WYROK SĄDU (szósta izba)
z dnia 15 września 2016 r.(*)
REACH – Opłata należna za rejestrację substancji – Ulga przyznana mikro-, małym i średnim przedsiębiorstwom – Błąd w oświadczeniu dotyczącym rozmiaru przedsiębiorstwa – Zalecenie 2003/361/WE – Decyzja nakładająca opłatę administracyjną – Określenie rozmiaru przedsiębiorstwa – Uprawnienia ECHA – Obowiązek uzasadnienia
W sprawie T‑620/13
Marchi Industriale SpA, z siedzibą we Florencji (Włochy), reprezentowana przez adwokatów M. Baldassarriego oraz F. Donatiego,
strona skarżąca,
przeciwko
Europejskiej Agencji Chemikaliów (ECHA), reprezentowanej początkowo przez M. Heikkilä, A. Iber, E. Bigi, J.P. Trnkę i E. Maurage’a, a następnie przez M. Heikkilä, E. Bigi, J.P. Trnkę i E. Maurage’a, działających w charakterze pełnomocników, wspieranych przez adwokata C. Garcię Molyneux,
strona pozwana,
mającej za przedmiot, po pierwsze, wniosek na podstawie art. 263 TFUE o stwierdzenie nieważności decyzji ECHA SME(2013) 3747 z dnia 19 września 2013 r., w której ECHA stwierdziła, że skarżąca nie spełnia przesłanek pozwalających na skorzystanie z opłaty ulgowej przewidzianej dla średnich przedsiębiorstw, i nałożyła na nią opłatę administracyjną, a po drugie, wniosek na podstawie art. 263 TFUE o stwierdzenie nieważności faktur wystawionych przez ECHA po wydaniu decyzji SME(2013) 3747,
SĄD (szósta izba),
w składzie: S. Frimodt Nielsen, prezes, F. Dehousse (sprawozdawca) i A.M. Collins, sędziowie,
sekretarz: J. Palacio González, główny administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 16 grudnia 2015 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniach 20, 22, 23 i 25 listopada 2010 r. skarżąca, Marchi Industriale SpA, przystąpiła do rejestracji szeregu substancji na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniającego dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. 2006, L 396, s. 1).
2 W trakcie postępowania rejestracyjnego skarżąca wskazała, że jest „średnim przedsiębiorstwem” w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. w sprawie definiowania mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw (Dz.U. 2003, L 124, s. 36). Złożenie tego oświadczenia pozwoliło jej skorzystać z ulgowej opłaty pobieranej od wszystkich wniosków o rejestrację, przewidzianej w art. 6 ust. 4 rozporządzenia nr 1907/2006. Zgodnie z art. 74 ust. 1 tego rozporządzenia wspomniana opłata została zdefiniowana w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 340/2008 z dnia 16 kwietnia 2008 r. w sprawie opłat i należności wnoszonych na rzecz Europejskiej Agencji Chemikaliów na mocy rozporządzenia nr 1907/2006 (Dz.U. 2008, L 107, s. 6). Załącznik I do rozporządzenia nr 340/2008 określa między innymi wysokość opłat pobieranych od wniosków o rejestrację składanych na podstawie art. 6 rozporządzenia nr 1907/2006, a także ulgi przyznawane mikro-, małym i średnim przedsiębiorstwom. Ponadto zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia nr 340/2008, jeżeli osoba fizyczna lub prawna, która twierdzi, że jest uprawniona do ulgi lub zwolnienia z opłaty, nie może udowodnić, że jest do takiej ulgi lub zwolnienia uprawniona, wówczas Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA) pobiera pełną opłatę lub należność oraz opłatę administracyjną. W tym względzie zarząd ECHA przyjął w dniu 12 listopada 2010 r. decyzję MB/D/29/2010 w sprawie klasyfikacji usług, od których pobierane są opłaty (zwaną dalej „decyzją MB/D/29/2010”). W art. 2 oraz w tabeli 1 zawartej w załączniku do tej decyzji, zmienionej decyzją MB/21/2012/D zarządu ECHA z dnia 12 lutego 2013 r., wskazano, że opłata administracyjna, o której mowa w art. 13 ust. 4 rozporządzenia nr 340/2008, wynosi 19 900 EUR w przypadku dużych przedsiębiorstw, 13 900 EUR w przypadku średnich przedsiębiorstw i 7960 EUR w przypadku małych przedsiębiorstw.
