Sprawa T‑86/08

Republika Grecka

przeciwko

Komisji Europejskiej

EFOGR – Sekcja Gwarancji – Wydatki wyłączone z finansowania wspólnotowego – Owoce i warzywa – Rozwój obszarów wiejskich – Uchybienie terminom płatności – Wykonanie wyroku Trybunału – Powaga rzeczy osądzonej – Okres 24 miesięcy – Zasada proporcjonalności

Streszczenie wyroku

1.      Rolnictwo – EFOGR – Rozliczanie rachunków – Ograniczenie odmowy finansowania – Okres dwudziestu czterech miesięcy – Stwierdzenie nieważności decyzji odmownej – Ponowne podjęcie procedury rozliczania rachunków – Nowa korekta finansowa dotycząca wydatków poniesionych w trakcie 24 miesięcy poprzedzających przekazanie państwu członkowskiemu wyników kontroli – Dopuszczalność

(rozporządzenie Rady nr 729/70, art. 5 ust. 2 lit. c) akapit piąty)

2.      Trybunał Sprawiedliwości – Wyroki – Wykładnia norm prawnych – Stosowanie do stosunków prawnych powstałych przed wydaniem wyroku

3.      Akty instytucji – Uzasadnienie – Obowiązek – Zakres – Decyzja w sprawie rozliczenia rachunków z tytułu wydatków finansowanych przez EFOGR

(art. 253 WE)

4.      Rolnictwo – EFOGR – Rozliczanie rachunków – Odmowa pokrycia wydatków wynikających z niewłaściwego stosowania przepisów wspólnotowych – Zakwestionowanie przez zainteresowane państwo członkowskie – Ciężar dowodu – Rozłożenie ciężaru dowodu między Komisję a państwo członkowskie

5.      Rolnictwo – EFOGR – Rozliczanie rachunków – Ocena wydatków podlegających wykluczeniu z finansowania wspólnotowego – Powiadomienie po przekazaniu wyników kontroli i po przeprowadzeniu rozmów z państwem członkowskim

(rozporządzenie Komisji nr 1663/95, zmienione rozporządzeniem nr 2245/1999, art. 8 ust. 1)

1.      Prawo Unii nie sprzeciwia się ponownemu podjęciu procedury rozliczania rachunków w wypadku stwierdzenia nieważności decyzji Komisji wydanej w wyniku takiej procedury wyłączającej z finansowania wspólnotowego niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR). Artykuł 5 ust. 2 lit. c) akapit piąty rozporządzenia nr 729/70 w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej nie uniemożliwia ponownego podjęcia procedury rozliczania rachunków, jeżeli – po stwierdzeniu nieważności omawianej decyzji – nowa korekta finansowa zastosowana przez Komisję również dotyczy wydatków poniesionych w trakcie 24 miesięcy poprzedzających przekazanie danemu państwu członkowskiemu wyników kontroli.

(por. pkt 40)

2.      Dokonana przez sąd Unii wykładnia przepisu prawa Unii wyjaśnia i precyzuje w razie potrzeby znaczenie oraz zakres tego przepisu, tak jak powinien lub powinien był on być rozumiany i stosowany od chwili jego wejścia w życie. Z powyższego wynika, że zinterpretowany w ten sposób przepis może i powinien być stosowany również do stosunków prawnych powstałych przed wydaniem wyroku. Państwo członkowskie nie może więc powoływać się na okoliczność, iż wyrok w którym Trybunał dokonał wykładni art. 8 rozporządzenia nr 1663/95 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia nr 729/70 w odniesieniu do procedury rozliczania rachunków Sekcji Gwarancji EFOGR jest późniejszy niż skarga wniesiona prze to państwo członkowskie w innej sprawie w celu uzasadnienia braku możliwości podniesienia przez nie zastrzeżenia opartego na tej wykładni w ramach rzeczonej skargi. Nie podnosząc tego zastrzeżenia w postępowaniu, w wyniku którego wydany został w tej sprawie wyrok stwierdzający nieważność, mimo iż posiadało ono taką możliwość, państwo członkowskie utraciło możliwość podniesienia go w terminie późniejszym, po upływie terminu do wniesienia skargi. Zatem umożliwienie państwu członkowskiemu podniesienia zastrzeżenia dotyczącego aktu postępowania, który nie został objęty stwierdzeniem nieważności decyzji celem zakwestionowania późniejszej decyzji wydanej w następstwie procedury będącej częściowo procedurą, w wyniku której została wydana decyzja, której nieważność została stwierdzona, chociaż nic nie stało na przeszkodzie podniesieniu tego zastrzeżenia przed Trybunałem w ramach postępowania zakończonego wyrokiem stwierdzającym nieważność byłoby równoznaczne z umożliwieniem mu nieprzestrzegania terminu na wniesienie skargi przeciwko decyzji, której nieważność została stwierdzona.

(por. pkt 48–50, 52, 53)

3.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 60, 104)

4.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 72, 73, 114, 115)

5.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 86, 87)