WYROK SĄDU (druga izba w składzie powiększonym)
z dnia 5 listopada 2013 r.(*)
Dumping – Przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Armenii, Brazylii i Chin – Przystąpienie Armenii do WTO – Status przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej – Artykuł 2 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 384/96 – Zgodność z porozumieniem antydumpingowym – Artykuł 277 TFUE
W sprawie T‑512/09
Rusal Armenal ZAO, z siedzibą w Erewanie (Armenia), reprezentowana przez adwokata B. Evtimova,
strona skarżąca,
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej, reprezentowanej początkowo przez J.P. Hixa, działającego w charakterze pełnomocnika, wspieranego przez adwokatów G. Berrischa oraz G. Wolfa, a następnie przez J.P. Hixa oraz B. Driessena, działających w charakterze pełnomocników, wspieranych przez G. Berrischa, a następnie przez J.P. Hixa oraz B. Driessena,
strona pozwana,
popieranej przez
Komisję Europejską, reprezentowaną przez M. Françę oraz C. Clyne’a, działających w charakterze pełnomocników,
interwenient,
mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 925/2009 z dnia 24 września 2009 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Armenii, Brazylii i Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. L 262, s. 1),
SĄD (druga izba w składzie powiększonym),
w składzie: N.J. Forwood (sprawozdawca), prezes, F. Dehousse, I. Wiszniewska‑Białecka, M. Prek i J. Schwarcz, sędziowie,
sekretarz: N. Rosner, administrator,
uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 3 października 2012 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 Skarżąca, Rusal Armenal ZAO, jest spółką produkującą i eksportującą produkty aluminiowe założoną w 2000 r. w Armenii. W dniu 5 lutego 2003 r. Republika Armenii przystąpiła do porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (WTO) (Dz.U. 1994, L 336, s. 3).
2 W wyniku skargi złożonej w dniu 28 maja 2008 r. Komisja Europejska wszczęła postępowanie antydumpingowe dotyczące przywozu niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Armenii, Brazylii i Chin. Ogłoszenie o wszczęciu postępowania zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 12 lipca 2008 r. (Dz.U. C 177, s. 13).
3 Pismami z dnia 25 lipca i 1 września 2008 r. skarżąca zakwestionowała w szczególności zastosowanie do niniejszej sprawy art. 2 ust. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1996, L 56, s. 1) ze zmianami (zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”) [zastąpionego przez rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343, s. 51; sprostowanie Dz.U. 2010, L 7, s. 22)], po pierwsze, z uwagi na przystąpienie Republiki Armenii do WTO od 2003 r., po drugie, z uwagi na to, że przesłanki zastosowania drugiego postanowienia dodatkowego do art. VI ust. 1 Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) nie zostały spełnione i, po trzecie, z uwagi na to, że instrumenty przystąpienia Republiki Armenii do WTO nie przewidują możliwości odstępstwa od postanowień porozumienia o stosowaniu art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (Dz.U. L 336, s. 103, zwane dalej „porozumieniem antydumpingowym”). Ponadto w ramach oceny dotyczącej zaniżenia ceny lub zaniżenia ceny referencyjnej skarżąca stwierdziła istnienie braków związanych z jej produkcją, w której to kwestii przedstawiła ona dodatkowe informacje w piśmie z dnia 7 października 2008 r.
4 Ponadto skarżąca złożyła wniosek o przyznanie jej statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej lub, w razie odmowy, indywidualnego traktowania (zwany dalej „wnioskiem MET/IT”). W tym zakresie pismem z dnia 19 grudnia 2008 r. Komisja powiadomiła skarżącą o powodach, na podstawie których stwierdziła, że kryteria dotyczące zgodności i kosztów produkcji, o których mowa w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie i trzecie rozporządzenia podstawowego [obecnie art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie i trzecie rozporządzenia nr 1225/2009], nie zostały spełnione. Pismem z dnia 5 stycznia 2009 r. skarżąca potwierdziła swoje zarzuty przeciwko stosowaniu art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego w stosunku do Armenii i zakwestionowała ocenę Komisji dotyczącą kryteriów, które uznała ona za niespełnione. Pismem z dnia 19 stycznia 2009 r. Komisja odpowiedziała na to pismo, udzielając dodatkowych wyjaśnień dotyczących statusu Armenii jako kraju posiadającego status gospodarki rynkowej. Pismem z dnia 13 marca 2009 r. skarżąca przedstawiła Komisji dodatkowe dowody dotyczące wniosku MET/IT.
Rozporządzenie tymczasowe i zaskarżone rozporządzenie
5 W dniu 7 kwietnia 2009 r. Komisja przyjęła rozporządzenie (WE) nr 287/2009 nakładające tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Armenii, Brazylii i Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. L 94, s. 17, zwane dalej „rozporządzeniem tymczasowym”). Pismem z dnia 8 kwietnia 2009 r. Komisja poinformowała skarżącą na podstawie art. 14 ust. 2 i art. 20 ust. 1 rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 14 ust. 2 i art. 20 ust. 1 rozporządzenia nr 1225/2009) o rozporządzeniu tymczasowym, a także o powodach dotyczących obliczenia marginesu dumpingu i szkody w odniesieniu do skarżącej.
6 Turcja została wyznaczona jako kraj analogiczny w celu obliczenia wartości normalnej dla producentów eksportujących, którym nie nadano statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej. Turecki producent produktu podobnego odpowiedział na kwestionariusz przesłany przez Komisję (motywy 10, 12 i 52 zaskarżonego rozporządzenia).
7 Zgodnie z motywem 13 rozporządzenia tymczasowego dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 lipca 2007 r. do dnia 30 czerwca 2008 r. Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od dnia 1 stycznia 2005 r. do dnia 30 czerwca 2008 r.
