Προσφυγή της 30ής Δεκεμβρίου 2013 – Bankia κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-700/13)

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Bankia, SA (Βαλένθια, Ισπανία) (εκπρόσωποι: J.L. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, R. Calvo Salinero, A. Lamadrid de Pablo και A. Biondi, δικηγόροι)

Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα της προσφεύγουσας

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση καθόσον χαρακτηρίζει το σύνολο των μέτρων που κατ’ αυτήν αποτελούν το ισπανικό σύστημα χρηματοδοτικής μισθώσεως νέα και ασυμβίβαστη με την εσωτερική αγορά κρατική ενίσχυση,

επικουρικώς, να ακυρώσει τα άρθρα 1 και 4 της προσβαλλόμενης αποφάσεως, κατά τα οποία οι επενδυτές των ομίλων οικονομικού σκοπού είναι δικαιούχοι των φερόμενων ενισχύσεων και μοναδικοί δικαιούχοι της διαταγής ανακτήσεως,

επικουρικώς, να ακυρώσει το άρθρο 4 της προσβαλλόμενης αποφάσεως, καθόσον διατάσσει την ανάκτηση των φερόμενων ενισχύσεων κατά παραβίαση των γενικών αρχών του δικαίου της Ένωσης,

να ακυρώσει το άρθρο 4 της προσβαλλόμενης αποφάσεως, καθόσον αποφαίνεται ως προς τη νομιμότητα των συμβάσεων του ιδιωτικού δικαίου που συνήφθησαν μεταξύ των επενδυτών και άλλων φορέων, και

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα της παρούσας διαδικασίας.

Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα

Η προσβαλλόμενη απόφαση στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας είναι η ίδια με την προσβαλλόμενη απόφαση στην υπόθεση Τ-515/13, Ισπανία κατά Επιτροπής (ΕΕ C 336, σ. 29).

Προς στήριξη της προσφυγής της, η προσφεύγουσα προβάλλει πέντε λόγους.

Πρώτος λόγος

Η προσφεύγουσα θεωρεί ότι η προσβαλλόμενη απόφαση προσβάλλει το άρθρο 107 ΣΛΕΕ, καθόσον χαρακτηρίζει το επονομαζόμενο SEAF και τα ατομικά μέτρα εφαρμογής του ως κρατική ενίσχυση. Η προσφεύγουσα προβάλλει ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο, καθόσον αξιολόγησε συνολικώς και προσήψε στο Βασίλειο της Ισπανίας τη λήψη ενός συνόλου ανεξάρτητων και αυτοτελών δημόσιων και ιδιωτικών μέτρων. Η προσφεύγουσα αρνείται επιπλέον ότι τα επίμαχα μέτρα μπορούν να της προσδώσουν ένα επιλεκτικό οικονομικό πλεονέκτημα στους φερόμενους δικαιούχους τους, καθώς και την πιθανότητα στρεβλώσεως του ανταγωνισμού μεταξύ των εν λόγω δικαιούχων και άλλων φορέων και την υποτιθέμενη επίπτωση επί των εμπορικών συναλλαγών μεταξύ κρατών μελών.

Δεύτερος λόγος

–    Δεύτερον, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη περί το δίκαιο και ότι παρέβη τα άρθρα 107 και 108 ΣΛΕΕ, καθόσον χαρακτήρισε την εφαρμογή του καθεστώτος της φορολογήσεως με κριτήριο τη χωρητικότητα σε συγκεκριμένες περιπτώσεις ως νέα ενίσχυση αντί υφιστάμενης ενισχύσεως. Στον βαθμό που η Επιτροπή ενέκρινε το 2002 το καθεστώς της φορολογήσεως με κριτήριο τη χωρητικότητα στην Ισπανία, αν η Επιτροπή επιθυμούσε να αμφισβητήσει την εφαρμογή του, θα έπρεπε να το είχε πράξει ακλουθώντας την εφαρμοστέα στις κρατικές ενισχύσεις διαδικασία. Οι προσφεύγουσες θεωρούν ότι τα επιχειρήματα που προβλήθηκαν στην προσβαλλόμενη απόφαση προς θεμελίωση της υπάρξεως νέας ενισχύσεως είναι προδήλως αβάσιμα.

Τρίτος λόγος

–    Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως η προσφεύγουσα προβάλλει, επικουρικώς, παράβαση των άρθρων 107 και 296 ΣΛΕΕ, δεδομένου ότι η Επιτροπή σφάλλει, και εν πάση περιπτώσει δεν αιτιολογεί δεόντως, ως προς τους λόγους για τους οποίους φορείς όπως η προσφεύγουσα (επενδυτές στις AIEs που διενήργησαν πράξεις οι οποίες εμπίπτουν στην οδηγία) θεωρούνται οι τελευταίοι και μοναδικοί δικαιούχοι των επίμαχων μέτρων.

Τέταρτος λόγος

–    Τέταρτον, η προσφεύγουσα προβάλλει, επίσης επικουρικώς, ότι η εντολή περί ανακτήσεως που διαλαμβάνει το άρθρο 4 της προσβαλλόμενης αποφάσεως προσβάλλει τη γενική αρχή ασφάλειας δικαίου, δεδομένου ότι εισάγει ένα χρονικό όριο κατά την εφαρμογή της εν λόγω αρχής.

5.    Πέμπτος λόγος

–    Με τον πέμπτο λόγο ακυρώσεως η προσφεύγουσα εκθέτει τους λόγους για τους οποίους η προσβαλλόμενη απόφαση προσβάλλει και την αρχή της δοτής αρμοδιότητας, παραβαίνει τα άρθρα 107 και 108 ΣΛΕΕ, το άρθρο 14 του κανονισμού του Συμβουλίου 659/1999 και το άρθρο 16 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, καθόσον η προσβαλλόμενη απόφαση αφορά το κύρος συμβατικών ρητρών που περιέχονται σε συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου μεταξύ επενδυτών και άλλων φορέων του ιδιωτικού τομέα.