Skarga wniesiona w dniu 30 grudnia 2013 r. – Bankia przeciwko Komisji
(Sprawa T-700/13)
Język postępowania: hiszpański
Strony
Strona skarżąca: Bankia, SA (Walencja, Hiszpania) (przedstawiciele: J.L. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, R. Calvo Salínero, A. Lamadrid de Pablo i A. Biondi, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Komisja zakwalifikowała w niej całokształt środków, której jej zdaniem stanowią tzw. hiszpański system leasingu podatkowego („SEAF”), jako niezgodną ze wspólnym rynkiem nową pomoc państwa;
tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1 i 4 zaskarżonej decyzji, w których Komisja wskazała inwestorów AIE jako beneficjentów ww. rzekomej pomocy i jedynych adresatów nakazu jej zwrotu;
tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawarty w nim nakaz odzyskania rzekomej pomocy narusza ogólne zasady prawa UE ;
stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawiera ono rozstrzygnięcie w przedmiocie legalności prywatnoprawnych umów zawieranych między inwestorami a innymi podmiotami, oraz
obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsza sprawa dotyczy tej samej decyzji, w przedmiocie której została wniesiona skarga w sprawie T-515/13 Hiszpania przeciwko Komisji (Dz.U. C 336, s. 29).
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.
Zarzut pierwszy dotyczący tego, że wydając zaskarżoną decyzję Komisja naruszyła art. 107 TFUE ze względu na to, że uznała SEAF i składające się nań indywidualne środki za pomoc państwa. Zdaniem skarżącej instytucja ta dopuściła się błędu dokonując łącznej oceny publicznych i prywatnych środków, które były w rzeczywistości od siebie niezależne, oraz przypisując je Królestwu Hiszpanii. Skarżąca kwestionuje również okoliczność, że za pomocą rozpatrywanych środków można było przysporzyć ich rzekomym beneficjentom wybiórczej korzyści gospodarczej, a także to, że środki te mogłyby zakłócić konkurencję między tymi beneficjentami a innymi podmiotami; podważa ona również to, że miałyby one wywierać wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi.
Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie i naruszyła art. 107 i 108 TFUE ze względu na zakwalifikowanie w pewnych przypadkach stosowania hiszpańskiego systemu opodatkowania za tonaż jako nowej pomocy państwa – zamiast pomocy istniejącej. Ze względu na to, że Komisja w 2002 r. zatwierdziła zgłoszony przez Hiszpanię system opodatkowania za tonaż, w każdym razie, gdy chciała zakwestionować sposób jego stosowania, powinna ona była uczynić to w ramach postępowania mającego zastosowanie do istniejącej pomocy państwa. Zdaniem skarżącej argumenty przedstawione przez tą instytucję w zaskarżonej decyzji na poparcie twierdzenia o istnieniu nowej pomocy państwa są w oczywisty sposób bezzasadne.
Zarzut trzeci nieważności, podniesiony tytułem ewentualnym, dotyczący naruszenia art. 107 i 296 TFUE ze względu na to, iż Komisja dopuściła się błędu, a w każdym razie − nie uzasadniła odpowiednio powodów, dla których podmioty takie jak skarżąca (inwestujące w AIE w drodze transakcji objętych decyzją) zostały uznane za jedynych i ostatecznych beneficjentów kwestionowanych środków.
Zarzut czwarty, również podniesiony tytułem ewentualnym, a dotyczący tego, że zawarty w art. 4 zaskarżonej decyzji nakaz odzyskania pomocy narusza ogólną zasadę pewności prawa ze względu na to, iż w bezzasadny sposób wprowadza on ograniczenie zastosowania tej zasady w czasie.
W piątym zarzucie nieważności skarżąca przedstawia powody, dla których zaskarżona decyzja narusza jej zdaniem również zasadę powierzenia kompetencji, art. 107 i 108 TFUE, art. 14 rozporządzenia Rady nr 659/1999 oraz art. 19 Karty praw podstawowych UE ze względu na to, iż Komisja wydała w niej rozstrzygnięcie w przedmiocie ważności postanowień zawartych w prywatnoprawnych umowach między inwestorami i innymi podmiotami prywatnymi.