3 W dniach 20, 22, 23 i 25 listopada 2010 r. ECHA wystawiła sześć faktur, a każda z nich opiewała na kwotę 16 275 EUR. Zgodnie z obowiązującym w chwili wystąpienia okoliczności faktycznych załącznikiem I do rozporządzenia nr 340/2008 wskazana kwota odpowiadała opłacie pobieranej od średniego przedsiębiorstwa za wspólne przedłożenie informacji w odniesieniu do substancji w ilości powyżej 1000 ton.
4 W dniu 24 sierpnia 2012 r. skarżąca została wezwana przez ECHA do dostarczenia pewnej liczby dokumentów w celu zweryfikowania jej oświadczenia, w którym wskazała, że jest średnim przedsiębiorstwem.
5 W dniu 19 września 2013 r., po wymianie dokumentów i korespondencji elektronicznej, ECHA wydała decyzję SME(2013) 3747 (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”). W decyzji tej ECHA uznała, że skarżąca powinna zostać uznana za duże przedsiębiorstwo i powinna uiścić stosowną opłatę. W tych okolicznościach ECHA poinformowała skarżącą, że wystawi jej faktury pokrywające różnicę między pierwotnie uiszczonymi opłatami a opłatami ostatecznie należnymi oraz fakturę w wysokości 19 900 EUR tytułem opłaty administracyjnej.
6 W dniu 10 października 2013 r. skarżąca wniosła do Rady Odwoławczej ECHA, na podstawie art. 91 i 92 rozporządzenia nr 1907/2006, odwołanie od zaskarżonej decyzji.
7 W dniu 2 kwietnia 2014 r. rada odwoławcza ECHA postanowiła zawiesić toczące się przed nią postępowanie, oczekując na orzeczenie Sądu w niniejszej sprawie.
Przebieg postępowania i żądania stron
8 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 22 listopada 2013 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę. Skarga ta jest jedną z serii spraw powiązanych.
9 Pierwsza sprawa tej serii spraw powiązanych zakończyła się wydaniem wyroku stwierdzającego nieważność z dnia 2 października 2014 r., Spraylat/ECHA (T‑177/12, EU:T:2014:849).
10 W dniu 8 stycznia 2015 r. w ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 64 regulaminu postępowania Sądu z dnia 2 maja 1991 r. strony zostały wezwane do przedstawienia swoich uwag co do ewentualnego znaczenia wyroku z dnia 2 października 2014 r., Spraylat/ECHA (T‑177/12, EU:T:2014:849) dla niniejszego sporu oraz do udzielenia odpowiedzi na jedno pytanie. Strony zastosowały się do tego wezwania w wyznaczonym terminie.
11 W dniu 16 października 2015 r. na wniosek sędziego sprawozdawcy Sąd (szósta izba) postanowił o otwarciu ustnego etapu postępowania i w ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 89 jego regulaminu postępowania wezwał strony do udzielenia odpowiedzi na pytanie i do przekazania pewnych dokumentów. Strony zastosowały się do tych wezwań w wyznaczonym terminie.
12 Na rozprawie w dniu 16 grudnia 2015 r. wysłuchano wystąpień stron i ich odpowiedzi na pytania ustne postawione przez Sąd.
13 Skarżąca wnosi do Sądu o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, a więc o uznanie, że jest nieważna, i w konsekwencji o pozbawienie tej decyzji wszelkiej skuteczności, w tym stwierdzenie nieważności faktur wystawionych celem odzyskania wyższych należności i tytułem rzekomo należnych sankcji.
14 Podczas rozprawy skarżąca odstąpiła od żądania zmierzającego do stwierdzenia nieważności faktur wystawionych celem wykonania zaskarżonej decyzji, co zostało odnotowane w protokole rozprawy.
