Sprawa T‑311/04
José Luis Buendía Sierra
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Urzędnicy − Awans − Postępowanie w sprawie awansu za rok 2003 − Przyznanie punktów pierwszeństwa
Streszczenie wyroku
1. Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny
(regulamin pracowniczy, art. 45, 90 i 91)
2. Urzędnicy – Skarga – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej
(regulamin pracowniczy, art. 45 i art. 90 ust. 2)
3. Urzędnicy – Awans – Porównanie zasług
(regulamin pracowniczy, art. 25 akapit drugi, art. 26, 43, 45 i art. 90 ust. 2)
4. Urzędnicy – Awans – Porównanie zasług
(regulamin pracowniczy, art. 45)
5. Urzędnicy – Awans – Porównanie zasług
(regulamin pracowniczy, art. 45)
6. Urzędnicy – Awans – Porównanie zasług
(regulamin pracowniczy, art. 45)
7. Urzędnicy – Awans – Porównanie zasług
(regulamin pracowniczy, art. 45)
8. Urzędnicy – Decyzja niekorzystna – Sposoby wydania
(regulamin pracowniczy, art. 45, art. 90 ust. 2 i art. 91)
9. Urzędnicy – Awans – Porównanie zasług
(regulamin pracowniczy, art. 45)
10. Urzędnicy – Awans – Porównanie zasług
(regulamin pracowniczy, art. 45)
11. Urzędnicy – Skarga – Wyrok stwierdzający nieważność – Skutki
(art. 233 WE; regulamin pracowniczy, art. 45)
1. W ramach systemu awansowania wprowadzonego wewnętrznym uregulowaniem Komisji, który opiera się na uwzględnieniu zebranych zasług, wyrażonych za pomocą punktów zbieranych z roku na rok, i w którym postępowanie w sprawie awansu kończy się wydaniem aktu posiadającego złożony charakter, ponieważ zawiera dwie osobne decyzje organu powołującego: decyzję ustanawiającą listę urzędników awansowanych oraz decyzję określającą całkowitą liczbę punktów urzędników, na której opiera się pierwsza z wymienionych decyzji, przy czym ta decyzja określająca całkowitą liczbę punktów stanowi niezależny akt, który może być przedmiotem zażalenia, oraz, w stosownym przypadku, skargi sądowej w ramach dróg odwoławczych przewidzianych w regulaminie. W istocie w takim systemie przyznanie punktów w danym roku wywołuje skutki, które nie są wyłącznie ograniczone do bieżącego postępowania w sprawie awansu i w nie wpisane, lecz które mogą mieć wpływ na kilka postępowań w sprawie awansu, wywołując wiążące skutki prawne naruszające interesy urzędnika poprzez istotną zmianę jego sytuacji prawnej.
W rezultacie urzędnik wpisany na listę awansowanych będzie miał możliwość, jeśli podważa całkowitą liczbę punktów, która została mu przyznana przez organ powołujący, a w związku z tym resztę przeniesioną na następne lata, złożyć zażalenie oraz, w stosownym przypadku, skargę do Sądu jedynie na akt przyznający mu punkty, który wywiera wobec niego wiążące i ostateczne skutki prawne.
Podobnie można sobie wyobrazić sytuację, gdy urzędnik, który nie został awansowany i który nie chce podważyć braku awansu w przedmiotowym postępowaniu, ale jedynie odmowę przyznania mu pewnej liczby punktów, dzięki którym nie mógłby on osiągnąć progu awansowania, może wszcząć identyczne postępowanie.
Skądinąd urzędnik, który nie został awansowany z uwagi na jego zdaniem nieuzasadnione przyznanie niewystarczającej liczby punktów, a zatem niższej od progu awansowania, będzie miał możliwość złożenia skargi jednocześnie na decyzję organu powołującego określającą całkowitą liczbę punktów oraz na decyzję ustanawiającą listę awansowanych urzędników. Nawet jeśli te dwa akty mogą być rzeczywiście oddzielone pod względem prawnym oraz stanowić przedmiot odrębnych wniosków o stwierdzenie nieważności, pewne jest, że są one w rzeczywistości ściśle związane w przypadku odmowy awansowania, przy czym ta ostatnia jest zawsze i wyłącznie związana z całkowitą liczbą punktów przyznanych urzędnikowi w stosunku do progu awansowania, z wyjątkiem przypadku, w którym urzędnik ten, należący do grupy ex aequo, czyli grupy urzędników, którzy osiągnęli próg awansowania, ale których ilość przekracza rzeczywiste możliwości w zakresie awansowania, nie został awansowany z uwagi na dodatkowe względy związane ze stażem pracy w grupie zaszeregowania lub równością szans.
W tym ostatnim przypadku dany urzędnik będzie mógł prawidłowo złożyć skargę na samą końcową decyzję organu powołującego ustanawiającą listę urzędników awansowanych z uwagi na błędy popełnione przez organ powołujący podczas ustalania kolejności urzędników należących do grupy ex aequo.
(por. pkt 82, 88–94)
2. W ramach systemu awansowania wprowadzonego wewnętrznym uregulowaniem Komisji, który opiera się na uwzględnieniu zebranych zasług, wyrażonych za pomocą punktów zbieranych z roku na rok, i w którym postępowanie w sprawie awansu kończy się wydaniem aktu posiadającego złożony charakter, ponieważ zawiera dwie osobne decyzje organu powołującego: decyzję ustanawiającą listę urzędników awansowanych oraz decyzję określającą całkowitą liczbę punktów urzędników, na której opiera się pierwsza z wymienionych decyzji, punkt początkowy biegu trzymiesięcznego terminu na złożenie zażalenia skierowanego na obie decyzje powinien być ustanowiony – w trosce o bezpieczeństwo prawne, równe traktowanie i dobrą administrację – na dzień skutecznego zapoznania się przez urzędnika ze swymi aktami osobowymi dotyczącymi awansowania, uaktualnionymi w wewnętrznym systemie informatycznym instytucji, pod warunkiem że zapoznanie się przez urzędnika ze swymi aktami osobowymi będzie miało miejsce w rozsądnym terminie rozpoczynającym bieg w dniu publikacji notatki streszczającej, informującej o dostępności w systemie danych dotyczących przyznanych punktów.
W istocie w takim systemie awansowania publikacja listy osób awansowanych, która zawiera tylko nazwiska i miejsce zatrudnienia zainteresowanych, nie umożliwia zainteresowanym urzędnikom pełnego zapoznania się z aktem niekorzystnym, którym kończy się postępowanie w sprawie awansowania, z uwagi na jego złożony charakter, i tylko poprzez sprawdzenie swych akt osobowych urzędnik może zapoznać się z całkowitą liczbą punktów oraz ich rozdziałem.
(por. pkt 105, 111, 112, 115, 118, 121)
3. System awansowania wprowadzony wewnętrznym uregulowaniem Komisji, który opiera się na kwantyfikowaniu zasług, charakteryzujący się corocznym przyznawaniem urzędnikom punktów różnego rodzaju, spośród których niektóre – „punkty za zasługi” – wynikające z zamiany oceny otrzymanej przez urzędnika podczas jego oceny okresowej na podstawie art. 43 regulaminu pracowniczego, a inne – „punkty pierwszeństwa” – przyznawane dodatkowo i same niedecydujące o awansie, mające na celu wynagrodzenie urzędników, którzy przekroczyli swe indywidualne zadania lub którzy pomyślnie wykonali dodatkowe zadania w interesie instytucji, nie narusza zasady równego traktowania ani art. 45 regulaminu pracowniczego, ponieważ oba rodzaje punktów mają na celu nagrodzenie zasług, a ich przyznanie powinno zawsze być uzasadnione względami opartymi na zasługach.
