Sprawa T‑33/11

Peeters Landbouwmachines BV

przeciwko

Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego
(znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Słowny wspólnotowy znak towarowy BIGAB – Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji – Brak złej wiary – Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009

Streszczenie wyroku

Wspólnotowy znak towarowy – Zrzeczenie się, wygaśnięcie i unieważnienie – Bezwzględne podstawy unieważnienia – Zgłaszający działający w złej wierze w momencie dokonywania zgłoszenia znaku towarowego – Kryteria oceny – Uwzględnienie wszystkich istotnych czynników istniejących w momencie dokonywania zgłoszenia do rejestracji

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 52 ust. 1 lit. b))

Istnienie złej wiary zgłaszającego w rozumieniu art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego należy oceniać całościowo, uwzględniając wszystkie istotne czynniki występujące w danej sprawie, a w szczególności:

–      okoliczność, że zgłaszający wiedział lub powinien wiedzieć, iż osoba trzecia używa w co najmniej jednym państwie członkowskim oznaczenia identycznego lub podobnego dla towaru identycznego lub do złudzenia podobnego do oznaczenia zgłoszonego do rejestracji;

–      zamiar zgłaszającego uniemożliwienia dalszego używania tego oznaczenia przez osobę trzecią;

–      stopień ochrony, z której korzystają oznaczenie osoby trzeciej i oznaczenie zgłoszone do rejestracji.

Ponadto zamiar uniemożliwienia wprowadzania do obrotu towaru może w pewnych okolicznościach stanowić o złej wierze zgłaszającego. Tak jest w przypadku, gdy okazuje się później, że zgłaszający zarejestrował oznaczenie jako znak towarowy bez zamiaru używania go wyłącznie po to, by uniemożliwić osobie trzeciej wejście na rynek.

Przy tym, trzy czynniki ujęte powyżej są wymienione tylko jako przykłady wszystkich elementów, które mogą być brane pod uwagę w celu ustalenia ewentualnej złej wiary zgłaszającego znak towarowy w chwili dokonywania zgłoszenia. W ramach bowiem całościowej analizy dokonywanej na podstawie art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 można także wziąć pod uwagę pochodzenie zakwestionowanego oznaczenia i jego używanie od czasu stworzenia oraz logikę handlową, w którą wpisało się dokonanie zgłoszenia tego oznaczania jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sama okoliczność, iż zgłaszający wiedział lub powinien wiedzieć, że osoba trzecia używa od dawna w co najmniej jednym państwie członkowskim oznaczenia identycznego lub podobnego dla towaru identycznego lub do złudzenia podobnego do oznaczenia zgłoszonego do rejestracji, nie wystarczy do stwierdzenia złej wiary zgłaszającego. Otóż nie można wykluczyć, że gdy kilku wytwórców używa na rynku oznaczeń identycznych lub podobnych dla towarów identycznych lub do złudzenia podobnych do oznaczenia zgłoszonego do rejestracji, zgłaszający to oznaczenie dąży poprzez rejestrację do celu zgodnego z prawem. Tak może być w szczególności w przypadku, gdy zgłaszający wie w chwili dokonywania zgłoszenia rejestracyjnego, że inne przedsiębiorstwo używa znaku towarowego zgłoszonego do rejestracji, tworząc wśród swojej klienteli złudzenie, iż zajmuje się oficjalną dystrybucją towarów sprzedawanych pod tym znakiem towarowym, choć nie otrzymało na to zgody.

Dobra wiara zgłaszającego znak towarowy nie może zostać zakwestionowana wyłącznie na tej podstawie, że tenże zgłaszający jest właścicielem innych znaków towarowych i że nie podjął on inicjatywy zwrócenia się o ich rejestrację jako wspólnotowych znaków towarowych.

W celu oceny istnienia złej wiary zgłaszającego znak towarowy można wziąć pod uwagę stopień powszechnej znajomości, którą cieszy się oznaczenie w chwili dokonywania zgłoszenia mającego na celu jego rejestrację jako wspólnotowego znaku towarowego, gdyż taki stopień powszechnej znajomości mógłby właśnie uzasadniać interes zgłaszającego polegający na zapewnieniu swojemu oznaczeniu szerszej ochrony prawnej.

(por. pkt 18–21, 27, 28, 30)