8 Zgodnie z motywem 19 rozporządzenia tymczasowego produktem objętym postępowaniem jest folia aluminiowa o grubości nie mniejszej niż 0,008 mm i nie większej niż 0,018 mm, bez podłoża, walcowana, ale dalej nie obrobiona, w rolkach o szerokości nieprzekraczającej 650 mm i o wadze ponad 10 kg, pochodząca z Armenii, Brazylii i Chin, objęta kodem CN ex 7607 11 19. W odniesieniu do produktu podobnego motyw 20 rozporządzenia tymczasowego stanowi, że folia aluminiowa produkowana i sprzedawana przez przemysł wspólnotowy we Wspólnocie, folia aluminiowa produkowana i sprzedawana na rynkach krajowych Armenii, Brazylii i Chin oraz folia aluminiowa przywożona do Wspólnoty z tych krajów, jak również folia produkowana i sprzedawana w Turcji, mają zasadniczo te same podstawowe właściwości fizyczne i techniczne i mają takie samo podstawowe końcowe zastosowanie.
9 Jeżeli chodzi o przyznanie statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej, Komisja stwierdziła w pierwszej kolejności, że Armenia nie może zostać uznana za kraj posiadający status gospodarki rynkowej, ponieważ została ona wymieniona w przypisie do art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego [obecnie art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia nr 1225/2009]. Następnie Komisja wskazała, że skarżąca nie spełnia kryteriów dotyczących zgodności i kosztów produkcji, o których mowa w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie i trzecie rozporządzenia podstawowego. W tym zakresie, po pierwsze, sprawozdanie finansowe za 2006 r. zawierało negatywną opinię audytorów, a za 2007 r. przedsiębiorstwo nie przedstawiło zbadanego sprawozdania finansowego. Po drugie, cena zapłacona państwu armeńskiemu za nabycie akcji przedsiębiorstwa eksploatującego dawne tereny produkcyjne odpowiadała w przybliżeniu jednej trzeciej ich wartości nominalnej, w związku z czym skarżąca uzyskała nieodpłatnie korzystanie z nieruchomości (motywy 24, 25, 27–31 rozporządzenia tymczasowego).
10 Jeżeli chodzi o obliczenie marginesu dumpingu to Komisja wskazała w załączniku do pisma z dnia 8 kwietnia 2009 r. (zob. pkt 5 powyżej), że skarżąca spełniała warunki uzyskania indywidualnego traktowania. Ponadto porównanie średnich ważonych wartości normalnych każdego rodzaju odnośnego produktu wwożonego do Wspólnoty i pochodzącego od producenta tureckiego, który odpowiedział na kwestionariusz, ze średnimi ważonymi cenami skarżącej doprowadziło do obliczenia marginesu dumpingowego w wysokości 37%. Elementy te zostały ujęte w motywach 42, 74 i 77 rozporządzenia tymczasowego.
11 Ponieważ Komisja uznała, że warunki dotyczące szkody, związku przyczynowego i interesu Unii zostały spełnione, instytucja ta przystąpiła do nałożenia tymczasowego cła antydumpingowego na takim poziomie, aby usunąć szkodę, z uwzględnieniem niewyrządzającej szkody ceny, jaką powinien otrzymać przemysł wspólnotowy. W ten sposób tymczasowe cło antydumpingowe zostało ustalone w wysokości 20% dla produktów wytwarzanych przez skarżącą (motywy 91–94, 119–138, 164–170 rozporządzenia tymczasowego).
12 Pismem z dnia 15 lipca 2009 r. na podstawie art. 20 ust. 2–4 rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 20 ust. 2–4 rozporządzenia nr 1225/2009) Komisja przekazała skarżącej dokument obejmujący najważniejsze ostateczne ustalenia i okoliczności faktyczne mające stanowić podstawę propozycji nałożenia ostatecznych ceł antydumpingowych. Komisja zwróciła się do skarżącej o przekazanie jej uwag w kwestii dokumentu obejmującego ostateczne ustalenia do dnia 30 lipca 2009 r.
13 Pismem z dnia 22 lipca 2009 r. skarżąca przedstawiła uwagi dotyczące dokumentu obejmującego ostateczne ustalenia i zaproponowała zobowiązanie w rozumieniu art. 8 ust. 1 rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 1225/2009).
14 W dniu 24 września 2009 r. Rada Unii Europejskiej przyjęła rozporządzenie (WE) nr 925/2009 nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Armenii, Brazylii i Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. L 262, s. 1, zwane dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”).
15 W odniesieniu do wniosku MET/IT skarżącej Rada potwierdziła w motywach 18–26 i 32 zaskarżonego rozporządzenia ocenę zawartą w rozporządzeniu tymczasowym dotyczącą statusu Armenii, kryteriów, jakie Komisja uznała za niespełnione przez skarżącą, oraz kwestii przyznania jej indywidualnego traktowania (zob. pkt 9 i 10 powyżej). W tych okolicznościach margines dumpingu skarżącej został ustalony na 33,4% (pkt 4.4 zaskarżonego rozporządzenia). Rada potwierdziła ponadto w pkt 55 i 56 zaskarżonego rozporządzenia ocenę zawartą w rozporządzeniu tymczasowym dotyczącą łącznej oceny skutków odnośnego przywozu. Wreszcie Rada potwierdziła również zawartą w rozporządzeniu tymczasowym ocenę dotyczącą szkody i interesu Wspólnoty i ustaliła poziom usunięcia szkody wyrządzonej przez przywóz dokonany przez skarżącą na 13,4%.
16 W tych okolicznościach Rada nałożyła na podstawie art. 1 ust. 2 zaskarżonego rozporządzenia ostateczne cło antydumpingowe w wysokości 13,4% na przywóz produktów skarżącej.
Postępowanie i żądania stron
17 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 21 grudnia 2009 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę.
18 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 25 marca 2010 r. Komisja wniosła o dopuszczenie jej do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania Rady.
19 Postanowieniem z dnia 4 maja 2010 r. prezes siódmej izby Sądu dopuścił wniosek o przystąpienie do sprawy w charakterze interwenienta złożony przez Komisję, która w dniu 21 czerwca 2010 r. złożyła uwagi interwenienta. Skarżąca złożyła swoje uwagi w przedmiocie tego pisma w dniu 23 sierpnia 2010 r.
