Προσφυγή της 24ης Ιανουαρίου 2011 - Verenigde Douaneagenten κατά Επιτροπής
(Υπόθεση T-32/11)
Γλώσσα διαδικασίας: η ολλανδική
Διάδικοι
Προσφεύγουσα: Verenigde Douaneagenten BV (Ρότερνταμ, Κάτω Χώρες) (εκπρόσωπος: J. van der Meché, advocaat)
Καθής: Ευρωπαϊκή Ένωση, εκπροσωπούμενη από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή
Αιτήματα της προσφεύγουσας
Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:
δεχόμενο τους λόγους ακυρώσεως, να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση.
Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα
Η προσφεύγουσα ζητεί να ακυρωθεί η υπό τα στοιχεία REC 02/09 απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 1ης Οκτωβρίου 2010.
Η Επιτροπή όρισε βάσει του άρθρου 220, παράγραφος 2, στοιχείο β΄, του κανονισμού (ΕΟΚ) 2913/92
1 και του άρθρου 871 του κανονισμού (ΕΟΚ) 2454/93
2 ότι ναι μεν η προσφεύγουσα ενήργησε με καλή πίστη και τήρησε όλες τις διατάξεις της ισχύουσας νομοθεσίας όσον αφορά την τελωνειακή διασάφηση, πλην όμως δεν πρόκειται για λάθος των αρμοδίων αρχών και επομένως οι αρχές αυτές δύνανται να προχωρήσουν στην εκ των υστέρων είσπραξη τελωνειακών δασμών.
Η προσφεύγουσα θεωρεί ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για σφάλμα κατά το δεύτερο εδάφιο του άρθρου 220, παράγραφος 2, στοιχείο β΄, του κανονισμού 2913/92. Το εδάφιο αυτό ορίζει ότι, όταν το προτιμησιακό καθεστώς των εμπορευμάτων έχει θεσπιστεί βάσει συστήματος διοικητικής συνεργασίας με τη συμμετοχή των αρχών τρίτης χώρας, η από τις αρχές αυτές χορήγηση ανακριβούς πιστοποιητικού θεωρείται σφάλμα. Κατά την προσφεύγουσα, πρόκειται ακριβώς περί αυτού.
Επιπλέον, η προσφεύγουσα θεωρεί ότι, σε περίπτωση εκ των υστέρων εισπράξεως τελωνειακών δασμών, οι ολλανδικές τελωνειακές αρχές πρέπει να αποδείξουν ότι η χορήγηση των ανακριβών πιστοποιητικών οφείλεται σε εσφαλμένη περιγραφή των πραγματικών περιστατικών από τον εξαγωγέα.
Η προσφεύγουσα θεωρεί ότι, κατά συνέπεια, πρέπει να συναχθεί ότι η χορήγηση ανακριβών πιστοποιητικών από τις τελωνειακές αρχές του Κουρασάο συνιστά σφάλμα υπό την έννοια του άρθρου 220, παράγραφος 2, στοιχείο β΄, δεύτερο εδάφιο, του κανονισμού 2913/92.
Περαιτέρω, η Επιτροπή διαπίστωσε, κατά την έρευνά της, ότι, ναι μεν δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι η προσφεύγουσα ενήργησε απατηλά ούτε ότι επέδειξε πρόδηλη αμέλεια, πλην όμως τούτο δεν αποτελεί ιδιαίτερη περίσταση και επομένως δεν δικαιολογεί τη διαγραφή.
Η προσφεύγουσα διατείνεται συναφώς ότι η περιεχόμενη στην προσβαλλόμενη απόφαση κρίση σχετικά με τη διαγραφή τελωνειακών δασμών, κατά το άρθρο 239 του κανονισμού 2913/92, δεν διατυπώθηκε εντός της προθεσμίας του άρθρου 907 του κανονισμού 2454/93. Επομένως, κατά την προσφεύγουσα, οι ολλανδικές τελωνειακές αρχές πρέπει να δώσουν ευνοϊκή συνέχεια στην αίτηση διαγραφής.
Επιπλέον, κατά την έρευνά της, η Επιτροπή δεν ακολούθησε την ορθή διαδικασία, επειδή δεν προέβη σε ακρόαση της προσφεύγουσας και δεν της παρέσχε τη δυνατότητα να γνωστοποιήσει δεόντως την άποψή της, πράγμα που κατά την προσφεύγουσα προσβάλλει το δικαίωμα άμυνας που προβλέπεται από το άρθρο 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Επιπλέον, η προσφεύγουσα διατείνεται ότι πρόκειται για ιδιαίτερη περίσταση λόγω του ότι, για να επικαλεστεί το άρθρο 220, παράγραφος 2, στοιχείο β΄, του κανονισμού 2913/92, η προσφεύγουσα χρειάζεται έγγραφα τα οποία δεν κατέχει και δεν όφειλε να κατέχει.
____________1 - Κανονισμός του Συμβουλίου, της 12ης Οκτωβρίου 1992, περί θεσπίσεως κοινοτικού τελωνειακού κώδικα (ΕΕ L 302, σ. 1).2 - Κανονισμός της Επιτροπής, της 2ας Ιουλίου 1993, για τον καθορισμό ορισμένων διατάξεων εφαρμογής του κανονισμού (ΕΟΚ) 2913/92 του Συμβουλίου, περί θεσπίσεως κοινοτικού τελωνειακού κώδικα (ΕΕ L 253, σ. 1).