POSTANOWIENIE SĄDU (piąta izba)
z dnia 6 marca 2012 r.(1)
Skarga o stwierdzenie nieważności – Odmowa przez Komisję wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego – Brak bezpośredniego oddziaływania – Wniosek o wydanie nakazu – Wniosek o interpretację kilku przepisów prawnych – Oczywista niedopuszczalność
W sprawie T-578/11,
NZOZ Nutrimed Kłęk & Szybiński sp.j., z siedzibą w Krakowie (Polska), reprezentowana przez P. Krala, adwokata,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej,
strona pozwana,
mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 21 września 2011 r. dotyczącej odmowy wszczęcia postępowania przeciwko Rzeczpospolitej Polskiej w sprawie stwierdzenia uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego na podstawie art. 258 TFUE, wniosek o wydanie nakazu oraz wniosek o interpretację kilku przepisów prawnych z zakresu europejskiego i polskiego prawa podatkowego,
SĄD (piąta izba),
w składzie: S. Papasavvas (sprawozdawca), prezes, V. Vadapalas i K. O’Higgins, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujące
Postanowienie
Przebieg postępowania i żądania strony skarżącej
1 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 31 października 2011 r. strona skarżąca wniosła skargę w niniejszej sprawie.
2 Wnosi ona do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 21 września 2011 r. dotyczącej odmowy wszczęcia postępowania przeciwko Rzeczpospolitej Polskiej w sprawie stwierdzenia uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego na podstawie art. 258 TFUE, za rzekome naruszenie kilku przepisów dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1);
– wydanie nakazu wobec Komisji wdrożenia przepisów rzeczonej dyrektywy w Rzeczpospolitej Polskiej i zapewnienia zgodności polskiego prawa podatkowego z niniejszą regulacją prawną, oraz
– interpretację kilku przepisów prawnych z zakresu europejskiego i polskiego prawa podatkowego.
Co do prawa
3 Zgodnie z art. 111 regulaminu, jeżeli skarga jest oczywiście niedopuszczalna, Sąd może, bez dalszych czynności procesowych, podjąć decyzję, wydając postanowienie z uzasadnieniem.
4 W niniejszym przypadku Sąd uznaje, że na podstawie akt sprawy ma on wystarczającą wiedzę i zgodnie z przepisami tego artykułu postanawia orzec bez przeprowadzania dalszych czynności procesowych.
5 Niniejsza skarga, wniesiona na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE, ma na celu, po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji nieuwzględniającej wniosku skarżącej o wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego przeciwko Rzeczpospolitej Polskiej.
6 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem skargi jednostek, w których podważają one odmowę wszczęcia przez Komisję przeciwko państwu członkowskiemu postępowania w sprawie stwierdzenia uchybienia zobowiązaniom, są niedopuszczalne (postanowienia: Trybunału z dnia 12 czerwca 1992 r. w sprawie C‑29/92 Asia Motor France przeciwko Komisji, Rec. s. I‑3935, pkt 21; Sądu z dnia 13 listopada 1995 r. w sprawie T‑126/95 Dumez przeciwko Komisji, Rec. s. II‑2863, pkt 33; wyrok Sądu z dnia 22 maja 1996 r. w sprawie T‑277/94 AITEC przeciwko Komisji, Rec. s. II‑351, pkt 55).
7 Gdy bowiem, jak w niniejszym przypadku, decyzja Komisji jest decyzją odmowną, decyzję tę należy oceniać w zależności od charakteru wniosku, w odpowiedzi na który ją wydano (wyrok Trybunału z dnia 8 marca 1972 r. w sprawie 42/71 Nordgetreide przeciwko Komisji, Rec. s. 105, pkt 5; ww. postanowienie w sprawie Dumez przeciwko Komisji, pkt 34; wyrok Sądu z dnia 22 października 1996 r. w sprawie T‑330/94 Salt Union przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1475, pkt 32).
8 Należy przypomnieć, że art. 263 akapit czwarty TFUE stanowi, że każda osoba fizyczna lub prawna może wnieść, na warunkach przewidzianych w akapitach pierwszym i drugim, skargę na akty, których jest adresatem lub które dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie oraz na akty regulacyjne, które dotyczą jej bezpośrednio i nie obejmują środków wykonawczych.
9 Tymczasem w ramach postępowania w sprawie stwierdzenia uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, określonego w art. 258 TFUE, jedynymi aktami, które może wydawać Komisja, są akty, których adresatami są państwa członkowskie (postanowienia Sądu: z dnia 29 listopada 1994 r. w sprawach połączonych T‑479/93 i T‑559/93 Bernardi przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1115, pkt 31; z dnia 19 lutego 1997 r. w sprawie T‑117/96 Intertronic przeciwko Komisji, Rec. s. II‑141, pkt 32). Ponadto, z mechanizmu ustanowionego w art. 258 TFUE wynika, że ani uzasadniona opinia, stanowiąca jedynie etap poprzedzający ewentualne wniesienie do Trybunału skargi o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, ani wniesienie sprawy do Trybunału poprzez faktyczne złożenie takiej skargi nie mogą stanowić aktów dotyczących bezpośrednio osób fizycznych lub prawnych.
10 W związku z tym, wniosek strony skarżącej o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 21 września 2011 r. w sprawie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego na podstawie art. 258 TFUE przeciwko Rzeczpospolitej Polskiej należy odrzucić jako oczywiście niedopuszczalny.
11 Po drugie, strona skarżąca wnosi do Sądu o wydanie nakazu wobec Komisji wdrożenia przepisów dyrektywy 2006/112 w Rzeczpospolitej Polskiej i zapewnienia zgodności polskiego prawa podatkowego z niniejszą regulacją prawną.
12 Otóż, należy przypomnieć, że w ramach kontroli legalności na podstawie art. 263 TFUE Sąd nie jest właściwy do wydawania nakazów wobec instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii, choćby miały one dotyczyć sposobów wykonania jego wyroków (postanowienie Trybunału z dnia 26 października 1995 r. w sprawach połączonych C‑199/94 P i C‑200/94 P Pevasa i Inpesca przeciwko Komisji, Rec. s. I‑3709, pkt 24).
13 Po trzecie, strona skarżąca wnosi do Sądu o interpretację kilku przepisów prawnych z zakresu europejskiego i polskiego prawa podatkowego.
14 Otóż, Sąd nie jest właściwy, w ramach kontroli legalności opartej na podstawie art. 263 TFUE, do wydawania orzeczeń o charakterze deklaratoryjnym (wyrok Sądu z dnia 18 stycznia 2012 r. w sprawie T-422/07 Djebel - SGPS przeciwko Komisji, niepublikowany w Rec., pkt 50).
15 W świetle powyższych rozważań, skargę w niniejszej sprawie należy odrzucić ze względu na oczywisty brak właściwości, bez konieczności doręczenia jej stronie pozwanej.
W przedmiocie kosztów
16 Ponieważ niniejsze postanowienie wydaje się przed doręczeniem skargi Komisji oraz zanim strona pozwana mogła ponieść koszty, wystarczy orzec, że strona skarżąca ponosi własne koszty zgodnie z art. 87 § 1 regulaminu.
Z powyższych względów
SĄD (piąta izba)
postanawia, co następuje:
1) Skarga zostaje odrzucona.
2) Strona skarżąca ponosi własne koszty.
Sporządzono w Luksemburgu, w dniu 6 marca 2012 r.