20 Jako że skład izb Sądu uległ zmianie i sędzia sprawozdawca został przeniesiony do drugiej izby, jej w konsekwencji została przydzielona niniejsza sprawa. Decyzją z dnia 16 maja 2012 r. Sąd przekazał sprawę drugiej izbie w składzie powiększonym.
21 Na podstawie sprawozdania sędziego sprawozdawcy Sąd postanowił otworzyć ustny etap postepowania.
22 Wnoszący odwołanie wnoszą do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia w dotyczącej jej części;
– obciążenie Rady kosztami postępowania.
23 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
24 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
25 Wnosząca odwołanie podnosi pięć zarzutów dotyczących:
– naruszenia art. 2 ust. 1–6 rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 2 ust. 1–6 rozporządzenia nr 1225/2009), a także art. 2.1 i 2.2 porozumienia antydumpingowego;
– naruszenia art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego;
– naruszenia art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 3 ust. 4 rozporządzenia nr 1225/2009) oraz braku uzasadnienia;
– naruszenia zasady równego traktowania i popełnienia oczywistego błędu w ustaleniach faktycznych;
– naruszenia zasady dobrej administracji.
26 W ramach pierwszego zarzutu, który należy ocenić w pierwszej kolejności, skarżąca twierdzi, że art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego należy uznać za nieznajdujący zastosowania wobec niej, ponieważ przepis ten stanowi podstawę prawną dla zastosowania metodologii państw trzecich do gospodarki rynkowej w zaskarżonym rozporządzeniu. W rzeczywistości bowiem zastosowanie tej metodologii na podstawie art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego wobec skarżącej w niniejszej sprawie naruszałoby art. 2.1 i 2.2 porozumienia antydumpingowego, a także art. 2 ust. 1–6 rozporządzenia podstawowego. W tych okolicznościach art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego powinien zostać uznany w części mającej znaczenie w niniejszej sprawie za niemający zastosowania na podstawie art. 277 TFUE wobec skarżącej, a w konsekwencji należałoby stwierdzić nieważność zaskarżonego rozporządzenia.
27 W tym zakresie skarżąca podnosi, że zgodnie z systemem ustanowionym przez porozumienie antydumpingowe w odniesieniu do normalnej wartości wartość ta powinna być obliczona na podstawie art. 2.1. i 2.2, z dwoma wyjątkami. Pierwszy wyjątek polega na zastosowaniu na podstawie art. 2.7 porozumienia antydumpingowego drugiego postanowienia dodatkowego do art. VI ust. 1 GATT. Drugi wyjątek polega na zastosowaniu instrumentów przystąpienia niektórych krajów do porozumienia o ustanowieniu WTO zawierającego szczególne przepisy w tym zakresie.
28 Ponieważ skarżąca, jako przedsiębiorstwo mające siedzibę w Armenii, nie jest objęta zakresem zastosowania drugiego postanowienia dodatkowego do art. VI ust. 1 GATT oraz z uwagi na to, że w przeciwieństwie do sytuacji Chińskiej Republiki Ludowej i Socjalistycznej Republiki Wietnamu dokumenty dotyczące przystąpienia Republiki Armenii do porozumienia o ustanowieniu WTO nie przewidują odstępstwa od art. 2.1 i 2.2 porozumienia antydumpingowego, te ostatnie z wymienionych przepisów sprzeciwiają się od czasu rzeczonego przystąpienia stosowaniu do wywozu skarżącej metody państwa trzeciego o gospodarce rynkowej na podstawie art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, zarówno przez wzgląd na przypis do lit. a) tego przepisu, który został wprowadzony przez rozporządzenie Rady (WE) nr 905/98 z dnia 27 kwietnia 1998 r. zmieniające rozporządzenie [podstawowe] (Dz.U. L 128, s. 18), jak i na którekolwiek inne postanowienie tego przepisu. Wspomniane postanowienia GATT i porozumienia antydumpingowego nie pozostawiają swobodnego uznania dla stworzenia kategorii „pośredniej” pomiędzy krajami o gospodarce państwowej a krajami o gospodarce rynkowej, a ponadto Republika Armenii nigdy nie zgodziła się na taki status. Z powyższego miałoby wynikać, że instytucje nie mogą ustalić wobec skarżącej wartości normalnej, posługując się metodologią państwa trzeciego o gospodarce rynkowej, tak jak metodologia ta została zastosowana ostatecznie w niniejszej sprawie na podstawie art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego. W tych okolicznościach instytucje przekroczyły ramy prawne ustanowione przez porozumienie antydumpingowe w związku z przepisami prawa pierwotnego, takimi jak art. 216 ust. 2 TFUE oraz orzecznictwem dotyczącym stosowania rozporządzenia podstawowego w świetle porozumienia antydumpingowego. W związku z tym art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego należy uznać za niemający zastosowania w niniejszej sprawie i należy stwierdzić nieważność zaskarżonego rozporządzenia z powodu naruszenia art. 2.1 i 2.2 porozumienia antydumpingowego oraz art. 2 ust. 1–6 rozporządzenia podstawowego. Nie zagrażałoby to w żaden sposób pozycji Unii Europejskiej jako negocjatora w ramach WTO.
29 Rada podnosi w pierwszej kolejności, że włączenie Armenii do przypisu do art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego wyłącza zastosowanie ust. 1–6 tego przepisu do wywozu skarżącej. Ponadto niemożliwe byłoby naprawienie tej sytuacji w drodze wykładni zgodnej z GATT lub z porozumieniem antydumpingowym. Niemniej jednak należy przyznać, po pierwsze, że orzecznictwo ogranicza się do wykorzystania narzędzi oferowanych przez wykładnię, i po drugie, że rozporządzenie podstawowe nie miało na celu wdrożenia jakiegokolwiek obowiązku stosowania art. 2.1 i 2.2 porozumienia antydumpingowego do przywozów pochodzących z Armenii. Rada dodaje, że art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego nie pozwala na przyznanie statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej przedsiębiorstwu, które nie spełnia kryteriów znajdujących się pod lit. c) tego przepisu.