15 ECHA wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
W przedmiocie właściwości Sądu
16 ECHA podkreśla, że Rada Odwoławcza jest niewłaściwa do rozpatrzenia niniejszego sporu, którym ona również się zajmuje, ponieważ zaskarżona decyzja nie jest decyzją, która może być przedmiotem środka zaskarżenia wniesionego do niej.
17 Skarżąca wskazuje, że niniejsza skarga nie oznacza w żadnym razie, iż rezygnuje ona z odwołania wniesionego do Rady Odwoławczej ECHA. Skarżąca wyjaśniła też podczas rozprawy, że jej zdaniem Sąd jest właściwy do rozpatrzenia niniejszego sporu.
18 Należy przypomnieć, że art. 94 ust. 1 rozporządzenia nr 1907/2006 stanowi, iż „[s]karga na decyzję podjętą przez Radę Odwoławczą ECHA lub, w sytuacji gdy nie przysługuje odwołanie do Rady, przez [ECHA], może zostać wniesiona przed Sąd […] lub Trybunał Sprawiedliwości zgodnie z postanowieniami art. [263 TFUE]”.
19 W tym względzie art. 91 ust. 1 rozporządzenia nr 1907/2006 przewiduje, że do Rady Odwoławczej „[m]ożna wnieść odwołanie od decyzji [ECHA] podjętych zgodnie z przepisami art. 9, art. 20, art. 27 ust. 6, art. 30 ust. 2 i 3 oraz art. 51 [rozporządzenia nr 1907/2006]”.
20 Tymczasem zaskarżona decyzja nie została wydana na podstawie przepisów, o których mowa w art. 91 ust. 1 rozporządzenia nr 1907/2006, lecz na podstawie art. 13 ust. 4 rozporządzenia nr 340/2008 i art. 2 i 4 decyzji MB/D/29/2010. Należy również podkreślić, że ani rozporządzenie nr 340/2008, ani decyzja MB/D/29/2010 nie zostały przyjęte na podstawie przepisów, o których mowa w art. 91 ust. 1 rozporządzenia nr 1907/2006.
21 Ponadto należy zaznaczyć, że przepisy art. 9, 27, 30 i 51 rozporządzenia nr 1907/2006, o których mowa w art. 91 ust. 1 tego rozporządzenia, dotyczą decyzji, które nie mają związku z opłatą należną od przedsiębiorstw rejestrujących.
22 Co się tyczy art. 20 rozporządzenia nr 1907/2006, określa on „obowiązki [ECHA]”. Artykuł 20 ust. 5 stanowi, że „[o]d decyzji [ECHA] podjętych na mocy przepisów ust. 2 [tego] artykułu przysługuje odwołanie zgodnie z przepisami art. 91, 92 i 93” rozporządzenia nr 1907/2006. Artykuł 20 ust. 2 dotyczy kontroli przeprowadzanej przez ECHA w odniesieniu do „kompletności” wszystkich dokumentów rejestracyjnych, w tym uiszczenia opłaty. Należy jednak zaznaczyć, że ta weryfikacja „nie obejmuje oceny jakości lub adekwatności przedłożonych danych ani uzasadnień”. Poza tym art. 20 ust. 2 akapity trzeci i czwarty rozporządzenia nr 1907/2006 przewiduje, że jeżeli dokumenty rejestracyjne „są niekompletne” i rejestrujący „nie dostarczy w ustalonym terminie brakujących danych”, ECHA „odmawia rejestracji”. W niniejszym przypadku zaskarżona decyzja nie tylko nie jest oparta na art. 20 ust. 2 rozporządzenia nr 1907/2006, ale też nie zawiera odmowy rejestracji przedmiotowych substancji.
23 W związku z tym w świetle wszystkich tych elementów należy uznać, że Sąd jest właściwy do rozpatrzenia niniejszej skargi i to bez względu na fakt, iż skarżąca wniosła też odwołanie od tej samej decyzji do Rady Odwoławczej ECHA (zob. podobnie postanowienie z dnia 16 września 2015 r., Calestep/ECHA, T‑89/13, EU:T:2015:711, pkt 16–22).
