ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (αναιρετικό τμήμα)

της 16ης Σεπτεμβρίου 2015

Υπόθεση T‑231/14 P

Ευρωπαϊκός Οργανισμός Φαρμάκων (EMA)

κατά

David Drakeford

«Αίτηση αναιρέσεως – Υπαλληλική υπόθεση – Έκτακτοι υπάλληλοι – Σύμβαση ορισμένου χρόνου – Απόφαση περί μη ανανεώσεως – Άρθρο 8, πρώτο εδάφιο, του ΚΛΠ – Αναχαρακτηρισμός μιας συμβάσεως ορισμένου χρόνου ως συμβάσεως αορίστου χρόνου – Πλήρης δικαιοδοσία»

Αντικείμενο:      Αίτηση αναιρέσεως κατά της αποφάσεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (τρίτο τμήμα) της 5ης Φεβρουαρίου 2014, Drakeford κατά EMA (F-29/13, Συλλογή Υπ.Υπ., EU:F:2014:10).

Απόφαση:      Η απόφαση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (τρίτο τμήμα) της 5ης Φεβρουαρίου 2014, Drakeford κατά EMA (F-29/13, EU:F:2014:10), αναιρείται καθόσον το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης άσκησε με την απόφασή του αυτή την εξουσία του πλήρους δικαιοδοσίας ως προς τα χρηματικά ζητήματα για τη μετά την έκδοση της αποφάσεώς του περίοδο. Η αίτηση αναιρέσεως απορρίπτεται κατά τα λοιπά. Η υπόθεση αναπέμπεται ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης. Το Δικαστήριο επιφυλάσσεται ως προς τα δικαστικά έξοδα του David Drakeford και του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων (EMA). Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Χημικών Προϊόντων (ECHA), ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Διαχείριση της Επιχειρησιακής Συνεργασίας στα Εξωτερικά Σύνορα των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Frontex), η Ευρωπαϊκή αρχή για την ασφάλεια των τροφίμων (EFSA) και το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης και Ελέγχου Νόσων (ECDC) φέρουν τα δικαστικά τους έξοδα που αφορούν την παρούσα διαδικασία.

Περίληψη

1.      Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης – Ερμηνεία – Διατάξεις διατυπωμένες σε περισσότερες από μία γλώσσες – Ομοιόμορφη ερμηνεία – Λαμβάνονται υπόψη οι αποδόσεις στις διάφορες γλώσσες – Ερμηνεία σε συνάρτηση με το γενικό πλαίσιο και τον σκοπό της διατάξεως

2.      Υπάλληλοι – Έκτακτοι υπάλληλοι – Έκτακτοι υπάλληλοι υπαγόμενοι στο άρθρο 2, στοιχείο αʹ, του Καθεστώτος που εφαρμόζεται επί του λοιπού προσωπικού – Ανανέωση μετά την πρώτη παράταση της συμβάσεως για ορισμένο χρόνο – Αναχαρακτηρισμός της συμβάσεως σε σύμβαση αορίστου χρόνου – Σκοπός του άρθρου 8, πρώτο εδάφιο, του Καθεστώτος που εφαρμόζεται επί του λοιπού προσωπικού

(Καθεστώς που εφαρμόζεται επί του λοιπού προσωπικού, άρθρα 2, στοιχείο αʹ, 8, εδ. 1, και 47)

3.      Αναίρεση – Λόγοι – Αλυσιτελής λόγος – Έννοια

(Άρθρο 256 § 1 ΣΛΕΕ· Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρο 58, εδ. 1)

1.      Βλ. το κείμενο της αποφάσεως.

(βλ. σκέψη 22)

Παραπομπή:

ΔΕΕ: απόφαση της 2ας Σεπτεμβρίου 2010, Kirin Amgen, C-66/09, Συλλογή, EU:C:2010:484, σκέψη 41

2.      Το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης, κρίνοντας ότι ο σκοπός του άρθρου 8, πρώτο εδάφιο, του Καθεστώτος που εφαρμόζεται επί του λοιπού προσωπικού (ΚΛΠ) ήταν η διασφάλιση ορισμένης σταθερότητας της θέσεως εργασίας, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο. Πράγματι, το άρθρο 8, πρώτο εδάφιο, του ΚΛΠ αυτού έχει ως σκοπό την πρόληψη της καταχρηστικής εκ μέρους της Διοικήσεως συνάψεως διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου. Εξάλλου, ο περιορισμένος σκοπός του εν λόγω άρθρου επιβεβαιώνεται από την αναγνωρισμένη εξουσία της Διοικήσεως να παύει οποτεδήποτε τη σχέση εργασίας με υπάλληλο με σύμβαση αορίστου χρόνου, τηρουμένων των προϋποθέσεων που προβλέπονται στο άρθρο 47 του ΚΛΠ. Συναφώς, το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης ορθώς έκρινε ότι η Διοίκηση μπορούσε οποτεδήποτε να καταγγείλει τη σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου υπαλλήλου, τηρουμένης της προθεσμίας που προβλέπεται στο άρθρο 47, στοιχείο γʹ, σημείο i, του ως ΚΛΠ, χωρίς να θέτει υπό αμφισβήτηση τη διαφορά μεταξύ μονίμων και μη μονίμων υπαλλήλων και την ευρεία εξουσία εκτιμήσεως της Διοικήσεως στις σχέσεις εργασίας με τους μη μονίμους υπαλλήλους.