30 Rada, popierana przez Komisję, twierdzi, że w każdym wypadku ani GATT, ani porozumienie antydumpingowe nie nakłada na instytucje Unii obowiązku traktowania Armenii jako państwa o gospodarce rynkowej dla celów dochodzenia w dziedzinie dumpingu. Ponadto proces przejścia w stronę gospodarki rynkowej jest stopniowy i może wymagać reform i dostosowań rozciągających się w długim okresie czasu. Ponadto Republika Armenii ani nie negocjowała tej kwestii w trakcie swego przystąpienia do WTO, ani też nie ubiegała się o takie traktowanie we wnioskach o zmianę statusu w ramach stosowania rozporządzenia podstawowego. Wreszcie Rada podkreśla niekorzystne skutki, jakie może mieć dla pozycji Unii w ramach wielostronnych negocjacji możliwość podważenia zgodności z prawem art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego w świetle postanowień WTO. W tym kontekście Rada wyjaśnia, że istnieją również i inni członkowskie WTO, którzy nie traktują Armenii jako kraju o gospodarce rynkowej, oraz że w przeciwieństwie do Chińskiej Republiki Ludowej i Socjalistycznej Republiki Wietnamu Republika Armenii nie negocjowała daty końcowej, po której pozostali członkowie WTO będą zobowiązani do zaklasyfikowania jej jako kraju o gospodarce rynkowej.
Uwagi wstępne
31 Tak jak to wielokrotnie podnosiła skarżąca w swoich pismach, niniejszy zarzut związany jest z kwestią, czy art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego może w niniejszej sprawie stanowić zgodnie z prawem podstawę dla zastosowania metodologii państwa trzeciego o gospodarce rynkowej w celu obliczenia wartości normalnej produktów skarżącej objętych spornym dochodzeniem antydumpingowym.
32 W tym zakresie skarżąca uważa, że z uwagi na przepisy dotyczące obliczania wartości normalnej stanowiące część porozumienia antydumpingowego oraz postanowienia GATT, na które się ona powołuje, art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego należy uznać za niemający zastosowania na podstawie art. 277 TFUE, w zakresie w jakim instytucje oparły się na tym artykule w niniejszej sprawie w celu zastosowania metodologii państwa trzeciego o gospodarce rynkowej.
33 W celu oceny zasadności argumentów, jakie podnosi skarżąca w ramach tego zarzutu, należy przypomnieć w pierwszej kolejności sposób, w jaki instytucje zastosowały art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego w niniejszej sprawie.
34 W tym zakresie z motywów 22–25 rozporządzenia tymczasowego oraz z motywów 19–20 zaskarżonego rozporządzenia, a także z pierwszej strony pisma Komisji z dnia 19 stycznia 2009 r. (zob. pkt 4 powyżej) wynika, że instytucje oparły się na włączeniu Armenii do listy krajów znajdujących się w przypisie do art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Instytucje uznały następnie, że ponieważ Republika Armenii była ponadto członkiem WTO w chwili wszczęcia dochodzenia, to art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego miał zastosowanie, tak że skarżąca mogłaby powoływać się na art. 2 ust. 1–6 tego rozporządzenia, gdyby Komisja otrzymała z jej strony wniosek o przyznanie jej statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej. W tym zakresie z motywów 27–31 oraz 43–52 rozporządzenia tymczasowego, a także z motywów 21–26 oraz 35 zaskarżonego rozporządzenia wynika, że wniosek o przyznanie statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej został oddalony. Ponadto z tych samych motywów wynika, że na podstawie ostatniego zdania art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego normalna wartość została ostatecznie ustalona w odniesieniu do danych pochodzących z Turcji, która została uznana za kraj trzeci o gospodarce analogicznej do gospodarki rynkowej na podstawie art. 2 ust. 7 lit. a) tego rozporządzenia.
35 W tym kontekście to do Trybunału należy ocena, czy w takich okolicznościach instytucje mogą uznać, że państwo będące członkiem WTO jest państwem pozbawionym gospodarki rynkowej, i zastosować w konsekwencji metodę obliczania wartości normalnej, taką, jak opisana w poprzednim punkcie. Taka ocena wymaga przypomnienia pozycji porozumienia antydumpingowego w porządku prawnym Unii, a także wykładni tego porozumienia w części dotyczącej możliwości, jakie rzeczona część przyznaje państwom WTO w celu derogacji przepisów ustanowionych w art. 2.1 i 2.2.
36 Jeżeli chodzi o pozycję porozumienia antydumpingowego w porządku prawnym Unii, to należy na wstępie przypomnieć, że ze względu na ich charakter i strukturę porozumienie ustanawiające WTO oraz porozumienia i oświadczenia załączone do niego,, nie znajdują się co do zasady pośród przepisów, w świetle których sąd Unii kontroluje zgodność z prawem aktów instytucji na podstawie art. 263 akapit pierwszy TFUE. Jednakże w sytuacji, gdy Wspólnota wyraziła zamiar wykonania szczególnego zobowiązania przyjętego w ramach WTO lub gdy akt Wspólnoty wyraźnie odsyła do konkretnych przepisów porozumień i oświadczeń załączonych do porozumienia ustanawiającego WTO, to do sądu Unii należy kontrola zgodności z prawem rozpatrywanego aktu wspólnotowego w świetle przepisów WTO. W tym zakresie z preambuły do rozporządzenia podstawowego, a w szczególności z jej motywu 5 wynika, że celem owego rozporządzenia jest w szczególności transpozycja do prawa Unii, w możliwym zakresie, nowych i szczegółowych przepisów zawartych w porozumieniu antydumpingowym, wśród których znajdują się w szczególności przepisy dotyczące obliczania marginesu dumpingu, w celu zapewnienia właściwego i przejrzystego zastosowania rzeczonych przepisów. W związku z tym oczywiste jest, iż Wspólnota przyjęła rozporządzenie podstawowe w celu spełnienia obowiązków międzynarodowych wynikających z porozumienia antydumpingowego (zob. wyrok Trybunału z dnia 9 stycznia 2003 r. w sprawie C‑76/00 P Petrotub i Republica, Rec. s. I‑79, pkt 53–56 i przytoczone tam orzecznictwo) z jednoczesnym wykonaniem art. 18 ust. 4 rzeczonego porozumienia (wyrok Sądu z dnia 3 lutego 2005 r. w sprawie T‑19/01 Chiquita Brands i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑315, pkt 160). Ponadto przez art. 2 tego rozporządzenia, zatytułowany „Stwierdzenie istnienia dumpingu”, Wspólnota zamierzała wykonać szczególne obowiązki, które zawiera art. 2 tego porozumienia, dotyczące również ustalenia istnienia dumpingu.