Co do istoty
24 Na poparcie skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty. Zarzut pierwszy jest oparty na braku uzasadnienia zaskarżonej decyzji. Zarzut drugi opiera się w istocie na błędzie w ocenie okoliczności faktycznych niniejszej sprawy.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na braku uzasadnienia zaskarżonej decyzji
25 Skarżąca twierdzi, że pomimo szczegółowych i udokumentowanych uwag, jakie sformułowała, ECHA nie uwzględniła jej argumentów. W szczególności ECHA nie wzięła pod uwagę wyjaśnień przedstawionych przez skarżącą w jej piśmie z dnia 8 lipca 2013 r. Skarżąca podnosi, że nie jest w stanie zrozumieć rozumowania ECHA prowadzącego do wydania zaskarżonej decyzji. Poczynione przez ECHA w jej pismach odesłanie do pisma z dnia 5 września 2013 r. nie zmienia tego wniosku. Skarżąca podnosi w szczególności, że w piśmie z dnia 8 lipca 2013 r. wyjaśniła, iż nie należało uwzględniać danych dotyczących Esseco Group Srl. Tymczasem w piśmie z dnia 5 września 2013 r. ECHA nie odpowiedziała na argumenty skarżącej. Ponadto odesłanie w zaskarżonej decyzji do znacznej liczby załączników utrudnia zrozumienie toku myślenia ECHA.
26 ECHA kwestionuje argumenty skarżącej.
27 Należy przypomnieć, że uzasadnienie, jakiego wymaga art. 296 TFUE, powinno być dostosowane do charakteru rozpatrywanego aktu i powinno przedstawiać w sposób zrozumiały i jednoznaczny rozumowanie instytucji, która jest autorem aktu, tak aby umożliwić zainteresowanym zapoznanie się z powodami podjęcia środka, a właściwemu sądowi przeprowadzenie kontroli. Jeśli chodzi w szczególności o uzasadnienie decyzji indywidualnych, celem obowiązku uzasadnienia takich decyzji obok umożliwienia kontroli sądowej jest dostarczenie zainteresowanemu danych wystarczających do zweryfikowania, czy decyzja jest ewentualnie obarczona wadą pozwalającą zakwestionować jej ważność. Poza tym wymóg uzasadnienia należy oceniać w świetle okoliczności danego przypadku, w szczególności treści aktu, charakteru podniesionych argumentów, a także interesu, jaki w uzyskaniu wyjaśnień mogą mieć adresaci aktu lub inne osoby, których dotyczy on bezpośrednio i indywidualnie. Nie ma wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne elementy faktyczne i prawne, ponieważ kwestia, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 296 TFUE, powinna być oceniana w świetle nie tylko jego treści, ale również jego kontekstu i całości przepisów prawnych regulujących daną dziedzinę (zob. wyrok z dnia 19 marca 2015 r., Dole Food i Dole Fresh Fruit Europe/Komisja, C‑286/13 P, EU:C:2015:184, pkt 93, 94 i przytoczone tam orzecznictwo).
28 Należy ponadto zaznaczyć, że zarówno rozporządzenie nr 1907/2006 w art. 3, jak i rozporządzenie nr 340/2008 w motywie 9 i art. 2 odsyłają do zalecenia 2003/361 w celach zdefiniowania mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw.
29 Zalecenie 2003/361 zawiera załącznik, którego tytuł I dotyczy „[d]efinicji mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw przyjętej przez Komisję”. Artykuł 2 tego tytułu ma nagłówek „Stan zatrudnienia i pułapy finansowe określające kategorie przedsiębiorstw”.
30 W przypadku samodzielnego przedsiębiorstwa, to znaczy przedsiębiorstwa, które nie jest uznawane za „przedsiębiorstwo partnerskie” lub „przedsiębiorstwo powiązane” w rozumieniu art. 3 ust. 2 i 3 załącznika do zalecenia 2003/361, określenie danych, w tym stanu zatrudnienia, jest dokonywane wyłącznie na podstawie ksiąg rachunkowych tego przedsiębiorstwa zgodnie z art. 6 ust. 1 rzeczonego załącznika.