Επιπλέον, η καθιερωθείσα από το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης εξαίρεση από την εφαρμογή του αναχαρακτηρισμού που προβλέπεται στο άρθρο 8, πρώτο εδάφιο, του ΚΛΠ σε περίπτωση τομής της σταδιοδρομίας αποτελεί λογική συνέπεια της ερμηνείας του εν λόγω άρθρου. Συγκεκριμένα, ο σκοπός του άρθρου αυτού είναι να αποφεύγεται, σε περίπτωση εξελίξεως της σταδιοδρομίας ή αναβαθμίσεως των καθηκόντων εκτάκτου υπαλλήλου με σύμβαση ορισμένου χρόνου, η καταχρηστική σύναψη από τη Διοίκηση συμβάσεων, τυπικώς διαφορετικών, προκειμένου να παρακάμψει τον προβλεπόμενο από το εν λόγω άρθρο αναχαρακτηρισμό. Εντούτοις, ο αναχαρακτηρισμός αυτός προϋποθέτει ότι ο έκτακτος υπάλληλος, του οποίου η σταδιοδρομία εξελίσσεται ή αναβαθμίζονται τα καθήκοντά του, διατηρεί σχέση εργασίας που χαρακτηρίζεται από συνέχεια με τον εργοδότη του. Αν συμβεί ο υπάλληλος να συνάψει σύμβαση ενέχουσα ουσιώδη, και όχι απλώς τυπική, μεταβολή της φύσεως των καθηκόντων του, η προϋπόθεση της εφαρμογής του άρθρου 8, πρώτο εδάφιο, του ΚΛΠ δεν συντρέχει πλέον. Πράγματι, είναι αντίθετο προς το πνεύμα του άρθρου 8, πρώτο εδάφιο, του ως άνω Καθεστώτος να γίνει δεκτό ότι κάθε ανανέωση μπορεί να λαμβάνεται υπόψη για τους σκοπούς της εφαρμογής του κανόνα που αυτό προβλέπει.

Ασφαλώς, στο πλαίσιο ενδεχόμενης συγκρίσεως των προς άσκηση καθηκόντων, η ιδιότητα του προϊσταμένου τομέα παρουσιάζει ουσιώδη μεταβολή σε σχέση με την ιδιότητα του αναπληρωτή προϊσταμένου, η οποία επιφέρει τομή υπό την καθορισθείσα από το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης έννοια. Πράγματι, καίτοι η διατήρηση στον ίδιο τομέα δραστηριότητας δεν δημιουργεί αυτομάτως μια συνέχεια στα ασκούμενα καθήκοντα, η συνέχεια αυτή πρέπει, κατ’ αρχήν, να αποκλείεται σε περίπτωση που η πρόσβαση στη θέση του προϊσταμένου τομέα υπόκειται σε διαδικασία εξωτερικής επιλογής. Εντούτοις, εν προκειμένω, όταν, πριν τον διορισμό του ως προϊσταμένου τομέα, ο ενδιαφερόμενος είχε ασκήσει καθήκοντα προσωρινού προϊσταμένου τομέα δεν μπορεί βασίμως να κριθεί ότι ο διορισμός του ως προϊσταμένου τομέα, μολονότι πραγματοποιήθηκε κατόπιν εξωτερικής διαδικασίας, αποτέλεσε πράγματι τομή σε σχέση με τα καθήκοντα που ασκούσε προηγουμένως.

(βλ. σκέψεις 30, 33 και 39 έως 41)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: απόφαση της 4ης Δεκεμβρίου 2013, ETF κατά Schuerings, T‑107/11 P, Συλλογή Υπ.Υπ., EU:T:2013:624, σκέψη 76

3.      Βλ. το κείμενο της αποφάσεως.

(βλ. σκέψεις 31 και 38)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: απόφαση της 19ης Νοεμβρίου 2009, Μιχαήλ κατά Επιτροπής, T‑50/08 P, Συλλογή Υπ.Υπ., EU:T:2009:457, σκέψη 59 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία