Skarga wniesiona w dniu 28 listopada 2014 r. – Rumunia/Komisja

(Sprawa T-784/14)

Język postępowania: rumuński

Strony

Strona skarżąca: Rumunia (przedstawiciele: R. Radu, R. Haţieganu, A. Buzoianu, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi do Sądu o:

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji przyjętej pismem BUDG/B3/MV D(2014) 3079038 z dnia 19 września 2014 r., na mocy której Komisja nakazała Rumunii przekazanie do budżetu Unii Europejskiej kwoty w wysokości 14 883,79 EUR brutto, odpowiadającej kwocie utraconych tradycyjnych zasobów własnych;

obciążenie pozwanej kosztami postepowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy oparty na braku właściwości Komisji w zakresie przyjęcia zaskarżonej decyzji:

przepisy Unii Europejskiej nie zawierają jakiegokolwiek przepisu, który powierzałaby Komisji kompetencje w zakresie nałożenia na państwo członkowskie obowiązku zapłaty kwoty pieniężnej odpowiadającej kwocie utraconych zasobów własnych UE w skutek umorzenia należności celnych na mocy decyzji innego państwa członkowskiego, które było odpowiedzialne za ustalenie, pobranie i wpłatę tych należności, jako tradycyjnych zasobów własnych, do budżetu UE.

Zarzut drugi oparty na niedostatecznym i nieodpowiednim uzasadnieniu zaskarżonej decyzji:

zaskarżona decyzja nie została uzasadniona w dostateczny i odpowiedni sposób zgodnie z art. 296 TFUE. Po pierwsze, zaskarżona decyzja nie zawiera podstawy prawnej, w oparciu o którą została przyjęta, a taka podstawa prawna nie może być wywiedziona z innych fragmentów pisma Komisji. Po drugie, Komisja nie przedstawiła w zaskarżonej decyzji toku rozumowania prawnego, który doprowadził do nałożenia na Rumunię obowiązku zapłaty tytułem odszkodowania za szkodę wynikającą z utraty zasobów własnych UE w skutek umorzenia niektórych długów celnych zgłoszonych przez inne państwo członkowskie.

Zarzut trzeci – w przypadku gdyby Sądu uznał, że Komisja działała w granicach kompetencji przyznanych jej w traktatach – oparty na naruszeniu przez Komisję zasady dobrej administracji i prawa Rumunii do obrony:Komisja naruszyła ciążący na niej obowiązek starannego działania i zasadę dobrej administracji, gdyż nie zbadała z należytą uwagą wszystkich istotnych informacji, którymi dysponowała i nie zażądała innych koniecznych informacji przed przyjęciem zaskarżonej decyzji. Komisja nie wykazała bezpośredniego związku przyczynowego pomiędzy okolicznościami zarzucanymi Rumunii a utratą zasobów własnych UE. Komisja nie uzasadniła również żądanej od Rumunii kwoty poprzez odniesienie do kwoty długów celnych odpowiadających wartości odnośnego tranzytu, opierając się w dostatecznym stopniu na wartości umorzonej przez Republikę Federalną Niemiec;działanie Komisji było nieprzewidywalne i uniemożliwiło Rumunii skorzystanie z przysługującego jej prawa do obrony.Zarzut czwarty oparty na naruszeniu wymogów pewności prawa i uzasadnionych oczekiwań:przepisy prawne, na podstawie których w zaskarżonej decyzji Komisja nałożyła obowiązek zapłaty nie zostały w niej wskazane ani określone, a ich stosowanie nie jest dla Rumunii przewidy

walne. Państwo rumuńskie nie mogło przewidzieć obowiązku przekazania Komisji żądanej kwoty odpowiadającej utraconym zasobom własnym UE ani zapoznać się z takim obowiązkiem przed otrzymaniem pisma Komisji. W ten sam sposób, przyjmując zaskarżoną decyzję i nakładając na Rumunie cztery lata po wystąpieniu zdarzeń i pomimo wniosków sformułowanych przez Komisję w dialogu prowadzonym w tym okresie z władzami rumuńskimi obowiązek zapłaty, Komisja naruszyła uzasadnione oczekiwania Rumunii co do braku zobowiązania finansowego obejmującego uiszczenie odnośnych długów celnych, a zatem w zakresie jakiegokolwiek zobowiązania w odniesieniu do b

udżetu UE.