31 W przypadku przedsiębiorstwa mającego przedsiębiorstwa partnerskie lub przedsiębiorstwa powiązane dane, w tym dane dotyczące stanu zatrudnienia, określa się na podstawie ksiąg rachunkowych i innych danych przedsiębiorstwa lub, o ile istnieją, skonsolidowanego sprawozdania finansowego przedsiębiorstwa lub skonsolidowanego sprawozdania finansowego, w którym przedsiębiorstwo jest ujęte w drodze konsolidacji, zgodnie z art. 6 ust. 2 akapit pierwszy załącznika do zalecenia 2003/361. Na podstawie art. 6 ust. 2 akapity drugi i trzeci załącznika do zalecenia 2003/361 do tych danych należy dodać, po pierwsze, dane przedsiębiorstw partnerskich (znajdujących się bezpośrednio na wyższym lub niższym szczeblu względem odnośnego przedsiębiorstwa) proporcjonalnie do procentowego udziału w kapitale lub procentu posiadanych głosów, uwzględniając najwyższą z tych dwóch wartości wyrażonych procentowo, a po drugie, pełne dane przedsiębiorstw bezpośrednio lub pośrednio powiązanych z odnośnym przedsiębiorstwem, które to dane nie zostały już ujęte w ramach skonsolidowanego sprawozdania finansowego.
32 Celem stosowania art. 6 ust. 2 załącznika do zalecenia 2003/361 dane przedsiębiorstw partnerskich odnośnego przedsiębiorstwa pochodzą z ich ksiąg rachunkowych i innych danych, w tym skonsolidowanego sprawozdania finansowego, o ile istnieje; dane te uzupełnia się pełnymi danymi przedsiębiorstw, które są powiązane z tymi przedsiębiorstwami partnerskimi, chyba że owe dane zostały już podane wcześniej w ramach skonsolidowanego sprawozdania finansowego na podstawie art. 6 ust. 3 akapit pierwszy załącznika do zalecenia 2003/361. Jeśli chodzi o dane przedsiębiorstw powiązanych z odnośnym przedsiębiorstwem, pochodzą one z ich ksiąg rachunkowych i innych danych, w tym skonsolidowanego sprawozdania finansowego, o ile istnieje. Do tych danych dodaje się proporcjonalnie dane ewentualnych przedsiębiorstw partnerskich tych przedsiębiorstw powiązanych znajdujących się bezpośrednio na wyższym lub niższym szczeblu względem nich, jeśli nie zostały one już ujęte w ramach skonsolidowanego sprawozdania finansowego w stosunku co najmniej ekwiwalentnym do procentowego udziału w kapitale lub do procentu posiadanych głosów, uwzględniając najwyższą z tych dwóch wartości wyrażonych procentowo zgodnie z art. 6 ust. 3 akapit drugi załącznika do zalecenia 2003/361.
33 W niniejszej sprawie ECHA wskazała w zaskarżonej decyzji, że stan zatrudnienia u skarżącej był równy lub przekraczał 250 osób, jej roczny obrót przekraczał 50 mln EUR, a jej bilans roczny przekraczał 43 mln EUR. ECHA uznała na tej podstawie, że skarżąca nie mogła zostać uznana za średnie przedsiębiorstwo.
34 Obliczenie dokonane przez ECHA zostało wyjaśnione w sprawozdaniu załączonym do zaskarżonej decyzji. W sprawozdaniu tym ECHA ujęła dane przedsiębiorstw uznanych za „powiązane” (Crosfield Italia Srl) i za „partnerskie” (Marfin Srl i Esseco Group), a następnie dodała je w całości lub w części do danych skarżącej. Jeśli chodzi o przedsiębiorstwa uznane za „partnerskie”, ECHA uwzględniła w szczególności 49,9995% danych Esseco Group. W piśmie skierowanym do ECHA w dniu 8 lipca 2013 r. skarżąca zakwestionowała fakt uwzględnienia danych Esseco Group.