37 Skarżąca podnosi zasadniczo, że należy orzec o braku zastosowania art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego na podstawie art. 277 TFUE, w zakresie w jakim uzasadniło ono zastosowanie w niniejszej sprawie metodologii państwa trzeciego o gospodarce rynkowej w sposób naruszający art. 2.1 i 2.2 porozumienia antydumpingowego. W rzeczywistości bowiem metodologia ta polega na skonstruowaniu wartości normalnej na podstawie danych pochodzących od przedsiębiorstw położonych w państwie trzecim, nawet jeżeli chodzi o przywóz z państw będących członkami WTO, takich jak Republika Armenii, które nie odpowiadają kryteriom ustanowionym w drugim postanowieniu dodatkowym do art. VI ust. 1 GATT.
System ustanowiony przez porozumienie antydumpingowe oraz przez drugie postanowienie dodatkowe do art. VI ust. 1 GATT
38 Jeżeli chodzi o wykładnię porozumienia antydumpingowego należy stwierdzić, że argumenty Rady przedstawione tytułem obrony dotyczące, po pierwsze, tego, że ani GATT, ani porozumienie antydumpingowe nie ustanawiają szczególnego obowiązku traktowania Armenii jako państwa o gospodarce rynkowej, oraz po drugie, procesu przejścia do gospodarki rynkowej, który to argument wpisuje się ponadto w przedłużeniu oceny dokonanej przez Komisję w piśmie z dnia 19 stycznia 2009 r. (zob. pkt 4 powyżej), spoczywają na błędnym zrozumieniu postanowień GATT oraz porozumienia antydumpingowego dotyczących obliczenia wartości normalnej.
39 W szczególności, w pierwszej kolejności, zgodnie z art. VI GATT ust. 1 „produkt eksportowany z jednego kraju do drugiego będzie uważany za produkt wprowadzony na rynek kraju importującego poniżej jego normalnej wartości, jeżeli cena tego produktu jest: a) niższa od ceny porównywalnej, stosowanej w normalnym obrocie handlowym, podobnego produktu przeznaczonego do konsumpcji w kraju eksportującym lub b) w przypadku braku takiej ceny krajowej – niższa od: (i) najwyższej porównywalnej ceny podobnego produktu eksportowanego do jakiegokolwiek trzeciego kraju w normalnym obrocie handlowym lub (ii) kosztów produkcji tego produktu w kraju pochodzenia, powiększonych o uzasadnioną marżę na koszty sprzedaży i zysk”.
40 Z przepisu tego wynika, że wartość normalną stanowi bądź to cena porównywalna stosowana do transakcji handlowych dla produktu podobnego przeznaczonego do konsumpcji w kraju pochodzenia, bądź to najwyższa porównywalna cena podobnego produktu wywożonego do państwa trzeciego w ramach normalnych transakcji handlowych, bądź to koszty produkcji tego produktu w państwie pochodzenia, powiększone o uzasadnioną marżę tytułem kosztów sprzedaży i zysku.
41 Przepisy te zostały wdrożone na poziomie WTO przez art. 2.1 i 2.2 porozumienia antydumpingowego przewidującego bardziej szczegółowe przepisy, pozostające jednak w ramach trzech możliwości wymienionych w sposób wyczerpujący w art. VI GATT.
42 Wreszcie zgodnie z art. 2.7 porozumienia antydumpingowego stosowanie jego art. 2 pozostaje bez uszczerbku dla drugiego postanowienia dodatkowego do art. VI ust. 1 GATT. Na podstawie tego ostatniego przepisu „[u]znaje się, że w przypadku importu z kraju, który stosuje całkowity lub prawie całkowity monopol handlu i w którym wszystkie ceny wewnętrzne są ustalane przez państwo, mogą zaistnieć szczególne trudności w ustaleniu porównywalności cen do celów ustępu [1]; w takich przypadkach importujące układające się strony mogą uznać za konieczne uwzględnienie możliwości, że dokładne porównanie z cenami wewnętrznymi w takim kraju może nie zawsze być właściwe”.
43 W przeciwieństwie do tego, co twierdzą instytucje, art. 2.1 i 2.2 porozumienia antydumpingowego z jednej strony i art. 2.7 oraz drugie postanowienie dodatkowe do art. VI ust. 1 GATT z drugiej strony nie stanowią dwóch skrajnych przypadków (państwa o gospodarce rynkowej wobec monopolu państwa w handlu), pomiędzy którymi można by wyobrażać sobie całe spektrum sytuacji, w stosunku do których porozumienie antydumpingowe pozostawia członkom WTO swobodę w ustanowieniu przepisów, jakie uznają za właściwe w odniesieniu do obliczenia wartości normalnej na podstawie danych pochodzących od przedsiębiorstw z siedzibą w państwach trzecich, o ile dany producent nie zdoła wykazać, że warunki gospodarki rynkowej przeważają w odniesieniu do wytworzenia i sprzedaży przez niego produktu podobnego.
