Sprawa T‑847/14
GHC Gerling, Holz & Co. Handels GmbH
przeciwko
Komisji Europejskiej
Środowisko naturalne – Ochrona warstwy ozonowej – Fluorowane gazy cieplarniane – Rozporządzenie (UE) nr 517/2014 – Wprowadzenie do obrotu wodorofluorowęglowodorów – Określenie wartości odniesienia – Przydział kontyngentów – Obowiązek uzasadnienia – Metoda obliczania
Streszczenie – wyrok Sądu (trzecia izba) z dnia 24 czerwca 2015 r.
1. Akty instytucji – Uzasadnienie – Obowiązek – Zakres
(art. 296 TFUE)
2. Akty instytucji – Rozporządzenia – Obowiązek uzasadnienia – Rozporządzenie wykonawcze – Odesłanie do rozporządzenia podstawowego
(art. 296 TFUE)
3. Środowisko naturalne – Ochrona warstwy ozonowej – Rozporządzenie nr 517/2014 – Zakres – Wprowadzenie do obrotu wodorofluorowęglowodorów – Określenie wartości odniesienia – Metoda obliczania
(rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 517/2014, art. 2 pkt 10; decyzja Komisji nr 2014/774)
1. Uzasadnienie, jakiego wymaga art. 296 TFUE, powinno być dostosowane do charakteru aktu i przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie instytucji, która akt wydała, pozwalając zainteresowanym poznać podstawy podjętej decyzji, a właściwemu sądowi dokonać jej kontroli.
Wymóg ten należy oceniać w odniesieniu do konkretnej sytuacji, w szczególności do treści aktu, charakteru przywołanych argumentów, a także interesu, jaki w uzyskaniu wyjaśnień mogą mieć adresaci aktu lub inne osoby, których dotyczy on bezpośrednio i indywidualnie. Nie ma wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne aspekty faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 296 TFUE, winna opierać się nie tylko na jego brzmieniu, ale także uwzględniać okoliczności jego wydania, jak również całość przepisów prawa regulującego daną dziedzinę.
(por. pkt 30, 31)
2. Akt wykonawczy spełnia wymóg uzasadnienia, jeżeli zawiera wyraźne odesłanie do przepisów rozporządzenia, na których akt ten się opiera, i pozwala w ten sposób zapoznać się z kryteriami, którymi kierowano się przy jego przyjęciu.
(por. pkt 32)
3. Z art. 1 akapit drugi i z załącznika do decyzji 2014/774 określającej, zgodnie z rozporządzeniem nr 517/2014 w sprawie fluorowanych gazów cieplarnianych, wartości odniesienia na okres od 1 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2017 r. dla każdego producenta lub importera, który zgłosił wprowadzenie do obrotu wodorofluorowęglowodorów na mocy rozporządzenia nr 842/2006, wynika, że ilości wodorofluorowęglowodorów (HFC), które zostały wprowadzone do obrotu w okresie odniesienia przez producentów lub importerów, zostały obliczone poprzez dodanie ilości wyprodukowanych, ilości przywiezionych, jak też salda corocznej zmiany zapasów, i przez odjęcie ilości wywiezionych.
Tymczasem z jednej strony żaden przepis rozporządzenia nr 517/2014 nie przewiduje wyraźnie, iż saldo corocznej zmiany zapasów stanowi daną, którą należy uwzględnić przy określaniu wartości odniesienia. Z drugiej strony nie wykazano, że saldo rocznej zmiany zapasów stanowi istotne kryterium dla określenia ilości HFC „wprowadzonych do obrotu” w rozumieniu art. 2 pkt 10 wspomnianego rozporządzenia, w szczególności w przypadku przedsiębiorstw, które nie produkują ani nie wykorzystują HFC i ograniczają się do ich przywozu celem ich późniejszej odsprzedaży lub do ich wywozu z Unii.
Należy przyjąć, że załącznik V do rozporządzenia nr 517/2014, którego przedmiotem jest wyjaśnienie obliczenia wartości odniesienia, wskazuje, że jest ono oparte na ilościach HFC, które producenci i importerzy wprowadzili do obrotu w Unii w okresie odniesienia lub w okresie przydziału, „na podstawie dostępnych danych”. Okoliczność, że załącznik V do rozporządzenia nr 517/2014 przewiduje, iż obliczenia wartości odniesienia należy dokonać „na podstawie dostępnych danych”, i że art. 16 ust. 1 tego rozporządzenia wskazuje, iż wartość ta jest ustalana „na podstawie średniej rocznej ilości HFC, jakie producent lub importer, według swojego sprawozdania, wprowadził do obrotu”, nie może oznaczać, że obliczenia wartości odniesienia należy koniecznie dokonać tylko na podstawie danych przekazanych na podstawie art. 6 rozporządzenia nr 842/2006 w sprawie niektórych fluorowanych gazów cieplarnianych.
Z jednej strony bowiem nie byłoby zgodne z celem rozporządzenia nr 517/2014, jakim jest stopniowe ograniczanie ilości HFC „wprowadzanych do obrotu” w Unii, wykorzystanie w ramach obliczenia wartości odniesienia danych nieistotnych do celów ustalenia ilości HFC wprowadzonych do obrotu, właśnie z tego tylko powodu, że chodzi o „dostępne dane”. Fakt, iż ilości magazynowane były przedmiotem zgłoszenia, nie oznacza bowiem koniecznie, że zostały one uwzględnione, skoro nie były one istotne do celów ustalenia ilości HFC wprowadzonych do obrotu. Z drugiej strony nie można uznać, iż niedostępność danych, które są istotne dla obliczenia wartości odniesienia, powoduje, że nie odpowiada ona ilościom HFC wprowadzonym do obrotu. Komisja powinna zatem zwrócić się do zainteresowanych przedsiębiorstw celem uzyskania brakujących istotnych danych.
A zatem w decyzji 2014/774 dopuszczono się naruszenia rozporządzenia nr 517/2014, ponieważ przy obliczaniu wartości odniesienia przyznanej przedsiębiorstwu, które nie produkuje ani nie wykorzystuje HFC, uwzględniono coroczną zmianę zapasów HFC.
(por. pkt 44, 51–53, 57, 59, 63, 69)