35 Na wstępie należy przypomnieć, jakie powiązania skarżąca utrzymywała z innymi przedsiębiorstwami w momencie zaistnienia okoliczności faktycznych. Skarżąca była powiązana przede wszystkim z Crosfield Italia w zakresie, w jakim posiadała większość kapitału zakładowego tego przedsiębiorstwa. Skarżąca była również przedsiębiorstwem partnerskim przedsiębiorstwa Marfin (które posiadało między 25% a 50% jej kapitału zakładowego) i spółki Essemar SpA (w której skarżąca posiadała między 25% a 50% kapitału zakładowego). Ponadto zdaniem ECHA spółka Essemar była powiązana z Esseco Group, ponieważ to ostatnie przedsiębiorstwo posiadało formalnie większość kapitału zakładowego, a zatem większość głosów akcjonariuszy pierwszego przedsiębiorstwa, co skarżąca przyznała podczas rozprawy.
36 W pierwszej kolejności, jeśli chodzi o uwzględnienie danych Crosfield Italia i Marfina, sprawozdanie załączone do zaskarżonej decyzji pozwalało skarżącej na zapoznanie się z podstawami tej decyzji, zważywszy zwłaszcza na stosowne przepisy zalecenia 2003/361. W szczególności z tych przepisów oraz okoliczności niniejszego przypadku jasno wynika, że ECHA uwzględniła wszystkie dane Crosfield Italia w zakresie, w jakim przedsiębiorstwo to było powiązane ze skarżącą (na podstawie art. 6 ust. 2 akapit trzeci załącznika do zalecenia 2003/361), oraz proporcjonalnie dane Marfina w zakresie, w jakim przedsiębiorstwo to było przedsiębiorstwem partnerskim skarżącej (na podstawie art. 6 ust. 2 akapit drugi załącznika do zalecenia 2003/361). Skarżąca nie kwestionuje zresztą konkretnie faktu uwzględnienia danych tych przedsiębiorstw w ramach niniejszej skargi.
37 W drugiej kolejności, jeśli chodzi o uwzględnienie danych Esseco Group, które zostało zakwestionowane przez skarżącą w toku postępowania administracyjnego i które jest w szczególności przedmiotem niniejszej skargi, ECHA poinformowała skarżącą w piśmie z dnia 5 września 2013 r., że Esseco Group była powiązana z Essemarem, który był przedsiębiorstwem partnerskim skarżącej. ECHA wskazała też powody, z jakich jej zdaniem Esseco Group była powiązana z Essemarem. ECHA, zanim wyjaśniła, że należało uwzględnić fakt, iż dane Essemaru były zawarte w skonsolidowanym sprawozdaniu finansowym Esseco Group, wskazała ponadto, na podstawie art. 6 ust. 3 załącznika do zalecenia 2003/361, co następuje:
„[D]ane przedsiębiorstwa partnerskiego [w tym przypadku Essemaru] odnośnego przedsiębiorstwa [w tym przypadku skarżącej] pochodzą z ksiąg rachunkowych i innych danych, w tym skonsolidowanego sprawozdania finansowego, o ile istnieje. Dane te uzupełnia się pełnymi danymi przedsiębiorstw powiązanych z tym przedsiębiorstwem partnerskim [Esseco Group], chyba że owe dane zostały już podane wcześniej w ramach skonsolidowanego sprawozdania finansowego. W konsekwencji ponieważ w Państwa przypadku Esseco Group była powiązana z Essemarem, która jest przedsiębiorstwem partnerskim [skarżącej], dane Esseco Group powinny zostać wzięte pod uwagę w chwili ustalenia ogółu danych dotyczących [skarżącej]”.