W takim systemie, w którym postępowanie w sprawie awansu kończy się wydaniem aktu posiadającego złożony charakter, ponieważ zawiera dwie osobne decyzje organu powołującego: decyzję ustanawiającą listę urzędników awansowanych oraz decyzję określającą całkowitą liczbę punktów urzędników, na której opiera się pierwsza z wymienionych decyzji, brak uzasadnienia decyzji dotyczących przyznania punktów pierwszeństwa nie jest sprzeczny z art. 25 akapit drugi regulaminu pracowniczego, który nie nakłada obowiązku uzasadniania propozycji, zaleceń lub opinii, z którymi nie wiążą się niekorzystne skutki i które nie dotyczą aktów przygotowawczych, obowiązek uzasadnienia w zakresie awansowania jest spełniony, gdy organ powołujący uzasadnia swą decyzję odrzucającą zażalenie złożone na mocy art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego.
Przyznanie punktów pierwszeństwa nie jest również sprzeczne z art. 26 regulaminu pracowniczego, którego celem jest zapewnienie urzędnikowi prawa do obrony, poprzez zapobieżenie sytuacji, w której organ powołujący podejmuje decyzje mające wpływ na jego sytuację administracyjną oraz karierę zawodową, opierając się na faktach dotyczących jego zachowania, niewymienionych w aktach osobowych, o ile takie przyznanie ma miejsce po przeanalizowaniu wyników sprawozdań z przebiegu kariery, oraz po uwzględnieniu zasług urzędników, których to dotyczy, zatwierdzonych przez te sprawozdania, których opracowanie jest skomplikowanym procesem, w który urzędnicy są w znacznym zakresie włączeni, zgodnie z art. 43 regulaminu pracowniczego, na mocy którego okresowe sprawozdanie jest przedstawiane zainteresowanemu, który „ma prawo zgłoszenia uwag, które uważa za istotne”. Ponadto nie może powoływać się na naruszenie prawa do obrony w związku z decyzjami dotyczącymi przyznania tych punktów, które stanowią tylko akty przygotowawcze dla decyzji określających całkowitą liczbę punktów awansu i ustanawiających listę urzędników awansowanych, a zatem prawo do obrony nie ma zastosowania to takich aktów, ale do aktów niekorzystnych.
(por. pkt 129–138, 143–147, 152, 155–157)
4. W ramach systemu awansowania wprowadzonego wewnętrznym uregulowaniem Komisji, który opiera się na kwantyfikowaniu zasług, charakteryzującym się corocznym przyznawaniem urzędnikom punktów różnego rodzaju, spośród których niektóre – „punkty za zasługi” – wynikające z zamiany oceny otrzymanej przez urzędnika podczas jego oceny okresowej na podstawie art. 43 regulaminu pracowniczego, a inne – „punkty pierwszeństwa” – zmierzające do wyróżnienia spośród urzędników tych, którzy są najbardziej zasłużeni, w celu zwiększenia ich szans na awans, zarówno istnienie limitu przyznawania tych ostatnich punktów w ramach każdej dyrekcji generalnej, jak i wskazanie średniej docelowej przyznawania punktów pierwszego rodzaju nie może ograniczyć swobody oceny oceniających w sposób sprzeczny z art. 45 regulaminu, zasadą równego traktowania oraz zasadą ekspektatywy rozwoju kariery. Przeciwnie, wydaje się, że te dwa mechanizmy mogą sprzyjać skutecznemu wyrażeniu oceny przedstawiającej zasługi urzędników, zapewniając najwyższy poziom porównywalności ocen we wszystkich dyrekcjach generalnych Komisji, a w konsekwencji równe traktowanie tych urzędników. W tym względzie w praktyce analiza porównawcza zasług powinna być przeprowadzana na jednakowej podstawie i przy uwzględnieniu porównywalnych źródeł informacji i danych.
Jeżeli chodzi o limit punktów pierwszeństwa w ramach każdej dyrekcji generalnej, to odpowiada on ogólnemu celowi tego rodzaju punktów, zmierzając do wyróżnienia spośród urzędników tych, którzy są najbardziej zasłużeni, w celu zwiększenia ich szans na awans. Ograniczenie bowiem liczby dostępnych punktów może skłonić dyrekcje generalne do dokonania takiej selekcji. Cel ten jest zgodny z art. 45 regulaminu, zasadą równego traktowania oraz zasadą ekspektatywy rozwoju kariery.
