CURIA - Documents

Home > Search form > List of results > Documents

Start printing

Language of document : ECLI:EU:T:2012:637

Sprawa T-164/12 R

Alstom

przeciwko

Komisji Europejskiej

Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Konkurencja – Decyzja Komisji o przekazaniu dokumentów sądowi krajowemu – Poufność – Prawo do skutecznej ochrony sądowej – Wniosek w przedmiocie środków tymczasowych – Fumus boni iuris – Pilny charakter – Wyważenie interesów

Streszczenie – Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 29 listopada 2012 r.

1. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Środki tymczasowe – Przesłanki zastosowania – Fumus boni iuris – Pilny charakter – Poważna i nieodwracalna szkoda – Charakter kumulatywny – Wyważenie wszystkich spornych interesów – Kolejność badania i sposób weryfikacji – Swobodna ocena przysługująca sędziemu orzekającemu w przedmiocie środków tymczasowych

(art. 256 ust. 1 TFUE, art. 278 TFUE, art. 279 TFUE; regulamin postępowania przed Sądem, art. 104 § 2)

2. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Przesłanki zastosowania – Wyważenie wszystkich spornych interesów – Decyzja Komisji o przekazaniu dokumentów poufnych sądowi krajowemu

(art. 278 TFUE)

3. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Przesłanki zastosowania – Pilny charakter – Poważna i nieodwracalna szkoda – Decyzja Komisji o przekazaniu dokumentów poufnych sądowi krajowemu – Ryzyko naruszenia prawa do skutecznego środka prawnego

(art. 278 TFUE; Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 47)

4. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Przesłanki zastosowania – Fumus boni iuris – Analiza prima facie zarzutów podniesionych na poparcie skargi głównej – Skarga na decyzję Komisji o przekazaniu dokumentów poufnych sądowi krajowemu – Zarzut dotyczący stosowności deklarowanych przez sąd krajowy gwarancji zachowania poufności – Zarzut niepozbawiony prima facie podstaw

(art. 278 TFUE, 339 TFUE)

1. Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 24–27)

2. Wyważenie różnych wchodzących w grę interesów sprowadza się do ustalenia przez sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych, czy interes strony wnoszącej o zastosowanie środków tymczasowych w przyznaniu tych środków przeważa nad interesem w natychmiastowym zastosowaniu spornego aktu, w drodze zbadania, mówiąc ściślej, czy ewentualne stwierdzenie nieważności tego aktu przez sędziego prowadzącego postępowanie główne pozwoli na odwrócenie sytuacji wywołanej przez jego natychmiastowe wykonanie, i odwrotnie, czy zawieszenie wykonania rzeczonego aktu może stać na przeszkodzie jego pełnej skuteczności w wypadku, gdyby skarga główna została oddalona. W tym kontekście sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych może również uznać, że należy wziąć pod uwagę interesy osób trzecich.

W tym względzie celem postępowania w przedmiocie środka tymczasowego jest zagwarantowanie pełnej skuteczności przyszłego orzeczenia rozstrzygającego co do istoty. W konsekwencji postępowanie to ma charakter czysto akcesoryjny względem postępowania głównego, w które się ono wpisuje, wobec czego decyzja wydana przez sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych powinna mieć charakter tymczasowy w tym znaczeniu, że nie powinna ona ani przesądzać o treści przyszłego orzeczenia rozstrzygającego co do istoty, ani czynić go iluzorycznym poprzez pozbawienie go skuteczności. Wynika stąd nieuchronnie, że interes broniony przez stronę postępowania w przedmiocie środka tymczasowego nie zasługuje na ochronę w sytuacji, gdy strona ta zwraca się do orzekającego w tym przedmiocie sędziego o wydanie decyzji, która nie dość, że nie miałaby charakteru czysto tymczasowego, to jeszcze przesądzałaby o treści przyszłego orzeczenia rozstrzygającego co do istoty i czyniłaby to rozstrzygnięcie iluzorycznym poprzez pozbawienie go skuteczności.

Powyższe odnosi się również do rozpatrywanego w postępowaniu przed sędzią orzekającym w przedmiocie środków tymczasowych sporu dotyczącego żądanego w związku z toczącym się postępowaniem przekazania przez instytucję sądowi krajowemu dokumentów zawierających tajemnice zawodowe, które instytucja ta uzyskała w toku postępowania z zakresu konkurencji. I tak w przypadku gdyby rozpatrywany wniosek został oddalony i w konsekwencji dokumenty zostałyby przekazane do sądu krajowego, ten ostatni byłby w stanie wydać orzeczenie, zanim uczyniłby to sąd Unii w postępowaniu głównym. Oddalenie rozpatrywanego wniosku przesądzałoby zatem o treści przyszłego orzeczenia rozstrzygającego co do istoty, a mianowicie oznaczałoby oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności.

