ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (αναιρετικό τμήμα)

της 21ης Οκτωβρίου 2013

Υπόθεση T‑226/13 P

Luigi Marcuccio

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Αίτηση αναιρέσεως – Υπαλληλική υπόθεση – Απόρριψη της πρωτοδίκως ασκηθείσας προσφυγής-αγωγής ως προδήλως αβάσιμης – Αποστολή μηνύματος ηλεκτρονικού ταχυδρομείου σχετικά με την εκτέλεση αποφάσεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης στον εκπρόσωπο του προσφεύγοντος-ενάγοντος στο πλαίσιο της αιτήσεως αναιρέσεως κατά της αποφάσεως αυτής – Αίτηση αναιρέσεως εν μέρει προδήλως απαράδεκτη και εν μέρει προδήλως αβάσιμη»

Αντικείμενο:      Αίτηση αναιρέσεως κατά της διατάξεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (τρίτο τμήμα) της 6ης Φεβρουαρίου 2013, F‑67/12, Marcuccio κατά Επιτροπής.

Απόφαση:      Η αίτηση αναιρέσεως απορρίπτεται. Ο Luigi Marcuccio φέρει τα δικαστικά έξοδά του, καθώς και τα δικαστικά έξοδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στο πλαίσιο της αναιρετικής διαδικασίας. Ο L. Marcuccio υποχρεούται να καταβάλει στο Γενικό Δικαστήριο το ποσό των 2 000 ευρώ βάσει του άρθρου 90 του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου.

Περίληψη

1.      Υπάλληλοι – Εξωσυμβατική ευθύνη θεσμικών οργάνων – Προϋποθέσεις – Έλλειψη νομιμότητας – Ζημία – Αιτιώδης σύνδεσμος – Βάρος αποδείξεως

(Άρθρο 340, εδ. 2, ΣΛΕΕ)

2.      Αναίρεση – Λόγοι – Λόγος o οποίος βάλλει κατά επάλληλης αιτιολογίας – Αλυσιτελής λόγος – Απόρριψη

3.      Αναίρεση – Λόγοι – Λόγος αναιρέσεως ο οποίος βάλλει κατά της αποφάσεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης περί της δικαστικής δαπάνης — Απαράδεκτος σε περίπτωση απορρίψεως των λοιπών λόγων αναιρέσεως

(Οργανισμός του Δικαστηρίου, παράρτημα I, άρθρο 11 § 2)

4.      Ένδικη διαδικασία – Δικαστικά έξοδα – Έξοδα στα οποία υποβάλλεται το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης λόγω καταχρηστικής προσφυγής υπαλλήλου — Καταδίκη του υπαλλήλου στα εν λόγω έξοδα

(Κανονισμός Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου, άρθρο 90, στοιχείο α΄)

1.      Εξωσυμβατική ευθύνη της Ένωσης μπορεί να στοιχειοθετηθεί μόνον εφόσον πληρούται ένα σύνολο σωρευτικών προϋποθέσεων οι οποίες αφορούν το παράνομο της συμπεριφοράς που προσάπτεται στο καθού όργανο, το υποστατό της ζημίας και την ύπαρξη αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ της προσαπτόμενης συμπεριφοράς και της προβαλλόμενης ζημίας.

Το γεγονός ότι απόφαση θεσμικού οργάνου είναι παράνομη δεν συνιστά προϋπόθεση ικανή να στοιχειοθετήσει εξωσυμβατική ευθύνη της Ένωσης, διότι για να στοιχειοθετηθεί η εν λόγω ευθύνη ο προσφεύγων πρέπει να μπορέσει να αποδείξει το υποστατό της ζημίας την οποία ισχυρίζεται ότι υπέστη και τον αιτιώδη σύνδεσμο μεταξύ της εν λόγω ζημίας και της προβαλλόμενης αντιθέσεως προς τον νόμο.

(βλ. σκέψεις 21 και 22)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: 28 Σεπτεμβρίου 2009, T‑46/08 P, Marcuccio κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2009, σ. I‑B‑1‑77 και II‑B‑1‑479, σκέψεις 66 και 67 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία· 16 Δεκεμβρίου 2010, T‑143/09 P, Επιτροπή κατά Petrilli, σκέψη 45 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία

2.      Βλ. το κείμενο της αποφάσεως.

(βλ. σκέψη 29)

Παραπομπή:

ΔΕΕ: 29 Απριλίου 2004, C‑496/99 P, Επιτροπή κατά CAS Succhi di Frutta, Συλλογή 2004, σ. I‑3801, σκέψη 68 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία

ΓΔΕΕ: 8 Νοεμβρίου 2012, T‑616/11 P, Marcuccio κατά Επιτροπής, σκέψη 44

3.      Βλ. το κείμενο της αποφάσεως.

(βλ. σκέψη 35)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: 20 Νοεμβρίου 2012, T‑491/11 P, Marcuccio κατά Επιτροπής, σκέψη 40· Marcuccio κατά Επιτροπής, προπαρατεθείσα, σκέψη 52 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία

4.      Βλ. το κείμενο της αποφάσεως.

(βλ. σκέψεις 41 έως 44)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: Marcuccio κατά Επιτροπής, προπαρατεθείσα, σκέψεις 40 και 52· 15 Νοεμβρίου 2012, T‑286/11 P, Marcuccio κατά Επιτροπής, σκέψεις 52 και 69