38 Z okoliczności tych wynika, że skarżąca była w stanie poznać względy, którymi ECHA kierowała się przy obliczeniu jej wielkości, a zwłaszcza w odniesieniu do uwzględnienia danych Esseco Group. W szczególności skarżąca była w stanie zrozumieć powody, z jakich ECHA uznała, iż Esseco Group była przedsiębiorstwem powiązanym z Essemarem. Ponadto skarżąca była w stanie zrozumieć, że dane Esseco Group zostały uwzględnione przy obliczaniu jej wielkości, ponieważ zdaniem ECHA Esseco Group była przedsiębiorstwem powiązanym z przedsiębiorstwem partnerskim skarżącej (Essemarem). Skarżąca była też w stanie zrozumieć, że w celu uwzględnienia danych Esseco Group ECHA postanowiła zastosować art. 6 ust. 3 załącznika do zalecenia 2003/361, który stanowi, że „dane przedsiębiorstw partnerskich odnośnego przedsiębiorstwa pochodzą z ich ksiąg rachunkowych i innych danych, w tym skonsolidowanego sprawozdania finansowego, o ile istnieje; dane te uzupełnia się pełnymi danymi przedsiębiorstw, które są powiązane z tymi przedsiębiorstwami partnerskimi, chyba że dane te zostały już podane wcześniej w ramach skonsolidowanego sprawozdania finansowego”. Wreszcie od chwili gdy skonsolidowane sprawozdanie finansowe Esseco Group obejmowało zdaniem ECHA dane Essemaru, skarżąca była w stanie zrozumieć, że uwzględnienie 49,9995% danych Esseco Group odzwierciedlało, z jednej strony, fakt uwzględnienia danych Essemaru do wysokości kapitału zakładowego posiadanego przez skarżącą, a z drugiej strony, fakt uwzględnienia danych Esseco Group (również do wysokości kapitału zakładowego Essemaru posiadanego przez skarżącą).
39 W związku z tym, bez uszczerbku dla argumentów przedstawionych przez skarżącą w ramach zarzutu drugiego, należy uznać, że zaskarżona decyzja spełnia wymóg uzasadnienia przewidziany w art. 296 TFUE.
40 W konsekwencji zarzut pierwszy należy oddalić jako bezzasadny.
W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na błędzie w ocenie okoliczności faktycznych
41 Zdaniem skarżącej ECHA niesłusznie uznała, że Esseco Group i ona sama były przedsiębiorstwami partnerskimi. Dane Esseco Group zostały więc uwzględnione w celu określenia wielkości skarżącej. Tymczasem Esseco Group nie pozostawała w żadnym stosunku, nawet pośrednim, ze skarżącą. Odsyłając do uregulowań włoskich stosujących zalecenie 2003/361, skarżąca wskazuje, że Esseco Group posiada większościowy udział w kapitale zakładowym Essemaru, zaś pozostała część jest w jej posiadaniu. Esseco Group nie ma jednak większości głosów w Essemarze na podstawie porozumień zawartych na piśmie między jej wspólnikami. Ani Esseco Group, ani Essemar nie wykonują praw do głosowania w ramach skarżącej. W związku z tym dane Esseco Group nie powinny zostać uwzględnione w celu określenia wielkości skarżącej. Można było uwzględnić jedynie dane Essemaru, który jest przedsiębiorstwem partnerskim skarżącej. W tej sytuacji skarżąca nie powinna zostać uznana przez ECHA za duże przedsiębiorstwo.
42 Skarżąca wskazuje w replice, że wykładnia przyjęta przez ECHA w odpowiedzi na skargę jest pozbawiona sensu, nawet gdyby można było ją uzasadnić na podstawie brzmienia omawianego przepisu. Wykładnia ta prowadzi bowiem do uwzględnienia danych przedsiębiorstw, które nie są posiadane, choćby pośrednio, przez odnośne przedsiębiorstwo. Zdaniem skarżącej rozpatrywane przepisy należy interpretować w ten sposób, że dane odnośnego przedsiębiorstwa należy dodać, proporcjonalnie do procentowego udziału w kapitale, do danych przedsiębiorstw posiadanych przez przedsiębiorstwa partnerskie lub powiązane z odnośnym przedsiębiorstwem, a nie do danych przedsiębiorstw, które z kolei posiadają udziały w przedsiębiorstwach partnerskich lub powiązanych z odnośnym przedsiębiorstwem. Bez uszczerbku dla tej wykładni skarżąca przypomina, że Esseco Group nie posiada większości głosów w Essemarze. Skarżąca dodaje posiłkowo, że przy określeniu jej wielkości ECHA popełniła błąd, decydując się na dodanie pełnych danych Esseco Group. ECHA powinna była poprzestać na dodaniu danych Esseco Group do danych Essemaru, a następnie na dołączeniu ich do danych skarżącej, proporcjonalnie do kapitału posiadanego przez nią w Essemarze.