W konsekwencji w takim wypadku należy zawiesić wykonanie decyzji o przekazaniu wspomnianych dokumentów, aby wyważyć skuteczne stosowanie zasad Unii w dziedzinie konkurencji i poszanowanie akcesoryjnego charakteru postępowania w przedmiocie środków tymczasowych.

(por. pkt 29–31, 36, 37, 39, 42)

3. Ochrona interesu bronionego przez wnioskodawcę ma pilny charakter, jeżeli w razie oddalenia wniosku w przedmiocie środków tymczasowych wnioskodawca może ponieść poważną i nieodwracalną szkodę. Powyższe odnosi się również do rozpatrywanego w postępowaniu przed sędzią orzekającym w przedmiocie środków tymczasowych sporu dotyczącego żądanego w związku z toczącym się postępowaniem przekazania przez instytucję sądowi krajowemu dokumentów zawierających tajemnice zawodowe, które instytucja ta uzyskała w toku postępowania z zakresu konkurencji.

W istocie w sytuacji gdyby, po pierwsze, rozpatrywany wniosek został oddalony i dokumenty zostały przekazane, a po drugie, sąd krajowy wydał orzeczenie przed wydaniem przez sąd Unii orzeczenia w przedmiocie skargi w postępowaniu głównym dotyczącym ewentualnego niezgodnego z prawem charakteru przekazania informacji, przysługujące zainteresowanemu prawo do skutecznej ochrony sądowej zostałoby pozbawione sensu.

W konsekwencji, jako że w takiej sytuacji prawo podstawowe do skutecznego środka prawnego, wyrażone w art. 6 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności i w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, może zostać naruszone w sposób poważny i nieodwracalny, z zastrzeżeniem zbadania przesłanki dotyczącej fumus boni iuris, zastosowanie wnioskowanego zawieszenia wykonania decyzji okazuje się pilne.

(por. pkt 37, 45, 47, 49)

4. W postępowaniu w przedmiocie środka tymczasowego przesłanka związana z fumus boni iuris jest spełniona, jeżeli co najmniej jeden z zarzutów powołanych przez stronę żądającą zastosowania środków tymczasowych na poparcie skargi głównej wydaje się na pierwszy rzut oka istotny, a w każdym razie niepozbawiony solidnych podstaw, ponieważ ujawnia istnienie złożonych kwestii prawnych, których rozwiązanie nie nasuwa się od razu i w związku z tym wymaga dokładnego badania, którego nie może przeprowadzić sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych, lecz powinno się ono odbyć w toku postępowania głównego, lub jeżeli prowadzona między stronami debata ujawnia istnienie istotnej kontrowersji prawnej, której rozwiązanie nie nasuwa się od razu.

W kontekście wniosku o zawieszenie wykonania decyzji Komisji o przekazaniu sądowi krajowemu dokumentów zawierających tajemnice zawodowe należy stwierdzić istnienie na pierwszy rzut oka fumus boni juris w odniesieniu do argumentacji, w ramach której poruszono nowe kwestie, dotyczące poziomu dawanych przez sąd krajowy gwarancji w zakresie ochrony poufności przekazanych informacji, których to kwestii nie można uznać za pozbawione znaczenia, a ich rozstrzygnięcie wymaga pogłębionej analizy w ramach postępowania głównego.

Nie można bowiem wykluczyć, że w postępowaniu głównym sąd rozpoznający sprawę co do istoty wypowie się w przedmiocie zakresu kontroli, jakiej powinna dokonać Komisja, upewniając się, że informacje poufne zostaną przekazane wyłącznie wtedy, gdy sąd krajowy udzieli konkretnych gwarancji w zakresie swoich możliwości i swojej woli chronienia poufności tych informacji. Innymi słowy, może okazać się potrzebne zbadanie przez sąd rozpoznający sprawę co do istoty, czy środki ostrożności powzięte w niniejszym przypadku przez Komisję w celu spełnienia obowiązku spoczywającego na niej na mocy art. 339 TFUE były wystarczające, czy też powinna była ona przeprowadzić bardziej szczegółową analizę mechanizmu zaproponowanego przez sąd krajowy w celu ochrony poufności żądanych informacji. Ponadto, nawet gdyby owe środki ostrożności zostały uznane co do zasady za właściwe dla spełnienia tego obowiązku, możliwe jest, że nawet pomimo podjęcia przez Komisję wszystkich koniecznych środków ostrożności, ochrona osób trzecich mogłaby, w pewnych wypadkach, nie być w pełni zapewniona. W takich szczególnych wypadkach Komisja może odmówić udostępnienia dokumentów krajowym władzom sądowym.

(por. pkt 50, 58, 59, 61)