Co do średniej docelowej punktów za zasługi, do przestrzegania której system ten zachęca, lecz do tego nie zobowiązuje w sposób absolutny, fakt, że dyrekcje generalne uwzględniają ją, nie oznacza w żadnym przypadku, że ich swoboda w dokonywaniu oceny zostaje ograniczona w sposób sprzeczny z art. 45 regulaminu pracowniczego, zasadą równego traktowania oraz zasadą ekspektatywy rozwoju kariery. W istocie średnia ta, która wyraża w sposób matematyczny ocenę pracy przeciętnego urzędnika, nie ogranicza możliwości osób dokonujących oceny w zakresie korzystania z bardzo szerokiego zakresu ocen, nawet w połączeniu z przedziałami wskaźnikowymi, niewiążącymi wynikającymi z obserwacji sposobu, w jaki awanse były co do zasady przyznawane w przeszłości. Taka średnia nie ogranicza również możliwości osób dokonujących oceny w zakresie różnicowania ocen dotyczących indywidualnie pracy każdego urzędnika, w zależności od tego, czy sytuuje się ona poniżej, czy też powyżej tej średniej, ponieważ oceniający są w stanie wyrazić niuanse swojej oceny urzędników. Umożliwia ona zapobieżenie ryzyku inflacji ocen poprzez zobowiązanie osób dokonujących oceny do przeprowadzania dokładniejszego porównania indywidualnych zasług każdego urzędnika oraz umożliwia także obniżenie ryzyka pojawienia się niezgodności w zakresie średnich ocen stosowanych przez poszczególne dyrekcje generalne, które nie byłyby uzasadnione obiektywnymi względami związanymi z zasługami ocenianych urzędników. Taka średnia wreszcie uwzględnia sytuację najczęściej spotykaną w rzeczywistości, czyli jednolite rozdzielenie urzędników wokół średniego poziomu zasług, możliwość odejścia od średniej docelowej, w przypadku gdy szczególna sytuacja w dyrekcji generalnej nie zbiega się ze zwykle spotykaną, oraz możliwość złożenia przez urzędników wniosków o ponowne rozpatrzenie sprawy, który może doprowadzić do przyznania im przez organ powołujący jednego lub kilku punktów pierwszeństwa poza kontyngentem, wystarczających do zażegnania problemom w służbach, w których koncentrują się najlepsi pracownicy.
(por. pkt 169, 172–177, 179–183, 187)
5. Dla zmian regulacji właściwe jest wprowadzenie nowych sytuacji od danego dnia, jednocześnie przewidując uwzględnienie sytuacji powstałych wcześniej. W ramach systemu awansowania wprowadzonego wewnętrznym uregulowaniem Komisji, który opiera się na kwantyfikowaniu zasług, charakteryzującym się corocznym przyznawaniem urzędnikom punktów różnego rodzaju, do organu powołującego należy dostosowanie w okresie przejściowym zmiany przepisów dotyczących awansowania urzędników, z uwzględnieniem ograniczeń związanych z przejściem od jednego sposobu zarządzania do drugiego, które mogą nakładać na niego obowiązek tymczasowego odejścia, w pewnych granicach, od ścisłego stosowania przepisów i zasad mających charakter stały i stosowanych zwykle do rozpatrywanych sytuacji. Jednakże takie odejście powinno być uzasadnione bezwzględną potrzebą związaną z przejściem od jednego systemu do drugiego i nie może wykraczać, zarówno w odniesieniu do czasu trwania, jak i zasięgu, poza to, co jest niezbędne do zapewnienia systematycznego przejścia od jednego systemu do drugiego. W tym względzie w celu uwzględnienia zasług zgromadzonych w grupie zaszeregowania urzędników zajmujących dane stanowisko w dniu wejścia w życie tego systemu zasady przejściowe obejmują przyznanie tym urzędnikom różnych rodzajów punktów przejściowych.
