Προσφυγή της 29ης Ιανουαρίου 2014 – Iran Insurance κατά Συμβουλίου
(Υπόθεση T-63/14)
Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική
Διάδικοι
Προσφεύγουσα: Iran Insurance Company (Τεχεράνη, Ιράν) (εκπρόσωπος: D. Luff, δικηγόρος)
Καθού: Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Αιτήματα της προσφεύγουσας
Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:
να ακυρώσει την παράγραφο 2 του παραρτήματος της αποφάσεως 2013/661/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου, της 15ης Νοεμβρίου 2013, για την τροποποίηση της απόφασης 2010/413/ΚΕΠΠΑ για περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν (ΕΕ L 306, σ. 18)·
να ακυρώσει την παράγραφο 2 του παραρτήματος του εκτελεστικού κανονισμού (ΕΕ) 1154/2013 του Συμβουλίου, της 15ης Νοεμβρίου 2013, σχετικά με την εφαρμογή του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 267/2012 για περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν (ΕΕ 2013 L 306, σ. 3)·
να διαπιστώσει ότι το άρθρο 20, παράγραφος 1, στοιχείο γ΄, της αποφάσεως 2010/413/ΚΕΠΠΑ1 του Συμβουλίου, όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 1, παράγραφος 7, της αποφάσεως 2012/35/ΚΕΠΠΑ2 του Συμβουλίου, της 23ης Ιανουαρίου 2012, και τα άρθρα 23, παράγραφος 2, στοιχείο δ΄, και 46, παράγραφος 2, του κανονισμού 267/20123 της 23ης Μαρτίου 2012 δεν τυγχάνουν εφαρμογής ως προς την προσφεύγουσα·
να καταδικάσει το καθού στα δικαστικά έξοδα.
Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα
Προς στήριξη της προσφυγής η προσφεύγουσα προβάλλει έξι λόγους.
Ο πρώτος λόγος αντλείται από τη μη ειδική αιτιολόγηση των λόγων για τους οποίους η Iran Insurance Company συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο. Η προσφεύγουσα αρνήθηκε κατηγορηματικώς ότι παρείχε χρηματοοικονομική υποστήριξη στην Κυβέρνηση του Ιράν. Επιπλέον, η προσφεύγουσα δεν υποστήριξε το Ιράν στον τομέα των πυρηνικών όπλων. Κατά συνέπεια, δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις του άρθρου 20, παράγραφος 1, στοιχείο γ΄, της αποφάσεως 2010/413/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου (όπως τροποποιήθηκε από το άρθρο 1, παράγραφος 7, της αποφάσεως 2012/35/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου της 23ης Ιανουαρίου 2012, το άρθρο 1, παράγραφος 8, της αποφάσεως 2012/635/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου της 15ης Οκτωβρίου 2012 και το άρθρο 1, παράγραφος 2, της αποφάσεως 2012/829/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου της 21ης Δεκεμβρίου 2012), και οι προϋποθέσεις του άρθρου 23, παράγραφος 2, στοιχείο δ΄, του κανονισμού (ΕΕ) 267/2012 του Συμβουλίου (όπως τροποποιήθηκε από το άρθρο 1, παράγραφος 1, του κανονισμού 1263/2012 του Συμβουλίου της 21ης Δεκεμβρίου 2012).
Ο δεύτερος λόγος αντλείται από το ότι, με την επιβολή κυρώσεων στην Iran Insurance Company αποκλειστικώς επειδή αποτελεί κρατική εταιρία, το Συμβούλιο επιφύλαξε δυσμενή μεταχείριση στην προσφεύγουσα σε σχέση με άλλες κρατικές εταιρίες του Ιράν στις οποίες δεν επιβλήθηκαν κυρώσεις. Με τον τρόπο αυτό, το Συμβούλιο προσέβαλε τις αρχές της ισότητας, της αποφυγής δυσμενών διακρίσεων και της χρηστής διοικήσεως.
Ο τρίτος λόγος αντλείται από την ελλιπή αιτιολόγηση εκ μέρους του Συμβουλίου των λόγων επί των οποίων στήριξε την απόφασή του να διατηρήσει την προσφεύγουσα στον κατάλογο των οντοτήτων στις οποίες επιβάλλονται κυρώσεις. Μολονότι αναφέρθηκε στον «αντίκτυπο των μέτρων στο πλαίσιο των σκοπών των πολιτικών της Ένωσης», παρέλειψε να προσδιορίσει το είδος του αντίκτυπου στον οποίο αναφέρεται και τον τρόπο με τον οποίο τα μέτρα πρόκειται να αντιμετωπίσουν τον αντίκτυπο αυτό.
Ο τέταρτος λόγος αντλείται από το ότι, με τη διατήρηση της προσφεύγουσας στον κατάλογο των οντοτήτων στις οποίες επιβάλλονται κυρώσεις, το Συμβούλιο ενήργησε κατά κατάχρηση εξουσίας. Το Συμβούλιο στην ουσία αρνήθηκε να συμμορφωθεί προς την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου στην υπόθεση T-12/11. Το Συμβούλιο υπονόμευσε τη θεσμική διάρθρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα δικαιώματα της προσφεύγουσας σε απονομή δικαιοσύνης και εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων. Επίσης, το Συμβούλιο δεν ανέλαβε τις ευθύνες και υποχρεώσεις του σύμφωνα με την απόφαση 2013/661/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου της 15ης Νοεμβρίου 2013 και με τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 1154/2013 του Συμβουλίου της 15ης Νοεμβρίου 2013, όπως αυτές σαφώς προσδιορίσθηκαν από το Δικαστήριο όσον αφορά το Συμβούλιο στην προαναφερθείσα δικαστική απόφαση.
Ο πέμπτος λόγος αντλείται από το ότι το Συμβούλιο προσέβαλε την αρχή της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης καθώς δεν συμμορφώθηκε προς απόφαση του Δικαστηρίου, στο πλαίσιο υποθέσεως στην οποία το Συμβούλιο, ως διάδικος κατά της προσφεύγουσας, ηττήθηκε, παραλείποντας να συμμορφωθεί ακόμη και προς τους λόγους που οδήγησαν στην έκδοση της αποφάσεως και στο σκεπτικό αυτής, υποπίπτοντας σε πλάνη περί των πραγματικών περιστατικών όσον αφορά τις δραστηριότητες της προσφεύγουσας και τον υποτιθέμενο ρόλο της έναντι της Κυβερνήσεως του Ιράν, παραλείποντας τη διεξαγωγή οποιασδήποτε έρευνας σχετικής με τις πραγματικές δραστηριότητες και τον πραγματικό ρόλο της προσφεύγουσας στο Ιράν καίτοι τούτο επισημάνθηκε από το Δικαστήριο ως σημαντική πτυχή του συστήματος κυρώσεων της ΕΕ κατά του Ιράν, και διατηρώντας τις κυρώσεις πέραν της 20ής Ιανουαρίου 2014, ημερομηνία κατά την οποία η ΕΕ συμφώνησε όσον αφορά τις πράξεις που προσπορίζουν έσοδα στο Ιράν, καθώς το Ιράν δεν θεωρείται πλέον ότι μετέχει σε δραστηριότητες διαδόσεως των πυρηνικών.
Ο έκτος λόγος αντλείται από προσβολή της αρχής της αναλογικότητας εκ μέρους του Συμβουλίου.
____________1 Απόφαση του Συμβουλίου, της 26ης Ιουλίου 2010, για περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν και για την κατάργηση της κοινής θέσης 2007/140/ΚΕΠΠΑ (ΕΕ 2010, L 195, σ. 39).
2 Απόφαση 2012/35/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου, της 23ης Ιανουαρίου 2012, για τροποποίηση της απόφασης 2010/413/ΚΕΠΠΑ για περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν (ΕΕ 2012 L 19, σ. 22)
3 Κανονισμός (ΕΕ) 267/2012 του Συμβουλίου, της 23ης Μαρτίου 2012, σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν και την κατάργηση του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 961/2010 (ΕΕ 2012 L 88, σ. 1)