Sprawa T‑1/10
Polyelectrolyte Producers Group GEIE (PPG) i SNF SAS
przeciwko
Europejskiej Agencji Chemikaliów (ECHA)
Skarga o stwierdzenie nieważności – REACH – Identyfikacja akrylamidu jako substancji wzbudzającej szczególnie duże obawy – Akt niezaskarżalny – Niedopuszczalność
Postanowienie Sądu (siódma izba w składzie powiększonym) z dnia 21 września 2011 r.II ‑ 0000
Streszczenie postanowienia
Skarga o stwierdzenie nieważności – Akty zaskarżalne – Pojęcie – Akty wywołujące wiążące skutki prawne – Akty przygotowawcze – Wyłączenie – Decyzja Europejskiej Agencji Chemikaliów (ECHA) o identyfikacji akrylamidu jako substancji wzbudzającej szczególnie duże obawy – Akt niezmierzający do wywołania skutków prawnych – Niedopuszczalność
(art. 263 TFUE; rozporządzenie nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 57, 59)
Przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności mogą być, niezależnie od ich charakteru czy formy, wszystkie wydane przez instytucje lub jednostki organizacyjne Unii akty zmierzające do wywarcia skutków prawnych. Jeśli chodzi o akty bądź decyzje, których opracowanie odbywa się w kilku etapach, w szczególności w ramach procedury wewnętrznej, to zasadniczo jedynie działania, które w sposób definitywny określają stanowisko instytucji, organu lub jednostki organizacyjnej Unii w momencie zakończenia owej procedury, stanowią akty, zaskarżalne w drodze skargi o stwierdzenie nieważności. Z tego wynika, że działania wstępne lub o charakterze czysto przygotowawczym nie mogą być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności.
Należy odrzucić jako niedopuszczalną skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiej Agencji Chemikaliów (ECHA) o identyfikacji akrylamidu jako substancji wzbudzającej szczególnie duże obawy spełniającej kryteria wskazane w art. 57 rozporządzenia nr 1907/2006 w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), zgodnie z art. 59 tego rozporządzenia, ponieważ w chwili, gdy powinna być oceniana dopuszczalność wspomnianej skargi, a mianowicie w chwili wniesienia skargi decyzja ta nie zmierzała do wywołania skutków prawnych wobec osób trzecich.
W istocie procedura przewidziana w art. 59 rozporządzenia nr 1907/2006, polegająca na identyfikacji substancji spełniających kryteria określone w art. 57 tego rozporządzenia oraz na ustanowieniu listy substancji kandydackich, odbywa się w kilku etapach. W tym względzie o ile prawdą jest, że z wyrażenia „umieszcza” w art. 59 ust. 8 rozporządzenia nr 1907/2006 wynika, że organowi ECHA odpowiedzialnemu za umieszczenie substancji na liście substancji kandydackich nie przysługuje żaden zakres swobodnego uznania w odniesieniu do tego umieszczenia, ponieważ następuje ono automatycznie po osiągnięciu porozumienia w tym zakresie przez komitet państw członkowskich, o tyle nie zmienia to faktu, że przed umieszczeniem substancji na liście substancji kandydackich na podstawie tego przepisu akt identyfikacji substancji jako wzbudzającej szczególnie duże obawy, wynikający z procedury określonej w art. 59 tego rozporządzenia, nie zmierza do wywołania wiążących skutków prawnych wobec osób trzecich.
W istocie, po pierwsze, obowiązki informacyjne wynikające z aktu będącego wynikiem procedury, o której mowa w art. 59 rozporządzenia nr 1907/2006, przewidziane w art. 7 ust. 2, w art. 31 ust. 1 lit. c),art. 31 ust. 3 lit. b), a także w art. 33 ust. 1 i 2 tego rozporządzenia, odwołują się, po pierwsze, do substancji zidentyfikowanych zgodnie z art. 59 ust. 1 rzeczonego rozporządzenia, a po drugie, do substancji umieszczanych lub znajdujących się na liście substancji kandydackich. Z rozporządzenia nr 1907/2006 nie wynika, że prawodawca miał na celu to, aby osoby, których dotyczą te obowiązki, wypełniały je na różnych etapach procedury określonej w art. 59 tego rozporządzenia. Natomiast z tytułu art. 59 tego rozporządzenia wynika, że prawdziwym celem procedury przewidzianej w tym artykule jest ostateczna identyfikacja substancji spełniających kryteria określone w art. 57 rozporządzenia. Z art. 59 ust. 1 tego rozporządzenia, który odnosi się do art. 59 ust. 2–10, jeżeli chodzi o procedurę identyfikacji, wynika, że umieszczenie substancji na liście substancji kandydackich, o której mowa w art. 59 ust. 8, stanowi integralną część tej procedury. Odniesienia, po pierwsze, do substancji zidentyfikowanych zgodnie z art. 59 ust. 1 tego rozporządzenia, a po drugie, do substancji umieszczanych lub znajdujących się na liście substancji kandydackich, nie mogą zatem odpowiadać różnym etapom procedury identyfikacji, tak jakby rzeczone zobowiązania nie istniały przed faktycznym umieszczeniem substancji na liście substancji kandydackich.
Po drugie, należy zaznaczyć, że w przypadku gdy ECHA nie otrzyma lub nie zgłosi żadnych uwag dotyczących propozycji zidentyfikowania danej substancji jako substancji wzbudzającej szczególnie duże obawy, umieszcza ona tę substancję na liście substancji kandydackich (art. 59 ust. 6 rozporządzenia nr 1907/2006). W takim przypadku brak jest etapu identyfikacji w ramach procedury identyfikacji na podstawie art. 59 tego rozporządzenia, przeprowadzanego oddzielnie przez odrębny organ ECHA, taki jak komitet państw członkowskich, lub odrębną instytucję, taką jak Komisja, zgodnie z art. 59 ust. 8, 9. Tymczasem, zważywszy, że moment, od kiedy akt identyfikacji substancji jako wzbudzającej szczególnie duże obawy, wynikający z procedury określonej w art. 59 tego rozporządzenia, zmierza do wywołania skutków prawnych, nie może być uzależniony od przedstawienia uwag przez państwo członkowskie, przez ECHA lub przez zainteresowaną stronę, akt ten może zmierzać do wywołania skutków prawnych jedynie od umieszczenia danej substancji na liście substancji kandydackich.
(por. pkt 39–41, 43, 46–48, 51)