43 ECHA kwestionuje argumenty skarżącej.
44 Po pierwsze, należy zaznaczyć, że skarżąca nie kwestionuje stwierdzenia ECHA, że Essemar i ona sama są przedsiębiorstwami „partnerskimi” w rozumieniu art. 3 ust. 2 załącznika do zalecenia 2003/361.
45 Po drugie, prawdą jest, że ECHA wymieniła w sprawozdaniu załączonym do zaskarżonej decyzji przedsiębiorstwa partnerskie skarżącej, włączając do nich Esseco Group, mimo że przedsiębiorstwo to nie było przedsiębiorstwem partnerskim skarżącej w rozumieniu zalecenia 2003/361. Z pisma ECHA z dnia 5 września 2013 r. wynika też jednak, że brzmienie art. 6 ust. 3 akapit pierwszy załącznika do zalecenia 2003/361 zostało przytoczone i że przepis ten został zastosowany w niniejszym przypadku.
46 Po trzecie, wbrew twierdzeniom skarżącej, ze sprawozdania załączonego do zaskarżonej decyzji wynika, że dane Esseco Group zostały uwzględnione jedynie proporcjonalnie do udziału skarżącej w kapitale Essemaru. Skarżąca przyznaje zresztą w replice, że takie proporcjonalne dodanie było możliwe.
47 Po czwarte, jeśli chodzi o argumenty przedstawione przez skarżącą, zgodnie z którymi Esseco Group nie miała większości głosów w Essemarze, nie opierają się one na żadnych szczegółowych informacjach. Z dokumentów przedstawionych w postępowaniu wynika w szczególności, że na mocy aktu z dnia 30 marca 2004 r. Esseco Group i skarżąca postanowiły utworzyć wspólne przedsiębiorstwo, mianowicie Essemar, przy czym każda strona miała dysponować połową kapitału zakładowego tego przedsiębiorstwa. Z umowy zawartej na piśmie w dniu 9 listopada 2006 r. między Esseco Group i skarżącą wynika też, po pierwsze, że skarżąca zbyła na rzecz Esseco Group 0,0005% kapitału zakładowego Essemaru, a po drugie, że skarżąca ma prawo opcji w zakresie zakupu 0,0005% kapitału zakładowego Essemaru. Z okoliczności tych wynika, że w momencie rejestracji substancji w ECHA Esseco Group posiadała większość kapitału zakładowego Essemaru, mianowicie 50,0005%, co skarżąca przyznała podczas rozprawy. Ponadto żaden element nie pozwala uznać, że Esseco Group nie posiadała większości głosów w Essemarze. Fakt, iż skarżąca posiada prawo opcji w zakresie zakupu 0,0005% kapitału zakładowego Essemaru, nie zmienia tego wniosku, ponieważ nie skorzystano z omawianego prawa opcji. Skarżąca przyznała zresztą podczas rozprawy, że z uwagi na dysponowanie większością kapitału zakładowego Essemaru, Esseco Group posiadała formalnie większość głosów w ramach tego przedsiębiorstwa.
48 Po piąte, jeśli chodzi o dokonaną przez skarżącą wykładnię załącznika do zalecenia 2003/361, a w szczególności jego art. 6, odbiega ona ewidentnie od zwyczajowego znaczenia słów użytych w tym zaleceniu, w związku z czym nie może zostać uwzględniona (zob. analogicznie wyrok z dnia 1 października 1998 r., Zjednoczone Królestwo/Komisja, C‑209/96, EU:C:1998:448, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo).
49 Mając powyższe na względzie, żaden z dowodów przedstawionych przez skarżącą nie pozwala uznać, że ECHA dopuściła się błędu przy ocenie wielkości skarżącej.
50 W związku z tym należy oddalić zarzut drugi jako bezzasadny i, tym samym, skargę w całości.
W przedmiocie kosztów
51 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, zgodnie z żądaniem ECHA należy obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (szósta izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Marchi Industriale SpA zostaje obciążona kosztami postępowania.
Frimodt Nielsen | Dehousse | Collins |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 15 września 2016 r.
Podpisy