Αναίρεση που άσκησε στις 18 Δεκεμβρίου 2013 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης στις 23 Οκτωβρίου 2013 στην υπόθεση F-93/12, D’Agostino κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-670/13 P)

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: J. Currall και G. Gattinara)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Luigi D’Agostino (Λουξεμβούργο, Λουξεμβούργο)

Αιτήματα της αναιρεσείουσας

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

να αναιρέσει την απόφαση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της 23ης Οκτωβρίου 2013, στην υπόθεση F-93/12, D’Agostino κατά Επιτροπής·

να απορρίψει την προσφυγή που άσκησε ο L. D’Agostino στην υπόθεση F-93/12 ως αβάσιμη·

να κρίνει ότι έκαστος διάδικος φέρει τα έξοδά του που αφορούν τον παρόντα βαθμό δικαιοδοσίας·

να καταδικάσει τον L. D’Agostino στα έξοδα της δίκης ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης

να αναστείλει τη διαδικασία μέχρι τη δημοσίευση της αποφάσεως που πρόκειται να εκδοθεί στην υπόθεση T—368/12 P, Επιτροπή κατά Macchia.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της αιτήσεως αναιρέσεως η αναιρεσείουσα προβάλλει τρεις λόγους.

Ο πρώτος λόγος αφορά πλάνη περί τα πράγματα και παραμόρφωση των πραγματικών περιστατικών, καθόσον το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης (ΔΔΔ) εφάρμοσε την απόφασή του της 13ης Ιουνίου 2013, F—63/11,·Macchia κατά Επιτροπής, που δεν έχει δημοσιευθεί ακόμη στη Συλλογή, στην περίπτωση συμβασιούχου υπαλλήλου ο οποίος δεν ζήτησε την ανανέωση της συμβάσεώς του.

Ο δεύτερος λόγος αφορά πλάνη περί το δίκαιο και έχει τα ακόλουθα τρία σκέλη:

εσφαλμένη ερμηνεία του άρθρου 3α του Καθεστώτος που εφαρμόζεται επί του Λοιπού Προσωπικού της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΚΛΠ) (αφορά τις σκέψεις 56 έως 58 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως)·

πλάνη περί το δίκαιο ως προς τον καθορισμό των σχέσεων μεταξύ του συμφέροντος της υπηρεσίας και της αρχής της νομιμότητας (αφορά τη σκέψη 63 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως)·

υπέρβαση των ορίων του δικαστικού ελέγχου του ΔΔΔ και απόφανση ultra vires εκ μέρους του ΔΔΔ (αφορά τις σκέψεις 59, 60 και 63 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως).

Ο τρίτος λόγος αφορά παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως (αφορά τις σκέψεις 57 και 59 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως).