko Komisji, Rec. str. II‑361, pkt 46). Skarżąca nie przedstawiła dowodów pozwalających na ustalenie, że ocena o braku związku pomiędzy wnioskiem a doświadczeniami, które nabyła ona wcześniej, została obarczona oczywistym błędem. W tych okolicznościach niniejszy argument winien zostać odrzucony jako bezzasadny.
87 Po szóste, odnosząc się do argumentów podniesionych w ramach niniejszego zarzutu, opartych odpowiednio na nadużyciu władzy i naruszeniu art. 6 rozporządzenia nr 1784/1999, art. 22 i 24 rozporządzenia nr 1260/1999 oraz zasad określonych w komunikacie z dnia 12 stycznia 2001 r., przepisów ustanowionych w zaproszeniu do składania wniosków VP/2003/021 i w wytycznych dla wnioskodawców, w tym w załącznikach 2 i 6, należy wskazać, że skarżąca ogranicza się jedynie do wymienienia naruszeń przywołanych przepisów w tytule niniejszego zarzutu skargi w sposób abstrakcyjny. Zgodnie z art. 21 akapit pierwszy statutu Trybunału znajdującego zastosowanie w postępowaniu przed Sądem Pierwszej Instancji zgodnie z art. 53 akapit pierwszy tego statutu i art. 44 § 1 lit. c) regulaminu Sądu każda skarga powinna zawierać wskazanie przedmiotu sporu oraz zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów prawnych. Skarga winna zatem wyraźnie wskazywać, na czym polegają zarzuty, na których skarga jest oparta, z tym skutkiem, że samo ich powołanie nie spełnia wymogów statutu Trybunału i regulaminu Sądu (wyrok Sądu z dnia 12 stycznia 1995 r. w sprawie T‑102/92 Viho przeciwko Komisji, Rec. str. II‑17, pkt 68). Wynika stąd, że argumenty te winny zostać odrzucone jako niedopuszczalne.
88 W konsekwencji zarzut drugi należy oddalić jako w części bezskuteczny, w części bezzasadny, a w części niedopuszczalny, a z powodów przytoczonych w pkt 37 powyżej należy oddalić skargę w całości.
W przedmiocie kosztów
89 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy zgodnie z żądaniem Komisji obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (piąta izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Provincia di Imperia zostaje obciążona kosztami własnymi, a także kosztami poniesionymi przez Komisję.
Vilaras | Martins Ribeiro | Jürimäe |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 14 lutego 2008 r.