44 W rzeczywistości bowiem porozumienie antydumpingowe ustanawia w art. 2.1 i 2.2 przepisy dotyczące obliczenia wartości normalnej bez przewidywania w jakikolwiek sposób, że przepisy te mają zastosowanie wobec przywozu z krajów „o gospodarce rynkowej”. W szczególności, z czym zgodziła się Komisja w trakcie rozprawy, brak jest jakiegokolwiek odesłania w porozumieniu antydumpingowym lub w art. VI GATT do pojęcia „gospodarki rynkowej” jako warunku zastosowania art. 2.1 i 2.2 porozumienia antydumpingowego i art. VI GATT.
45 Ponadto strony są zgodne co do tego, że instrumenty przystąpienia Republiki Armenii do WTO nie ustanawiają żadnego wyjątku zwalniającego członków WTO od obowiązku stosowania przepisów zgodnych z art. 2.1 i 22. porozumienia antydumpingowego przy obliczaniu normalnej wartości produktów pochodzących z tego kraju.
46 Stanowisko Rady, zgodnie z którym włączenie do instrumentów przystąpienia do WTO Chińskiej Republiki Ludowej i Socjalistycznej Republiki Wietnamu wyjątków z art. 2.1 i 2.2 porozumienia opatrzonych końcową datą stosowania, nie jest wyrazem woli ograniczenia w czasie prawa państw członkowskich WTO do niestosowania w odniesieniu do obliczania wartości normalnej przepisów zgodnych z tymi artykułami, nie odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy.
47 W tym zakresie należy przypomnieć, że część I pkt 15 protokołu przystąpienia Chińskiej Republiki Ludowej do WTO przewiduje wyraźnie możliwość dla pozostałych państw WTO niestosowania art. 2 porozumienia antydumpingowego, jeżeli zainteresowani producenci nie wykażą, iż działają w warunkach gospodarki rynkowej w zakresie wytwarzania, produkcji i sprzedaży produktu podobnego. Podobnie wynika z części I pkt 3 protokołu przystąpienia Socjalistycznej Republiki Wietnamu do WTO, który poprzez odesłanie w pkt 527 i 255 do sprawozdania grupy roboczej dotyczącej przystąpienia tego państwa ustanawia identyczny wyjątek. Należy podkreślić, że w przeciwieństwie do tego, co twierdzą Rada i Komisja, państwa będące kandydatami do przystąpienia nie zażądały zastosowania tych wyjątków w zamian za ustalenie terminu, po upływie którego wyjątki te zostaną uchylone. W rzeczywistości bowiem, jak to wynika z pkt 150 sprawozdania grupy roboczej dotyczącego przystąpienia Chińskiej Republiki Ludowej oraz z pkt 254 sprawozdania grupy roboczej dotyczącej przystąpienia Socjalistycznej Republiki Wietnamu, to członkowie WTO podnieśli kwestię porównywalności ceny w krajach kandydujących i otrzymali ze strony tych krajów dotyczące tego zobowiązania opatrzone datą końcową, w której owe zobowiązania wygasają. Tymczasem jeżeli art. 2.1 i 2.2 porozumienia antydumpingowego oraz drugie postanowienie dodatkowe do art. VI ust. 1 GATT miałyby być interpretowane w sposób sugerowany przez instytucje, to wyjątki utworzone w formie „zobowiązań” ze strony państwa przystępującego na podstawie protokołu przystąpienia Chińskiej Republiki Ludowej i Socjalistycznej Republiki Wietnamu nie miałyby żadnej racji bytu, ponieważ istniejące już ramy prawne pozwalałyby już na to, co przewidują rzeczone wyjątki.
48 W związku z tym należy stwierdzić, że przepisy ustanowione w art. 2.1 i 2.2 porozumienia antydumpingowego dotyczące wartości normalnej, wykonujące postanowienia art. VI ust. 1 GATT (zob. powyżej pkt 39 i 40) mają zastosowanie, chyba że wyjątki od tych przepisów zostały przewidziane w samym porozumieniu antydumpingowym, w GATT, jak również w drugim postanowieniu dodatkowym do art. VI ust. 1 GATT lub w dokumentach dotyczących przystąpienia do WTO jednego z członków tej organizacji.
49 W związku z tym członek WTO w świetle art. VI GATT i w świetle porozumienia antydumpingowego ma prawo stosować do przywozów pochodzących z innych państw członkowskich WTO metodę obliczania wartości normalnej, która odbiega od metod przewidzianych w art. 2.1 i 2. 2 porozumienia antydumpingowego, tylko jeżeli opiera się przy tym na art. 2.7 tego porozumienia, a w konsekwencji na drugim postanowieniu dodatkowym do art. VI ust. 1 GATT, lub w odpowiednim przypadku, na szczególnym postanowieniu zawartym w tym celu w instrumentach przystąpienia tego członka do WTO.