Co do przejściowych punktów pierwszeństwa, przyznanie z urzędu urzędnikom za każdy rok przepracowany w grupie zaszeregowania, aż do wysokości pewnego limitu, ta liczba lat może być uważana tylko częściowo za obiektywny wskaźnik zasług zgromadzonych przez urzędnika, tak że przyznanie tych punktów obejmuje uwzględnienie stażu pracy w grupie zaszeregowania sprzeczne z zasadami, którym zwykle podlegają procedury awansowania. Jednakże przyjęcie systemu cechującego się kwantyfikacją zasług oraz koniecznością osiągnięcia pewnego progu odpowiadającego liczbie zebranych punktów pierwszeństwa i punktów za zasługi, aby mieć możliwość awansowania, wiąże się z uwzględnieniem zasług zebranych przez urzędników od momentu ich ostatniego awansowania, w formie przyznania pewnej liczby punktów i przy zastosowaniu metody zgodnej z zasadą równego traktowania. Środek polegający na automatycznym przyznaniu punktów pierwszeństwa w zależności od stażu pracy w grupie zaszeregowania odpowiada tej bezwzględniej potrzebie związanej z przejściem od jednego systemu do drugiego, a przepisy ograniczające jego zakres, takie jak jego ograniczenie tylko w pierwszym postępowaniu w sprawie awansu po wejściu w życie nowego systemu, bardzo ograniczona waga punktów na całkowitą maksymalną liczbę punktów, jakie można przyznać, jak również uzależnienie awansowania urzędnika od warunku, aby zgromadził on pewną liczbę innych punktów w swoim ostatnim sprawozdaniu z przebiegu kariery zawodowej, pozwalają na wnioskowanie, że organ powołujący nie wykroczył poza to, co jest niezbędne dla zapewnienia systematycznego przejścia od jednego systemu do drugiego.
Co do dwóch przejściowych punktów pierwszeństwa na urzędnika maksymalnie, które mogą być przyznane przez organ powołujący na wniosek komitetu ds. awansu, to zostały one ustanowione w celu sprawiedliwego rozwiązania specyficznych problemów związanych z przejściem od starego do nowego systemu. Ten szczególny cel wpisuje się z pewnością w cel wszystkich punktów przejściowych, których są one częścią, czyli uwzględnienie zasług zgromadzonych przez urzędnika od momentu poprzedniego awansowania, tak by przepis przewidujący ich przyznanie sam nie naruszał art. 45 regulaminu pracowniczego. Fakt, że ich przyznanie mogłoby doprowadzić do arbitralnego awansowania, wynika ze stosowania tego przepisu w poszczególnych przypadkach, a nie jego wewnętrznej niezgodności z prawem.
Co do przejściowych punktów pierwszeństwa, które mogą być przyznane urzędnikom przedstawionym do awansu podczas poprzedniego postępowania, lecz nieawansowanych, to one również nie są sprzeczne z art. 45 regulaminu pracowniczego. W istocie, o ile prawdą jest, że praktyka polegająca na automatycznym awansowaniu urzędników pozostałych z poprzedniego postępowania w sprawie awansu narusza zasadę analizy porównawczej zasług urzędników, którzy mogą być awansowani, przewidzianą w tym przepisie, to z drugiej strony organ powołujący jest zasadniczo uprawniony do uwzględnienia, w ramach oceny porównawczej zasług, okoliczności, iż urzędnik został już zaproponowany do awansowania w ramach poprzedniego postępowania, pod warunkiem że urzędnik nie utracił zasług oraz że jego zasługi są oceniane w stosunku do zasług innych kandydatów do awansowania, co ma miejsce w przypadku zasad przejściowych wprowadzonych przez Komisję.
Nie istnieje wreszcie żadne zobowiązanie Komisji do przyjęcia, jako systemu konwersji poprzednich ocen, systemu zwanego systemem średniej ocen analitycznych lub systemu zastosowanego przez inne instytucje, który zdaniem skarżącego w mniejszym stopniu narusza zasadę awansowania na podstawie zasług. W rezultacie zmiana obowiązujących metod awansowania urzędników ma na celu, w założeniu, zaradzenie pewnym niedogodnościom wynikającym ze stosowania dawnych zasad. Rozpoczęcie w określonym dniu oceny zasług urzędników na nowych podstawach jest zatem typowe dla takiego procesu reform, którego potrzebę administracja może oceniać z dużym zakresem swobody. Całościowe uwzględnienie w ten sam sposób ocen przyznanych urzędnikom pod rządami starego systemu nie może być wymagane od administracji w ramach systemu nowego, ponieważ prowadziłoby to w sposób niemalże nieunikniony do pozbawienia reformy sposobu awansowania całego praktycznego znaczenia, a także dlatego że nie istnieje prawo pracowników do utrzymania obowiązującej regulacji.
(por. pkt 204–211, 213–218, 220)
6. Nie jest sprzeczny z art. 45 regulaminu pracowniczego przepis systemu awansowania wprowadzonego wewnętrznym uregulowaniem Komisji, zgodnie z którym urzędnicy mogą mieć przyznane punkty pierwszeństwa, biorąc pod uwagę dodatkowe zadania wykonane w interesie instytucji, ponieważ punkty te mogą jedynie wynagradzać zadania odrębne od zwykłej działalności urzędnika, które nie są przedmiotem oceny rocznej i w związku z tym nie służą jako podstawa dla przyznania innych rodzajów punktów za zasługi. W każdym razie ramy prawne ustanowione przez Komisję umożliwiają organowi powołującemu uniknięcie podwójnego uwzględnienia zasług.
(por. pkt 236, 240)
7. W ramach systemu awansowania wprowadzonego wewnętrznym uregulowaniem Komisji, który opiera się na kwantyfikowaniu zasług, charakteryzującym się corocznym przyznawaniem urzędnikom punktów różnego rodzaju, ścisłe stosowanie zasady, zgodnie z którą każda dyrekcja generalna dysponuje, w celu ich rozdzielenia, kontyngentem punktów pierwszeństwa równym dwuipółkrotności liczby urzędników, którzy mogą być jeszcze awansowani, biorąc pod uwagę ich grupę zaszeregowania, i których przydzielenie podlega kluczowi podziału pomiędzy urzędników, którzy osiągnęli najlepsze wyniki, i innych urzędników do dyrekcji generalnych, w których liczebność każdej grupy zaszeregowania jest raczej niska, prowadzi do znacznego obniżenia liczby punktów pierwszeństwa, które powinny być rozdzielone pomiędzy urzędników pracujących w ramach tych jednostek, z oczywistą szkodą dla tych ostatnich. Urzędnicy ci znajdują się zatem w sytuacji obiektywnie odmiennej od sytuacji ich współpracowników zajmujących stanowiska w dyrekcjach generalnych lub służbach o dużej liczebności, co tłumaczy i uzasadnia – celem przestrzegania zasady równego traktowania i zasady ekspektatywy rozwoju kariery traktowanie odmienne, takie jak przewiduje przepis szczególny, od tego, które jest stosowane wobec urzędników dyrekcji generalnych lub służb liczących mniej niż czterech urzędników w określonej grupie zaszeregowania – dysponowanie całkowitą dostępną liczbą 10 punktów pierwszeństwa, których przyznanie nie podlega kluczowi podziału określonemu ogólnie dla innych urzędników.
(por. pkt 246–250)
8. Ani regulamin pracowniczy, ani wewnętrzne uregulowanie Komisji wprowadzające system awansowania, który opiera się na kwantyfikowaniu zasług, charakteryzującym się corocznym przyznawaniem urzędnikom punktów różnego rodzaju, nie narzucają żadnej formy w zakresie wydawania decyzji dotyczących przyznania tych punktów lub rozpatrujących wnioski o ponowne rozpatrzenie sprawy złożone w związku z tym przyznaniem do organu powołującego. W szczególności art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, stanowiąc, że urzędnicy mogą złożyć do organu powołującego „zażalenie na akt”, nie wyklucza, że taki akt może być wyrażony w innej formie niż na papierze. Z tego wynika, że właściwy organ może wydać takie decyzje, opatrując dokument cyfrowy przygotowanym w tym celu podpisem elektronicznym w ramach systemu informatycznego, bez formalności pisemnych.
(por. pkt 255, 256)
9. W ramach systemu awansowania wprowadzonego wewnętrznym uregulowaniem Komisji, który opiera się na kwantyfikowaniu zasług, charakteryzującym się corocznym przyznawaniem urzędnikom punktów różnego rodzaju, przyznanie punktów pierwszeństwa, które mają na celu wyróżnienie spośród urzędników tych, którzy są najbardziej zasłużeni, w celu zwiększenia ich szans na awans, powinno być oparte na względach związanych ze szczególnymi zasługami danych urzędników, a staż pracy w grupie zaszeregowania nie może stanowić czynnika rozstrzygającego o ich przyznaniu. Tym samym za główne kryterium przyznania punktów pierwszeństwa nie można uznać kryterium całkowitej sumy punktów za zasługi, które wynikają z zamiany oceny otrzymanej przez urzędnika podczas jego oceny okresowej na podstawie art. 43 regulaminu pracowniczego, czy przejściowych punktów pierwszeństwa, przyznawanych z urzędu urzędnikom za każdy rok przepracowany w grupie zaszeregowania aż do wysokości pewnego limitu, ponieważ takie kryterium mogłoby wywołać obiektywny skutek, polegający na uprzywilejowaniu urzędników, którzy mają dłuższy staż pracy w grupie zaszeregowania. W tym zakresie, o ile prawdą jest, że administracja mogła tymczasowo odejść, w pewnych granicach, od ścisłego stosowania przepisów i zasad mających charakter stały i stosowanych zwykle do procedur awansowania, o tyle mogła to uczynić tylko w celu zaspokojenia bezwzględnych potrzeb związanych z przejściem od starego do nowego systemu awansowania oraz w celu uwzględnienia ograniczeń właściwych dla przejścia od jednego systemu zarządzania do innego, mimo że punkty pierwszeństwa stanowią stałą, a nie przejściową zasadę nowego systemu awansowania i że uwzględnienie zasług zgromadzonych w grupie zaszeregowania przez urzędników Komisji zajmujących stanowisko w dniu wejścia w życie tego systemu uzasadniało skądinąd przyznanie trzech kategorii punktów przejściowych.
(por. pkt 286, 288, 290, 293, 297, 301)
10. W celu dokonania oceny zasług, jakie powinny być uwzględnione w ramach decyzji w sprawie awansowania na mocy art. 45 regulaminu, a w konsekwencji także w ramach decyzji o przyznaniu punktów w systemie awansowania, w którym taka ocena jest kwantyfikowana, administracja dysponuje szerokim zakresem uznania, a kontrola sądu wspólnotowego powinna się ograniczać do weryfikacji tego, czy w świetle sposobów i środków, przy zastosowaniu których administracja mogła dokonać oceny, pozostała ona w rozsądnych granicach i czy nie skorzystała ona ze swego uprawnienia w sposób oczywiście błędny.
(por. pkt 291, 320)
11. W ramach systemu awansowania wprowadzonego wewnętrznym uregulowaniem Komisji, który opiera się na kwantyfikowaniu zasług, charakteryzującym się corocznym przyznawaniem urzędnikom punktów różnego rodzaju, w przypadku gdy sąd wspólnotowy stwierdził nieważność decyzji organu powołującego o nieprzyznaniu skarżącemu określonej liczby punktów, należy również stwierdzić nieważność decyzji odmawiającej wpisania go na listę urzędników awansowanych, jeśli środki, jakie administracja będzie zobowiązana podjąć w celu zaradzenia stwierdzonym nieprawidłowościom, mogłyby spowodować osiągnięcie przez skarżącego progu awansowania. Z kolei stwierdzenie nieważności całej listy osób awansowanych stanowiłoby nadmierną sankcję. Oceny tej nie podważa okoliczność, że decyzje podjęte w ramach spornego postępowania w sprawie awansowania nie przestają wywoływać skutków po jego zakończeniu, z uwagi na fakt, że skarżący mógłby w przyszłości konkurować z urzędnikami, których nieważność awansu nie została stwierdzona.
(por. pkt 340–342, 349)