50 W tych okolicznościach nie można zgodzić się ze stanowiskiem instytucji, zgodnie z którym art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego pozwala im, bez sprzeczności z porozumieniem antydumpingowym, na niezastosowanie przepisów dotyczących obliczenia wartości normalnej zgodnych z art. 2.1 i 2.2 tego porozumienia, nawet wówczas gdy drugie postanowienie dodatkowe do art. VI ust. 1 GATT nie ma zastosowania, a instrumenty dotyczące przystąpienia do WTO państwa wywożącego nie przewidują takiej możliwości. Z powyższej analizy wynika również, że argument instytucji, zgodnie z którym ani porozumienie antydumpingowe, ani GATT nie tworzą szczególnego obowiązku traktowania Armenii jako kraju o gospodarce rynkowej, nie ma znaczenia, ponieważ obowiązek wynikający z tych porozumień polega na stosowaniu wobec pozostałych członków WTO, takich jak Republika Armenii, przepisów zgodnych z art. 2.1 i 2.2 porozumienia antydumpingowego, z zastrzeżeniami przedstawionymi w pkt 48 i 49 powyżej. W tym zakresie należy stwierdzić, że rzeczone artykuły zawierają ogół wyraźnych, precyzyjnych i szczegółowych przepisów ustanawiających sposoby obliczania wartości normalnej produktu podobnego (zob. powyżej pkt 36), nie ustanawiając jednak warunków pozwalających na ich stosowanie w zależności od uznania członków WTO. Ponadto możliwość odstąpienia od tych przepisów na podstawie drugiego postanowienia dodatkowego do art. VI ust. 1 GATT, do którego odsyła art. 2.7 porozumienia antydumpingowego, została ograniczona w wyraźny sposób. W szczególności zakresem tego przepisu objęty jest kraj, „który stosuje całkowity lub prawie całkowity monopol handlu i w którym wszystkie ceny wewnętrzne są ustalane przez państwo”. W związku z tym ów przepis jest jasny co do pierwszej przewidzianej w nim sytuacji, tak że umożliwia Komisji i Radzie ocenę tego, czy członek WTO spełnia opis jego dotyczący, a sądowi Unii skontrolowanie tej oceny oraz wyciągnięcie w odpowiednim przypadku skutków, które się nasuwają na podstawie orzecznictwa przedstawionego powyżej w pkt 36.
51 Jeżeli chodzi o stwierdzenie Komisji, które poczyniła ona na poparcie swojej wykładni porozumienia antydumpingowego, zgodnie z którym Stany Zjednoczone Ameryki i Kanada uznały Armenię za państwo pozbawione gospodarki rynkowej nawet po jej przystąpieniu do WTO, to należy stwierdzić, że Rada nie podważyła szczegółowych zaprzeczeń skarżącej, popartych odesłaniami do właściwych przepisów prawa tych dwóch państw, a przynajmniej, w każdym razie, instytucja ta nie wykazała rzeczowej prawdziwości swojego twierdzenia.
Przepisy ustanowione przez rozporządzenie podstawowe mające zastosowanie w niniejszej sprawie
52 Gdy w kontekście takim jak przedstawiony w pkt 39–50 powyżej prawodawca unijny przyjmuje przepisy dotyczące państwa „pozbawionego gospodarki rynkowej” mające zastosowanie do członka WTO znajdującego się na liście takich państw, która znajduje się w przypisie do art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego, to przyjęcie tych przepisów należy do zakresu zastosowania dodatkowego postanowienia art. VI ust. 1 GATT i przypomina w związku z tym ocenę dotyczącą tego, czy ów członek WTO spełnia warunki ustanowione przez sporny przepis.
53 W związku z tym należy przypomnieć, że ustanowienie listy państw uznanych za nieposiadające gospodarki rynkowej zostało wprowadzone przez art. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1681/79 z dnia 1 sierpnia 1979 r. zmieniającego rozporządzenie (EWG) nr 459/68 w sprawie ochrony przed przywozem po cenach dumpingowych lub subsydiowanych z państw niebędących członkami Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Dz.U. L 196, s. 1). Zgodnie z motywem szóstym rozporządzenia nr 1681/79 ustanowienie tej listy stanowi kodyfikację praktyki przyjętej na podstawie art. 3 ust. 6 rozporządzenia Rady (EWG) nr 459/68 z dnia 5 kwietnia 1968 w sprawie ochrony przed przywozem po cenach dumpingowych lub subsydiowanych z państw niebędących członkami Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Dz.U. L 93, s. 1). Ostatni z wymienionych przepisów zasadniczo powtarza definicję państw pozbawionych gospodarki rynkowej przyjętej przez drugie postanowienie dodatkowe do art. VI GATT [zob. w odniesieniu do praktyki rozwiniętej w tym zakresie na gruncie rozporządzenia nr 459/98 motyw szósty rozporządzenia Rady (EWG) nr 955/79 z dnia 15 maja 1979 r. ustanawiającego cło antydumpingowe od niektórych rodzajów środków chwastobójczych pochodzących z Rumunii (Dz.U. L 121, s. 5)].
54 Praktyka prawodawcza polegająca na ustanowieniu listy państw uznanych za nieposiadające gospodarki rynkowej poprzez odesłanie do listy państw dołączonej do rozporządzenia dotyczącego wspólnego systemu stosowanego do przywozu z krajów o upaństwowionym handlu była konsekwentnie kontynuowana przez Radę, o czym świadczy art. 2 ust. 5 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3017/79 z dnia 20 grudnia 1979 r. sprawie ochrony przed przywozem po cenach dumpingowych lub subsydiowanych z państw niebędących członkami Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Dz.U. L 339, s. 1), art. 2 ust. 5 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2176/84 z dnia 23 lipca 1984 r. sprawie ochrony przed przywozem po cenach dumpingowych lub subsydiowanych z państw niebędących członkami Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Dz.U. L 201, s. 5), art. 2 ust. 5 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2423/88 z dnia 11 lipca 1988 r. w sprawie ochrony przed przywozem po cenach dumpingowych lub subsydiowanych z państw niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 209, s. 1), art. 2 ust. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 3283/94 z dnia 22 grudnia 1994 r. w sprawie ochrony przed przywozem po cenach dumpingowych lub subsydiowanych z państw niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 349, s. 1) i art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego w pierwotnym brzmieniu).
55 Ponadto zgodnie z pkt 4 i 5 komunikatu Komisji [COM(97) 677 wersja ostateczna] z dnia 12 grudnia 1997 r. do Rady i Parlamentu Europejskiego te same względy związane z niskimi cenami w ramach państw o gospodarkach scentralizowanych, które doprowadziły do przyjęcia przez Wspólnotę przepisów analogicznych do art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, doprowadziły do przyjęcia drugiego postanowienia dodatkowego do ust. 1 art. VI GATT.
56 W związku z tym, o ile okoliczność ustanowienia listy państw uznanych za nieposiadające gospodarki rynkowej, w stosunku do których wartość rynkowa będzie obliczana w oparciu o inne metody niż metody ustanowione w art. 2.1 i 2.2 porozumienia antydumpingowego, nie naruszała jako taka tego porozumienia, to utrzymanie na takiej liście kraju, który w międzyczasie przystąpił do WTO, powinno opierać się na kryteriach ustanowionych w drugim postanowieniu dodatkowym do art. VI ust. 1 GATT.
57 Niemniej jednak w niniejszej sprawie ani zaskarżone rozporządzenia, ani argumentacja Rady nie zmierzają do wykazania, że Armenia odpowiada kryteriom ustanowionym w drugim postanowieniu dodatkowym do art. VI GATT.
58 W szczególności, o czym mowa w pkt 34 powyżej, instytucje uzasadniły zastosowanie wobec skarżącej metody państwa trzeciego o gospodarce rynkowej przewidzianej w art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego poprzez samo tylko odniesienie do okoliczności, iż Armenia została wymieniona w przypisie do tego przepisu, która została ostatecznie zastosowana na podstawie ostatniego zdania art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego w wyniku oddalenia wniosku skarżącej o przyznanie jej statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej. Ponadto z pisma Komisji z dnia 19 stycznia 2009 r. (zob. pow. pkt 4.) wynika, że instytucja ta uznała, że zastosowanie art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego było zgodne w niniejszej sprawie z porozumieniem antydumpingowym z tego powodu, że art. 2.1 i 2.2 rzeczonego porozumienia z jednej strony oraz drugie postanowienie dodatkowe do art. VI ust. 1 GATT z drugiej strony były skrajnie różnymi przypadkami, pomiędzy którymi mogły zaistnieć różne scenariusze, takie jak scenariusz członka WTO, który nie spełnia przesłanek ostatniego z wymienionych przepisów i z tego powodu mógł zostać uznany za państwo nieposiadające gospodarki rynkowej. Tymczasem ze względu na jego charakter argument, zgodnie z którym Armenia jest państwem o gospodarce przejściowej sytuującej się pomiędzy gospodarką rynkową a monopolem państwa opisanym w drugim postanowieniu dodatkowym do art. VI ust. 1 GATT, opiera się na założeniu, zgodnie z którym Armenia nie spełnia przesłanek zastosowania tego przepisu.
59 W związku z tym należy stwierdzić, że po przystąpieniu Republiki Armenii do WTO włączenie tego kraju do listy znajdującej się w przypisie do art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego nie jest już dłużej zgodne z systemem przepisów ustanowionych przez art. 2.1 i 2.2 porozumienia antydumpingowego i drugiego postanowienia dodatkowego do art. VI GATT, w zakresie w jakim podobne włączenie skutkuje uzależnieniem stosowania art. 2 ust. 1–6 rozporządzenia podstawowego od wcześniejszego przyjęcia wniosku o przyznanie statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej wniesionego przez odnośne przedsiębiorstwo i w przypadku odrzucenia tego wniosku powoduje stosowanie metodologii państwa trzeciego o gospodarce rynkowej.
60 W ten sposób, tak jak to podnosi skarżąca, w braku jakiegokolwiek dowodu uzasadniającego twierdzenie, że Armenia spełnia kryteria ustanowione przez drugie postanowienie dodatkowe do art. VI ust. 1 GATT oraz z uwagi na okoliczność, że zgodnie z ustaleniami sformułowanymi przez Komisję w trakcie postępowania administracyjnego Armenia nie spełniała przesłanek tego przepisu (zob. pow. pkt 58), przywołanie Armenii w przypisie do art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego nie stanowi ważnej podstawy dla zastosowania w niniejszej sprawie metodologii państwa trzeciego o gospodarce rynkowej na podstawie art. 2 ust. 7 lit. a) i b) tego rozporządzenia i powinno w tym zakresie zostać uznane za niemające zastosowania na podstawie art. 277 TFUE. W konsekwencji instytucje nie były uprawnione do uzależnienia zastosowania art. 2 ust. 1–6 rozporządzenia podstawowego od uznania wniosku o przyznanie statutu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej, który skarżąca powinna była, jak twierdziły, przedstawić w tym celu na podstawie art. 2 ust. 7 lit. b) tego rozporządzenia, ani też w wyniku odrzucenia tego wniosku do stosowania metodologii państwa trzeciego o gospodarce rynkowej.
61 W tych okolicznościach, opierając się na umieszczeniu Armenii w przypisie do art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego oraz stosując w wyniku odrzucenia wniosku o przyznanie statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej wniesionego przez skarżącą na podstawie art. 2 ust. 7 lit. b) tego rozporządzenia metodologię państwa trzeciego o gospodarce rynkowej, zaskarżone rozporządzenie wprowadza metodę obliczenia wartości normalnej sprzeczną z art. 2.1 i 2.2 porozumienia antydumpingowego oraz z drugim postanowieniem dodatkowym do art. VI ust. 1 GATT, naruszając tym samym art. 2 ust. 1–6 rozporządzenia podstawowego.
62 W związku z tym należy stwierdzić, że zarzut pierwszy jest uzasadniony i uchylić zaskarżone rozporządzenie, bez konieczności oceniania pozostałych zarzutów podniesionych na poparcie skargi.
W przedmiocie kosztów
63 Zgodnie z art. 87 ust 2 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Rada przegrała sprawę, należy zgodnie z żądaniami skarżącej obciążyć ją kosztami postępowania.
64 Komisja pokrywa własne koszty zgodnie z art. 87 § 4 regulaminu postępowania przed Sądem.
Z powyższych względów
SĄD (druga izba w składzie powiększonym)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność rozporządzenia Rady (WE) nr 925/2009 z dnia 24 września 2009 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Armenii, Brazylii i Chińskiej Republiki Ludowej w zakresie dotyczącym Rusal Armenal ZAO.
2) Rada Unii Europejskiej pokrywa koszty poniesione przez Rusal Armenal.
3) Komisja Europejska pokrywa własne koszty.
Forwood | Dehousse | Wiszniewska-Białecka |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 5 listopada 2013 r.
Podpisy